Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Istvan Vizvary |
| Tytuł | Poproszę hordę krwiożerczych demonów (których nie sposób pokonać) |
| Opis | Autor pisze o sobie: Zawodowo zajmuje się projektowaniem programów komputerowych. Interesuje się ewolucją i powstaniem życia, sztucznym życiem i sztuczną inteligencją. W numerze 12/2010 „Science Fiction, Fantasy i Horror” ukazało się jego opowiadanie „Hel, mój ulubiony pierwiastek”. |
| Gatunek | groteska, groza / horror, humor / satyra |
Poproszę hordę krwiożerczych demonów (których nie sposób pokonać)Istvan VizvaryPoproszę hordę krwiożerczych demonów (których nie sposób pokonać)Z trudem hamowałem targające mną emocje. Jaką to rolę mógł mi wyznaczyć? – …znalezienie pani żaróweczki – dokończył nasz dowódca i uśmiechnął się dobrodusznie. – Ale, Max… – zaprotestowałem, ledwie chyba słyszalnie. – To nic takiego, znajdziesz ją na pewno – pocieszał mnie Max. – Ale, Max… – kto nie próbuje, nie ma szans. Musiałem spróbować. – Wiem, że to śmierdząca robota, ale nie ma innego wyjścia – powiedział poważnie Max. – To tylko jeden kontener, Piotrek na pewno pamięta, do którego wyrzucił worek. Ciesz się, że nie wywozili jeszcze śmieci.  Ilustracja: Rafał Wokacz Cieszyłem się bardzo, chyba w to nie wątpił. – Zrozum – kontynuował – gdybyś poprosił o metro albo nawet plażę z rafą koralową i palmami, nie byłoby żadnych problemów, prawda? Ty jednak musiałeś iść na całość i to w zupełnie niewłaściwym kierunku. Musimy zatem, podkreślam, musimy odnaleźć żarówkę i poprosić o odwołanie całej imprezy, o ile nie jest jeszcze za późno. Twarz zdradziła niestety moje prawdziwe uczucia – poczucie niesprawiedliwości życia i braku środków na adwokata – i Max kontynuował swą przemowę tonem przepełnionym troską, ojcowskim wręcz i może nawet matczynym zarazem. – To wszystko twoja wina i dlatego to ty właśnie musisz się poświęcić. Poza tym to tylko grzebanie w śmietniku. Ciesz się, że nie robisz za dziewicę dla smoka. Przepraszam, dla okrutnego demona. – Krwiożerczego – dopowiedział Piotr, lecz kuzyn zignorował go zupełnie. – Możemy teraz rozejść się do swoich zadań. – Max postawił stopy na podłodze. Jemu chyba też zdrętwiały. – A twoja rola? – Piotr cały czas szukał właściwego podchwytliwego pytania. – Moją rolą jest koordynacja całego zespołu i wezwanie pogotowia ratunkowego w razie strat w ludziach. – Max marnował się w zawodzie. Zamiast studentem, powinien był zostać prezydentem, co najmniej miasta. Mina Piotra wyraźnie sugerowała, że ma ochotę doprowadzić do strat w ludziach natychmiast. To była ostatnia okazja, żeby się wtrącić. Na szczęście znalazłem ważny pretekst. – Macie jeszcze gdzieś te gumowe rękawiczki, koledzy? Chyba będą mi potrzebne. 6. Żarówki nie udało mi się, rzecz jasna, odnaleźć. Przeszukałem cały kontener, ale nie było jej tam. Ktoś musiał ją ukraść. Cały następny tydzień spędziliśmy na działaniach operacyjnych. Codziennie w południe przedstawialiśmy raporty – ja z zaczepiania śmieciarzy i wypytywania o znalezione przez nich żarówki, a Piotr ze swoich nieudolnych prób prowadzenia działalności wywiadowczej. W radio słuchał wyłącznie ciężkiej muzyki nowej fali, w osiedlowej trafice przeglądał wyłącznie prasę sportową, zaś pozostały czas spędzał, oglądając transmisje meczów ligi hiszpańskiej i angielskiej. Możliwe, że gdyby przykładał się bardziej do swojej pracy, uniknęlibyśmy kilku bardzo niemiłych sytuacji i jednego procesu spadkowego, ale nie ma sensu uprzedzać faktów. Nie ulega za to wątpliwości, że to właśnie ja, nie zaś Piotr, przyniosłem do naszego centrum operacyjnego wieści, które odwróciły bieg afery żarówkowej. Starając się mówić wyraźnie i powoli, zdałem relację z przedpołudnia, które na przekór wszystkim, a zwłaszcza krwiożerczym demonom, spędziłem w mieście. – Nie mówisz chyba serio, Teo? – zapytał Max głosem pełnym serdecznego niedowierzania, kiedy skończyłem swoją opowieść. – Tak mówią ludzie. Na własne oczy tego nie widziałem – odpowiedziałem zgodnie z prawdą. – Bzdury – Piotr nie umiał tak skutecznie owijać w bawełnę jak Max. – I to bez najmniejszego związku z naszą sprawą. – No przecież chyba na to czekaliśmy – broniłem się. – Tego mieliśmy szukać. – Czekamy na demony, nie zwierzęta domowe – zauważył przytomnie Max, a Piotr, energicznie kiwając głową, zasygnalizował, że myśli dokładnie to samo. Nie spodziewałem się, że mi uwierzą, ale miałem nadzieję, że przynajmniej się zastanowią. Że będziemy mieli jakiś punkt wyjścia. Musiałem ich jakoś przekonać do swojej interpretacji. Tak, jak i sam siebie przedtem przekonałem. – Powinniśmy to sprawdzić, rozejrzeć na miejscu zbrodni – przekonywałem. – Znaleźli trupa z odgryzioną głową. Nie wiedzą, że mają nadejść demony, a jakoś musieli to sobie wytłumaczyć. Nie wyglądało to na porachunki gangsterów albo dzieło masowego mordercy, więc poszli po linii najmniejszego oporu. Zrzucili winę na zdziczałe psy. – Teo, rozumiemy twoje zaangażowanie i pomysłowość, ale przesadzasz. Wypatrujemy demona przez duże „D”. Krwiożerczego, jeśli dobrze zapamiętałem. Nikt go nie pomyli z psem. – Max był bezlitośnie racjonalny. Po co się w ogóle odzywałem? Wtedy wtrąciła się Ewa. – Uważam, że Teo ma rację. Powinniście dowiedzieć się, gdzie znaleźli tego nieszczęśnika, i popytać ludzi. Ktoś musiał to widzieć. Zdumione spojrzenia obydwu kuzynów świadczyły dobitnie o ich poglądzie na rolę kobiety w poważnej dyskusji wojennej. – Wiesz, skąd się tu wzięłam, Max? – zapytała dziewczyna. – Teo cię wpuścił – odpowiedział Max niezrażony brakiem oczywistego związku pytania z tematem naszej rozmowy. – Tak, ale czy wiesz, czemu tu przyszłam? – pojedynek mistrzów cierpliwości trwał w najlepsze. Kamienne twarze, nieporuszone spojrzenia, rozlewający się wokół spokój. – Żaróweczka ci kazała? – Max był niereformowalny, a jego tory myślenia nieprzestawialne. Na szczęście dla mnie pokłady cierpliwości Ewy były z kolei niewyczerpane. I na nieszczęście dla Maksa, niestety. – Nie wiem, czy ktoś mi kazał – odpowiedziała. – Tego akurat nie wiem. Tamtego ranka obudziłam się i poczułam, że muszę tu przyjść. Spakować moje rzeczy i przyjść. Widziałam twój blok, twoje mieszkanie, ale nie wiedziałam, gdzie to jest. Szukałam. Szłam za głosem intuicji. I znalazłam. – I co z tego? – zapytał Max beznamiętnie. – Dzisiaj rano też coś poczułam – oznajmiła Ewa, patrząc po nas tryumfalnie. – Ale się nie wyprowadzasz?! – krzyknął Piotr przebudzony nagle z odrętwienia, w jakim trwał od dłuższej chwili. – Nie, Piotrusiu – uspokoiła go. – Dziś rano poczułam, że muszę dokądś iść z Teo. Wtedy nie wiedziałam jeszcze dokąd, ale teraz już wiem. Z grubsza przynajmniej. – Chyba nie masz zamiaru szwendać się z nim po slumsach w poszukiwaniu świadków okaleczenia bezdomnego? – Piotr nie sprawiał wrażenia zazdrosnego. Był raczej dogłębnie zdumiony absurdalnością pomysłu swojej bogini. – Gwarantuję ci, że nie zapamiętali nawet rasy psa. Gorzej, w ogóle nie zwrócili uwagi, że ktoś tam kogoś pożarł. Możesz sobie darować, naprawdę. To bezdomni. Oni zjadają psy, a psy zjadają ich. To twarde prawo miejskiej dżungli. To była najdłuższa wypowiedź, jaka kiedykolwiek wydostała się przy mnie z ust Piotra. Nawet Max wyglądał na zdumionego. – Ale ja nie mogę sobie darować, kochanie – odpowiedziała Ewa. – Skoro rano to widziałam, to dzisiaj się to stanie. Zawsze tak miałam. Nie tylko tamten jeden raz. – Piotrek, odpuść sobie. Niech idzie. Nic jej się nie stanie. Zresztą Teo ją obroni jakby coś. – Na twarzy Maksa malowała się rosnąca z każdą chwilą tęsknota za jego meksykańską butelkowaną kochanką i wyraźnie zależało mu na zakończeniu rozmowy. – Wszyscy mnie obronicie jakby coś – powiedziała Ewa, spoglądając na nas z rozbrajającym uśmiechem i nieskończoną ufnością w oczach. – Co masz na myśli? – Max nagle zgubił gdzieś swoją maskę stoika. Nie wierzyłem, że boi się demonów. Chodziło mu raczej o pomysł, że musiałby użyć mięśni, bez jakiejś rekompensaty w postaci imprezy albo chociaż knajpy czekającej na końcu drogi. – Widziałam całą naszą czwórkę. To znaczy, że idziemy tam wszyscy. Ty też, Max. I ty również, kochanie – powiedziała do Piotra. – Wszyscy tam idziemy. Piętnaście minut później schodziliśmy do czekającej przed blokiem taksówki. |
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Smok w szkatułce
— Anna Nieznaj
Przystawka, jakże udana
— Istvan Vizvary
Zacne opowiadanie. Przypominając sobie swoje studenckie czasy jestem wstanie stwierdzić, że wręcz realne, rzeczywiste.