Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 2 maja 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Jakub Miazga
‹Rocznica śmierci mamusi›

WASZ EKSTRAKT: 100,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Jakub Miazga
Tytuł	Rocznica śmierci mamusi
Opis	Urodzony w 1986 roku. Ukończył filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz zootechnikę na Uniwersytecie Rolniczym im. Hugona Kołłątaja w Krakowie. Pod pseudonimem Jakub Houst debiutował w Esensji opowiadaniem „Extrema unctio”. Pod koniec października 2020 roku ukazała się jego pierwsza powieść pt. „Absalon”.
Gatunek	obyczajowa

Rocznica śmierci mamusi

Jakub Miazga

1 2 3 »

Podczas porannego spaceru mijam wierzby i udaję się nad jezioro. Jeszcze unosi się nad nim lekka mgiełka. Wciągam w nozdrza powietrze i poza zapachem mułu oraz zgnilizną pierwszych opadłych liści wyczuwam w jego chłodzie jakby delikatną zimową nutę. Nie wiem, czy to dlatego, że powietrze jest już inne niż wczoraj, czy też dlatego, że nie jestem w Krakowie.

Jakub Miazga

Rocznica śmierci mamusi

Jakub Miazga
‹Rocznica śmierci mamusi›

WASZ EKSTRAKT: 100,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Jakub Miazga
Tytuł	Rocznica śmierci mamusi
Opis	Urodzony w 1986 roku. Ukończył filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz zootechnikę na Uniwersytecie Rolniczym im. Hugona Kołłątaja w Krakowie. Pod pseudonimem Jakub Houst debiutował w Esensji opowiadaniem „Extrema unctio”. Pod koniec października 2020 roku ukazała się jego pierwsza powieść pt. „Absalon”.
Gatunek	obyczajowa

Aż do mojego przyjazdu nie widziałem się z bratem ani razu od śmierci matki, a ściślej biorąc, od dnia jej pogrzebu. Nasza ostatnia rozmowa dotyczyła zresztą głównie rozliczeń związanych z niewielkim pożegnalnym przyjęciem dla znajomych oraz rodziny. Dzień był pogodny i, jak na tę porę roku, naprawdę ciepły. Niestety, nie mogłem zostać do końca stypy. Brat wyszedł ze mną przed restaurację. Pokazywał mi podsumowanie wszystkich wydatków, a ja spoglądałem na jego kartkę, słuchając wyjaśnień na temat tego, skąd się co bierze. Właściwie miałem już się kierować w stronę taksówki, kiedy brat spytał jeszcze, jak mi się podobało.

Popatrzyłem na niego, próbując rozgryźć, czy aby nie kryła się za tymi słowami ukryta drwina, ale nie dostrzegłem na jego twarzy cienia uśmiechu.

– Wygłupiasz się? – zapytałem całkiem poważnie.

– Nie… – Mój brat spojrzał na mnie nieco zmieszany. – Niby czemu?

– Pochowaliśmy dziś naszą matkę.

– Właśnie dlatego zapytałem, czy ci się podobało…

– Co miało mi się podobać? Pogrzeb?

– Msza, pogrzeb, stypa – odparł mój brat głosem, który wydał mi się dosyć niepewny. – Wszystko – dodał po chwili.

Westchnąłem, próbując dać mu w ten sposób do zrozumienia, że użycie podobnego określenia w tej sytuacji nie uważam za adekwatne. Ale brat dalej nie pojmował, o co mi chodzi, a może tylko udawał, bo zaraz powtórzył swoje pytanie:

– To jak? Podobało ci się? – I choć jego głos był równie cichy, co poprzednio, wyczułem w nim teraz niejaką determinację.

• • •

Nasza matka była dobrą kobietą. Tak przynajmniej mówi się w naszych rodzinnych stronach o wszystkich matkach, które nie żyją, a ponieważ naszej matki nie wyróżniało nic szczególnego, nie widzę powodu, aby mówić o niej inaczej. Oczywiście, że była dobra. Niby dlaczego miałaby nie być? Troszczyła się o nas, jak tylko mogła, i to również po śmierci ojca, kiedy obaj z bratem studiowaliśmy. Tak, to był dla nas cios materialny, a jednak matka nie powiedziała: „Radźcie sobie od dzisiaj sami, mnie to nic nie obchodzi.” Nie, w tej sytuacji wcale o nas nie zapomniała. Muszę wręcz przyznać, że pamiętała o wszelkich naszych potrzebach, i chociaż nie było jej stać, aby pokryć wszystkie koszty tych naszych potrzeb, nie zapominała ani o jednej i gdy tylko miała trochę gotówki (to znaczy trochę więcej niż na przeżycie) podsyłała nam część pieniędzy, mówiąc na przykład: „Masz na nową koszulę”, albo: „Nie zapomnij opłacić czynszu”, bądź otwierając portfel tylko pytała, ile nam brakuje na kolejną wyprawę w góry.

Poza tym musieliśmy sobie jakoś radzić. W godzinach wolnych od zajęć na uczelni dorabialiśmy, a ponadto ja otrzymywałem jeszcze stypendium.

Niestety, po śmierci ojca nie dostaliśmy żadnej wypłaty z ubezpieczenia. Utopił się w swoim służbowym aucie, którym zsunął się do jeziora. Na miejsce przybyła policja i prokurator. Zwrócono uwagę, że ojciec poza szosą musiał przejechać jeszcze jakieś trzysta, czterysta metrów; na tym odcinku do jeziora prowadziła polna, a do tego nieużywana zbyt często droga. W protokole napisano, że wszystko wskazuje na to, że była to śmierć samobójcza.

Ubezpieczyciel uchwycił się tego zdania. Tłumaczyliśmy, że przecież nie da się wykluczyć innych powodów, to równie dobrze mógł być wypadek, w końcu rano (a to musiało się zdarzyć rano) widoczność nad jeziorem jest mocno ograniczona z powodu mgły, przede wszystkim zaś ojciec nie miał podstaw, by się targnąć na swoje życie, nic tego wcześniej nie zwiastowało. Ale oni – mam na myśli przede wszystkim rzeczoznawcę z firmy ubezpieczeniowej, który dokonywał oględzin miejsca zdarzenia – trzymali się oczywiście tej wersji, która dla nich samych była najwygodniejsza. Wersji, zgodnie z którą nasz ojciec zjechał do jeziora umyślnie.

Gdzieś w domu pozostawił po sobie list, o którym matka powiedziała nam dopiero po jakimś czasie. Zaczynał się on słowami: „Nikomu nie pokazuj tego listu”. Pisząc „nikomu” ojciec zapewne nie miał na myśli mnie ani Michała, tak przynajmniej z bratem przypuszczaliśmy; niemniej był on skierowany do mamy, ojciec zwracał się w nim bezpośrednio do niej, toteż nie mogliśmy żywić pretensji, że nam go wcześniej nie pokazała.

Pamiętam, że mój brat, z którym wynajmowaliśmy małe mieszkanko, obudził mnie pewnej nocy jedynie po to, żeby zapytać, co o tym myślę. Niby dlaczego ojciec zaadresował ten list tylko do mamy, i czy rozpoczynając go słowami, według których miała go nikomu nie pokazywać, miał na myśli także nas.

– Po co to drążyć? – odparłem, przewracając się w swoim łóżku na drugi bok.

Ale Michał musiał koniecznie znać odpowiedź na to pytanie. Był zawsze zbyt dociekliwy w sprawach, które u mnie nie budziły najmniejszego zastanowienia.

– Czy myślisz, że tata nie chciał, żebyśmy ten list zobaczyli? – wciąż pytał.

– Niby dlaczego? Przecież mama w końcu go nam pokazała. – odpowiadałem cierpliwie.

– Wcale nam go nie pokazała. Powiedziała, co było w nim napisane, ale nie dała nam tego listu do przeczytania. Czy nie wydaje ci się to podejrzane?

– Podejrzane? Co ty wygadujesz? Mama miałaby postępować wobec nas podejrzanie… Czy ty siebie w ogóle słyszysz? Co za cholerna różnica, czy nam powtórzyła, co ojciec w tym liście napisał, czy też dała nam go do przeczytania?

Michał przez dłuższą chwilę się nie odzywał. Przypuszczałem, że zaraz znowu powie coś niemądrego, dlatego nie zamykałem na razie oczu. Nie miałem ochoty zasypiać jedynie po to, żeby znów mnie obudził.

– Nie chciałbyś przeczytać go słowo w słowo? – zapytał w końcu. – Przekonać się nie tylko, co w nim napisał, ale też jak napisał?

– A niby co za różnica, jak nasz ojciec napisał to, co napisał? Ojciec nie udzielił tam odpowiedzi, czemu to zrobił.

Odwróciłem się w stronę brata. Leżał przy zapalonej lampce stojącej na nocnym stoliku przy jego łóżku i patrzył w sufit.

– Ej – zawołałem. – Ty chyba nie myślisz, że mama mogłaby coś przed nami zataić…

– Nie… – rzekł natychmiast. – Ale może gdybym sam przeczytał ten list, wiedziałbym, w jakim nastroju tata go pisał.

A w jakim niby miał być nastroju, planując, że utopi się w jeziorze służbowym autem? Miałem już zamiar o to zapytać, jednak w ostatniej chwili się powstrzymałem.

– Myślisz, że miał jakieś problemy w pracy?

– Nie wiem. Myślę, że jedynym jego problemem związanym z pracą było to, że nie zarabiał tyle, ile by chciał. Przynajmniej zrobił na złość swojemu szefowi, topiąc mu wóz w jeziorze.

Ilustracja: <a href='mailto:aszady@uw.lublin.pl'>Agnieszka ‘Achika’ Szady</a>

Ilustracja: Agnieszka ‘Achika’ Szady

– Też właśnie się zastanawiam, dlaczego wybrał to jezioro… Gdy byliśmy mali, często nas tam zabierał. Pamiętasz?

– Śpij już – odparłem, odwracając się do brata plecami i przytulając twarz do poduszki.

– Razem z mamą – usłyszałem znów głos Michała. – Gdy byliśmy już trochę więksi, nigdy nie spędzaliśmy czasu we czwórkę. Nie wybieraliśmy się nad jezioro z rodzicami.

• • •

Teraz, gdy wracam z krótkich odwiedzin u brata, przypominam sobie to wszystko. Po wyskoczeniu z auta, którym podwiózł mnie pod sam dworzec, zahaczyłem jeszcze o kiosk, żeby kupić gazetę i mieć jakieś zajęcie w trakcie podróży. W dworcowym bufecie wypiłem kawę, jednak nie zamówiłem nic do jedzenia. Brat zadbał, żebym nie wyjechał od niego głodny.

Przeglądając gazetę, łowię spojrzeniem same nagłówki i to, co wyłuszczone jest tłustym drukiem. Jakoś nie mam ochoty czytać. Dekoncentruję się, wbrew woli wracam do wspomnień związanych z niedawną wizytą u Michała i myślę o tym, o czym rozmawialiśmy. Zupełnie jakby moja uwaga za mną nie nadążała.

W związku z licznymi seminariami, głównie sponsorowanymi przez jedną firmę, nieustannie gdzieś podróżuję. Na okrągło znajduję się poza domem, co zważywszy na to, że mieszkam sam, dla nikogo nie jest problemem. Taki styl życia całkowicie mi odpowiada. Lubię to uczucie rozpędu, które sprawia, że z chęcią chwytam każdy kolejny dzień, widzieć, że mam przed sobą otwartą przestrzeń, która nie maleje, gdy gnam przed siebie, i zmieniający się wciąż krajobraz. Wszystko to powoduje, że się nie nudzę. Nie potrafiłbym tak, jak Michał, tkwić w jednym miejscu, być tak, jak on, uziemiony. Nie znoszę nudy i monotonii.

Ale Michał zawsze był taki: stateczny, spokojny, cichy. Jak daleko sięgam pamięcią, potrzebował jakiegoś zakotwiczenia, chociaż po śmierci taty miał chyba problem, żeby je znaleźć. Ślub z Patrycją miał być pewnie sposobem na zbudowanie czegoś trwałego, ale ostatecznie przyniósł mu coś zupełnie innego.

1 2 3 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »