Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkowe (wybrane)
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Tytuł | Trzynastka |
| Tytuł oryginalny | Black Man |
| Data wydania | 1 sierpnia 2008 |
| Autor | Richard Morgan |
| Przekład | Marek Pawelec |
| Wydawca | ISA |
| ISBN | 978-83-7418-205-8 |
| Format | 592s. 161×240mm; oprawa twarda |
| Cena | 49,90 |
| Gatunek | fantastyka |
| WWW | Polska strona |
| Zobacz w | Kulturowskazie |
| Wyszukaj w | MadBooks.pl |
| Wyszukaj w | Selkar.pl |
| Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
TrzynastkaRichard Morgan
Richard MorganTrzynastka– To nie pasuje do siły woli, której potrzebował, by wcielić to w życie – rozsądnie zauważył Norton. – Właśnie – potwierdziła Sevgi. – Zresztą mógł wezwać statek ratunkowy, gdy tylko znalazł się poza granicą wsparcia z Marsa. Nie zrobił tego… – Granica wsparcia? – Rovayo skierowała pytanie do Nortona. – Co to? Norton kiwnął głową. – Działa w ten sposób: jeśli wyślesz transportowiec INKOL z Marsa na Ziemię i coś pójdzie nie tak, coś wymagającego misji ratunkowej, to wysłanie tej pomocy z Marsa ma sens tylko do pewnej odległości. Po jej przekroczeniu transportowiec jest już tak daleko na trasie, że więcej sensu ma wysłanie pomocy z Ziemi. Ktokolwiek chciałby dostać się do domu, musiałby poczekać przynajmniej do tego punktu granicznego, w innym wypadku nic by nie zyskał. Ekipa ratunkowa z Marsa sprowadza cię z powrotem i wciąż siedzisz na miejscu, z dodatkowymi karami, które INKOL nałoży ci w nagrodę. Chcesz uzyskać pomoc z Ziemi, bo w ten sposób, cokolwiek jeszcze z tobą zrobią, przynajmniej dotrzesz do domu. Nie będą przecież marnować kosztu przelotu, żeby wysłać cię z powrotem z czystej złośliwości. – Tak z ciekawości – wtrącił Coyle. – O jakich dodatkowych karach mówisz? Co INKOL może zrobić, jeśli wychylisz się na Marsie? Norton posłał kolejne spojrzenie Sevgi. Wzruszyła ramionami. – Działa tak samo, jak wszędzie indziej – odpowiedział Norton z profesjonalnym opanowaniem. Wszyscy zostali przeszkoleni w akceptowalnym przedstawianiu tego zagadnienia. – Istnieje grupa sankcji nazywanych Ograniczeniami Kontraktowymi, ale nie ma tam nic szczególnego. Kary finansowe w stosunku do kontraktu, ograniczenie wolności, to, co zwykle. Dla pracowników na kontraktach krótkoterminowych czas w więzieniu dodawany jest do kontraktu bez rekompensaty finansowej, więc jeśli chcesz szybciej wrócić do domu, nie opłaca się sprawiać kłopotów. – Jasne. – Rovayo uniosła brew. – A jeśli dotrzesz z powrotem na Ziemię? To znaczy, bez zgody. Norton się zawahał. Zastąpiła go Sevgi. – Coś takiego nigdy jeszcze nie miało miejsca. Luźno zastanowiła się, czemu uśmiechała się przy tych słowach. Zimny, lekki uśmieszek. W jej wspomnieniach pojawił się Ethan, odpowiadając uśmiechem. – Oho – rzucił Coyle. – Co, nigdy? – Znów Rovayo. – W ciągu trzydziestu lat jeszcze nigdy się to nie zdarzyło? – Trzydziestu dwóch lat – poprawił Norton. – Ponad dwa razy tyle, jeśli uwzględnisz załogi pierwszych baniek, zanim naprawdę zaczęła się nanoformacja. Jak powiedziała Sevgi, to układ zamknięty. Bardzo trudno go złamać. Coyle potrząsnął głową. – Wciąż tego nie rozumiem. Mógł wezwać pomoc z Ziemi. Dobra, może dostałby trochę pierdla, ale do jasnej cholery, przecież i tak siedział tam. O ile przyzwoite więzienie mogło być gorsze od tego? – Ale jego nie czekał tylko wyrok więzienia – cicho zauważyła Sevgi. – Słuchaj. – Coyle nie zwracał na nią uwagi. Wciąż szukał czegoś, na czym mógłby wyładować swój gniew. – Wciąż nie rozumiem jednego: czemu nie wysłaliście statku ratunkowego, jak tylko n-dżin przestał odpowiadać? – Bo za bardzo oszczędzają – mruknęła Rovayo. – Bo nie było sensu – bezbarwnie odpowiedziała Sevgi. – „Horkan’s Pride” wciąż leciał do domu. Z tego, co wiedzieliśmy, załodze nic się nie działo. – Nic się, kurwa, nie działo? – Znowu Coyle, z niedowierzaniem. Norton wkroczył do wyłomu. – Tak, wiem, jak to brzmi. Ale musisz zrozumieć, jak to działa. Tylko n-dżinn przestał z nami rozmawiać. To już się na tej trasie zdarzało, po prostu nie lubimy o tym rozmawiać. Mieliśmy przypadki, gdy dżinn się wyłączał czasowo, po czym ożywał z powrotem kilka dni później. Czasami po prostu umierają. Tak naprawdę nie wiemy czemu. Rozłożył ręce, machnął nimi w dół. Sevgi odwróciła wzrok, starannie kontrolując wyraz twarzy. – Chodzi o to, że to wcale nie ma wielkiego znaczenia. Statek będzie całkiem dobrze leciał na automatycznych systemach modułowych. Pomyśl o n-dżinnie jak o kapitanie statku. Jeśli zginie kapitan którejś z tych pacyficznych tratw fabrycznych, nie musisz przecież wysyłać statku ratunkowego, żeby ściągnął tratwę do portu, prawda? – Autoironiczny uśmieszek przy pytaniu retorycznym. – To samo dotyczy „Horkan’s Pride”. Utrata n-dżinna nie miała wpływu na protokoły zabezpieczające statku. Kontrola lotu z Ziemi i Marsa wciąż odbierała z „Horkan’s Pride” standardowe dane kontrolne. Stała atmosfera statku i ciążenie obrotowe, żadnych przebić kadłuba, wszystkie systemy kriokapsuł działają, trajektoria nie uległa zmianie, systemy pilotażu aktywne. Wszystkie podstawowe urządzenia wciąż działały, po prostu sam statek przestał z nami rozmawiać. Rovayo potrząsnęła głową. – A fakt, że ten hijo de puta wyciągał ludzi z kriokapsuł i ciął ich na kawałki, nigdzie nie został zarejestrowany? – Nie – zmęczonym głosem przyznał Norton. – Nie został. – Bez dżinna nie było jak się dowiedzieć o tym, co się tam działo. – Sevgi w zasadzie miała już dość i częściowo próbowała ukryć własne przekonanie, że Rovayo miała rację odnośnie prawdziwych motywów INKOL. Akcja ratunkowa w środku lotu wciąż była szaleńczo kosztowna i żaden kierownik projektu nie zechciałby podjąć takiej decyzji. – Systemy podstawowe są dokładnie tym, czym się wydają. Mówią nam, jeśli coś się zepsuje. Nie było żadnych widocznych awarii, a ponieważ cała załoga powinna być w kriokapsułach, to – logicznie – oznaczało, że nic nie mogło im się stać. Nie mieliśmy możliwości dowiedzieć się, że faktycznie jest inaczej. A statek trzymał się kursu. W takiej sytuacji po prostu się czeka. Tak działają loty kosmiczne. Rovayo gładko zrezygnowała z jadu zawartego w ostatnim komentarzu. – Tak? No dobrze, ale skoro statek z wami nie rozmawiał, to jak miał zadokować do nanokratownicy? Norton rozłożył ręce. – Ta sama odpowiedź. Automatyczna procedura. Kontrola lotów przejmuje sterowanie systemami statku na podejściu. Nie mieliśmy powodu podejrzewać, że do tego nie dojdzie. – Wydaje mi się – skomentował Coyle – że ktokolwiek to zrobił, znał wasze systemy na wylot. – Tak, dokładnie. – Oraz nasze żałosne, skąpe dusze. Sevgi odrzuciła od siebie tę myśl. Czas wracać do tematu. – Znali nasze systemy, ponieważ je przestudiowali, a na dodatek mieli duże umiejętności w zakresie planowania penetracji tych systemów, co oznacza wysoką inteligencję i przeszkolenie partyzanckie. Byli też całkowicie poświęceni swojemu przeżyciu, ponad wszelkie kwestie moralne, co wymaga olbrzymiej siły i dyscypliny duchowej. A jednak ta sama osoba na tyle obawiała się rejestracji po przylocie, że zrobiła to, by jej uniknąć. Sevgi przeciągnęła ręką po wirtualu, przywołując poszczególne dowody zbrodni, ponieważ system odczytał jej gest jako skupienie. Fragmenty danych, wycinki ran w sztucznych kolorach, znieruchomiałe nagrania płynu kriogenicznego rozlanego po nienagannych podłogach, plamy krwi na ścianach i upiorne uśmiechy czaszek. Głęboko wciągnęła powietrze. – Ktoś zechce mi teraz wyjaśnić, jaki obraz tworzą te piksele? Nie była aż tak daleko przed nimi. Spojrzenie Coyle’a zmieniło się wraz ze zrozumieniem, gniew w końcu zgaszony, stłumiony w coś innego. Rovayo znieruchomiała. Norton – Sevgi obróciła się, by spojrzeć mu w oczy – po prostu wyglądał na zamyślonego. Jednak nikt się nie odezwał. Co dziwne, wyzwanie podjęła twarz laboratorium. Wyraźnie uznała, że zadano jej pytanie. – Opisywane przez panią cechy – spokojnym głosem odezwała się sztuczna kobieta – odpowiadają tezie, że sprawca był zmodyfikowanym genetycznie mężczyzną wariant trzynaście. Sevgi ukłoniła się w podzięce. – Tak. Wszystko pasuje, nieprawdaż? Przez chwilę wszyscy to przyswajali. – Bosko – rzucił w końcu Coyle. – Tego właśnie było nam trzeba, cholernego świra w roli sprawcy.  |
Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.
więcej »
Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.
więcej »
Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Przeczytaj to jeszcze raz: Duchy w powłokach
— Beatrycze Nowicka
Krótko o książkach: Modyfikowany węgiel
— Miłosz Cybowski
Berserker yaoi
— Michał Kubalski
Takeshi na mokro
— Eryk Remiezowicz
Bez siły charakteru
— Eryk Remiezowicz
Coraz wyżej
— Eryk Remiezowicz
Kryminał czarny jak węgiel
— Eryk Remiezowicz, Janusz A. Urbanowicz
