Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 3 maja 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Julia Szajkowska
‹PINKK›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Julia Szajkowska
Tytuł	PINKK
Opis	Autorka pisze o sobie: Urodziłam się w Łodzi (wyborny rocznik ’81), a obecnie mieszkam w Oławie niedaleko Wrocławia. Skończyłam fizykę na Politechnice Łódzkiej. Zawodowo od lat zajmuję się tłumaczeniem z angielskiego na polski – głównie książek, ale nie tylko. Umiem i lubię czytać. Umiem też stawiać literki we właściwej kolejności, co w wolnych chwilach z upodobaniem robię. Ocenę tego, czy umiejętność układania ich w słowa i zdania przekłada się na umiejętność pisania (a może nawet Pisania), pozostawiam innym. Prywatnie mam jednego męża i jednego wrednego kota.
Gatunek	SF

PINKK

Julia Szajkowska

1 2 3 … 7 »

– Mam nadzieję, że wiesz co mówisz – odparła chłodno Kate. – I że nie przeceniasz możliwości Pinka. Bo nie będziesz miał drugiej szansy. Bioprocesory tego zwyczajnie nie wytrzymają.

Julia Szajkowska

PINKK

– Mam nadzieję, że wiesz co mówisz – odparła chłodno Kate. – I że nie przeceniasz możliwości Pinka. Bo nie będziesz miał drugiej szansy. Bioprocesory tego zwyczajnie nie wytrzymają.

Julia Szajkowska
‹PINKK›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Julia Szajkowska
Tytuł	PINKK
Opis	Autorka pisze o sobie: Urodziłam się w Łodzi (wyborny rocznik ’81), a obecnie mieszkam w Oławie niedaleko Wrocławia. Skończyłam fizykę na Politechnice Łódzkiej. Zawodowo od lat zajmuję się tłumaczeniem z angielskiego na polski – głównie książek, ale nie tylko. Umiem i lubię czytać. Umiem też stawiać literki we właściwej kolejności, co w wolnych chwilach z upodobaniem robię. Ocenę tego, czy umiejętność układania ich w słowa i zdania przekłada się na umiejętność pisania (a może nawet Pisania), pozostawiam innym. Prywatnie mam jednego męża i jednego wrednego kota.
Gatunek	SF

O godzinie czwartej nad ranem w laboratorium LAB-4 nie było żywego ducha. Panującą wewnątrz ciszę zakłócał tylko monotonny szum klimatyzacji dbającej o utrzymanie stałej temperatury w sąsiadujących z laboratorium pomieszczeniach badawczych. Słabe, zielonkawe światło nocnego trybu zasilania sprawiało, że pomalowane na przyjemny przecież kolor ściany wyglądały zimno i odpychająco.

Rozłożone na blatach stołów roboczych notatki, płytki montażowe, układy scalone, procesory i wijące się między nimi najzwyklejsze w świecie kable wyglądały tak, jakby porzucono je zaledwie przed chwilą – pracownicy LAB-4 rzadko silili się na porządkowanie swoich miejsc pracy, choć regulamin ośrodka badawczego teoretycznie nakładał na nich taki obowiązek. Ale LAB-4 od chwili powstania rządził się własnymi prawami.

O 4:03 Dave Stutton, ochroniarz pracujący na nocnej zmianie, zerknął na ekrany wyświetlające obraz z kamer monitorujących. W całym ośrodku panował niezmącony spokój i LAB-4 nie stanowił pod tym względem wyjątku. Dave przeciągnął się na krześle.

Syrena alarmowa zawyła zupełnie niespodziewanie i całkowicie bez powodu, na ile Dave mógł to określić z poziomu podłogi, na której wylądował, gdy przewróciło się krzesło. Niezgrabnie pozbierał się z ziemi i lekko kuśtykając, podszedł do pulpitu kontrolnego. Dioda na ekranie wyświetlającym obraz z LAB-4 migała agresywną czerwienią, podobnie zresztą jak lampy w samym laboratorium. Świdrujący dźwięk alarmu wwiercał się nieprzyjemnie w uszy.

Dave trzęsącą się ręką wcisnął kilka klawiszy na pulpicie, potwierdzając procedury przewidziane wewnętrznym protokołem bezpieczeństwa ośrodka badawczego. Pierwszy z przycisków odcinał śluzę prowadzącą do LAB-4 i równocześnie blokował wyjście z budynku, w którym mieściło się laboratorium, drugi wysyłał zawiadomienie do odległej o trzy mile jednostki wojskowej w Millham – było to zabezpieczenie awaryjne, bowiem już samo uruchomienie alarmu powinno postawić na nogi oddział odpowiedzialny za zapewnienie bezpieczeństwa laboratorium – trzeci odcinał wejście do służbówki, w której przebywał Dave, czwarty uruchamiał zabezpieczenia bramy wjazdowej, prowadzącej na teren całego ośrodka badawczego.

Zabezpieczenia można było wyłączyć jedynie z poziomu pulpitu sterującego, przed którym siedział Dave, a i to pod warunkiem, że poza urzędującym na stanowisku ochroniarzem polecenie przerwania alarmu potwierdzi albo dowódca oddziału z Millham, albo szef projektu prowadzonego w LAB-4, Abhay Satapathy, w tej chwili prawdopodobnie eskortowany już w pobliże ośrodka przez przydzielonych mu do ochrony członków jednostki specjalnej.

Gdy masywna, stalowa płyta zasunęła się z głuchym łoskotem za drzwiami pokoju ochrony, Dave – w gruncie rzeczy przecież zwykły stróż – odetchnął z ulgą. Kolejnych kilkadziesiąt sekund zajęło mu odzyskanie jako takiego spokoju. A kiedy paniczny głos wołający mu pod czaszką „Napadli ośrodek! Zaraz cię zabiją!” wreszcie ucichł, Dave przypomniał sobie, że na potwierdzeniu włączenia się alarmu w laboratorium jego obowiązki wcale się nie kończą. Z szuflady biurka wyciągnął skoroszyt z instrukcją postępowania w sytuacjach awaryjnych i odszukał odpowiedni rozdział.

Zgodnie z instrukcją miał teraz obserwować monitory do czasu przyjazdu wojska i wprowadzać do protokołu wszystkie niepokojące go zdarzenia. Z saszetki przy pasie wyciągnął bloczek samokopiujący i wbił wzrok w ekrany monitorów, gotów do notowania. Zawsze śmieszyło go, że w instytucie, który dysponował technologiami tak zaawansowanymi, że wizje twórców filmów SF wyglądały przy nich naiwnie, większość dokumentacji sporządzano na papierze.

Doktor Satapathy wyjaśniał mu kiedyś, że jako forma zapisu awaryjnego papier i ołówek są po prostu najpewniejsze – nie potrzebują zasilania i nawet w stresujących sytuacjach człowiek pamięta, jak się nimi posługiwać. Zatem Dave siedział przed monitorami i wypatrywał wszystkiego, co zwróciłoby jego uwagę.

Przez jakąś minutę nie działo się nic, a potem Stutton zobaczył coś, czego wcale się nie spodziewał.

Zamrugał gwałtownie, później przetarł oczy, ale obraz na monitorze nie miał zamiaru znikać. Dave przysunął się bliżej ekranu, niemal dotknął go nosem. Nie, wzrok go nie zwodził. Po podłodze laboratorium czwartego przesuwał się odwrócony do góry dnem kosz na śmieci. Zwykły, druciany, do jakiego naukowcy wyrzucali zużyty papier, ścinki izolacji i kabli, zużyte chusteczki do nosa…

Teraz miotał się po podłodze jak oszalały, jakkolwiek dziwnie by to nie brzmiało w kontekście kosza na śmieci. Obijał się o meble i ściany, a gdy tylko znalazł kawałek pustej przestrzeni, natychmiast nabierał szybkości i mknął przed siebie, by chwilę później uderzyć w stojącą mu drodze przeszkodę. Odbiwszy się od niej, zmieniał kierunek i znów ruszał przed siebie.

Dave, jakkolwiek zdumiony tym niepomiernie, uśmiechnął się pod nosem. Nie dalej jak w miniony weekend jego trzyletni siostrzeniec używał w podobny sposób swojego pierwszego zdalnie sterowanego samochodzika.

Ochroniarz zanotował swoje spostrzeżenia, a potem wrócił do obserwowania terenu laboratorium. Poza jeżdżącym jak w amoku koszem w pomieszczeniu wszystko wyglądało normalnie. Zanotował i to.

Dalszych obserwacji nie zdołał poczynić, bo drzwi stróżówki otworzyły się i stanęli w nich major Dvorak oraz doktor Satapathy. Dave wreszcie mógł się odprężyć – od tej chwili przestał być odpowiedzialny za to, co działo się w ośrodku.

• • •

Abhay Satapathy przewinął nocne nagranie z kamer przemysłowych i odtworzył je po raz piętnasty. Ziewnął szeroko i potarł piekące, mocno przekrwione oczy. Nawet ciemna karnacja nie kryła śladów zmęczenia malujących się na jego twarzy – zazwyczaj brązowa skóra przybrała teraz barwę popiołu, a cienie pod oczyma nie pozostawiały wątpliwości: doktor Satapathy nie przespał tej nocy więcej niż dwie godziny. Brak snu wyostrzył łagodne zwykle rysy twarzy Hindusa.

– Znalazłeś coś? – zapytała szczupła blondynka, która weszła właśnie do sali laboratoryjnej. Podeszła do Satapathy’ego i walcząc ciągle z opornym rękawem białego fartucha, zerknęła koledze przez ramię, by przyjrzeć się nagraniu.

Kate Monroe, współautorka projektu Prototypal Intelligent Numerical Knowledge Kernel zwanego w skrócie PINKK, była niewysoką kobietą o typowej dla mieszkanek środkowej Anglii pociągłej twarzy i płowych włosach. Widać było, że zbierała się w pośpiechu – nie umalowała się, jak miała w zwyczaju, przez co jej mdła uroda prezentowała się jeszcze mniej spektakularnie niż zazwyczaj.

Satapathy wezwał swoją współpracownicę, gdy tylko okazało się, że laboratorium nie nosiło śladów włamania, nic z niego nie zginęło i w gruncie rzeczy nie naruszono żadnych protokołów bezpieczeństwa poza zakazem poruszania się po pomieszczeniach instytutu w godzinach nocnych.

– Na razie nic – westchnął zrezygnowany. – Alarm uruchomił się dokładnie o czwartej zero trzy, osiemnaście sekund, ale nagranie nie pokazuje dlaczego. Oczywiście wiemy już, że kosz musiał się wtedy poruszyć po raz pierwszy. Tu masz bezpośredniego winowajcę – Satapathy wskazał głową na stojący na stole roboczym niewielkich rozmiarów zdalnie sterowany samochód, a Kate wyciągnęła rękę, by podnieść zabawkę. – Nie ruszaj! – ostrzegł ją. – Nie zdjęli jeszcze odcisków palców.

– Naprawdę sądzisz, że to konieczne?

– Kate, proszę… – zmęczonemu prawie całonocnym czuwaniem Satapathy’emu brakowało tego ranka cierpliwości. – Ktoś podrzuca nam to – wskazał znów na samochodzik – akurat do naszego laboratorium. A przypominam ci, że zajmujemy się projektem, który oficjalnie nie istnieje. Wszystko to bez śladów, bez uruchamiania któregokolwiek z koszmarnie drogich zabezpieczeń, bez alarmowania chłopaków z koszarów w Millham. Dziwisz się, że chcą to zbadać? Powiem ci więcej: będziemy im czynnie i chętnie pomagać, bo wstrzymali projekt, dopóki ta sprawa się nie wyjaśni.

– Jak to? – oburzyła się Kate. – Niby dlaczego? Na cholerę wstrzymywać prace teraz, kiedy jesteśmy tak blisko?

Satapathy pokręcił tylko głową, z jednej strony nawet lekko rozbawiony, z drugiej pełen niedowierzania. Wiara Kate w rozsądek ludzi u władzy zawsze go zaskakiwała.

– Pamiętaj, że armia współfinansuje ten projekt. Zgodziliśmy się, żeby w sprawach bezpieczeństwa to oni mieli decydujący głos. Będziemy mogli mówić o szczęściu, jeśli nie każą się nam przenieść z całym majdanem do bazy w Millham.

Kate skrzywiła się, słysząc te słowa. Myśl o pracy pod ścisłym nadzorem Dvoraka zdecydowanie jej nie bawiła.

– Jak to teraz wygląda? – zapytała wreszcie.

– Zapieczętowali wszystkie sale labu poza tą, zabrali dyski i zagonili do pracy informatyków. Wiadomo, że nic nie zginęło, ale cholera wie, czy czegoś nie skopiowano. Nie chcą ryzykować, Pink jest zbyt dla nich ważny.

1 2 3 … 7 »

Komentarze

23 X 2016 20:37:18

Swietny tekst. I napisany z poczuciem humoru. Gratuluję!

05 XI 2016 13:20:40

Dziewczyna pisząca z taką swobodą o macierzach, cewkach i innych technicznych sprawach to rzecz jeszcze kilka lat temu nie do pomyślenia. Tylko czekać na propozycje matrymonialne od brzydszej części czytelników.

Od strony treści i poruszanych problemów również ciekawie. Trochę mi tu Lemem zapachniało, ale to raczej komplement. W każdym razie czytało się dobrze i mam nadzieję, że dało nam do myślenia, bo zderzenie z inteligencją, której nośnikiem zamiast białka będzie krzem lub może jeszcze coś zupełnie innego chyba jest nieuniknione.

Dobrze Esensjo, że drukujecie takie teksty. Jeśli ktoś szuka czegoś równie dobrego to polecam Dyeu-Peter - do odszukania w opowiadaniach.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »