Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 8 maja 2024

Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Maciej Ficner
‹Biały›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Maciej Ficner
Tytuł	Biały
Opis	Autor pisze o sobie: Maciej Ficner, rocznik 80. Jestem w trakcie studiów magisterskich filologii angielskiej i licencjatu z języka niemieckiego. Jeśli chodzi o twórczość, to od dziecka bazgroliłem. I chciałem pisać, a nie wychodziło nijak. Teraz z kolei rysunek prawie całkiem porzuciłem i zajmuję się głównie pisaniem. Pomysłów dużo, czasu wystarczająco, samozaparcia tylko z reguły brak. Na szczęście, przyjaciele gnają mnie do pracy i wspierają w tym, co robię.
Gatunek	groza / horror

Biały

Maciej Ficner

1 2 3 »

A w zaciszu izby Jenna ze zgrozą obserwowała, jak jej mąż staje się zakonnikiem. Łysina, habit, woda i chleb – tak teraz żył. Tak umierał. Był niby, ale nie było go wcale. Jak gdyby nie chciał istnieć; jak gdyby nie w smak mu było dalej przebywać na tym świecie. Gapił się na wszystko jedynym okiem i nic mu się nie podobało, na wszystko burczał.

Maciej Ficner

Biały

Maciej Ficner
‹Biały›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Maciej Ficner
Tytuł	Biały
Opis	Autor pisze o sobie: Maciej Ficner, rocznik 80. Jestem w trakcie studiów magisterskich filologii angielskiej i licencjatu z języka niemieckiego. Jeśli chodzi o twórczość, to od dziecka bazgroliłem. I chciałem pisać, a nie wychodziło nijak. Teraz z kolei rysunek prawie całkiem porzuciłem i zajmuję się głównie pisaniem. Pomysłów dużo, czasu wystarczająco, samozaparcia tylko z reguły brak. Na szczęście, przyjaciele gnają mnie do pracy i wspierają w tym, co robię.
Gatunek	groza / horror

Sapnął ciężko, zrobił cierpką minę i pokręcił głową. Minęły już dwa tygodnie, a Dan, jak i wszyscy mieszkańcy wyspy, żył jeszcze tym jednym wydarzeniem. Choć z drugiej strony niewiele trzeba było, żeby w miasteczku wrzało i huczało przez miesiąc wciąż o tym samym. W małej, hermetycznej społeczności, stłoczonej na wyspie Icel Ayshan, nic nie umykało uwadze ogółu, niczego nie przemilczano, o niczym nie zapominano za szybko. A żeby zająć ludzi, żeby dać im rozrywkę na kilka dni, wystarczył romansik, plotka, jakaś drobna kradzież, czyjaś łezka. Wtedy szło błyskawicznie po mieścinie, że ten-a-ten zrobił to-i-to, że taka-a-taka to-i-to z takim-a-takim, tam-a-tam. Dyskutowali na sto głosów – jak to, czemu, skąd to? I łamali ręce, że jak tak można, że kto to słyszał A jak jedna afera przygasła, to zaraz druga była – jak na życzenie. Czasem początek nowej zachodził na koniec starej.

Jednak to wydarzenie znacznie zakłóciło ten rytm. Miało miejsce niedługo po tym, jak szemrać zaczęto, że młody Bill Bailey smali cholewki do Róży Gunssen. Nawet jeszcze nie wszyscy o tamtym wiedzieli, a tu już nowe wieści. Zdarzyło się coś, co przerastało pojęcie cichych wyspiarzy – plotkarzy bo plotkarzy, ale spokojnych ludzi, mimo wszystko. Przytłaczające i straszne zajście.

Znaleziono trupa. Gdzieś na wschodnim brzegu, parę kroków od wody. Nikt go prawie nie widział, prócz rybaka, co w tej okolicy mieszkał, księdza, który – wezwany do nieboszczyka – pędem na piechotę przybył, i paru chłopów, co go grzebać pomagali. Mimo że przy wodzie znaleziony, nie od wody zginął. Nagi, siny, ale suchy. Obcy. Przypłynął pewno i i zaraz po wyjściu z morza ducha wyzionął. I jeszcze coś było, czego świadkowie nie mogli pominąć, ani też zbyt szczegółowo omawiać. Każdy bąkał o strasznych oczach – ale nic więcej.

I poszło w tłum o bladych zwłokach przy wodzie i o strasznych oczach. I każdy – nie wiedząc, jak wyglądały naprawdę – wymyślił sobie takie, jakie sam uważał za przeraźliwe. Jeden mówił o czerwonych. Z innych stron dochodziły słuchy o ślepiach białych zupełnie – ani niebieskich, ani zielonych, ani brązowych.

Dreszcz niepojęty zdjął wszystkich. Wewnątrz społeczności stosunki pozostały nienaruszone; co więcej, ludzie zjednoczyli się bardziej, połączeni tym samym lękiem przed nieznanym. Bo kto wie, czy nieboszczyk nie przyniósł ze sobą zarazy – niby szczur. I dlaczego umarł tam, tak na uboczu? I czy nie pomógł mu ktoś – klątwą czy rękami? Sobie wyspiarze ufali, ale na obcych zawsze patrzyli spode łba – i to na każdego bez wyjątku. Jak na zbójów, morderców. A teraz w każdym widzieli potencjalnego trupa, którego znajdą nazajutrz, ze strasznymi oczyma. Jak przypłynął ktoś handlować, to brali towar, wciskali zapłatę w dłoń jak szantażyście i wycofywali się. A kiedy patrzyli na obcych, wyglądali tak dziko i straszliwie, że przybysze tak brali pieniądze, jakby im dżdżownice do rąk wkładali. W końcu przestali przypływać.

Dan McAbber sapnął, zrobił cierpką minę i pokręcił głową. Okropność. I zaraz pomyślał, że trzeba dalej żyć, a nie umierać ze strachu. Wziął rozmach i uderzył w drzewo. Poszły drzazgi.

• • •

Krótko po tym, jak słońce minęło zenit, lasem wstrząsnął niesamowity huk. Tylko ten, kto gdzieś już – poza wyspą, oczywiście – go słyszał, powiedziałby, że to wystrzał z broni palnej. Drwale przerwali robotę i każdy spojrzał w innym kierunku – jeden w górę, drugi za siebie, trzeci w lewo – bo huk rozniósł się po całym lesie i przychodził ze wszystkich stron.

Dan McAbber kątem oka dostrzegł, jak niewidzialna siła zdziera korę z drzewa po jego lewej. W lewym oku poczuł ból. A potem ciepło pulsującej krwi wypływającej z tego miejsca.

Niepewnie, jak gdyby przemyśliwał – zrobić to, nie zrobić? – przewrócił się na plecy.

– E, McAbber! Co ci?

– Umieram… – stęknął Dan.

– O do diabła! Co żeś zrobił, McAbber?

Drwal przyłożył sobie do rany swoją wielką łapę, zakrywając oko i pół czoła. Widać było, jak czerwona krew wypływa spod nadgarstka i spomiędzy palców. Scott pomyślał, że olbrzym na pewno uderzył się narzędziem pracy w brew – bo to i boli okrutnie, i krew tryska, że aż strach.

Ale McAbber zsunął dłoń i pokazał mu buchającą krwią jamę, z tkwiącym w niej pociętym na kawałki okiem. Drugie miał kurczowo zaciśnięte – jak gdyby chronił je przesadnie. Ból wykrzywił mu twarz, jak gdyby ktoś usiłował go karmić czosnkiem.

– Doktora! Wołać doktora, do diabła! – ryknął Scott. A potem mamrotał nad Danem, wzywał bogów, pytał – jak? kto? dlaczego?

Dan nic, tylko leżał. Nie odpowiadał, nie nasłuchiwał. Ból zatkał mu uszy i usta.

Scott musiał się sam doszukiwać przyczyny.

Poszukał wzrokiem Danowej siekiery. Znalazł ją dwa łokcie dalej. Była czysta; ani kropli z tej krwi, co się lała z McAbbera.

I tylko jedno drzewo, na lewo od powalonego Dana – co sam był mocarny jak pień – nosiło dziwne ślady. Niby ranę – jakby zadaną przez zwierza, co szarpie, by zabić, a nie, by się najeść. Strzał z broni palnej. Tak jakby ktoś zamierzał się, z jakichś dziwnych powodów, na las – a Danowi się oberwało przypadkiem, bo strzał krzywo poleciał. Albo jak gdyby ktoś opętany chciał ubić McAbbera i nie trafił, a tylko uszkodził. Tylko czemu ktoś tego chłopa chciałby do trumny posłać? Przecież to dobry był człowiek…

• • •

Ilustracja: Łukasz ′Lukas′ Kozłowski

Lekarz popatrzył i orzekł, że oko już do niczego. Pocisk – bo wszyscy zgodzili się, że McAbber oberwał rykoszetem – przerobił gałkę na miazgę. Powieki nietknięte, o dziwo, ale ślip trzeba wyciągnąć, bo w oczodole zepsuje się tylko i ciało całe zarazi. Kilku wzięło Dana pod bary i próbowali podnieść – czemu on się nie sprzeciwiał, ale też nie pomagał. A ciężki był sam jeden tak jak półtora innego chłopa. Koniec końców podnieśli go jednak, postawili na nogach, i podtrzymywali za ramiona, by nie upadł. Zwiesił głowę. Oko spłynęło na ziemię.

Obwiązali mu głowę, zakrywając oczodół. Ktoś miał w koszyku z prowiantem czystą chustę, nadała się. Ponieśli go do wozu, w którym, wieczorem, mieli wieźć drzewo do tartaku i tam wśród kłód ułożyli – sztywnego, zdrewniałego. Jego – Dana McAbbera, okaz zdrowia, męskości. Jego – modelowego Szkota, rudego, brodatego, wąsatego, wysokiego na sześć stóp siedem cali; muskuły jak bochny chleba, ramiona grube, mocarne i szerokie jak Krzyż Pański. Pierś jak tarcza, wyspę by całą od wroga uchroniła, gdyby przyszedł. Dan McAbber, o którym mówili, że z niedźwiedziem mógłby iść w zapasy, teraz leżał i ledwo dyszał.

– Umieram… – szepnął do Scotta, który siedział przy nim na kłodach, gdy wieźli ich wozem do miasta.

– A gadasz głupoty, chłopie!

Scott swoje wiedział, a Dan swoje. Gotował się na śmierć. Niby oko wypłynęło, a razem z nim tkwiące w krwawej tkance nasienie zgrozy, ranny czuł jednak, że zdążyło w nim zapuścić korzenie, które pulsowały, wiły się i wrastały w jego ciało. Ułożył się na wozie, na którym podrzucało go i trzęsło, najwygodniej dla siebie i dla archanioła, którego się spodziewał: wyciągnął się jak długi, ramiona przycisnął do boków, dłonie ułożył na brzuchu, splótł palce, po to, aby posłaniec z zaświatów niepotrzebnie się z nim nie trudził, by nie musiał przesuwać, szarpać, poprawiać – bo jak by się rozeźlił, to gotów jeszcze przydusić, czy o konwulsje przyprawić i śmierć okrutną przeciągnąć. Dan zaś chciał – jeśli już musiał umierać – odejść spokojnie, tak żeby sam nie zauważył.

Wtedy, na tym trzeszczącym wozie, w połowie drogi do domu McAbberów, gdzie mieszkał z żoną i synem, Dan w myślach ujrzał jeszcze raz straszne oczy trupa znad wody. Bladoniebieskie, o źrenicach jak ukłucie szpilki. I wyobraził sobie siebie z tymi oczyma. Ten obraz nękał go całą drogę i nijak nie szło go odgonić, bo choć Dan nie miał jednego oka, to drugie – solidarnie, czy też z żalu – przestało widzieć.

• • •

Dan McAbber nie umarł. Nie doszedł też do siebie. Rozchorował się na dobre. Przez kilka tygodni leżał w łóżku, majaczył i gotował się we własnym ciele. Nadeszła późna wiosna, a on tkwił pod kołdrami i pocił się cały boży dzień. Najpierw spuchł i cały był wiśniowy od gorączki. Jak gdyby śmierć chciała go zjeść pasteryzowanego. A Dan nie jadł nic. Nijak nie dało się go nakarmić – wypluwał wszystko. Tylko wodę łykał, gdy mu dzbanek przytrzymano przy ustach. Skoro nie jadł, to chudł. Nie robił nikt popłochu jeszcze, bo przecież chłop był potężny i choroba nie mogła zjeść go tak szybko. Żonie jednakże, co sama z nim w domu po nocach siedziała – bo syna odesłała do babki – siwizna ze zgryzoty pojawiła się wśród włosów, bo mąż jej się między palcami przelewał jak piasek. Po trzech tygodniach siedziała nad chuchrem, co nie wyglądało wcale jak jej małżonek. Ktoś obcy zupełnie zajmował łoże Dana. Blady, wychudły i siwy. Z głową obwiązaną tak, że oko miał zakryte.

1 2 3 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »