Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Grzegorz Gajek |
| Tytuł | Wielka zieleń |
| Opis | Autor pisze o sobie: Studiuję kulturoznawstwo śródziemnomorskie na UW, w przyszłości mam nadzieję zostać zawodowym pisarzem. Debiutowałem na łamach Esensji opowiadaniem „Trzy dni w piekle” na przełomie 2002 i 2003 roku. Później trochę moich tekstów (choć niewiele) ukazało się na łamach SFFiH („Serce słońca”) oraz Magazynu Fantastycznego („Anioł w płomieniach”, „Synowie Kaina” i „Vox Dei”). Obecnie próbuję wydać swoją debiutancką powieść. Jestem również redaktorem serwisu internetowego „Unreal Fantasy”. |
| Gatunek | fantasy, historyczna |
Wielka ZieleńGrzegorz Gajek
Grzegorz GajekWielka Zieleń– Walka, Menelaosie królu… walka to dziedzictwo Wielkiej Zieleni, walka to jej cel i przyczyna. My, dzieci Wielkiego Boga, do niej zostaliśmy stworzeni. Walka go zadowala, ucieczka mierzi. I nie zaznamy spokoju, dopóki zimna śmierć nie dotknie nas swą dłonią, w wirze, w topieli, w szale… – Czyż nie jest tak? – Tak jest – odparł cicho Menelaos i wstał. Na jego bladych, suchych licach pojawiły się niczym dwie czerwone pręgi – rumieńce. Jego oczy błyszczały gorączkowo. Wpatrywał się chwilę w Filodosa, po czym rzekł: – To była dobra opowieść, wędrowcze. Godna tego, żebym cię uraczył gościną i możliwością znalezienia swej śmierci tu, w wiecznym grodzie Lakaidemonu. Jak cię zwą? – Jestem Filodos, syn Harpaosa z Itaki, królestwa Odyseusza. – I walczyłeś u boku tego przebiegłego wodza? – Walczyłem u boku wielu wodzów. Nawet wśród Myrmidonów dzielnego Achillesa. Menelaos uśmiechnął się dziwnie. – Niejeden chciałby się pochwalić takim zaszczytem – rzekł. – Niejeden się chwali. Ale mi twoja opowieść się podoba. Sama ona godna jest dobrego przyjęcia. Wypowiedziawszy te słowa, opadł ciężko na tron. – Odejdź teraz – sapnął, wbijając wzrok z powrotem w ziemię. – Moja żona znajdzie dla ciebie jakąś komnatę. Idź do niej, jest w megaronie. Filodos skłonił się, minął tron i ruszył korytarzem w głąb zamku, a czające się w ciemności cienie przeszłości zakotłowały się wokół niego i cofnęły. Pieśniarz przystanął i wpatrzył się w nie. – Poznaję cię – rzekł i jeden z cieni zamarł, jakby chwycony zaklęciem jego głosu. – Poznaję cię, królu Myken. Cień zjeżył się, ciemność w korytarzu zgęstniała. Zjawa jakby rozpłaszczyła się na ścianie, próbowała zapaść w podłogę. – NIE NAZYWAJ MNIE TAK! – zaskowyczała i runęła w dół korytarza, kotłując się między ścianami. Filodos ruszył dalej. Wokół niego było teraz pusto i cicho. Tylko echo towarzyszyło jego krokom. Za sobą pozostawił złamanego Menelaosa króla, bladą poświatę minionej chwały Achajów. Przed nim czekała Helena królowa – o! kto raz widział jej piękno, nie będzie nigdy umiał mówić o niej inaczej niż jako o najpiękniejszej wśród ludzi, mimo iż Czas Dzieciożerca bielą rozmył czerń jej włosów, a ciało, którego nie mógł zniszczyć, uczynił niemal przezroczystym, nieuchwytnym dla oka. Kto pamięta Helenę, pamięta jej oczy – wieczne, jak wieczny jest bezkresny Ojciec Morze – bowiem w nich zaklęta jest Wielka Zieleń, niezniszczalna miłość i żądza Achajów. – Witaj, Filodosie – powiedziała, gdy ujrzała strudzonego wędrowca. – Orestes uprzedził mnie o twym przybyciu. Drobną, białą dłonią wskazała czającą się w rogu ludzką zjawę – Orestesa, syna Agamemnona, ściganego przez krwiożercze Erynie, przeklętego matkobójcę. Ten zwinął się jakby smagnięty batem, skurczył jeszcze bardziej swe chude ciało. Jego szara, przecięta wyżłobionymi przez łzy bruzdami twarz obróciła się ku ścianie. – Witaj, pani – odparł Filodos. – Twój mąż raczył mi udzielić swej gościny… – Wiem. – Helena usiadła. – Zbliż się. Usiądź tu przy mnie. Orestes mówi mi, że opowiadasz wspaniałe historie. Pieśniarz posłusznie wykonał polecenie, jednak milczał. Jakimi bowiem słowy można wyrazić choć ułamek smutku, którym promieniowały wielkie, zielone oczy najpiękniejszej z kobiet? Jak można wyrazić tęsknotę, która z nich płynęła, i tęsknotę za nimi, która przez lata miotała sercem niczym fale wściekłego morza? O, doprawdy, któż widział Helenę i nie pokochał jej? Kogo nie zniszczyła przewrotna żądza? – Opowiedz mi coś – szepnęła nieśmiało Helena, odwracając wzrok. – Jakąś historię, tylko nie taką, w jakich lubuje się mój mąż. Nie o Troi ani o bojach Achajów. – Jakąż zatem historię chciałabyś usłyszeć, pani? – Nie wiem… Opowiedz mi o sobie. Skąd jesteś Filodosie, dokąd zmierzasz? – Ja… – Filodos zawiesił głos. – Czy znasz, pani, historię o przebiegłym Odyseuszu i cyklopie? Ja jestem Nikt i zmierzam donikąd… Tułaczka i wojna to całe moje życie. – Ach… – Helena podniosła się nagle i chciała odejść, jednak Filodos chwycił ją za rękę. Przez chwilę wpatrywał się w jej oczy, lecz w końcu puścił ją i odwrócił głowę, jakby zawstydzony swoją śmiałością. – Jeśli takie jest twe życzenie, to opowiem ci historię – rzekł. – Ale nie o mnie, tylko o tobie, piękna królowo. Helena usiadła ponownie, nie patrząc już jednak na niego. – Boję się tego, co możesz powiedzieć – odparła. – Nie musisz się bać niczego, tak jak Wielka Zieleń nie musi bać się Achajów, choć tylu przywiodła do zguby… – Proszę, przestań… – jęknęła, a do jej oczu napłynęły łzy. – Nie płacz – Filodos drżącymi palcami musnął jej twarz. – Wszyscy Achajowie cię kochali, podobnie jak wszyscy zalotnicy, i nie przestaną cię kochać, tak jak tamci nie przestali, pomimo iż wybrałaś Menelaosa, a później pięknego Aleksandra… – Czy i ty mnie kochałeś? – przerwała mu. – Tak… – odparł po chwili. – Miłość do ciebie kazała mi opuścić dom i płynąć pod Troję, a potem nie pozwoliła mi wrócić. Na jakiś czas zapadła pomiędzy nimi cisza. Morze w oddali nuciło cichą, żałobną pieśń. Orestes jęknął i zaczął pochlipywać jak dziecko. Potem zawstydzony oderwał się od ściany i wymknął z komnaty. Nagły ruch wyrwał oboje z cichości własnych myśli. Helena spojrzała na Filodosa, a gdy ten uśmiechnął się blado, spytała: – Czy wiesz, dlaczego wybrałam Menelaosa? – Nie wiem, pani. Nie był ani tak mądry jak Agamemnon, ani tak silny jak Diomedes, ani tak wojowniczy jak Achilles. Nigdy też nie dał ci szczęścia… – Nigdy też mnie nie kochał… – dodała. – Kochał jedynie Wielkie Zielone Morze. Nie kochał mnie również piękny Aleksander, choć ja kochałam jego. Aleksander kochał jedynie samego siebie. – Czy dlatego ich wybrałaś, pani? – Chyba… chyba tak. Wtedy jeszcze tego nie wiedziałam, ale teraz już tak.  Ilustracja: Artur Wawrzaszek – A co z przebiegłym Odyseuszem? Wszak i on ponad wszystko zawsze kochał swoje kłamstwa, swoje opowieści… – Nie – Helena pokręciła głową. – Odyseusz zawsze mnie kochał, może najbardziej ze wszystkich Achajów… Tylko wiecznie uciekał. Życie Odyseusza było ciągłym strachem, jak moje. Chyba nie umiałabym go kochać… Przez całe życie pożądałam tych, którzy mnie odpychali. – Więc… osiągnęłaś swój cel, pani… Zawładnęłaś ich sercami tak silnie, że wszystkie serca Hellady i Azji podążyły za nimi. – Tego nie chciałam nigdy… Filodos westchnął. Zbliżył się do niej, dotknął dwoma palcami jej podbródka i delikatnie obrócił jej twarz ku sobie. Cały czas słyszał, jak morze nuci swoją pieśń, coraz ciszej. Wielka Zieleń zdawała się płakać. Morze nigdy nie jest nasycone, żąda bezgranicznej miłości, chciałoby całym swym ciałem połączyć się z niebem, jednak ono wciąż ucieka, horyzont wciąż się oddala. Więc morze miota się, skowycze, rozbija skały, zatapia okręty. Morze jest pełne, ale nie ma gdzie przelać swoich wód, jest wiecznym niedosytem płynącym z nadmiaru. Filodos zwalczył coś w sobie, zdusił. Patrząc w smutne oczy Heleny, nie mógł jej oskarżyć. Cofnął dłoń i wstał. – Pójdę już, pani… – A co z moją opowieścią? – Opowieścią… – Uśmiechnął się bez cienia wesołości. – Cóż mógłbym ci powiedzieć pani, czego jeszcze nie wiesz? Wskaż mi, proszę, moją komnatę… – Orestesie! – zawołała i drobny człowieczek ponownie zjawił się w pomieszczeniu. – Zaprowadź, proszę, naszego gościa do jednego z gościnnych pokoi. – DOBRZE – przytaknął ów swoim dziwnym, nieludzkim głosem. – CHODŹ ZA MNĄ… – i nie patrząc nawet na Filodosa, wyszedł z komnaty, a za jego chudym, mizernym ciałem pełzł długi cień. Gdy dotarli do gościnnego pokoju, Orestes, stojąc tyłem, odezwał się: – JA CIEBIE TEŻ POZNAŁEM, KRÓLU ITAKI. – Czemu nazywasz mnie imieniem mojego pana? Orestes parsknął i obrócił się gwałtownie. Jego twarz znalazła się tak blisko twarzy Filodosa, że niemal dotykali się czołami. Jednak jego oczy błądziły gdzieś daleko. – MOŻESZ MNIE UWAŻAĆ ZA GŁUPCA – syknął. – ALE WIDZĘ RZECZY, KTÓRYCH INNI NIE DOSTRZEGAJĄ, PAMIĘTAM, CZEGO INNI NIE PAMIĘTAJĄ. TY JESTEŚ ODYSEUSZ I PRZYBYŁEŚ TU DLA PIĘKNEJ HELENY. |
Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.
więcej »
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Morderstwa, magia i afery szpiegowskie
— Beatrycze Nowicka
Obraz niezdecydowania
— Jarosław Loretz
Trzy dni w piekle
— Grzegorz Gajek
jestem pisarzem i ale mieszkam w zawierciu, moje drugie imie to Henryk. Napisałem książkę i wydałem w wydawnictwie Mybook.pl pt "Ścieżka wśród fal" , o fali w marynarce wojennej RP.