Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 29 kwietnia 2024

Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Agnieszka Hałas
‹Świątynia na wzgórzu›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Agnieszka Hałas
Tytuł	Świątynia na wzgórzu
Opis	Agnieszka Anna Hałas (ur. 1980) – z wykształcenia doktor nauk biologicznych. Debiutowała w 1998 r. w magazynie „Fenix” opowiadaniem „Białe dłonie”. Ma na koncie kilkanaście opowiadań, z czego część ukazała się w prasie fantastycznej, a część w zbiorze pt. „Między otchłanią a morzem” (2004), mikropowieść „Gad i sługa ziemi” w antologii „Młode wilki polskiej fantastyki, tom 1” (2003) oraz dwa tomiki wierszy, „Królewna liść” (1999) i „Ostatni z żyjących” (2006).
Gatunek	fantasy

Świątynia na wzgórzu

Agnieszka Hałas

« 1 2 3 4

Agnieszka Hałas

Świątynia na wzgórzu

Przed oczami stanęły mu wspomnienia z rodzinnych stron. Pola srebrnozielone od falującego zboża, przetykanego makami. Dwór na wzgórzu, a niżej strzechy chat wśród jabłoni, łąki, stawy rybne.

Dom wydawałby mu się teraz rajem. Ciepła strawa, czyste ubranie, czyste łóżko.

Przypomniał sobie twarz Rosaine de Sael, córki bajlifa. Jej uśmiech, figlarne iskry w czarnych oczach. Nie oświadczył się jej przed wyjazdem i dotąd tego żałował, nawet jeśli było niemal pewne, że spotkałby się z odmową. Długo nosił przy sobie medalionik z jej podobizną, lecz zgubił go razem z częścią ekwipunku, gdy przeprawiali się przez wzburzoną rzekę w przeddzień bitwy pod Astis.

Ojciec na pewno już wydał ją za mąż za kogoś starszego i zamożniejszego.

Ogień przygasł do czerwonego żaru. Ravin zmusił się, żeby dołożyć drewna, potem wyciągnął się na boku, opierając głowę o sakwę. Wiedział, że nie wolno mu spać, ale oczy same mu się kleiły.

Nie czuł już chłodu. Odpływał, ukołysany szmerem wiatru w gałęziach i cykaniem świerszczy.

• • •

Otworzył oczy i zerwał się na równe nogi.

Świątynia zniknęła. Znajdowali się na szczycie wzgórza, pod nocnym niebem. Wiatr ustał, drzewa trwały w bezruchu, milczące i ciemne.

Lida i Marille spały, oddychając spokojnie. Nie wiedział, czy powinien je budzić, czy czekać, co się wydarzy.

Usłyszał za sobą szelest. Odwrócił się i wstrzymał oddech.

Szła ku niemu młoda kobieta o długich jasnych włosach, tak blada, że jej skóra wydawała się jaśnieć delikatnym światłem. Jej płaszcz skrzył się gwiazdami, zaś oczy przypominały bezdenny przestwór niebios.

– Witaj w moim sanktuarium, Ravinie d’Aulnoy – powiedziała melodyjnym głosem.

– Araya – wyszeptał. Wiedział, że powinien paść jej do stóp, ale nie był w stanie oderwać wzroku od jej twarzy. – Ale to niemożliwe… przecież…

– Przecież? – uniosła brwi, a Ravin poczuł, że się czerwieni.

– Przecież odeszliście, opuściliście ten świat – dokończył, niemal wstydząc się tego, co mówi. – Proszę o wybaczenie, pani. Ja tylko…

Doznaję objawienia, chociaż nie wierzę w takie rzeczy?… Nie, przecież to tylko sen. Dziwny, piękny sen.

Bogini nie sprawiała wrażenia, jakby te słowa ją rozgniewały.

– Zgadza się. Odeszliśmy z waszego świata. Ale to my go stworzyliśmy, więc nadal pozostajemy jego częścią.

– Nie rozumiem.

– Nie musisz.

Zerwała kwiat dzikiej róży i w zamyśleniu obrywała z niego płatki.

– Chalkir płonie przez was, Alkaryjczyku – powiedziała nagle, przyszpilając go spojrzeniem niesamowitych bezdennych oczu. – Ale ziemia przetrwa wszystkie wojny. Kwiaty zakwitną na grobach, a żywi zapomną z czasem, jak zawsze. Nie, nie oskarżam cię. Jesteś tylko ziarenkiem piasku niesionym przez wiatr, tak jak i inni.

– Nedgvar ostrzy sobie zęby na ziemie położone na zachodzie i północy. Jeśli nie zdołamy pokazać skośnookim, gdzie ich miejsce, będą nas spychać do tyłu kawałek po kawałku! Następny w kolejności będzie Północny Chalkir, potem Lossor i Alkara. – Już mówiąc to, Ravin zdał sobie sprawę, jak niewiele znaczą sprawy ziemskich królestw w skali wieków, tysiącleci.

– Mój brat Haran zawsze mówił, że wojna jest jak żar, który hartuje stal. – Araya prychnęła gorzko. – Mężczyźni będą powtarzać takie rzeczy. A płacz sierot brzmi zawsze tak samo.

– Ale Nedgvar… – zaczął młodzieniec i zamilkł.

Tym razem to my złamaliśmy postanowienia traktatów pokojowych sprzed dwunastu lat, atakując pierwsi. Jednak gdybyśmy tego nie zrobili, za rok lub dwa oni uderzyliby na nas!

Tak czy owak, to już bez znaczenia. Wojna przegrana – chcieliśmy odzyskać góry, a straciliśmy cały Południowy Chalkir. Za miesiąc lub dwa zostanie ogłoszone zawieszenie broni i rozpoczną się rokowania.

Bogini tymczasem podeszła do śpiących kobiet.

– Lido! – zawołała niegłośno. Kobieta zbudziła się i oniemiała ze zdumienia. Marille również usiadła, rozwarła usta.

Araya mówiła coś; Ravin nie słyszał słów, ale na twarzy chłopki odmalowało się niedowierzanie, potem zachwyt i wdzięczność. Mocno przygarnęła do siebie córkę.

Bogini urosła w oczach; sięgała głową nieba, a jej płaszcz rozpostarł się jak chmura. Wyciągnęła do nich ręce i pomiędzy jej dłońmi otworzyła się brama jaśniejąca światłem.

Lida i Marille wstąpiły w nią bez wahania, bez śladu lęku. Ravin przez chwilę widział ich sylwetki obramowane błękitną poświatą. Potem zniknęły, a świetlista brama skurczyła się, stała się kometą, meteorem, który przeciął horyzont i zgasł.

Araya zmalała z powrotem do ludzkich kształtów. Końcami palców dotknęła czoła młodzieńca.

– Słuchaj mnie! Skoro świt zejdź ze wzgórza południowym zboczem. W brzezinie znajdziesz nedgvarskiego wierzchowca, które uciekł, gdy zabito jego pana. Ruszaj czym prędzej ku Złotej Wodzie, lasem, nie traktem. Jeśli nie będziesz mitrężyć ani zbaczać z drogi, dotrzesz bezpiecznie do mostu w Rihen i na drugą stronę rzeki.

Ravin w końcu odzyskał zdolność myślenia. Ukląkł, pochylił się jak przed królową, szepcząc podziękowanie.

Usłyszał jeszcze jej śmiech, podobny do szemrania potoku.

– Ależ mnie tu nie było, śniłeś. Moi bracia i siostry opuścili ten świat i ja wraz z nimi.

• • •

Obudził się, czując na twarzy ciepło. To promienie słońca wpadały przez wybite okno. Z ogniska została tylko kupka popiołu i wygasłych węgli. Na zewnątrz śpiewały ptaki.

Ravin przetarł oczy. Był głodny i zmarznięty po nocy przespanej na kamiennej posadzce, ale rana na głowie nie dokuczała mu już tak jak poprzedniego dnia.

Nagle uświadomił sobie, że jest sam. Lida i jej córeczka zniknęły.

W pierwszej chwili pomyślał, że wyszły na zewnątrz, ale zaraz potem uderzyło go wspomnienie snu. Jego spojrzenie padło na zniszczony fresk na przeciwległej ścianie. Poderwał się, żeby przyjrzeć mu się z bliska, i wstrzymał oddech.

Wśród ludzi, którzy znaleźli ochronę pod płaszczem Arayi, stała chłopka o ciemnym warkoczu, trzymająca za rękę małą dziewczynkę.

To niemożliwe… Jego racjonalny umysł protestował ze wszystkich sił.

Zbieg okoliczności. Wyruszyły w drogę o świcie, kiedy spałeś.

Wyszedł ze świątyni i zmrużył oczy w świetle poranka. Niebo było czyste, a powietrze rześkie. Na wszelki wypadek obszedł świątynię naokoło, lecz – tak jak podejrzewał – po Lidzie i jej córce nigdzie nie było śladu. Nie umiał wprawdzie wyjaśnić, czemu chłopka miałaby odchodzić sama, zamiast go obudzić, ale to było jedyne możliwe wytłumaczenie, jeśli założyć, że w nocy tylko śnił.

A jeśli nie…?

I czuł się lepiej. Zbieg okoliczności?

Napił się wody z manierki i wyjął z worka jeden z dwóch sucharów, jakie mu jeszcze zostały. Gryząc go, zaczął schodzić ścieżką, którą weszli na wzgórze poprzedniego dnia. Nagle coś sobie przypomniał.

Zejdź południowym zboczem.

Wahał się dłuższą chwilę. Jeśli gdzieś w okolicy znajdowali się żołnierze wroga, to najprędzej miał szanse się na nich natknąć właśnie na południe od wzgórza. W końcu jednak zawrócił.

Na południowym zboczu nie było ścieżki, lecz mimo to dało się schodzić w miarę bezpiecznie, chwytając się krzaków. Wkrótce zresztą stromizna się skończyła. Miejsce jałowców i krzewów dzikiej róży zajęły buki, a potem smukłe pnie brzóz. Nigdzie nie było żywego ducha, ale gdy Ravin znalazł się na samym dole, usłyszał parsknięcie konia.

Wśród drzew pasł się gniadosz z ozdobnym nedgvarskim rzędem.

« 1 2 3 4

13 października 2010

Komentarze

15 X 2010 12:33:56

Fajny klimat: przegrana kampania, maruderzy, uchodźcy...
Ładna otoczka, ale prawie żadnej treści.

16 X 2010 00:05:10

Całkiem ciekawe, ale ja odniosłam wrażenie, że ten tekst jest niedokończony. Ogólnie zgadzam się z przedmówcą - otoczka ładna, treści brak.

05 IX 2014 21:41:55

Świetnie napisane opowiadanie, w którym czytając widzimy promienie słońca przebijające się przez liście drzew, słyszymy bzyczenie much i czujemy zapach dymu i chłód wody.
Dowiadujemy się też czegoś ważnego - bogowie tak do końca nie opuścili tego świata, jakaś część ich bytów pozostała, by nadal opiekować się swoim stworzeniem. Kto przeczytał Teatr Węży, ten mógł już co takiego podejrzewać, ale teraz ma już pewność :)

Nie mogę się więc zgodzić z przedmówcami, że treści/sensu w tym opowiadaniu brak.
I czyż nie jest to cudowna wiadomość, że jednak nasze modlitwy mogą zostać wysłuchane i to w czasach wojennej zawieruchy? A czy młody Ravin nie zacznie po tej przygodzie inaczej patrzeć na świat, czy nie będzie niosił w sobie pewnej nadzieji i otuchy, pomimo widma zbliżającego się upadku jego kraju?

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »