Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 18 maja 2024

Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Jędrzej Burszta
‹Centrowcy›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Jędrzej Burszta
Tytuł	Centrowcy
Opis	Autor pisze o sobie: Urodzony w 1988 roku, student kulturoznawstwa na Uniwerystecie Warszawskim, prowadzi bloga z szortami pod adresem szortownia.blogspot.com.
Gatunek	urban fantasy

Centrowcy

Jędrzej Burszta

1 2 3 4 »

Po omacku ruszyłem w stronę stróżówki, kiedy nagle z prawej strony usłyszałem chichot, a następnie poczułem pchnięcie. Zatoczyłem się na ławkę, rozpaliły się lampy halogenowe na wystawach – przede mną stała Księżniczka, cała w kokardkach, wystrojona jak czekoladowa bombonierka.

Jędrzej Burszta

Centrowcy

Jędrzej Burszta
‹Centrowcy›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Jędrzej Burszta
Tytuł	Centrowcy
Opis	Autor pisze o sobie: Urodzony w 1988 roku, student kulturoznawstwa na Uniwerystecie Warszawskim, prowadzi bloga z szortami pod adresem szortownia.blogspot.com.
Gatunek	urban fantasy

Z początku nie zwróciłem na nich uwagi. Kilka pierwszych dni w nowej pracy to zresztą zawsze okres przystosowawczy; człowiek musi się przyzwyczaić do nowego uniformu, nienormowanych godzin ćwiartek i połówek etatów, potrzeba czasu na zorientowanie się w przestrzeni – rozkładzie wind i ruchomych schodów, lokalizacji wszystkich toalet i wyjść ewakuacyjnych. W całym tym zamieszaniu, związanym z poznawaniem reszty personelu oraz ciągłym zapominaniem kodów i haseł dostępu, zupełnie przegapiłem ich obecność. Nie świadczy to wcale, że jestem mało spostrzegawczy – po prostu nachalna wszechobecność tłumu wprawia w oszołomienie, setki przechadzających się pomiędzy wystawami ludzi – konsumencka horda pierwotna – zlewają się w końcu w jedną wielokolorową, rozmytą plamę i człowiek zupełnie traci głowę.

Poza tym miałem przecież sporo obowiązków. Praca w ochronie tylko z pozoru wygląda na nudną i mało wymagającą fuchę – w rzeczywistości nieraz nachodziły mnie wątpliwości, czy zatrudnienie się na tym stanowisku było dobrym krokiem. Moje dotychczasowe zawodowe dossier stanowi w zasadzie krótki przegląd najróżniejszych pomysłów na życie, jakie próbowałem zrealizować w przeciągu ostatnich dziesięciu lat. Zawsze coś szło nie tak; a to zapodziewałem gdzieś paczki na poczcie, a to zapychałem na amen komin ważnego klienta albo śmiertelnie przekarmiałem rybki w akwarium szefowej. Pracowałem jako dróżnik, dostawca pizzy, kelner i kucharz, account executive za dnia i osiedlowy cieć w nocy; próbowałem nawet swoich sił jako latarnik, choć w tym wypadku decydującym czynnikiem okazała się moja niezdolność do samotnej egzystencji offline. Wyglądało na to, że moim życiem rządzi jakieś okrutne fatum – czego się nie podejmowałem, zawsze kończyło się spektakularną katastrofą. Pokładałem spore nadzieje w myśli, że ta nowa fucha przerwie wybitnie złą passę; po cichu marzyłem, że wreszcie uda mi się zapracować choćby na skrawek emerytury.

Nie mogłem nawalić – nie tym razem.

Jeśli wyniosłem coś z częstych przetasowań zawodowych, to przede wszystkim jedną życiową mądrość: grunt to szybko znaleźć sobie ziomków. W drugim tygodniu pracy, jak tylko w miarę ogarnąłem się ze sprzętem, krótkofalówkami i całym tym elektronicznym bajzlem, w przerwie obiadowej wpadłem na ciastko do tutejszej kawiarni, lśniącej czystością świątyni plastikowej kawy. Pracowała tam Dziewczyna z Plakatu, sympatyczna, choć trochę zdziczała nastolatka, którą poznałem dzień wcześniej na przerwie papierosowej. To ona pierwsza zwróciła mi na nich uwagę.

– Widziałeś nowy zakup Damy z Łasiczką? – rzuciła przez ramię, szamocząc się z maszyną do mielenia kawy. Czarne, aromatyczne ziarna sypały się z jej dłoni, zaścielając podłogę mikroskopijnego zaplecza kawiarni. – Punkt dla niej. Totalnie ejtisowy czad, wykonanie tej torebki kosztowało pewnie życie całej rodziny krokodyli.

– Aligatorów, maleńka. To świeża dostawa od Amerykańców, nie dalej jak wczoraj wyładowali z magazynów – poprawił ją Pan Sznyt. Starszy jegomość pracował w butiku z bzdetami oferującym nieprzebraną liczbę naszyjników i bransoletek, bursztynowych ramek do obrazków, szklanych fifek i wiklinowych koszy. Trudno było określić wiek mężczyzny – ubierał się na staroświecką modłę: wyprasowany garnitur, muszka, chusteczka w butonierce – a jednocześnie podawał się za komiksowego eksperta. Pan Sznyt był w pewnym sensie zaprzeczeniem utartej prawdy, że siwa głowa to oznaka mądrości; zamiast ludowymi przysłowiami czy wypracowanymi przez lata aforyzmami, staruszek na lewo i prawo sypał celnymi i o wiele przydatniejszymi one-linerami. Był skarbnicą pop-wiedzy, niezastąpionym źródłem informacji o najcudaczniejszych nerdowych wymysłach.

– O kim mówicie? – zapytałem, skonsternowany. Przelewająca się za szybą pstrokata, rozgrzana szałem zakupów masa ludzka napawała mnie lękiem, dezorientowała.

– O Damie z Łasiczką. Zaktualizowała swój strój. – Dziewczyna z Plakatu zrezygnowała z dalszej batalii z materią i przysiadła się do stolika. – Na lewo, przy donicy z fikusem. Poprawia makijaż.

Minęła chwila nim zogniskowałem rozbiegany wzrok na tyle, żeby dostrzec osobliwą postać. Dama z Łasiczką wydawała się kompletnie zaabsorbowana swoim odbiciem w wystawie sklepowej. Zupełnie nie zwracając uwagi na mijające ją ze wszystkich stron tabuny klientów, na zmianę to wypinała silnie wydekoltowaną pierś, to strzepywała z ramienia nieistniejącą drobinkę kurzu. Stanowiła zaiste niecodzienny widok: miała długie, sięgające ziemi blond włosy, sprawiające wrażenie wyjątkowo drogiej peruki. Była ubrana oryginalnie, wielowarstwowo, choć w oczy rzucały się przede wszystkim metki – dziesiątki metek wyrastających ze swetrów, plisowanych spódniczek, butów na wysokim i grubym obcasie, nawet ze słomkowego kapelusza ozdobionego sztucznymi imitacjami cytrusów.

– Ale lala! – zagwizdałem. Dziewczyna z Plakatu teatralnie przewróciła oczami. – Często ją tu widzicie?

– Często? – Popatrzyli po sobie i wybuchnęli śmiechem, przez co panu Sznytowi zsunął się nieco z głowy gustowny tupecik.

– Ej, no co wy?

– Śmieszny jesteś, Marynarz. – Nie wiem czemu otrzymałem takie przezwisko, ale brzmiało równie głupio jak każde inne. – Spadaj lepiej na posterunek, zanim szef zauważy, że się migasz od pracy. Potem skoczymy z resztą na piwo.

„Reszta” to byli kumple Dziewczyny z Plakatu: Młokos i Kokos, dwóch kasjerów z marketu na parterze – wierni pracownicy centrum, organicznie niezdolni do jakiegokolwiek innego zajęcia. Mieli pstro w głowie, ale za to znali wartość dobrej imprezy. Szybko się połapałem, że za hasłem „wyskok na piwo” jak cień podąża drugie: „upiorny kac dnia następnego”.

Uwijałem się rankiem przy mapie obiektu, starając się wytłumaczyć dwóm natarczywym klientkom drogę do najbliższego jubilera, kiedy kątem oka dostrzegłem dziwną rzecz: niski, korpulentny człowieczek podmywał się w fontannie, eksponując przy tym zatrważająco owłosione pośladki. Najgrzeczniej jak umiałem przeprosiłem gdaczące niewiasty i zbliżyłem się do niego, z fascynacją obserwując wodne akrobacje; ze stoickim spokojem namydlał gąbkę, wygwizdując przy tym wesoły dżingiel. Wyglądało na to, że jako jedyny zwróciłem na niego uwagę – ludzie przechodzili obok fontanny, nie zaszczycając go nawet spojrzeniem, a tym bardziej nie okazując zdziwienia na widok taplającego się golasa.

– Przepraszam pana, ale tutaj nie wolno się kąpać!

– Och, naprawdę? – Opasał się ręcznikiem i zeskoczył na ziemię. Wzrostem ledwo sięgał mi do piersi; w ogóle wyglądał dość pokracznie, stojąc na chudych i krzywych nóżkach, pękaty jak beczka i cały ociekający spienioną wodą. – Proszę mi wybaczyć, ale nie zauważyłem nigdzie odpowiedniego znaku.

Ilustracja: <a href='mailto:rafal.wokacz@gmail.com'>Rafał Wokacz</a>

Ilustracja: Rafał Wokacz

– No tak, zakazu jako takiego to tu nie ma – chrząknąłem. – Tak się po prostu nie robi.

– Jakoś mnie pan nie przekonał. Zresztą, znam swoje prawa. Skoro nie wywieszono znaku, to mogę do woli korzystać z bieżącej wody, a panu nic do tego! Strasznie się spociłem, te sieciowe sklepy przesadzają z ogrzewaniem, chwilę się pokręciłem po przebieralni i proszę! – Dopiero teraz zauważyłem, że obok fontanny leżało kilka plastikowych siatek, po brzegi wypchanych ubraniami. Golas pogmerał w jednej i wyciągnął nowiusieńki sweter w paski, po czym bez żenady zaczął się przebierać. – Myśli pan, że da się coś zrobić z tym ogrzewaniem?

– Czy ja wiem…

– No tak, pan to chyba nowy jest. – Wyplątał się z ubrań i podał mi dłoń. – Pan Gap, miło mi poznać. Dobra robota z tymi rozsuwanymi drzwiami, prawie w ogóle się już nie zacinają! Zawsze powtarzam, że nowa krew to podstawa funkcjonowania dobrego centrum handlowego! A teraz, wybaczy pan, na drugim piętrze są podobno niesamowite obniżki na stroje plażowe, grzech nie skorzystać…

Zostawił mnie kompletnie ogłupiałego, błyskawicznie zlewając się z tłumem podążającym w stronę ruchomych schodów. Przetarłem napuchnięte oczy, przeklinając w duchu tequilę Młokosa, i bez zastanowienia pognałem do kawiarni. Potrzebowałem kofeiny.

Dziewczyna z Plakatu siedziała przy stoliku, z wyraźnym znudzeniem popijając małymi łyczkami spienione macchiato.

– Jezu, wyglądasz jakby ktoś ci joggingował po grobie. Wszystko OK?

– Przed minutką spotkałem gościa, który kąpał się w fontannie – wyznałem, nie mogąc się otrząsnąć z oszołomienia. – A potem z nim rozmawiałem. Ochrzanił mnie i poszedł swoją drogą, jakby nic się nie stało.

– Och, no tak. Prędzej czy później musiałeś się na niego natknąć.

– Na kogo? Znasz tego kolesia?

– Oj tak, to stary zrzęda Gap, choć kiedyś nazywał się inaczej… Pan Benetton, o ile pamiętam, tyle że przechrzcił się po tym jak wycofali z oferty kartę stałego klienta. – Dostrzegła chyba rysujący się na mojej twarzy wyraz uprzejmego niezrozumienia, bo uśmiechnęła się przepraszająco, prezentując przy tym arsenał multikolorowych gumek od aparatu zębowego. – Kawy? Niech zgadnę: duża czarna?

1 2 3 4 »

Komentarze

19 X 2012 13:20:09

No i kiszka :(

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Na ścieżce ku kosmicznemu Samhdi-Ra
Marcel Baron

11 V 2024

Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.

więcej »

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »