Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Jan Myśliborski |
| Tytuł | Pająki |
| Opis | Jan Myśliborski: matematyk, programista, wielbiciel lektur, górskich wędrówek i podróży z plecakiem. Pisze w porywach, pod wpływem nastroju, miejsc, okoliczności. Interesuje go wzajemne przenikanie się rzeczywistości z fantazją, nakładanie snów i wyobrażeń na realne zdarzenia. Fascynuje go czas we wszelkich jego aspektach. Małgorzata Myśliborska: absolwentka ASP, również zakochana w podróżowaniu. Również tworzy w porywach, często pod wpływem odwiedzonych miejsc. |
| Gatunek | groza / horror, realizm magiczny |
PająkiJan MyśliborskiPająkiWprowadził się następnego dnia. Nie zabrał ze sobą zbyt wielu rzeczy. Notebook, kilka koszul, bielizna. Co do książek, to postanowił korzystać z biblioteki gospodarza. Na przygotowaniach zszedł mu jednak cały dzień. Znów wjeżdżał do wioski pod lasem o zmierzchu. Niebo było bezchmurne, ale powietrze wydawało się nasączone delikatną jesienną mgłą, stare drzewa w ogrodzie ogromne, rosochate i groźne, a dom jawił się tajemniczą twierdzą, schowaną w cieniu ich rozłożystych gałęzi. Otrzymanym od gospodarza kluczem Adam otworzył zamek, pchnął bramę i wszedł do środka. Wymacał na murze wyłącznik światła, nacisnął go, raz, drugi, ale bez skutku. Wrócił do samochodu. Podjechał do bramy, ale okazało się, że jej skrzydła nie były uchylone wystarczająco. „Dom mnie nie chce” – pomyślał z uśmiechem. Ponownie wysiadł i pchnął bramę. Wjechał do środka i zaparkował samochód, tak jak ostatnio, pod drzwiami wejściowymi. „Trzeba zamknąć bramę” – pomyślał. – „Na pewno jest tu jakieś centralne sterowanie. Jutro poszukam, teraz zamknę po prostu kluczem”. Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz. Ciemność i zupełnie nowe otoczenie powodowały, że zmysły reagowały na bodźce ze zdwojoną wrażliwością, a wyobraźnia pracowała intensywniej. Mieszkać miał w niewielkim pokoju na końcu korytarza. Mimo ekscytacji zasnął szybko. Znów przyśniło mu się coś dziwnego. Było to tak, jakby stał się figurą geometryczną, płaską geometryczną figurą, na której ktoś nieznany dokonywał w tym śnie przeróżnych modyfikacji, nieizometrycznych, zmieniających kształt. Otworzył oczy. Nie zapalając światła, odrzucił kołdrę, wstał, podszedł nago do okna. Światło bardzo jasno świecącego księżyca sączyło się przez gałęzie drzew, rosnących w ogrodzie. Cienie nieruchomych gałęzi układały się na murze i na trawniku w skomplikowane wzory. Zapatrzył się na te cienie, coś mu przypominały. Nagle sobie uświadomił, że to obraz pajęczyny i że takie właśnie wzory widział przed chwilą we śnie. Zamrugał oczami, niezupełnie pewny, czy wciąż jeszcze nie śni. Kątem oka zanotował za sobą jakiś ruch. Na jego łóżku siedziała ze skrzyżowanymi nogami dziewczyna ubrana w białą, głęboko rozpiętą koszulę. W półmroku widział rozsypane wokół głowy płowe włosy. Zmarszczył brwi. Dlaczego płowe? Powinny być rude, brązowo-rude, takie, jak już widywał we śnie. • • • Kręcki zadzwonił po południu, wyrywając Adama z drzemki, w którą zapadł niespodziewanie przy przeglądaniu albumu z reprodukcjami obrazów Klimta.  Ilustracja: Małgorzata Myśliborska – I cóż, panie Adamie, wszystko w porządku? – Zadźwięczał w słuchawce niski głos. Adam zawahał się chwilę, zanim odpowiedział. – Myślę, że tak. Jak minęła panu podróż? – Podróż? Zupełnie dobrze. Ale co, nie jest pan pewny, czy wszystko w porządku? – Nie, oczywiście, że wszystko w porządku – odpowiedział szybko. – To skąd to domniemanie? – Pan wie, matematyczna maniera ścisłego wysławiania się: myślę, że jestem głodny. Taki schemat. Rozumie pan? Kręcki sformułował ściślej swoje pytanie. – Nikt pana nie niepokoi? Znów zastanowienie Adama, odrobinę za długie. – Nie… Ale co pan właściwie ma na myśli? Tym razem wahanie po drugiej stronie. – Hm, znów źle spytałem. Zapomniałem, że mam do czynienia z matematykiem. No dobrze, pytam o telefony, jakieś niezapowiedziane wizyty… – Nie, pod tym względem zupełny spokój. – No dobrze, będę z panem w kontakcie. To na razie do widzenia. – Do widzenia panu. Adam z ulgą odłożył słuchawkę i wrócił do przeglądania albumu. Krótka rozmowa zostawiła w nim osad niepokoju, a zmysłowe kobiety Klimta zdawały się spoglądać z ironią. • • • Wieczór znów zapowiadał się bezchmurny, księżycowy. Adam nie zapalał światła, siedział w fotelu przy oknie i wpatrywał się w zapadający mrok. Zamknął oczy, zapadł jakby w lekki półsen. Kiedy otworzył oczy, ona siedziała naprzeciw niego. Nie rozmawiali tamtej pierwszej nocy. Tej nocy mówił tylko Adam. Miał świadomość nierzeczywistości jej istnienia, ale rozkosz, jaką mu dawała, była jak najbardziej materialna i nader wyrafinowana.. Czasem wtulała się w niego, oplatała nogami i zasypiała w jego ramionach. Wtedy jakby wracała do siebie; jej obecność była przecież tak silnie związana ze snem. • • • Kolejne dni upływały właściwie tylko na czekaniu na nadejście nocy i próbach odgadnięcia, w jaki sposób tym razem dziewczyna zniknie: wyjdzie do łazienki i nie wróci, nakryje się kołdrą, pod którą za chwilę zrobi się pusto, zakryje mu oczy włosami i zostawi tylko ciemność. Za każdym razem pojawiała się i znikała inaczej. Gdzieś po tygodniu, późnym wieczorem, znów zadzwonił Kręcki. – Co nowego? – zapytał. – Dziwnie mnie nastraja pański dom – wyznał Adam. – Bardzo intensywnie śnię. – Co pan mówi. – Podniecił się Kręcki. – Coś się panu śni konkretnego? – Nie, tak po prostu, śnię. – Wycofał się. – Panie Adamie, rozmawia pan ze mną zupełnie inaczej niż poprzednim razem. Robi pan wrażenie nieco rozstrojonego. O co chodzi? – O nic więcej niż panu mówię. Kiedy pan wraca? – Myślę, panie Adamie – przeciągnął nieco pauzę – że chyba już niedługo. Zakończyli rozmowę. Adam odwrócił się i z pewnym zdziwieniem skonstatował, że właściwie to prawie oczekiwał, że gdzieś w narożniku pokoju czai się Kręcki. Następnego dnia rano Adam długo nie mógł się obudzić. Kiedy otworzył oczy, wydawało mu się, że to kontynuacja majaku. Kręcki siedział w fotelu naprzeciwko kanapy, opierając brodę na splecionych palcach i wpatrywał się w niego wyczekującym wzrokiem. – Wreszcie się pan obudził. Witam, panie Adamie. Adam kiwnął lekko głową, nic nie mówiąc. – Widzę, że pan wciąż śpi. Wie pan, co proponuję? Zróbmy tak: pan pójdzie wziąć prysznic, najlepiej zimny, a ja przygotuję śniadanie. Pan się rozbudzi, usiądziemy, zjemy, porozmawiamy. No, proszę, niech się pan ruszy.  Ilustracja: Małgorzata Myśliborska Adam, wciąż bez słowa, ciężko wygrzebał się z łóżka i poczłapał w stronę łazienki. Zanim odkręcił kran, wydało mu się, że widzi ją w drzwiach łazienki. Stała tam, ubrana tylko w za dużą, białą męską koszulę i wpatrywała się w niego smutnymi oczami. Silny strumień lodowatej wody rzeczywiście go rozbudził. Wrócił do pokoju przytomniejszy, bardziej obecny. Stół na środku pokoju był zastawiony, z królującą pośrodku, otwartą butelką ginu. Kręcki siedział w fotelu, oczy miał zaczerwienione, najwyraźniej zdążył się już poczęstować. – Niech pan siada, panie Adamie. – Wskazał krzesło po drugiej stronie stołu. – Pewnie pan do tego niezwyczajny, ale może kielicha na pierwsze danie? – Wyciągnął w jego stronę pękaty kieliszek z przezroczystym płynem. Adam rzeczywiście nie zaczynał nigdy dnia od alkoholu, ale krępował się odmówić. Podjął oferowany kieliszek, wypił. Gin przelał się mu przez gardło palącym płomieniem. Usiadł. – To, teraz coś zjedzmy. Kabanosik? Adam spojrzał na Kręckiego: dobroduszny, solidny mężczyzna w latach średnich, z przygaszonymi trochę przez wiek oczami. Siedział, przypatrywał mu się z uśmiechem, popijał wódeczkę. – Panie Adamie, teraz, jak już sobie podjedliśmy, a pan się do reszty obudził, porozmawiajmy o poważnych sprawach, dobrze? – Przechylił głowę w bok, uśmiechał się ujmująco. Teraz nagle, gdy tak bardzo starał się być sympatyczny, wzbudził w Adamie nieufność. – Spytam wprost: czym naraził się panu mój dom? Adam miał wrażenie, że tamten chce spytać o coś zupełnie innego. Milczał, zastanawiając się nad odpowiedzią. Kręcki wziął jego milczenie za manifestację urazy. – Niech się pan nie gniewa, proszę. Sam pan mówił… – Ależ ja się nie gniewam… Wie pan, może jakoś byłem chwilowo rozstrojony, ta samotność na mnie źle podziałała. – Faktycznie w tej chwili absurdalne wydały mu się wszystkie nocne zjawy. Kręcki sięgnął po opróżnioną do połowy butelkę, nalał sobie kolejny kieliszek. – Panie Adamie, mówmy szczerze… Czy pojawiała się tu kobieta? Adam przymknął na moment oczy. Zobaczył zielone oczy, cienkie, nerwowe brwi, gęste płowe włosy. |
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
Upubliczniasz dostęp do swoich myśli i ludzie odnajdują w tobie własne odbicie. Nie możesz kłamać, oszukiwać. Jesteś tylko tym, czym jesteś, obrany z pozorów i kurtuazyjnych zasłon, które jedynie przysłaniają twoją zwyczajność. Rzeka to widzi i podziwia. A ty podziwiasz siebie za to, że odważyłeś się pokazać komuś prawdziwe ja. Że stałeś się przez to kimś niezwykłym.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Mgła
— Jan Myśliborski
Spodobał mi się Pana tekst. Przeniósł mnie w tamtą senną rzeczywistość. Poruszył jakąś strunę... no i momentami był naprawdę zabawny. Gratuluję i pozdrawiam!