Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 3 maja 2024

Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Julia Szajkowska
‹Dwa procent›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Julia Szajkowska
Tytuł	Dwa procent
Opis	Autorka pisze o sobie: Urodziłam się w Łodzi (wyborny rocznik ’81), a obecnie mieszkam w Oławie niedaleko Wrocławia. Skończyłam fizykę na Politechnice Łódzkiej. Zawodowo od lat zajmuję się tłumaczeniem z angielskiego na polski – głównie książek, ale nie tylko. Umiem i lubię czytać. Umiem też stawiać literki we właściwej kolejności, co w wolnych chwilach z upodobaniem robię. Ocenę tego, czy umiejętność układania ich w słowa i zdania przekłada się na umiejętność pisania (a może nawet Pisania), pozostawiam innym. Prywatnie mam jednego męża i jednego wrednego kota.
Gatunek	SF

Dwa procent

Julia Szajkowska

1 2 3 4 »

Zjechał na poziom −1 i zgłosił zapotrzebowanie na transport do HR firmy. Lśniąca pleksiglasowa kapsuła pojawiła się w tubie transportowej szybciej niż zwykle. Marcin odniósł też wrażenie, że była nieco staranniej wyczyszczona niż te, które kierowano do działu programistów.

Julia Szajkowska

Dwa procent

Julia Szajkowska
‹Dwa procent›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Julia Szajkowska
Tytuł	Dwa procent
Opis	Autorka pisze o sobie: Urodziłam się w Łodzi (wyborny rocznik ’81), a obecnie mieszkam w Oławie niedaleko Wrocławia. Skończyłam fizykę na Politechnice Łódzkiej. Zawodowo od lat zajmuję się tłumaczeniem z angielskiego na polski – głównie książek, ale nie tylko. Umiem i lubię czytać. Umiem też stawiać literki we właściwej kolejności, co w wolnych chwilach z upodobaniem robię. Ocenę tego, czy umiejętność układania ich w słowa i zdania przekłada się na umiejętność pisania (a może nawet Pisania), pozostawiam innym. Prywatnie mam jednego męża i jednego wrednego kota.
Gatunek	SF

Tego ranka to nie budzik wyrwał go ze snu. Marcin otworzył oczy, zanim urządzenie z piekła rodem zdołało rozpocząć swój koncert. Tym razem nie musiał czekać kilku minut, by poranne otępienie ustąpiło miejsca pierwszym składnym i logicznym myślom – umysł od razu wskoczył na najwyższe obroty.

Stres.

Marcin westchnął tylko zrezygnowany i zwlókł się z łóżka. System zarządzania domem natychmiast rozpoznał zmianę stanu ducha lokatora. Zanim padło pierwsze polecenie, automat już zmienił napięcie doprowadzane do ciekłokrystalicznych paneli okiennych. Jaśniejsze z każdą sekundą szyby powoli odkrywały przed Marcinem imponującą panoramę miasta.

Trzeba było przyznać, że widok z dziewięćdziesiątego ósmego piętra robił wrażenie. Dachy niższych wieżowców dumnie wystawały z chmur, a pierwsze promienie słońca odbijały się od polerowanych powierzchni wzmacnianych paneli węglowych – na tej wysokości nieźle wiało, więc zwykłe szyby zastąpiono mocniejszymi arkuszami fotokarbonu. W prześwitach między przeganianymi wichrem chmurami dawało się dostrzec mrugające światła pozycyjne wyznaczające w przestrzeni kontury srebrzystych nitek dróg szybkiego ruchu.

Jeszcze niżej, mniej więcej na wysokości dwudziestego piętra, rozpościerały się grube dywany trawy sadzone na specjalnych ruchomych tarasach otoczonych ochronnymi kopułami ekranów z OPL – organic photoreactive layers, cienkich warstw organicznej materii filtrującej zanieczyszczenia z powietrza. Tarasy oczywiście pozostawały niewidoczne z położonego na tak dużej wysokości mieszkania, ale Marcin doskonale wiedział, że tam są. Gdyby tylko zechciał, mógłby zjechać prowadzącą prosto przed odpowiednią śluzę windą i oddać się na jednym z nich serii podnoszących kondycję ćwiczeń.

Tyle że w tej chwili guzik go to wszystko obchodziło.

Przeprowadzkę na dziewięćdziesiąte ósme piętro zaliczył prawie dwa lata temu przy okazji awansu na stanowisko samodzielnego programisty. Polubił to mieszkanie, panującą w nim ciszę, sprawnie działający system zarządzania i nie miał zamiaru dać się stąd wygryźć. Jedyny kierunek, jaki dopuszczał, to awans na młodszego kierownika projektów programistycznych wiążący się z przenosinami na setkę.

To zaś oznaczało jedno – musiał wreszcie zmierzyć się z Urlopem, co też w końcu dał radę zrobić.

W firmie obowiązywały jasne zasady, co zazwyczaj bardzo sobie chwalił. Wiadomo było, ile linii kodu należy zapisać tygodniowo, by zasłużyć na tak zwane minimum obywatelskie, za ile nadprogramowych przysługuje dodatek dla rokujących nadzieję i ile procedur należy dołożyć do projektu ogólnofirmowego, by uzyskać akredytację na stanowisko opłacanego pracownika. Rozumiał ten system, odnajdował się w nim i bez trudu czerpał wypływające z niego korzyści.

Do czasu.

Wraz z upragnionym awansem na samodzielnego programistę – pierwszą w pełni płatną posadę dającą równocześnie prawo do wszystkich swobód, również do zakładania hasła na prywatne pliki w Chmurze – w jego życiu pojawiło się największe zagrożenie dla prężnie rozwijającej się kariery. Urlop właśnie.

Oczywiście każdy pracownik niższego szczebla miał prawo do dobrowolnej rezygnacji z wypoczynku, z czego zresztą Marcin i jego koledzy co roku skwapliwie korzystali. Przez pięć lat wolontariatu i dwa lata stażu mogli z czystym sumieniem unikać kłopotliwego tematu. Potem jednak, jeśli ścieżka kariery rozwijała się bez komplikacji, należało złożyć podanie o Urlop.

Marcin westchnął ponownie i resztką woli zmusił się do oderwania wzroku od panoramy miasta. Z całej siły starał się wierzyć, że to wcale nie pożegnanie, że przecież nadzieję powinien mieć do końca. Powtarzając w myślach tę prywatną mantrę, poczłapał niemrawo do łazienki i zabrał się za poranną toaletę. Niezależnie od humoru musiał dziś pojawić się w firmie. Przez chwilę sądził nawet, że dał radę zapanować nad nerwami i dopiero gdy spojrzał w zaparowane lustro zawieszone na drzwiach mikroskopijnej łazienki, znów dopadły go wątpliwości.

Własna łazienka – oto kolejny luksus, o którym wolontariusze mogli tylko marzyć. Jeśli okaże się, że przeszarżował, będzie mu jej cholernie brakowało.

Niechętnie chwycił maszynkę i zaczął mozolny rytuał golenia. Ostrzone laserowo noże przesuwały się gładko po jego twarzy, jednak pod czaszką słyszał nieprzyjemny chrobot, gdy ścinały gęste ciemne włoski wyrosłe w czasie minionej doby.

„Że też jeszcze nie wymyślili czegoś, co pozwoliłoby uniknąć tej mordęgi” – przemknęło mu przez myśl. – „Może jakieś zmiany genetyczne albo drobne poprawki hormonalne? Cokolwiek, byle gęba nie piekła tak koszmarnie co rano”.

Była to mizerna próba odwrócenia uwagi od sprawy absorbującej go teraz całkowicie – ponurego widma konsekwencji Urlopu.

W zasadzie powinien być spokojny; przecież jak zawsze zaplanował wszystko bardzo starannie, a miał w tym niemałą praktykę, bo ścieżkę rozwoju kariery zaczął kształtować, gdy tylko skończył szesnaście lat i prowadzoną przez korporację szkołę powszechną. Wtedy dowiedział się, że na dalszą edukację nie ma szans, bo jego rodzice pracowali na etatach państwowych, a potem – gdy szczątkowe struktury administracyjne zostały ostatecznie wyparte przez model firmowy – zamiast dołączyć do korporacji, wybrali stabilną przyszłość oferowaną przez korporacyjny fundusz zasiłkowy.

Do szkół średniego i wyższego szczebla dostęp miały wyłącznie corpo-kids, dzieci par zaakceptowanych przez firmowe działy rozwoju biologicznego, o ile oczywiście wykazały się odpowiednimi zdolnościami w czasie standardowych testów. Potem przechodziły szkolenie zawodowe i od razu trafiały na szczebel stażystów. Marcin, by osiągnąć ten etap, musiał odpracować swoje lata na wolontariacie i zabłysnąć kilkoma spektakularnymi pomysłami, za które nikt mu nie zapłacił.

Mieszkał wtedy kątem w przytułku dla byłych pracowników rozwiązanej administracji państwowej – nielegalnie oczywiście, ale takie postępowanie było ogólnie przyjętą praktyką; korporacje niechętnie wywiązywały się z obowiązku przygotowywania lokali tymczasowych dla wolontariuszy, a i sami wolontariusze nie byli zainteresowani mieszkaniem w barakach, które niewiele różniły się od kontenerów transportowych znanych ze starych, nieinteraktywnych filmów z początku XXI wieku.

Równie nielegalnie dorabiał sobie w jednym z nielicznych sklepów niewirtualnych, rozkładając nocami towar na półkach stoiska chemicznego. Ojciec nazywał go kąśliwie wykładowcą chemii, ale Marcin, prawdę powiedziawszy, nie widział w tym nic śmiesznego. Ostatecznie nie on jeden zajmował się nocną obsługą sklepu, a że akurat chemia? Równie dobrze mógł trafić na dział spożywczy. I co? Byłby wtedy wykładowcą żarcia? Powiedział to kiedyś ojcu, ale ten tylko pokiwał głową z żalem, jakby jego syn stracił w życiu okazję na zrozumienie czegoś bardzo ważnego.

Marcin, westchnąwszy, oparł się ciężko o umywalkę.

Zżerał go stres. To dlatego myśli pobiegły w niekontrolowanym, niechcianym wręcz kierunku. Po co wracać pamięcią do czasów, które szczęśliwie miał już za sobą i do których nie miał zamiaru się cofać? Rzucił posadę „wykładowcy”, udało mu się zaczepić w firmie i to w dodatku od razu w dziale bezpieczeństwa, wreszcie programował, spełniając tym samym marzenie życia. Ten sen nie musiał się kończyć bolesnym upadkiem. Przetrwał już przecież Urlop i teraz musiał tylko przejść pomyślnie weryfikację. A wiedział, że zrobił wszystko, co w swojej mocy, by zmaksymalizować szanse powodzenia.

Zaczął działać, gdy tylko dowiedział się, że przysługuje mu prawo do chronienia hasłem swoich plików w Chmurze.

Już pierwszego dnia na stanowisku samodzielnego programisty wpuścił do korpnetu programy zbierające dane. Zapisywał pozycje archiwalne, bieżące, dotyczące planów – wszystko, co wpadło mu w ręce. Działał nie do końca zgodnie z procedurami, ale nigdy nie wykroczył poza granice wytyczone firmowym regulaminem.

Po roku dysponował już całkiem pokaźną próbką, zabrał się więc do przygotowywania statystyk. Nie porywał się na nic ambitnego – ot, wykonał prostą analizę zależności między rodzajem wypoczynku na Urlopie a oceną klasyfikującą Urlopowicza.

Liczby nie znały litości. Z zestawienia, jak by na to nie patrzeć, wynikało jasno, że rodzaj zajęć podejmowanych na Urlopie miał decydujący wpływ na dalszy los pracownika firmy. Pobieżna analiza pozwoliła Marcinowi wyróżnić trzy zasadnicze grupy.

Zgodnie z przewidywaniami zebrane dane układały się w charakterystyczny kształt zmodyfikowanej krzywej Gaussa-Neumanna z typowym dla niej punktem przegięcia w połowie badanego zbioru, obszarem plateau przed jego dziewięćdziesiątym piątym procentem i przypadającą dokładnie w tym punkcie nieciągłością, po prawej stronie której znajdował się ostatni, najbardziej kłopotliwy fragment. Startował on od pewnej wartości nad progiem selekcji, a potem zmierzał ku jego granicy, by ostatecznie przekroczyć ją dla dziewięćdziesiątego ósmego procenta próbki.

1 2 3 4 »

Komentarze

03 IV 2016 12:49:29

Dobrze się czyta, a zakończenie jest zaskakujące i dowcipne. Pisz dalej!

05 IV 2016 09:26:38

Dziękuję za miłe słowa i bardzo się cieszę, że jest ktoś, kogo to zakończenie zaskakuje :)

09 IV 2016 12:47:54

Przerażająca wizja korpo-świata. Niestety słowo już ciałem się staje na naszych oczach.

10 IV 2016 20:10:26

Trudno chyba o lepsze słowa uznania pod adresem takiego tekstu. Dziękuję.

03 V 2016 21:33:19

Przyjemna nowelka... I tak jak wyzej, przyszloascia to juz nie jest..

09 V 2016 10:20:52

Miło mi :). Nigdy nie utrzymywałam, że to prorocza wizja. Obawiam się, że raczej niezamierzony odprysk po, hmm, pewnej "inspirującej" pozycji, z którą miałam styczność zawodowo.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »