Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 2 maja 2024

Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Radomir Darmiła
‹Struny umarłych›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Radomir Darmiła
Tytuł	Struny umarłych
Opis	Radomir Darmiła to pseudonim z każdym rokiem bliższego czterdziestki pracownika jednej z wyższych uczelni w Poznaniu. Żonaty, z dwójką dzieci. Autor „Zabójcy przedsmoków” (QFant 19,04/2013) oraz „Sprawiedliwości grabarza” (wyróżnienie w konkursie Pigmalion Fantastyki 2013).
Gatunek	groza / horror

Struny umarłych

Radomir Darmiła

1 2 3 … 6 »

Wyjął naszyjnik z kieszeni i wrzucił go do ognia. Irina chwilę stała obok niego. Potem nagle rzuciła się naprzód, wyciągając gołe dłonie do płomieni. Paweł złapał ją i odciągnął, podczas gdy ona płakała i krzyczała. Spojrzała na swoje dłonie, łzy leciały jej po twarzy, krzyknęła i znowu rzuciła się do ognia.

Radomir Darmiła

Struny umarłych

Radomir Darmiła
‹Struny umarłych›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Radomir Darmiła
Tytuł	Struny umarłych
Opis	Radomir Darmiła to pseudonim z każdym rokiem bliższego czterdziestki pracownika jednej z wyższych uczelni w Poznaniu. Żonaty, z dwójką dzieci. Autor „Zabójcy przedsmoków” (QFant 19,04/2013) oraz „Sprawiedliwości grabarza” (wyróżnienie w konkursie Pigmalion Fantastyki 2013).
Gatunek	groza / horror

Paweł dobrze wiedział, że jest martwy. Wiedział, że ból szarpiący mu mięśnie jest tylko zwykłym złudzeniem. Wiedział też, że narastające zmęczenie – to po prostu efekt przyzwyczajenia do ciała, które już od dawna nie istnieje. Złudzenia łatwo ignorować. Wystarczy zatopić się w myślach, opuścić głowę, udawać, że się nie widzi własnych butów wznoszących brunatny pył. Udało mu się wspiąć się na kolejne wzgórze, zanim pozwolił, by przyzwyczajenie rzuciło go na kolana.

Czekając, aż jego nieistniejące serce się uspokoi, podniósł głowę, szukając słońca na jednolicie szarym niebie. Nie mógł go znaleźć; tam, gdzie powinno być, wisiał rozpaczliwie blady i zimny krąg, wciśnięty byle jak między postrzępione chmury. Paweł nie od razu pojął, że to właśnie jest słońce. Zastanawiał się, co mu ten widok przypomina i nagle, z dławiącą gardło pewnością, zrozumiał. Kiedy miał piętnaście lat, w jego szkole, wśród domorosłych artystów, popularna była technika – tępiona zresztą przez nauczyciela plastyki – w której najpierw rysowało się na górze kartki kilka krótkich kresek miękkim ołówkiem, a potem rozmazywało się je papierem – to miało być niebo, pokryte skłębionymi chmurami. Potem brało się gumkę i wymazywało w szarym tle jedno koło, gdzieś w górnym prawym rogu rysunku. To miało być słońce. Słońce, na które teraz patrzył, było właśnie takie.

Rainer miał rację, pomyślał. To, co robię, nie ma najmniejszego sensu.

• • •

– To, co chcesz zrobić, nie ma najmniejszego sensu – powiedział Rainer.

Rainer kołysał się na bujanym krześle, na werandzie swojego domu. Irina i Marianna siedziały po turecku obok niego, na macie rozłożonej na deskach. Obydwie przysłuchiwały się rozmowie z nieruchomymi twarzami, a wiatr rozwiewał ich złociste włosy.

– Nie mogę zostać. Muszę… – Paweł zaciął się na chwilę. – Muszę wiedzieć.

Rainer wzruszył ramionami.

– Wiedzieć – co? Pawle, od dłuższej chwili usiłuję ci wytłumaczyć, że wiedzieć – jest niemożliwe. Ja ciebie, rzecz jasna, rozumiem. Czekaj, nie przerywaj mi! Naprawdę ciebie rozumiem. Wysłuchałem cię bardzo uważnie. Może naprawdę gdzieś tam, poza doliną, czeka na nas prawdziwe życie po życiu. Może tam jest Bóg, a zostając tutaj, marnujemy szansę na jego odnalezienie. Mam tylko jedno pytanie: po czym Go poznasz, kiedy już Go spotkasz?

Głos Rainera był spokojny, bez goryczy. Jak głos ojca, tłumaczącego oczywiste sprawy trzyletniemu synowi. Paweł zaczynał nienawidzić tego tonu.

– Jest jeszcze Lena.

– Taak, jest jeszcze Lena – zgodził się Rainer. – Pamiętam. Ale to jest dokładnie ten sam problem. Po pierwsze, nie wiesz, czy ona tu jest. Uzgodniliśmy, że ja zmarłem… zaraz, jakieś trzydzieści lat przed tobą, prawda? Umarłem przed tobą i pojawiłem się tutaj również przed tobą. To jednak może być czysty przypadek. Czy upływ czasu tutaj ma jakikolwiek związek z rzeczywistym światem? Zwracam ci przy tym uwagę, że określenia „rzeczywisty” używam tylko z czystego przyzwyczajenia.

– Rainerze, nudzisz mnie. Już mi o tym mówiłeś.

– Wiem. Powtarzam, bo najwidoczniej mnie nie słuchałeś. Dobrze – więc to był pierwszy problem, czas. Po drugie, jeżeli ona już gdzieś tam jest – w tym świecie, w tym wymiarze, nazwij to, jak chcesz – a więc, jeżeli nawet gdzieś tam się błąka, czekając na ciebie, szukając ciebie – nie wiadomo, czy dasz radę ją odnaleźć.

– Muszę spróbować.

– Dobrze. Załóżmy, że spróbujesz. I tutaj właśnie pojawia się „po trzecie”. Gdy już ją znajdziesz, skąd będziesz wiedział, że to faktycznie ona, a nie struna?

– Zapytam… Zapytam ją o takie rzeczy, które tylko Lena może wiedzieć.

– Pawle. Już od kilku dni staram się ci wytłumaczyć, na czym to wszystko polega. I dręczy mnie myśl, że mimo tylu wysiłków, wciąż mi się to nie udaje. Jeżeli napotkasz strunę, to ona będzie się zachowywać tak, jak według ciebie powinna zachowywać się Lena, i będzie wiedziała to, co według ciebie powinna wiedzieć. Będzie bardziej podobna do prawdziwej Leny niż sama Lena. Ale, rzecz jasna, ona właśnie nie będzie prawdziwa.

Paweł nie potrafił znaleźć odpowiedzi. Milczał. Powoli podniósł głowę i patrzył na Rainera z nienawiścią. Tamten spoglądał na niego ze współczuciem, bez gniewu. Irina i Marianna siedziały bez ruchu. Rainer westchnął i kiwnął głową, wstając z krzesła.

– Posłuchaj – ja wiem, że nie dam rady cię zatrzymać. Nawet nie będę próbował. Dam ci więc coś na drogę…

Wszedł do domu. Marianna natychmiast wstała i podążyła za nim, jak błękitnooki cień. Paweł obrócił oczy na Irinę. Siedziała, mierząc go nieruchomym spojrzeniem.

– Zdarza ci się czasem mrugać? – zapytał.

Zamrugała.

Rainer wrócił, niosąc małe pudełko. Otworzył je i ostrożnie wyjął dwa czerwone kamienie z przewleczonymi przez nie sznurkami. Marianna wróciła na swoje miejsce na macie, obok Iriny. Rainer nie zwracał na nie obie uwagi.

– To jest… Powiedzmy, że to taki talizman. – powiedział. Rozpiął koszulę. – Widzisz? Ja też taki noszę.

Paweł wyjął kamień z pudełka i obejrzał wisiorek pod światło. Pod jego dotykiem kamień świecił ciepłym, czerwonym blaskiem.

– Taki talizman – powiedział wreszcie powoli i roześmiał się. – No dobrze, będę go nosił. Ale co on właściwie ma robić? Będzie mi wskazywał drogę? Przynosił szczęście?

– Będzie ciebie bronić. Nie pytaj mnie, jak. Mógłbym ci powiedzieć, że oprócz postrzeganych przez nas wymiarów istnieje jeszcze wiele innych, że w jednym z tych dodatkowych wymiarów ludzie wytwarzają swoiste pole emocjonalne, i że struny żywią się energią tego pola. Mógłbym ci potem wyjaśnić, w jaki sposób ten czerwony kamień blokuje przepływ tej energii. Mógłbym, ale nie powiem ci niczego, bo wiem, że uważasz to za pseudo-metafizyczny bełkot. – Rainer skrzywił się i zabujał na krześle. – Przyjmij więc po prostu, że struny potrzebują naszego szczęścia, rozkoszy, radości. Krążą wokół ofiary, oplatają ją złudzeniami, jak pająki, i wysysają emocje.

– Nie jestem pająkiem – wtrąciła Irina.

– Oczywiście, kochanie. Pawle, jak długo będziesz miał na sobie ten wisiorek, żadna struna nie będzie w stanie ciebie złapać i omotać. Nie będzie mogła z ciebie pić. Chyba, że z własnej woli dasz jej ten drugi wisiorek.

– Nie jestem pająkiem – powtórzyła Irina. Wstała i uderzyła Rainera pięścią w ramię, aż ten się zakolebał razem z krzesłem. – Nie jestem pająkiem.

Zeszła z werandy po schodach. Rainer patrzył za nią, po twarzy błąkał mu się uśmiech – dziwnie smutny i roztargniony. Paweł nie potrafił odczytać jego uczuć. Marianna wstała również.

– Rainer, nie rozumiem ciebie. Jesteś z nami już tak długo, a ja wciąż ciebie nie rozumiem. – Ukłoniła się nisko przed nimi oboma i pobiegła za siostrą.

• • •

– Wreszcie cię znalazłam.

Nie muszę się bać, pomyślał Paweł. Gdy otworzę oczy, zobaczę zwyczajny świat. Zwykłe słońce. Zwykłą, zieloną trawę – nie szarą, kisielowatą masę, po prostu trawę. Zmusił się do rozwarcia powiek i spojrzał w górę. Poczuł rozczarowanie pomieszane z ulgą, widząc stojącą nad sobą Irinę.

– Zgubiłeś swój worek – powiedziała. – Znalazłam go.

– Co ty tu robisz?

– Rainer mnie nie chce.

– Kłamiesz. Widziałem, jak na ciebie patrzył. Słyszałem, jak o tobie mówił.

– Więc to ja go nie chcę. Wystarczy mu Marianna.

Paweł podniósł garść piasku do oczu. Przyglądał się chciwie pojedynczym ziarenkom i kamykom, gdy przesypywały się między palcami. Każde z nich było inne.

– I to ma wystarczyć, bym ja ciebie zechciał? – Podniósł się energicznie, otrzepując spodnie. Irina wciąż wyciągała do niego rękę, w której trzymała jego worek podróżny. Wyrwał go jej z rąk i założył na plecy. – Idź. Nie potrzebuję cię.

– Potrzebujesz. Mogę ci pomóc odróżnić struny od ludzi.

– A w zamian za to – parsknął – od czasu do czasu, tak dla podtrzymania znajomości, wyssiesz kilka kropel mojej krwi, tak?

– Nie jestem pająkiem.

– A ja nie jestem Rainerem. – Machnął ręką. – Odejdź.

Poszedł prosto przed siebie. Kusiło go, żeby się obejrzeć i w końcu nie wytrzymał, zerknął do tyłu. Irina wciąż tam stała, daleko, bez ruchu, samotnie. Wiatr rozwiewał jej jasne włosy – wyglądała jak wbita w ziemię pochodnia.

1 2 3 … 6 »

Komentarze

08 I 2020 11:15:21

Dzień dobry,

"Struny umarłych" jest dla mnie faworytem w Twoich opowiadaniach.
Tych znanych naturalnie. Nie wiem czy istnieje grupa SF "duchowo -
zaświatowego" (kwestia szukania na necie - nie znam wielu takich
opowiadań po prostu) ale to konkretne jest bardzo wysokich lotów.
Dziwię że to drukiem nie poszło, nie było jakiejś krytyki publicznej,
reklamy itp.
Pomysł jest naprawdę niesamowity i nowatorski.
Można też pomysł traktować jako bardzo ciekawe rozwinięcie "Solaris" Lema a właściwie mocno przecież zmienionej wersji przygód Krisa znanej z filmowej realizacji Soderbergha. Ciekawe co było dla Ciebie inspiracją?

Pozdrawiam,
JS.

08 I 2020 15:29:46

Dzięki :D Solarisa oczywiście znam i uwielbiam, ale inspiracją było tutaj moje własne szaleństwo i obsesyjne rozważanie nad śmiercią, wolną wolą oraz naturą rzeczywistości jako takiej - chociaż nie wykluczam, że pojawiły się jakieś podświadome inspiracje.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »