Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Marcin Pindel |
| Tytuł | Bestseller |
| Opis | Autor pisze o sobie: Nowotarżanin, z wykształcenia inżynier, na co dzień pracownik korporacji. Żona mówi o nim, że urodził się zbyt późno, co potwierdzają jego staroświeckie nawyki i awersja do najnowszych zdobyczy technologii. W wolnym czasie chętnie czyta, jeździ na rowerze i wędruje po górach. Pisanie jest dla niego nie tylko odprężającym hobby, ale również sposobem gospodarowania zasobami wyobraźni. Debiutował zbiorem opowiadań „Bez przebaczenia”. |
| Gatunek | realizm magiczny |
BestsellerMarcin PindelBestsellerMarek o mało nie wypluł piwa, które miał w ustach. Tylko czekał na takie pytanie. — A jak może się miewać? — parsknął. — No tak, domyślam się… Wie pan, Antek był zawsze dobrym kolegą. To nie tak, że jakoś rywalizowaliśmy… To znaczy w pewnym sensie tak, rywalizowaliśmy, ale wie pan, w takim pozytywnym znaczeniu. Dlatego strasznie mi go teraz żal. Kurde, on naprawdę potrafi grać w piłkę. Lepiej ode mnie, nie mam problemu, żeby to przyznać. Mógł daleko zajść. Naprawdę daleko. Marka zamroczyło. Choć Kowalik mówił spokojnie i z pewną pokorą w głosie, to Markowi zdawało się, że spojrzenie chłopaka świdruje go bez żadnego pardonu, z wyrzutem, lub wręcz oskarżycielsko, zupełnie, jakby chciało powiedzieć: To wszystko twoja wina. Powinieneś był nad nim czuwać. Stać cały czas za jego plecami. Obserwować każdy jego krok. Wyciągnąć dłoń, gdy się potknie i pomóc mu ruszyć dalej. Być jego aniołem stróżem. Jego zapleczem. Ty żałosna, zapatrzona w siebie, pozbawiona talentu pisarzyno. Marek potrząsnął głową, usiłując pozbyć się mroczków sprzed oczu. Nie miał pewności, czy naprawdę to właśnie usłyszał, czy głos rozległ się tylko w jego głowie. Ale wyraz oczu Kowalika był wciąż ten sam; pełen pretensji i goryczy. — Nie waż się mnie oceniać, gnojku. Nie wiesz wszystkiego. Ja… Próbował zaprzeczyć wszystkim oskarżeniom i zapewnić, że był przy Antku we wszystkich trudnych chwilach, ale głos uwiązł mu w gardle. Wezbrała w nim jeszcze większa złość na Kowalika, dlatego postanowił uderzyć z innej strony. — A ty co? Zadowolony, że udało się wygrać los na loterii? Przecież gdyby nie to, co spotkało Antka, Legia nawet by na ciebie nie spojrzała. — O co panu chodzi? — uniósł się Kowalik. — O to, że nigdy nie miałeś jego talentu. A teraz skorzystałeś na jego nieszczęściu i robisz karierę, na jaką normalnie nigdy nie byłoby cię stać. Kowalik skrzywił się z niesmakiem. — Dobra, gościu, chyba trochę za bardzo dzisiaj popłynąłeś z tym browarem — odparował, zrzucając krępujące go do tej pory więzy konwenansów. — Zmywam się. — I bardzo dobrze. Spierdalaj sprzed moich oczu! — A pieprz się! Kowalik odwrócił się do niego plecami i wtedy Markowi przyszła do głowy pewna myśl. — Poczekaj — rzekł znacznie łagodniej. Chłopak odwrócił się, ale jego mina zdradzała, że zrobił to raczej niechętnie i tylko ze względu na polubowny ton, jaki usłyszał. — Przepraszam — rzekł Marek. Słowo ledwo przeszło mu przez gardło, bo wewnątrz wciąż pałał gniewem. — To wszystko przez… Sam zresztą wiesz. Nie jest ze mną ostatnio najlepiej, ledwo się trzymam. — W porządku, rozumiem… — Nie chciałem psuć ci wieczoru. — Spoko, powiedzmy, że już zapomniałem. Zresztą i tak będę się niedługo zbierał. — Jasne, musisz się teraz pilnować. Ale słuchaj: byłeś już może w tym nowym pubie na dole? Kowalik zmarszczył brwi. — Jakim pubie? — Dokładnie w tej kamienicy, tylko wchodzi się osobnymi drzwiami. Nie ma jeszcze nawet żadnego szyldu, pewnie dlatego go nie zauważyłeś. Prowadzi go mój znajomy. Sięgnął do kieszeni, wyciągnął z niej portfel, z którego wydobył banknot dwudziestozłotowy. — Stawiam piwo w ramach przeprosin — rzekł, przesuwając dwudziestkę po stole w kierunku chłopaka. — A przy okazji pomagam znajomemu rozkręcić interes. Kowalik z ociąganiem sięgnął po banknot. — Nie trzeba… — Trzeba, trzeba. Zachowałem się jak dupek. — Ok — rzekł chłopak, chowając dwudziestkę do tylnej kieszeni spodni. — A, i jeszcze jedno. Pozdrów go ode mnie. — Pewnie. No, to do zobaczenia! — Do zobaczenia! Patrzył, jak młody oddala się w kierunku grupki znajomych, aby jeszcze chwilę pogadać i zapewne się pożegnać. No, śmiało, pomyślał, przyglądając się ich roześmianym twarzom. Sięgnij po to, co ci się nie należy i spróbuj się nie sparzyć. Pociągnął łyk i zamknął oczy, aby na chwilę odpłynąć od tej kakofonii śmiechów, żywiołowych rozmów i muzyki. Nie wiedział, ile to trwało, być może nawet usnął na jakiś moment, ale ze stanu, w jakim się znalazł, został wyrwany tak gwałtowne, że aż zachwiał się na wysokim krześle. Prawie zwymiotował czując wzbierającą odrazę do samego siebie. Powiódł wzrokiem po całym wnętrzu, lecz nigdzie nie odnalazł Kowalika. Zerwał się z krzesła, o mało się wraz z nim nie przewracając i popędził do wyjścia. W duchu modlił się, by nie było za późno. Złapał go w ostatniej chwili, stojącego pod drzwiami pubu. Było diabelnie zimno i właśnie zaczynał prószyć śnieg. — Tu jesteś! — wykrzyknął, ciężko dysząc. — Ta, wstąpię na jedno piwo, jak pan chciał i spadam. — Słuchaj, ten znajomy właśnie do mnie napisał. Dzisiaj ma jeszcze zamknięte… Zbliżył się do drzwi i nacisnął klamkę, jednocześnie udając, że je popycha. — Widzisz? Zamknięte. Kowalik wzruszył tylko ramionami. Najwyraźniej zamierzał tam zajrzeć jedynie z szacunku do Marka. — Trudno. W takim razie będę już leciał. Do widzenia! — Trzymaj się! I powodzenia! Odczekał chwilę, aż młody zniknie mu z oczu i dopiero wtedy odetchnął. Udało mu się ocalić resztkę szacunku do samego siebie. Lecz ulga, jaka go ogarnęła, wyzwoliła nagle jakieś inne uczucie, tak mocne, że aż ugięło mu nogi w kolanach. Marek upadł na ziemię w tym samym miejscu, w którym wiele miesięcy temu zrobił to Grzesiek i zaczął równie żałośnie jak on płakać. Po raz pierwszy, odkąd zobaczył Antka zakutego w kajdanki, pozwolił bólowi uderzyć z całą siłą w swoje sumienie. Drzwi za jego plecami, za którymi do tej pory chował całą swoją winę, zdawały się na niego spoglądać, lecz Marek już o nie nie dbał. Był tylko on i jego błędy. Paradoksalnie to ten ból zaczął dźwigać go z kolan. Znowu stał wyprostowany. Otrzepał spodnie ze śniegu i starł z policzków zamarzające strumyki łez. Choć mogło się to wydawać niewiarygodne, czuł się lepiej. W całym ciele zaczynała mu buzować jakaś nowa siła, taka, która pomaga wyjść z najrozpaczliwszego położenia. Coś już definitywnie było za nim. A coś innego dopiero na niego czekało. Czas zagrać swoją rolę, postanowił. Miał już ruszyć w stronę domu, gdy dźwięk skrzypiących zawiasów nieoczekiwanie przeszył mu uszy. Odwrócił się gwałtownie, pełen najgorszych przeczuć. Na widok wydostającej się na zewnątrz osoby krew w jego żyłach ściął lód, a magiczna siła nagle się ulotniła. — Coś ty zrobiła? — szepnął do żony.  |
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
Upubliczniasz dostęp do swoich myśli i ludzie odnajdują w tobie własne odbicie. Nie możesz kłamać, oszukiwać. Jesteś tylko tym, czym jesteś, obrany z pozorów i kurtuazyjnych zasłon, które jedynie przysłaniają twoją zwyczajność. Rzeka to widzi i podziwia. A ty podziwiasz siebie za to, że odważyłeś się pokazać komuś prawdziwe ja. Że stałeś się przez to kimś niezwykłym.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
