Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 3 maja 2024

Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Marek Wasielewski
‹Dzieje Tristana i Izoldy inaczej›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Marek Wasielewski
Tytuł	Dzieje Tristana i Izoldy inaczej
Opis	Autor pisze o sobie (2005): Pani od polskiego w podstawówce kładła nam do głów, jak ważne dla analizy jest podanie czasu i miejsca akcji. Postaram się zatem scharakteryzować siebie poprzez te dwie kategorie. Wiek – trzydzieści trzy i jedna trzecia, a więc liczba okrągła i znamienna. Zdecydowanie za późno na młodzieńczy genialny debiut, o wiele za wcześnie na przesycone mądrością dzieło życia. Urodzony i wychowany w Poznaniu, mieście, które nie wydało żadnego literackiego giganta, mieście do bólu nudnym i pozbawionym fantazji. Bez złudzeń, że można to zmienić, co udowadnia fatalistyczne podejście do świata. Tristan ma pokazać, że mimo wszystko poznańskie pyry nie do końca pozbawione są poczucia humoru. A jeśli niczego nie pokaże? Cóż, zawsze można iść w ślady Cegielskiego, pracować organicznie i u podstaw, prawda?
Gatunek	humor / satyra

Dzieje Tristana i Izoldy inaczej – księgi VII-IX

Marek Wasielewski

« 1 2 3 4 5 6 … 18 »

Marek Wasielewski

Dzieje Tristana i Izoldy inaczej – księgi VII-IX

– Żeby cię tak Eleonora zobaczyła, wstrętny kurwiarzu, świński ochleju, wodzu od siedmiu boleści – mruczała Uryna, nachylona nad skopkiem z mlekiem, przyspieszając czarami pracę bakterii. Od potężnych zaklęć w naczyniu aż warczało.

– Mama tu jest?! – wrzasnął wniebogłosy król Marek, u którego pół godziny wcześniej medycy stwierdzili zejście śmiertelne spowodowane przedawkowaniem alkoholu. Mniemany trup króla zerwał się na równe nogi – Schowajcie mnie gdzieś, na miłość boską!

– Siadaj, piwożłopie – warknęła Uryna – Nie ta Eleonora. Hej, wy tam! Możecie już przestać nucić hymn! Wasz król znów żyje.

Choć gdy tak na nich patrzę, myślała, nie jestem pewna, czy to nie ta sama Eleonora. Są do siebie cholernie podobni. I tak samo głupi.

Cała Rada Książęca była zdecydowanie wczorajsza, poza Indianinem Puł Muzgó, który pić nie mógł. Onegdaj, kiedy wraz ze świętej pamięci Wodzem Zamarzniętą Nogą Łosia zagubił się na pewnej pustyni nie mając ani grama prowiantu, tylko parę litrów butelkowanej wody ognistej, doszło do bardzo przykrych incydentów podczas czterdziestodniowego pobytu na pustkowiu. Gdy już członkowie plemienia odnaleźli pechową parę i docucili w wiosce, Wódz kazał wszyć Indianinowi Puł Muzgó esperal, twierdząc, że nie dopuści, by jego przyjaciela znowu prześladowały megalomańskie, deliryczne wizje. Nie chciał też być nazywany Upadłym Złym Duchem Wygnanym z Krainy Wiecznych Łowów i Wstrętnym Kusicielem.

Puł Muzgó został mianowany przez Urynę tymczasowym wodzem Drużyny, a ten, wściekły, że znów ominęła go taka świetna zabawa, bez litości dał rozkaz do natychmiastowego wymarszu. Reszta Rady, przemocą wsadzona na konie i co chwila, na skutek zaburzeń orientacji przestrzennej, waląca się z rumaków prosto na ryj w kleiste błocko, gremialnie chlipała nad swym losem i złorzeczyła fortunie, która odebrała im ostatniego Poloneza. Tristanowi wydawało się, że jego szkapa z bezdusznym rozmysłem wybiera co bardziej wyboiste fragmenty drogi, by mu odpłacić za bliżej niesprecyzowane krzywdy. Jak zwykle obiecywał sobie w duchu, że to już na pewno ostatni raz, że nigdy, przenigdy nie doprowadzi się do takiego stanu, by więcej nie przechodzić równie okropnych katuszy. I, jak zwykle, była to oczywista nieprawda.

Po ucieczce z wieży Graala Izolda zatrzymała się w małej dziurze oddalonej o dobre trzydzieści mil od miasteczka. Wynajęła pokój na jedną noc, by następnego dnia jechać dalej, ale rankiem dotarło do niej, że tak naprawdę to nie ma dokąd jechać. Król Marek przepadł bez śladu, a na jego zamku wciąż rezydowała Żelazna Dziwa trzęsąc wszystkim dookoła i podbijając okoliczne królestwa. Do swego ojca nie miała po co wracać – na cholerę mu marnotrawna córeczka? Kolejna gęba do wyżywienia, a w perspektywie przykra konieczność pozbycia się kolejnego posagu? Raczej nie byłby szczęśliwy. A może wyjechać do Stanów, do Morhołta – myślała – pisał przecież, że zrobił dużą forsę na sprowadzanych z Europy sportowych rydwanach, to pomógłby się urządzić, zaaklimatyzować, pozbyć brytyjskiego akcentu; pojechałabym do Hollywood, może wkręciłabym się do filmu.

Trzeba było nie stroić fochów, przytrzymać faceta, wczepić się w niego wszystkimi dwudziestoma pazurami i żyć sobie spokojnie u jego boku. Co by nie mówić, Tristan był najfajniejszą rzeczą, jaka mi się trafiła. Ładny był, cholera. I miał przyszłość. A ja? Został mi sfajdany życiorys, a marzenia o karierze filmowej mogę zrealizować jedynie w półamatorskim porno; po moich śmiechokurwiarskich wyczynach na Oskara się nie załapię. La putita. A za parę lat, które szybko przeminą, rozlazły kaszalot na próżno próbujący utrzymać resztki urody. Nie, tak nie można. Rozklejam się. Dość tych głupich myśli.

W hotelowym kiosku kupiła gruby plik gazet, wróciła do pokoju i zaczęła przeglądać rubrykę „zatrudnię”. Już po chwili parsknęła śmiechem. Fakt, cała kupa ofert, ale co jedna, to mniej realna. Nie urodziłam się, psiakrew, genialnym dzieckiem. Wiek do dwudziestu czterech lat, wykształcenie wyższe, pięcioletni staż i doświadczenie na kierowniczym stanowisku… Co jeszcze? Znajomość hetyckiego i bantu? Biegła orientacja w topografii Marsa? A może umiejętność wachlowania wargami sromowymi dla kogoś, kto chce mieć sekretarkę i wentylator w jednym? Spójrzmy, co dalej. Pilnie blondynów z rodowodem. Agencja ADOLF. No, to już czysty seksizm i dyskryminacja. Nie może być blondynka? Atrakcyjne panie do reklam zup w proszku podczas promocji. Pokrywamy koszty pogrzebu. Co wy, kurwa, wiecie. Nie z takimi toksynami radził sobie mój organizm. Dziewice do podtrzymywania wiecznego ognia. Świątynia Westy. A mogą być dziewice regenerowane? Odnoszę wrażenie, że nie znajdę w tym przesyconym mitami świecie normalnej pracy.

Nic to. Mam przecież jeszcze jedno wyjście. Udam się w ślady bohaterów. Kupię gdzieś porządny miecz, pójdę na gościniec, wykorzystam lekcje Morhołta i Tristana. Będę… będę zabijać potwory. O, właśnie to. Mam jasne włosy i zielone oczy? Mam. Więc wszystko gra.

Gdy Puł Muzgó zarządził wreszcie postój, krańcowo wyczerpana Rada legła pokotem i momentalnie zasnęła. Nawet ich sny były zbyt zmęczone, by się pojawić. Rankiem obudzili się w znacznie lepszej kondycji i jakby zupełnie nie pamiętając przejść poprzedniego dnia, po cichu, by Uryna nie słyszała, umawiali się na następną bibę. Tristan zaproponował jednak, by pić tylko wtedy, gdy zatrzymają się na dłuższy, parodniowy postój. To jest także mój dezyderat – z powagą rzekł Ryszard.

Książę natychmiast odebrał dowództwo z rąk Puł Muzgó, a przed jego zdegradowaniem powstrzymywał go tylko fakt, że z jednym autentycznym Indianinem w Radzie Książęcej wyglądałby nie na dumnego władcę, ale na obszarpanego żula.

Nie mogę, już dłużej nie wytrzymam w trzeźwości – myślał Puł Muzgó patrząc na durnopyszałkowatokretyńskorozradowane oblicze Ryszarda – Własnymi rękami wyrwę sobie ten esperal. Wydłubię to widelcem.

– Książę, czuję, że Merlin jest w pobliżu – rzekła Uryna.

Ach! Już nie jestem żłobem, moczymordą, kurwim synem i degeneratem! Znowu jestem księciem!

– Tym gorzej dla niego i tym lepiej dla nas – powiedział głośno – No nie bocz się już na mnie! Nigdy nie byłaś młoda? Nigdy nie zrobiłaś nic głupiego?

– Zrobiłam – odpowiedziała Uryna – Zaciągnęłam się na tę wyprawę.

Dzień zrobił się piękny, pogodny, bezwietrzny. Ryszard całą duszą dziękował bogom, że poprzedniego była chlapa, wyobrażając sobie skacowaną własną osobę w palącym słońcu. Brrr.

Drużyna wyruszyła w karnym szyku, ostrzeżeni przez dowódców rycerze czujnie rozglądali się dookoła. Podbudowani łatwym zwycięstwem nad saraceńską karawaną z niecierpliwością wypatrywali okazji do kolejnego udowodnienia swego kunsztu. Trzeba mu to uczciwie przyznać – myślał książę Henryk pykając z małej fajeczki – ten cholerny Ryszard ma rękę do ludzi. Z bandy napuszonych błaznów bezmyślnie wymachujących mieczykami w kilka miesięcy zrobił chrzanioną armię profesjonalistów.

Władca podjechał do Huna Atylli i dał mu znak, że chce z nim porozmawiać sam na sam. Zjechali na pobocze.

– Już od dawna chciałem cię o to zapytać, nieustraszony Atyllo – zaczął Ryszard – Jaki był prawdziwy powód waszego wtargnięcia do Europy? Zawsze się nad tym zastanawiałem, dlaczego opuściliście spokojne stepy, zamieniając je na takie bagno?

Hun rozejrzał się dookoła, czy żaden z rycerzy nie jest na tyle blisko, by mógł ich usłyszeć.

– Wstyd się do tego przyznać, książę – Atylla mówił prawie szeptem – ale nie stało się to z naszej woli. Lubiłem, cholera, stepy, czułem się tam wolny. Za nic bym stamtąd nie wyjeżdżał. Nie rozgłaszaj tego, co teraz powiem, to dla nas drażliwy temat. Prawda jest taka, że uciekaliśmy przed Słowianami, idącymi ze wschodu. Fakt, rozpieprzyliśmy strukturę starożytnej Europy, grabiliśmy i mordowaliśmy, ale tylko po to, by zdobyć dla siebie nowe miejsca do życia. Tak zwani cywilizowani Europejczycy nie polubili nas, to pewne, ale nazywać nas dzikusami, barbarzyńcami? To Słowianie byli prawdziwymi dzikusami i dziękujcie bogom, że po dotarciu nad Wisłę i Dunaj przestało im się chcieć iść dalej! My, Hunowie, jesteśmy przy nich łagodnymi barankami. Może za parę wieków ucywilizują się, złagodnieją, uspokoją, ale na razie pół kontynentu z drżeniem wspomina jatki, jakie tam urządzili. Jak myślisz, książę, dlaczego nad Wisłą nie ma już Germanów, Celtów i Wenedów? Dlaczego bursztyn zrobił się tak niewiarygodnie drogi? Żaden rzymski kupiec bez ostatniego namaszczenia nie rusza na tamte tereny. Zobaczysz, za jakieś tysiąc lat Słowianie będą liczyć słowa w tekstach, powoływać się na pisarzy starożytnych i historyczny zasięg buka uparcie twierdząc, że nikogo stamtąd nie wykopsali, bo to oni byli na tych ziemiach od zawsze, w neolicie, paleolicie, że już neandertalczycy mówili po słowiańsku, głupio gadam, mówili po polsku. Ale ja wiem lepiej. To nas pierwszych wywalili z domów.

– Dziwne i przerażające rzeczy mówisz, Hunie Atyllo. Nie martw się, nikomu nie zdradzę przyczyny waszych wędrówek.

« 1 2 3 4 5 6 … 18 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Gwiezdne wojny: Wróg publiczny, cz. 7
Anna ‘Cranberry’ Nieznaj

17 XI 2012

Lady Sith nie potrzebowała widzieć Twi’lekanki, żeby całą sobą czuć efekt działania Mocy. Dziewczyna żyła jeszcze, właściwie Beyre bawiła się nią dopiero, nie czyniąc przy tym poważniejszej krzywdy. Na to przyjdzie czas.

więcej »

Gwiezdne wojny: Wróg publiczny, cz. 6
Anna ‘Cranberry’ Nieznaj

3 X 2012

Sala tronowa w pałacu imperatorskim i ona sama leżąca na podłodze, z trudem łapiąca haustami powietrze. Niebieskie błyskawice zgasły sekundę wcześniej, a Lord Sidious podszedł nieśpiesznie i najwyraźniej nie mogąc darować sobie ostatniego akcentu, kopnął Beyre w żołądek.

więcej »

Gwiezdne wojny: Wróg publiczny, cz. 5
Anna ‘Cranberry’ Nieznaj

18 VIII 2012

Człowiek szedł powoli, prowadząc przed sobą Windu, czy Beyre, czy jak jej tam. Domniemana lady Sith miała ramiona wykręcone do tyłu, a nadgarstki zapewne skute kajdankami. Fett zasłaniał się nią w taki sposób, że Bossk nie widział jego dłoni.

więcej »