Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Radek Rak
‹Kocham cię, Lilith›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
60,0 (0,0) % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKocham cię, Lilith
Data wydania3 kwietnia 2014
Autor
Wydawca Prószyński i S-ka
ISBN978-83-7839-737-3
Format344s. 130×201mm; oprawa twarda
Cena34,—
Gatunekobyczajowa
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup

Przystawka, jakże udana
[Radek Rak „Kocham cię, Lilith” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Z bohaterem „Kocham cię, Lilith” warto wybrać się do sanatorium „Iwona” choćby po to, żeby delektować się dojrzałą, soczystą polszczyzną, którą Radek Rak posługuje się z budzącą podziw precyzją. Miłośnicy klasycznej, nawiązującej do dziewiętnastowiecznych ideałów powieści mogą poczuć się zdezorientowani swobodą, z jaką autor tasuje światy bohaterów, jednak zaufanie okazane autorowi zaowocuje kilkoma godzinami prawdziwej językowej uczty.

Istvan Vizvary

Przystawka, jakże udana
[Radek Rak „Kocham cię, Lilith” - recenzja]

Z bohaterem „Kocham cię, Lilith” warto wybrać się do sanatorium „Iwona” choćby po to, żeby delektować się dojrzałą, soczystą polszczyzną, którą Radek Rak posługuje się z budzącą podziw precyzją. Miłośnicy klasycznej, nawiązującej do dziewiętnastowiecznych ideałów powieści mogą poczuć się zdezorientowani swobodą, z jaką autor tasuje światy bohaterów, jednak zaufanie okazane autorowi zaowocuje kilkoma godzinami prawdziwej językowej uczty.

Radek Rak
‹Kocham cię, Lilith›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
60,0 (0,0) % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułKocham cię, Lilith
Data wydania3 kwietnia 2014
Autor
Wydawca Prószyński i S-ka
ISBN978-83-7839-737-3
Format344s. 130×201mm; oprawa twarda
Cena34,—
Gatunekobyczajowa
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup
Radka Raka znamy jako autora opowiadań publikowanych w „Esensji” i „Nowej Fantastyce”. Zachwycają melodią i poetyckością języka, który bezwarunkowo wciąga w historię i nie odpuszcza aż do końca lektury. Dlatego wiele obiecywałem sobie po całej powieści, w której nieuchronny koniec nie nadszedłby aż tak szybko. Nie mogę powiedzieć, że się rozczarowałem, nie będę też jednak udawał, że osiągnąłem stuprocentową satysfakcję.
Poezja prozą i przebogaty język, znaki firmowe Raka, nie zawiodły: większość z ponad trzystu stron tekstu można by przeczytać wyłącznie, by pofolgować zmysłowi odczuwania polszczyzny, której zasoby autor nie tylko wykorzystuje, ale i pomnaża, wzbogacając ją o wyrafinowane, acz naturalne, metafory i porównania. Co więcej, zasób tych środków wydaje się nie mieć dna, a nieliczne powtórzenia sprawiają wrażenie przemyślanych i celowo użytych, by zaakcentować w odpowiednim miejscu rytmiczną, cykliczną strukturę opowieści. Oczywiście środków takich autor ma w pisarskim arsenale dużo więcej i gdyby nie nieustannie przewijająca się wśród fabuły tematyka erotyczna i religijna, „Kocham cię, Lilith” trafiłoby prędzej czy później na listę lektur szkolnych jako idealny materiał do omawiania na rozlicznych lekcjach języka polskiego.
Rak stawia recenzenta swojej debiutanckiej powieści w raczej niewygodnej pozycji: jeśli chciałby wyjść poza streszczenie tej niezbyt skomplikowanej opowieści, powinien skłonić się ku jakiejś interpretacji, a obnaży go to dużo bardziej, niż autora, który zawsze może zasłonić się prawem do licencia poetica. Dosyć szybko bowiem prosta historia Roberta Z., kuracjusza, który zamierza spędzić w beskidzkim sanatorium przedwielkanocne dwa tygodnie, okazuje się pretekstem do zabrania czytelnika w przeróżne dygresyjne wyprawy, a to do raju alternatywnego wobec znanego z Biblii, to w Beskidy umagicznione i uświęcone w ten ludowy sposób, który najwyższy okoliczny pagórek potrafi przemienić w Golgotę, to znów na Ukrainę, która nie umie zdecydować się czy tkwi w dziewiętnastym, czy może dwudziestym pierwszym wieku. Bohaterowie i światy bardzo szybko przestają dawać się dzielić na „rzeczywiste” i „zmyślone” , pozostawiając czytelnikowi wybór z całego wachlarza możliwości, zaczynając od przyjęcia postawy czysto empirycznej, aż po skrajnie trzeźwe (czy może wręcz cyniczne) zaklasyfikowanie głównego bohatera jako wycofanego, kompulsywnie konfabulującego onanistę. Ten, który snuje opowieść ustami Roberta Z., nie ma zamiaru nawet opowiadać się po stronie żadnego ze wzajemnie wykluczających się i uzupełniających wątków, jak gdyby historia (książkowa, lecz gdzieś w tle czają się nie do końca wypowiedziane słowa „każda, twoja, moja”) była złożeniem, superpozycją stanów, które choć nie mogą być prawdziwe jednocześnie, to w jakiś sposób, są jednakowo dopuszczalne i możliwe.
Muszę przyznać, że przez całą lekturę miałem wrażenie obecności skrytej za tekstem osoby, która doprawia opowieść snutą przez Roberta Z. swoją fascynację tematami jego opowieści. Ten wyraźnie wyczuwalny byt , zdecydowanie odrębny od bezbarwnego, nijakiego bohatera, stawia wielkie twierdzenia: że mężczyzna (każdy? niejeden?) tęskni za pierwszą, idealną miłością; że świat realny jest tylko bladym, nudnym cieniem raju; że nie ma lepszej kochanki nad tą wyimaginowaną; że w górach dużo łatwiej o świętość, zarówno miejsc, jak i ludzi. Żadna z tych tez nie znajduje w opowieści większego uzasadnienia, nie ma tam rozumowań, wnioskowań i dowodów. Są anegdoty, alegoryczne opowieści, intymne wyznania i rozmowy osób, których tożsamości i ontologicznego statusu nie do końca możemy i chcemy być pewni. Poskładanie tego wszystkiego w całość pozostawione jest jako ćwiczenie dla czytelnika, przy czym nie istnieje, rzecz jasna, żadne prawidłowe rozwiązanie. Chodzi o proces, nie rezultat.
Jako się rzekło, Robert Z. jest postacią nieco pretekstową: choć jako obserwator światów i medium- przekaźnik wizji i opowieści – spisuje się doskonale, to w roli bohatera, którego przychodzi nam poznawać w trakcie lektury, wypada raczej nieciekawie i nie usiłuje fascynować. Niesłowny, niezgrabny, drętwy w mowie, płytki w uczuciach, zdaje się rozkwitać wyłącznie, gdy spośród dostępnych rzeczywistości nie musi wybierać tej nudnej i banalnej, którą współdzieli z czytelnikami. Opis rodzinnego miasta w jego ustach kontrastuje zwyczajnością i nijakością ze słownymi arrasami, które tka, opisując inne światy, zaś partnerką wszystkich jego przygód erotycznych po naszej stronie rzeczywistości okazuje się być jego własna dłoń. Być może, że nikt inny nie nada się lepiej na bohatera opowieści ukazującej piękno światów, w których tęcze mają nie siedem, a siedemdziesiąt siedem barw. Możliwe, że ktoś grający mniej żałosną rolę w tej szarej rzeczywistości nie doceniłby tak szczerze i gorliwie tych innych, wielobarwnych. Ja jednak mam nadzieję, że bohater następnej opowieści Radka Raka zachwyci mnie, a przynajmniej zafascynuje tak samo, jak opowieść, której będzie częścią.
Podsumowując, „Kocham cię, Lilith” jest niczym smakowita przystawka podana na pięknej zastawie w stylowym, gustownym wnętrzu. I choć jestem pewien, że reszta uczty będzie równie wykwintna, to życzyłbym sobie spożyć ją w ciekawszym towarzystwie, niż Robert Z. Będę wyczekiwał kolejnych dań.
koniec
29 maja 2014

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Studium utraty
Joanna Kapica-Curzytek

25 IV 2024

Powieść czeskiej pisarki „Lata ciszy” to psychologiczny osobisty dramat i zarazem przejmujący portret okresu komunizmu w Czechosłowacji.

więcej »

Szereg niebezpieczeństw i nieprzewidywalnych zdarzeń
Joanna Kapica-Curzytek

21 IV 2024

„Pingwiny cesarskie” jest ciekawym zapisem realizowania naukowej pasji oraz refleksją na temat piękna i różnorodności życia na naszej planecie.

więcej »

PRL w kryminale: Biały Kapitan ze Śródmieścia
Sebastian Chosiński

19 IV 2024

Oficer MO Szczęsny, co sugeruje już zresztą samo nazwisko, to prawdziwe dziecko szczęścia. Po śledztwie opisanym w swej debiutanckiej „powieści milicyjnej” Anna Kłodzińska postanowiła uhonorować go awansem na kapitana i przenosinami do Komendy Miejskiej. Tym samym powinien się też zmienić format prowadzonych przez niego spraw. I rzeczywiście! W „Złotej bransolecie” na jego drodze staje wyjątkowo podstępny bandyta.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Inne recenzje

Ikona Lilith z malwą na piersi
— Anna Nieznaj

Śladami Lilith
— Magdalena Kubasiewicz

Tegoż twórcy

Głupi chłopiec w krainie czarów
— Anna Nieznaj

Esensja czyta: Sierpień 2017
— Dominika Cirocka, Miłosz Cybowski, Marcin Mroziuk, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch, Joanna Słupek, Agnieszka ‘Achika’ Szady

O jednym takim, który rozbił Księżyc
— Magdalena Kubasiewicz

Nie taka znowu pusta powieść
— Miłosz Cybowski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.