Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
komiksowekomiksowe
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Tytuł | Zeszyty Komiksowe |
| Redaktor | Michał ‘Błażej’ Błażejczyk |
| Numer | 2, październik 2004 |
| Data wydania | 15 października 2004 |
W poszukiwaniu utraconej normalnościMarek Turek Czy polski komiks obyczajowy istnieje? Czy kiedykolwiek istniał? Dlaczego w kraju, który zarówno w literaturze jak i filmie może się pochwalić wybitnymi pozycjami „obyczajowymi”, właśnie medium komiksu nie zaprezentowało do tej pory (przynajmniej pozornie) właściwie niczego godnego uwagi?
Marek TurekW poszukiwaniu utraconej normalnościCzy polski komiks obyczajowy istnieje? Czy kiedykolwiek istniał? Dlaczego w kraju, który zarówno w literaturze jak i filmie może się pochwalić wybitnymi pozycjami „obyczajowymi”, właśnie medium komiksu nie zaprezentowało do tej pory (przynajmniej pozornie) właściwie niczego godnego uwagi? ‹Zeszyty Komiksowe 2, październik 2004›
Jak do tej pory pochwalić się możemy tylko jednym krajowym komiksem stricte obyczajowym, wydanym w formie albumu pt. „Życie codzienne w Polsce w latach 1999-2001” Wilhema Sasnala. Niestety, ze względu na dosyć specyficzny rysunek i wąską dystrybucję, pozycja ta pozostaje niezauważona przez większość czytelników komiksów. Podobny los spotkał wcześniej wiele innych komiksów, które pod płaszczykiem humoreski, fantastyki czy też awangardowo-undergroundowego eksperymentu opowiadały o zwykłych ludziach i ich normalnym życiu. Lata dwudzieste, lata trzydzieste Komiks przedwojenny praktycznie nie istnieje w świadomości współczesnych czytelników. Nie licząc Koziołka Matołka i Małpki Fiki Miki, wszystkie ówczesne komiksy zostały starannie usunięte w cień w okresie PRL-u. Dopiero dziś badacze żmudnie rekonstruują ówczesne dokonania Polaków w dziedzinie komiksu i odkrywają coraz to nowe jego przykłady czy to w prasie, w reklamie czy na usługach propagandy. Mimo tego, że nie powstały u nas wówczas żadne wybitne pozycje tego gatunku, to te, które przetrwały niszczące działanie czasu i komunistycznej cenzury, stanowią intrygujący zapis rzeczywistości międzywojennej w naszym kraju, uzupełniając naszą wiedzę o życiu i problemach, o tym co bawiło i straszyło ówczesnych Polaków. Kolec w oku cenzury Po wojnie komuniści starali się maksymalnie zmarginalizować publikacje komiksowe jako element „obcy kulturowo”. Sporadycznie, czy to dzięki chwilowej „odwilży”, czy ze względu na dobry humor jakiegoś „aparatczyka”, pojawiały się oczywiście publikacje komiksowe (magazyn „Przygoda”, komiksy Christy w „Głosie Wybrzeża” itp.), jednak dopiero przełom lat 70. i 80. można uznać za początek „pierwszej fali” (1) polskiego komiksu. Kryminały z kapitanem Żbikiem, „Pilot Śmigłowca”, magazyny „Relax” i „Alfa”, komiksy krajowych twórców w „Świecie Młodych”, „Razem” i „Szpilkach” itd. – po raz pierwszy Polacy bez kompleksów zaczęli publicznie prezentować swoją twórczość, do tej pory postrzeganą jako „narzędzie imperialistycznej propagandy”.  Jacek Fedorowicz, Jan Owsiński: Solidarność – 500 pierwszych dni Jednakże komiksy, tak jak wszelkie media, podlegały wówczas starannej kontroli cenzury. Takie elementy jak strój i fryzura kapitana Żbika w wersji Bogusława Polcha powodowały długie i uciążliwe pertraktacje z urzędem cenzury, a bohaterscy kosmonauci we wszystkich komiksach SF musieli żyć w strukturach „jedynego słusznego ustroju społecznego”. W komiksach o charakterze kryminalno-sensacyjnym, jeśli już pojawiały się obrazy biedy i kryzysu, to musiały być spowodowane pozostałościami zniszczeń wojennych. W takim „kagańcu cenzury” nie mogło być mowy o tworzeniu komiksu obyczajowego, opisującego zwyczajne życie. A jednak, podobnie jak w innych dziedzinach sztuki, autorzy komiksów przemycali „relacje z naszej rzeczywistości” na stronach swoich prac. Andrzej Mleczko pod przykrywką swoich „mleczkomiksów” pokazywał obraz Polski siermiężnej, w której wiecznie pijani robotnicy odwalali robotę byle jak, „bananowi biznesmeni” tonęli w nieudolnym naśladownictwie Zachodu a ambitni intelektualiści pogrążali się w marazmie wszechobecnej biedy i szarości. Pozornie wesoły świat tych humorystycznych historyjek krył w sobie prawdziwy obraz ponurej rzeczywistości późnego PRL-u (w jednym ze swoich komiksów Mleczko, z właściwym sobie humorem, „ujawnił”, że pomysły brał prosto z ulicy). Janusz Christa w swojej twórczości elementy tego typu ukrywał w sposób dużo bardziej subtelny. Mirmiłowo w cyklu komiksów o Kajku i Kokoszu to przecież nic innego jak alegoria Polski. Biedne i zacofane miejsce, pozornie we władaniu kasztelana, w rzeczywistości podlegające władzy króla i jego wszelkiej maści urzędników, którzy pojawiają się zawsze, gdy trzeba zapłacić jakieś podatki i dziesięciny, lecz w sytuacjach kryzysowych gród dzielnych wojów musi radzić sobie sam. Również w „Bajkach dla dorosłych” odkryć można mnóstwo nawiązań do „PRL-owskiego absurdu”, dyskretnych mrugnięć okiem autora do czytelników, które umykały uwadze cenzorów (vide wspaniała i jakże aktualna historyjka o duchu budowniczego mostu). Jednak najbardziej dosłownym i realistycznym w treści wydaje się być paradokumentalny komiks Jacka Fedorowicza i Jana Owsińskiego „Solidarność – 500 pierwszych dni”. Dzięki temu, że komiks ten ukazał się w drugim obiegu i mimo przeładowania „gadającymi głowami”, można odkryć w nim takie „smaczki” (nie do pomyślenia w pierwszym obiegu), jak ironiczne komentarze zwykłych obywateli podczas telewizyjnego przemówienia Gierka czy strajkujący robotnik, który z trzymanej w rękach „Trybuny Ludu” dowiaduje się, że jest bandziorem, niszczącym sprzęt i narzędzia. Szkoda, że autorzy skoncentrowali się na dokumentowaniu wypowiedzi głównych aktorów ówczesnych wydarzeń, jednak sami przyznają, że mieli do dyspozycji jedynie 16 stron i świadomie zrezygnowali z pokazania szerszego tła tamtych czasów.  Scenopisy komiksowe Jerzego Ozgi Punk’s not dead Przełom lat 80. i 90. to nie tylko koniec cenzury, ale również łatwiejszy dostęp do ksero i, co się z tym wiąże, rozkwit zinowych publikacji, szczególnie spod znaku punk. Jednym z pierwszych autorów, który w undergroundowych publikacjach zaczął poruszać się w tematyce obyczajowej, był Dariusz „Pała” Palinowski. W krótkich, groteskowych komiksach, publikowanych na łamach „Zakazanego Owocu” poruszał on m.in. takie tematy jak bezrobocie, miłość do transwestyty, antyklerykalizm, służba wojskowa (i jej unikanie), konflikty między subkulturami itp. Mimo że przedstawiał to wszystko w konwencji humorystycznej, udało mu się opowiedzieć kilka niezłych, obyczajowych historii. W podobnej konwencji rozpoczął swoją twórczość Krzysztof „Prosiak” Owedyk, jednak w jego przypadku jedno-dwustronicowe historyjki, publikowane w zinie „Prosiacek”, stanowiły jedynie rozbieg do znacznie ambitniejszych projektów. Elementy obyczajowe w „Ósmej czarze”, „Ratboy’u” czy publikowanym obecnie cyklu „Cierń w Koronie”, satyryczno-obyczajowe „Bajki urłackie” oraz multum rysunków satyrycznych dowodzą, że Owedyk jest w chwili obecnej wśród „komiksiarzy” jednym z najbardziej spostrzegawczych i wnikliwych obserwatorów naszej codzienności. Magia absurdalnej rzeczywistości W tym samym czasie wokół Łódzkiego Konwentu Komiksu (dzisiejszy MFK) zaczęło formować się polskie środowisko komiksowe. Twórcy, dziś uznawani za najlepszych artystów w naszym kraju, stawiali pierwsze kroki, eksperymentując tak z formą, jak i z tematyką komiksowej materii.  Tomasz Tomaszewski: Popman Ciekawą próbą komiksów tego okresu, zawierających elementy obyczajowe, są dwa „scenopisy komiksowe” Jerzego Ozgi do scenariuszy Lecha Majewskiego (autora m.in. filmów „Angelus”, „Wojaczek” i „Basquiat”): „Autobus na Golgotę” i „Pokój Saren”. Dziwne, metafizyczno-poetyckie scenariusze Majewskiego, „skomiksowane” przez Ozgę, przedstawiają świat na styku magii i rzeczywistości, subtelne przenikanie się sennych realiów marzeń z szarą codziennością. Niestety, wydany w 1997 roku „Autobus...” nie znalazł uznania w oczach czytelników, zaś (moim zdaniem znacznie lepszy) „Pokój Saren” nigdy nie doczekał się pełnej publikacji w formie komiksu (fragmenty ukazały się w prasie, scenariusz został ostatecznie przedstawiony w formie „telewizyjnej opery” z muzyką Józefa Skrzeka). O komiksach spółki Krzysztof Gawronkiewicz / Dennis Wojda („Mikropolis”, „Tabula Rasa”) napisano już wiele i nie grozi im zapomnienie, wspomnę więc jedynie, że w obu tych tytułach elementy obyczajowe są jednym ze składników onirycznej uczty, serwowanej nam przez ten duet autorów. Gazety, sieć i co dalej? W chwili obecnej polski komiks obyczajowy wciąż jeszcze czai się w „formie larwalnej”. Oprócz wspomnianego wyżej „Życia...” Sasnala, na próby obserwacji i komentowania naszej codzienności za pomocą komiksów możemy natrafić w prasie (np. Marek Raczkowski i jego cykle „raczej RACZKOWSKI” i „Przygody Stanisława...” w „Przekroju”, Henryk Sawka i jego cotygodniowe komentarze o życiu „elit rządzących” we „Wprost” ) i w internecie (parakomiksowy blog Agaty „endo” Nowickiej, syntetyczne w formie ale obfite w treści „blogowe paski” Jacka „Kalasznikowa” Karaszewskiego). Pojawiają się również pierwsze poważniejsze próby stworzenia „obyczajówki” (Michał „Śledziu” Śledziński i jego „Osiedle Swoboda” w „Produkcie”, „undergroundowe” prace Piotra Machłajewskiego i Macieja Pałki na łamach „Ziniola”, ekscentryczne „Erotyczne zwierzenia” Janka Kozy, intrygujący, pełen trafnych spostrzeżeń i komentarzy do naszej rzeczywistości, „niemy” „Popman” Tomasza Tomaszewskiego itp.). Na konkretne albumy tego typu będziemy musieli jeszcze chwilę poczekać, ale zapowiadane w najbliższej przyszłości komiksy, takie jak zeszytowa wersja „Osiedla Swoboda” czy tajemniczy projekt pt. „Dziesięć bolesnych operacji” spółki Dominik Szcześniak i Maciej Pałka, pozwalają na sporą dozę optymistycznej wiary, że w końcu doczekamy się „rasowych” komiksów obyczajowych w wykonaniu krajowych twórców. (1) Mówimy tu o pierwszej fali w tym sensie, że komiksy stały się popularne, a polscy autorzy zyskali międzynarodowe uznanie (np. Rosiński, Baranowski). Za „pierwszą falę” można by alternatywnie uznać okres międzywojenny.  4 października 2004 | ||||||||||||||
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
więcej »
W 24 zestawieniu najlepiej sprzedających się komiksów, opracowanym we współpracy z księgarnią Centrum Komiksu, czas się cofnął. Na liście znalazły się bowiem całkiem nowe przygody pewnych walecznych wojów z Mirmiłowa i ich smoka… Ale, o dziwo, nie na pierwszym miejscu.
więcej »
Wiosna w pełni także na rynku komiksowym. Jest z czego wybierać i aż strach pomyśleć, co będzie się działo w maju.
więcej »Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński
Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński
Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński
Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński
Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński
„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński
Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński
Nowe status quo
— Marcin Knyszyński
Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński
Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński
