Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 29 kwietnia 2024

Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Agnieszka Hałas
‹Świątynia na wzgórzu›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Agnieszka Hałas
Tytuł	Świątynia na wzgórzu
Opis	Agnieszka Anna Hałas (ur. 1980) – z wykształcenia doktor nauk biologicznych. Debiutowała w 1998 r. w magazynie „Fenix” opowiadaniem „Białe dłonie”. Ma na koncie kilkanaście opowiadań, z czego część ukazała się w prasie fantastycznej, a część w zbiorze pt. „Między otchłanią a morzem” (2004), mikropowieść „Gad i sługa ziemi” w antologii „Młode wilki polskiej fantastyki, tom 1” (2003) oraz dwa tomiki wierszy, „Królewna liść” (1999) i „Ostatni z żyjących” (2006).
Gatunek	fantasy

Świątynia na wzgórzu

Agnieszka Hałas

« 1 2 3 4 »

Agnieszka Hałas

Świątynia na wzgórzu

Szły najpierw na przełaj, później ścieżyną wijącą się wśród jeżyn i rosnącego bujnie niecierpka. Las rozbrzmiewał głosami ptaków. Wzeszło słońce, rozbłyskując w kroplach rosy. Tu, w gęstwinie, można było mieć wrażenie, że wojna jest tylko koszmarnym snem.

Nie miały z sobą nic do jedzenia i coraz bardziej dokuczał im głód, ale to było chwilowo najmniejszym zmartwieniem. Kiedy ścieżka zeszła w kotlinę, gdzie leżało kilka zwalonych drzew i pachniało wilgotną ściółką, Lida zboczyła ze ścieżki i – tak jak się spodziewała – wkrótce dostrzegła wśród zeszłorocznych liści czerwonawe kapelusze surojadek. Grzyby były lepsze niż nic.

Po krótkim odpoczynku ruszyły dalej. Teren opadał coraz bardziej. Skądś doleciał plusk strumienia. Niecierpki ustąpiły miejsca bujnej trawie, a drzewa się przerzedziły. Lida rozglądała się z niepokojem. Nie podobało jej się, że zaraz znajdą się na widoku.

Nagle do jej uszu dotarło bzyczenie, z każdą chwilą głośniejsze.

– Mamo… – odezwała się niepewnie Marille, wskazując rączką. – Zobacz, tam.

W trawie leżał martwy koń, a pod drzewem siedział mężczyzna w czerwonym mundurze, z ramieniem obwiązanym zakrwawionymi szmatami. Głowa zwisła mu na piersi, jakby drzemał. U jego stóp leżały dwa nieżywe volantes. Wokół unosiła się chmara much.

– Idziemy stąd, prędko – Lida złapała córeczkę za rękę.

• • •

Ilustracja: <a href='mailto:ortheza@wp.pl'>Łukasz Matuszek</a>

Ilustracja: Łukasz Matuszek

Wezbrany po deszczach strumień szumiał na kamieniach. Woda była zimna i czysta. Pili chciwie, ochlapując twarze.

Sebert z westchnieniem ulgi opadł na trawę, uważając, żeby nie urazić zranionej nogi. Sięgnął po swój tobołek i wyjął zawiniątko z sucharami.

– Dakke, trzymaj – podał jednego koledze. – Macie jakiś prowiant, panie poruczniku? – spytał pozornie od niechcenia. Widać było, że nie pali się do dzielenia się resztką żywności, ale podzieli się, jeśli będzie musiał.

– Mam. – Ravin wygrzebał z sakwy nieduży skórzany worek, ściągnięty charakterystycznym czerwono-czarnym sznurem. Znajdujące się wewnątrz suchary nie przypominały tych, które jedzono w armiach Alkary i Lossoru – większe, ciemne i z dodatkiem ziarenek jakiejś przyprawy. Sebert uniósł brwi.

– Zdobyczne, co?

– Zdobyczne, ale zjeść się dadzą. – Alkaryjczyk uśmiechnął się, widząc miny młodych muszkieterów, i przełamał jednego suchara na pół.

Skończywszy jeść, ponownie zszedł nad strumień. Męczyło go pragnienie, czuł też dreszcze. Napił się po raz drugi i napełnił manierkę. Po chwili wahania rozwiązał szmatę, którą miał zamotaną na czole, i zanurzył głowę w wodzie, mocząc brudne, sklejone zakrzepłą krwią włosy. Jego rana – płytka, w zasadzie draśnięcie, gdyż hełm osłabił cios – była zaogniona i bolała.

Patrząc na swoje odbicie, pomyślał cierpko, że gdyby matka i siostra go teraz zobaczyły, zapłakałyby chyba. Cóż – siedem miesięcy walk na przemian z poniewieraniem się po bagnach.

– Mamy towarzystwo – rzucił nagle Sebert. Z gęstwiny dobiegło trzeszczenie; ktoś przedzierał się przez zarośla. Ravin wstał szybko i cofnął się, ujmując broń.

Trzask gałęzi przybliżył się i zza krzaków wyłoniła się najpierw sześcioletnia na oko dziewczynka, a za nią ciemnowłosa kobieta odziana w zgrzebne płótno.

Dziewczynka krzyknęła w przestrachu i ukryła się za spódnicą matki. Ravin puścił rękojeść szabli.

– Nie bójcie się – rzucił.

Kobieta otworzyła usta i zamknęła je z powrotem. W końcu dotarło do niej, że nie wpakowała się prosto na nedgvarską armię, i na jej twarzy pojawił się wyraz ulgi.

Mabier parsknął z cicha.

– Powinniście wyrzucić ten płaszcz, panie poruczniku, ktoś z naszych w końcu was ustrzeli.

• • •

Lida zmrużyła oczy, kiedy wyszły zza drzew prosto w blask słońca.

Nagle Marille wrzasnęła i rzuciła się wstecz, wczepiając w matczyną spódnicę. Lida w ułamku sekundy zarejestrowała mężczyznę stojącego nad strumieniem, jego śniadą twarz i czarny płaszcz podszyty czerwienią, na widok którego przerażenie wmurowało ją w ziemię.

W następnej chwili dotarło do niej, że domniemany Nedgvarczyk nie ma smoczego hełmu, włosy ociekają mu wodą, zaś kawałek dalej, pod wierzbą, siedzi dwóch żołnierzy w niebieskich kaftanach.

– Nie bójcie się – powiedział ten śniady w najczystszym alkari. Mówił z twardą, lekko chrapliwą intonacją, zupełnie różną od śpiewnej wymowy chalkiryjskiej i lossorskiej.

Jeden z Lossorczyków zaśmiał się ochryple.

– Powinniście wyrzucić ten płaszcz, panie poruczniku, ktoś z naszych w końcu was ustrzeli.

– Coście za jedna, kobieto? – zapytał szorstko drugi, z nogą obwiązaną bandażami.

– Tutejsza – odrzekła drżącym głosem chłopka, tuląc do siebie córkę, która nadal bała się odwrócić i popatrzeć na żołnierzy. – No, Marille, już dobrze. Smocze łby spaliły naszą wioskę – dodała tonem wyjaśnienia. – Zmierzamy ku Złotej Wodzie.

– Jak i my. – Ten w płaszczu popatrzył na towarzyszy. Lida w mig wyczuła szansę.

– Pozwólcież dołączyć. – Nadała głosowi błagalny ton. – Toż same przepadniem.

Instynkt podpowiadał jej, że ci żołnierze, głodni i wymęczeni, myślą tylko o tym, żeby jak najprędzej dotrzeć do granicznej rzeki, i nie zrobią krzywdy samotnej kobiecie z dzieckiem, mogą ją co najwyżej potraktować jak balast opóźniający marsz.

Przypomniała sobie oddziały maszerujące na południe wiosną ubiegłego roku. Ich wypolerowany rynsztunek, dumne twarze, powiewające sztandary.

– Nie widzę przeszkód – skinął głową ten w płaszczu, zanim pozostali zdążyli się odezwać. Lida wyczuła w nim szlachcica; dało się to poznać po mowie i zachowaniu.

– Ale jeśli zostaniesz z tyłu, zostaniesz z tyłu – dodał ten z zabandażowaną nogą. – Rozumiemy się?

• • •

Szli w milczeniu. Trakt wyprowadził ich już z doliny, las ustąpił miejsca łąkom. Słońce przygrzewało. Sebert, wspierający się na wyłamanym w zaroślach kiju, utykał coraz bardziej, ale nie poskarżył się ani słowem.

Marille w pewnym momencie zaczęła pojękiwać i zwalniać kroku. Matka najpierw uciszała ją, potem skarciła ostro, ale kiedy dziewczynka wybuchnęła płaczem, wzięła ją na barana.

– Pozwólcie, ja ją wezmę – zaproponował Ravin. Miał siostrzenicę w tym samym wieku. Chłopka zawahała się, ale widząc miny Lossorczyków, zgodziła się, żeby to on niósł małą.

– Patrzcie – odezwał się naraz ponuro Mabier, wskazując ręką. Na południowym wschodzie w niebo bił słup dymu. – Smocze łby robią swoje. Jak daleko mogą być, jak sądzicie, panie poruczniku?

– Cholera wie – Ravin wolał się uchylić od odpowiedzi. Miał świadomość, że przy odrobinie pecha, jeśli część nedgvarskich wojsk oddzieliła się od głównych sił i przeczesuje gościńce, ich cała piątka może nie dożyć zachodu słońca. Jednak próbując iść na przełaj zamiast traktem, też nie mieli szans na dotarcie do mostu przed zmrokiem.

Lossorczycy na widok dymu odruchowo przyspieszyli kroku, wysforowując się do przodu. Ravin pozwolił im na to. Ostatnie, czego potrzebował, to kłótni. Czuł się parszywie; rana na głowie tętniła bólem, dreszcze się nasiliły.

Rozejrzał się niespokojnie. Nie podobało mu się, że znajdują się na otwartym terenie, widoczni z daleka, lecz na łąkach nie było widać żywej duszy. Daleko po prawej stronie dostrzegł resztki spalonego obejścia. Słońce zniżyło się już, cienie się wydłużały.

– Hej, a to co? – odezwał się nagle Sebert. – Patrzcie.

Na trakcie rzeczywiście leżało coś, co w pierwszej chwili można było wziąć za kupkę spalonych gałęzi. Sebert schylił się i podniósł z ziemi jakiś czarny przedmiot.

– Hełm?… – Na jego twarzy pojawił się wyraz zdumienia przemieszanego ze strachem. – Co do pioruna…?

Ravin w ułamku sekundy zrozumiał i poczuł dławiące uderzenie paniki.

– Cofnijcie się! Już!

Za późno. Sebert, a zaraz po nim Mabier upadli na drogę, wijąc się bezgłośnie, jakby to coś, co ich powaliło, w pierwszej kolejności odebrało im zdolność krzyku. Znad ich ciał uniosły się smużki dymu. Odzienie i skóra czerniały w oczach.

– Do tyłu! – wrzasnął Ravin, chwytając chłopkę za ramię. – Cofnij się!

Sebert i Mabier nie poruszali się już. Ich zwłoki przemieniły się w coś poskręcanego, zwęglonego, w czym nie dawało się rozpoznać ludzkich kształtów.

« 1 2 3 4 »

Komentarze

15 X 2010 12:33:56

Fajny klimat: przegrana kampania, maruderzy, uchodźcy...
Ładna otoczka, ale prawie żadnej treści.

16 X 2010 00:05:10

Całkiem ciekawe, ale ja odniosłam wrażenie, że ten tekst jest niedokończony. Ogólnie zgadzam się z przedmówcą - otoczka ładna, treści brak.

05 IX 2014 21:41:55

Świetnie napisane opowiadanie, w którym czytając widzimy promienie słońca przebijające się przez liście drzew, słyszymy bzyczenie much i czujemy zapach dymu i chłód wody.
Dowiadujemy się też czegoś ważnego - bogowie tak do końca nie opuścili tego świata, jakaś część ich bytów pozostała, by nadal opiekować się swoim stworzeniem. Kto przeczytał Teatr Węży, ten mógł już co takiego podejrzewać, ale teraz ma już pewność :)

Nie mogę się więc zgodzić z przedmówcami, że treści/sensu w tym opowiadaniu brak.
I czyż nie jest to cudowna wiadomość, że jednak nasze modlitwy mogą zostać wysłuchane i to w czasach wojennej zawieruchy? A czy młody Ravin nie zacznie po tej przygodzie inaczej patrzeć na świat, czy nie będzie niosił w sobie pewnej nadzieji i otuchy, pomimo widma zbliżającego się upadku jego kraju?

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »