Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 29 kwietnia 2024

Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Agnieszka Hałas
‹Świątynia na wzgórzu›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Agnieszka Hałas
Tytuł	Świątynia na wzgórzu
Opis	Agnieszka Anna Hałas (ur. 1980) – z wykształcenia doktor nauk biologicznych. Debiutowała w 1998 r. w magazynie „Fenix” opowiadaniem „Białe dłonie”. Ma na koncie kilkanaście opowiadań, z czego część ukazała się w prasie fantastycznej, a część w zbiorze pt. „Między otchłanią a morzem” (2004), mikropowieść „Gad i sługa ziemi” w antologii „Młode wilki polskiej fantastyki, tom 1” (2003) oraz dwa tomiki wierszy, „Królewna liść” (1999) i „Ostatni z żyjących” (2006).
Gatunek	fantasy

Świątynia na wzgórzu

Agnieszka Hałas

« 1 2 3 4 »

Agnieszka Hałas

Świątynia na wzgórzu

– Co to było?… – wyjąkała chłopka. – Co ich zabiło?

– Nedgvarscy magowie zablokowali trakt! Rzucili urok na drogę! Słyszałem o tych ich czarnoksięskich sztuczkach! Wypowiada się zaklęcia, składa ofiarę… potem rysuje się linię i każdy, kto ją przestąpi, ginie!

Lida cofnęła się o krok. Ravin odniósł wrażenie, że wyjaśnienie, zamiast jeszcze bardziej kobietę przerazić, z niewyjaśnionego powodu nieco ją uspokoiło.

– Może da się to obejść bokiem? – odezwała się niepewnie.

– Nie mam pojęcia! – jęknął ze złością. Nie było żadnego sposobu, żeby poznać, czy zaklęcie obejmuje tylko sam trakt, czy też sięga w bok od niego – na dziesięć stóp, dwadzieścia, trzydzieści?

Chłopka rozejrzała się, osłaniając oczy ręką.

– Skoro nie możem iść naprzód, trza zawrócić – zawyrokowała cicho. – A rychło. Widać nas tu jak na dłoni.

– Zawrócić i dokąd iść? – Popatrzył na nią bezsilnie. – Jeśli nie dotrzemy do Rihen przed zmrokiem, volantes nas znajdą. Jest nas troje, w tym jedno dziecko. Wyczują nas z daleka.

W oczach Lidy nagle zabłysła nadzieja.

– Znam miejsce, gdzie możem się schronić! To świątynia Pani Światła. Potwory nas tam nie ruszą.

– Jak daleko stąd? Gdzie to jest?

– Tamój. Na pierwszym wzgórzu – Lida machnęła ręką w stronę wzniesień, tych samych, które Ravin widział rankiem z oddali. Teraz było wyraźnie widać, że łańcuch wzgórz zawija się na południe i zachód; do najbliższego z nich było bliżej niż do rzeki, która meandrowała gdzieś dalej pomiędzy nimi, niewidoczna z tego miejsca. Bliżej, ale bynajmniej nie blisko.

– Znaczy, kawałek drogi – stwierdził z rezygnacją Ravin.

– Przed zmierzchem dojdziem – zapewniła Lida.

Raz jeszcze spojrzał na nierozpoznawalne szczątki leżące na drodze, potem na słup dymu widoczny w oddali. Podjął decyzję.

– Prowadź.

• • •

Wzgórze, choć niezbyt wysokie, zbocza miało strome. Porastał je bukowy las, który wyżej przechodził w zarośla – maliny, jałowce i zielsko tworzyły jeden splątany gąszcz. Wędrowcy na początku kluczyli, na próżno starając się przezeń przebić. W końcu, gdy Ravin już niemal dawał za wygraną, Lida odnalazła na wpół zarośniętą ścieżkę.

Dotarli na szczyt, kiedy słońce prawie dotykało horyzontu. Na górze nie było już zarośli tylko łąka, z której roztaczał się widok na całą okolicę. Złota poświata uczyniła krajobraz złudnie pięknym. Jednak na horyzoncie bił teraz w niebo nie jeden, a pięć słupów dymu. Nedgvarska armia nie próżnowała.

Ilustracja: <a href='mailto:ortheza@wp.pl'>Łukasz Matuszek</a>

Ilustracja: Łukasz Matuszek

Świątynia znajdowała się nieco poniżej szczytu, w cieniu samotnej kępy buków. Stary budynek chylił się ku ziemi. Bluszcz porastał mury, na dziedzińcu pleniły się pokrzywy. Po witrażowych oknach zostały jedynie trzymające się w ramach resztki szkła.

Wewnątrz panował chłód i półmrok, światło z okien padało tylko w miejsce, gdzie niegdyś znajdował się ołtarz. Ravin poczuł dreszcz. Posąg bogini został zwalony z cokołu i rozbity. Na cokole wymalowano sadzą kształt, w którym bez trudu można było się dopatrzyć skrzydlatego potwora o trzech głowach.

Wojna symboli, przypomniał sobie wykłady z historii w szkole oficerskiej. Skośnoocy wierzą, że Czarny Smok, którego czczą, pewnego dnia objawi się w cielesnej postaci, żeby zniszczyć świat stworzony przez naszych bogów, a na gruzach zbudować własny.

– Bezbożnicy – potrząsnęła głową Lida. – Musieli to niedawno uczynić.

Uklękła przed ołtarzem, złożyła ręce, szepcząc modlitwę. Marille poszła za przykładem matki. Ravin tymczasem przyjrzał się pomieszczeniu i doszedł do wniosku, że najbezpieczniej będzie rozpalić ognisko w kącie, jak najdalej od wejścia. Okna znajdowały się na tyle wysoko, że blask płomieni nie powinien być widoczny z daleka, zresztą świątynię otaczały drzewa. Nie było zatem obawy, że ogień ściągnie nedgvarskich żołnierzy, mógł natomiast zapewnić ochronę przed volantes, które się go bały.

Młodzieniec zwrócił uwagę na fresk na jednej ze ścian. Nedgvarczycy nie tknęli go, zadowalając się zniszczeniem posągu i witraży. Malunek był pociemniały od nagromadzonego przez wiele lat kurzu i kopciu, częściowo uszkodzony przez wilgoć, pokryty pęknięciami. Wciąż jednak można było poznać, co przedstawia. Araya, Pani Światła, rozpościerała swój usiany gwiazdami płaszcz nad figurkami ludzi – szlachty, kupców, chłopów – którzy garnęli się do niej w nadziei na ochronę. Klasyczny motyw.

Na posadzce u stóp fresku Ravin zauważył ciemny, rozmazany ślad. No tak – świątynią ktoś musiał się opiekować, kapłan lub kapłanka. I wyglądało na to, że wiara nie ochroniła jego lub jej.

– Zostańcie tu, pójdę poszukać drewna – powiedział.

• • •

Niebo widoczne w otworach okiennych z granatowego stopniowo stało się czarne.

Ravin dorzucił do ognia. Lida wzdrygnęła się, kiedy płomienie oświetliły jego wyniszczoną twarz, do niedawna przystojną, jak zauważyła. Musiał być dumą swojego ojca, ten alkaryjski sokół. Teraz, w łachmanach munduru, wyglądał jak więzień wywleczony z lochu.

– Nie bójcie się – powiedział, błędnie odczytując jej spojrzenie. Dotknął rękojeści szabli. – Jeśli volantes nas odnajdą, przywitam się z nimi jak należy.

– Nie odważą się tu przyjść – odparła cicho. – To święte miejsce. Pani Światła ochroni nas.

Powędrował wzrokiem w stronę rozbitego posągu i pobazgranego cokołu. Lida potrząsnęła głową.

– To bez znaczenia. W ten sposób nie umniejszy się Jej mocy.

Ravin na chwilę pozazdrościł jej wiary, ślepej ufności niewykształconego człowieka. Do prostych ludzi nie trafiało to, co mówili mędrcy i magowie – że otucha czerpana z wiary jest złudna, bo bogowie na zawsze opuścili świat ludzi. Upłynęły wieki, odkąd Araya zawiesiła słońce i księżyc na nieboskłonie, a Leleya i jej syn Proserpis obudzili do życia rośliny i zwierzęta. Odkąd Haran ognistym mieczem zabijał potwory i własną ręką namaszczał królów, a Eresh leczył chorych i odprawiał sądy nad zmarłymi. Odeszli – zmęczeni własną wielkością, ciężarem władzy, cierpieniami, jakie przyniosła im egzystencja w materialnym świecie. W pożegnalnym darze ofiarowali ludzkości magię, a potem zniknęli gdzieś w przestworze sfer. Teraz czczono ich już głównie po wsiach, gdzie stare wierzenia zawsze trzymają się najdłużej.

– Nie modlicie się do bogów w Alkarze? – spytała chłopka, jakby odgadując jego myśli.

– Niektórzy się modlą – odparł wymijająco. Odgonił komara bzyczącego mu nad uchem.

Lida pokręciła głową, ale wyraźnie zabrakło jej odwagi, żeby kontynuować temat. Patykiem poprawiła gałęzie w ognisku, żeby mogły się spalić w całości. Marille, przykryta płaszczem Ravina, poruszyła się i zamruczała przez sen.

– Mój Espen miał kiedyś znajomka, wędrownego handlarza, co za młodu był w Alkarze – podjęła kobieta. Ravin wyczuł, że ona też się boi i ma potrzebę rozmawiania, żeby odgonić strach. – Opowiadał, jak pięknie jest w stolicy, jakże ona się zwie, Ponte…

– Ponte Auria. – Młodzieniec uśmiechnął się lekko. – To prawda. Ponte Auria to piękne miasto.

Mosty wsparte na smukłych łukach, barki sunące po rzece. Białe wieże królewskiego pałacu, a dalej morze i zachodzące słońce.

– Pochodzicie stamtąd?

– Nie, ale uczyłem się tam. W szkole oficerskiej.

– Mój Espen zawdy żałował, że za młodu na morze nie uciekł, marynarzem nie został. Zobaczyłby coś więcej, niż aby kuźnię i kowadło.

– Był kowalem?

– Tak. – Lida posmutniała.

– Nie żyje? Zginął teraz niedawno?

– Nie. – Kobieta otarła nadgarstkiem łzę. – Łońskiego roku, gdy wojsko maszerowało przez naszą wieś, zaciągnął się, bo potrzebowali kowali w taborach. Zawdy potrzebują. I pewno przepadł gdzie na bagnach. Z głodu pomarł albo od zarazy, albo od nedgvarskiej kuli padł. – Pociągnęła nosem, westchnęła ciężko. – Wszyscy przeklinają tera tego waszego króla. Trza było ostawić skośnookim góry i kopalnie.

Patrzyła w płomienie. Ravin dotknął jej ramienia.

– Połóżcie się. Będę czuwał.

• • •

Na zewnątrz, w trawie, koncertowały świerszcze. Ravin potrząsnął głową, z wysiłkiem odpędzając senność.

« 1 2 3 4 »

Komentarze

15 X 2010 12:33:56

Fajny klimat: przegrana kampania, maruderzy, uchodźcy...
Ładna otoczka, ale prawie żadnej treści.

16 X 2010 00:05:10

Całkiem ciekawe, ale ja odniosłam wrażenie, że ten tekst jest niedokończony. Ogólnie zgadzam się z przedmówcą - otoczka ładna, treści brak.

05 IX 2014 21:41:55

Świetnie napisane opowiadanie, w którym czytając widzimy promienie słońca przebijające się przez liście drzew, słyszymy bzyczenie much i czujemy zapach dymu i chłód wody.
Dowiadujemy się też czegoś ważnego - bogowie tak do końca nie opuścili tego świata, jakaś część ich bytów pozostała, by nadal opiekować się swoim stworzeniem. Kto przeczytał Teatr Węży, ten mógł już co takiego podejrzewać, ale teraz ma już pewność :)

Nie mogę się więc zgodzić z przedmówcami, że treści/sensu w tym opowiadaniu brak.
I czyż nie jest to cudowna wiadomość, że jednak nasze modlitwy mogą zostać wysłuchane i to w czasach wojennej zawieruchy? A czy młody Ravin nie zacznie po tej przygodzie inaczej patrzeć na świat, czy nie będzie niosił w sobie pewnej nadzieji i otuchy, pomimo widma zbliżającego się upadku jego kraju?

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »