Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Bożena Chojnacka |
| Tytuł | Naprawiacz |
| Opis | Autorka pisze o sobie: Rocznik ’86 – przyszła na świat w cieniu radioaktywnej chmury, na razie jednak nie odkryła żadnych supermocy i musi wieść życie zwykłej śmiertelniczki. Wieczna studentka, fanka kawy, ogórków kiszonych i dobrej literatury. |
| Gatunek | SF, urban fantasy |
NaprawiaczBożena ChojnackaNaprawiacz– I ty myślisz, że to zatrzymasz? – Wiem, że nie jestem sam. Są inni, tacy jak ja, którzy czują to samo. – Zrobisz to wszystko, grzebiąc po śmietnikach? – Nie, to nie tak. Rzeczy to dopiero początek. Ja… potrzebowałem czegoś, żeby zacząć, żeby zrozumieć… kiedy w naszym małżeństwie zaczęło się psuć… ale teraz już wiem, że nie chodziło tylko o nas. Nigdy nie pomyślałaś, że zbyt łatwo odrzucamy to, co niedoskonałe? Na to pytanie nie dostał odpowiedzi. Wściekła twarz Kamili zniknęła, sen rozpadł się i na jawie zmienił w niewyraźne wspomnienie, a jednak tego ranka Darek rozumiał dużo więcej niż do tej pory. V Po jakimś czasie hiacynt rzeczywiście zakwitł, wypuszczając dwa duże fioletowe kwiatostany. Wtedy też Darek poszedł po raz ostatni do sklepu „Kleje i narzędzia”. – Czym mogę służyć? – zapytał staruszek, jak zwykle czekający cierpliwie za kontuarem. – Właściwie to chciałem tylko panu powiedzieć, że nie będę więcej przychodził. Skończyłem z naprawianiem rzeczy. Sprzedawca nie wydawał się tym zdziwiony. – Od dawna czekałem, aż mi to powiesz – uśmiechnął się lekko. – Jesteś w końcu prawdziwym Naprawiaczem. Nie było tego widać od razu, ale od jakiegoś czasu nie miałem wątpliwości. Te enigmatyczne słowa były ostatnimi, jakie Darek usłyszał od sprzedawcy. Później tego samego dnia razem z Beatą dokładnie posprzątali mieszkanie. Wynieśli na śmieci większość rzeczy, które nie mogły im się do niczego przydać, ani nie miały żadnej wartości. Janek poprosił, żeby przechowali dla niego lalkę, więc wróciła na swoje miejsce na parapecie, oszczędzili też kubek w różowe słonie, dywanik wyciągnięty pod osłoną nocy ze śmieci sąsiadów i kilka innych przedmiotów, które budziły w nich najwięcej emocji. Darek nagle przestał przywiązywać dużą wagę do rzeczy. Nie sądził, że poczuje taką ulgę. Kiedy patrzył na puste mieszkanie, czuł, że rzeczywiście zaczyna się nowy etap w jego życiu. Musiał przekonać Kamilę, żeby zapisała córkę do innej szkoły, ale poszło łatwiej niż się spodziewał. Jego eksżona była bardzo zajęta nowym dzieckiem prosto z laboratorium HT. Darek mieszkał z Beatą już od miesiąca i trudno było powiedzieć, że zawsze dobrze się dogadywali. Dziewczyna wracała czasem do swoich starych humorów i mieli za sobą kilka ostrych kłótni o zupełnie nieistotne rzeczy. Darek domyślał się, że Beata cały czas obarcza go winą za rozwód. Sam uważał, że nie poświęcił jej wystarczająco dużo czasu, przerzucając całą odpowiedzialność na jej matkę. Dlatego cieszył się, że dostał jeszcze jedną szansę. Kiedy skończyli sprzątać, zjawiła się pani Jadwiga. Zaglądała do nich od czasu do czasu, żeby dowiedzieć się jak idzie naprawa jej budzika, który popsuł się po raz kolejny. Oczywiście przyniosła ze sobą owsiane ciastka. Beata zrobiła herbatę w ładnych porcelanowych filiżankach, które Darek kiedyś znalazł przypadkiem na śmietniku. Sama piła zawsze w starym, posklejanym kubku. Kiedy siadała do stołu, pani Jadwiga złapała ją nagle za ramię. – Chyba przytyłaś, skarbie – powiedziała uśmiechając się szeroko. – To dobrze, bo wcześniej byłaś strasznie chuda. Nie chciałam martwić twojego taty, ale aż żal było na ciebie patrzeć. Masz, zjedz sobie ciasteczko. Pani Jadwiga wyciągnęła talerzyk w stronę dziewczyny. Ku zdziwieniu Darka Beta przyjęła owsiane ciastko bez wahania i zaczęła je jeść z uśmiechem. Staruszka wyglądała na bardzo zadowoloną. Przyglądał im się przez chwilę trochę zdziwiony. W końcu wzruszył ramionami i sam zaczął jeść. Siedzieli tak przez jakiś czas razem. Darek rozgadał się o zawiłościach naprawy budzika, opowiadał z zapałem o działaniu mechanizmu, które sam rozpracował. Zorientował się, że przynudza dopiero, kiedy Beata ziewnęła ostentacyjnie, a pani Jadwiga z trudem zamaskowała uśmiech. Zmienili temat i staruszka zaczęła opowiadać o swoim życiu. Pamiętała dawne czasy, kiedy ludzie naprawiali różne rzeczy zamiast wyrzucać je na śmietnik. Później zjawił się Janek. Doprowadził się trochę do porządku. Darek pozwalał mu korzystać z łazienki. Bezdomny czasem nocował też u nich w kuchni na starym materacu, ale nie robił tego zbyt często. Twierdził, że przyzwyczaił się do życia na ulicy i źle się czuje, jeśli zbyt długo przebywa w czterech ścianach. Teraz rozglądał się niepewnie po opustoszałym mieszkaniu, z którego nagle zniknęły wszystkie rzeczy. – Co się stało, szefie? – zapytał zaniepokojony – Zwijasz warsztat? – Zmieniam profil działalności – odpowiedział Darek z uśmiechem. – To znaczy, że nie będziesz już potrzebował mojej pomocy? – Myślę, że twoja pomoc jeszcze bardzo mi się przyda. A teraz napij się z nami herbaty. Pani Jadwiga przyniosła bardzo dobre ciastka. Janek został. Siedzieli jeszcze przez chwilę w czwórkę i rozmawiali o codziennych sprawach. Darek patrzył na to dziwne towarzystwo i myślał, jak to się właściwie stało, że znalazł się w takiej sytuacji. Jak doszło do tego, że zmienił swoje spokojne, bezpieczne życie na to szaleństwo? Nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie, ale nie mógł też powiedzieć, że czuje się nieszczęśliwy. Pani Jadwiga zaczęła kolejną długą opowieść o swojej młodości. Darek poczuł, że ma ochotę się przejść. Wstał, przeciągnął się, poszedł do przedpokoju i narzucił kurtkę. Wziął kilka czarnych toreb pełnych starych rzeczy, które nadal leżały pod ścianą. – Wychodzisz? – zapytała Beata. – Tak, muszę się przewietrzyć – odpowiedział. – Wyrzucę przy okazji trochę śmieci. Zszedł powoli na dół. Przed blokiem rozciągał się szary trawnik, na którym gdzieniegdzie leżały papierki i pety. Darek ominął kupki psich odchodów i poszedł do śmietnika. Wrzucił worek z czarnej folii do kontenera i odwrócił się, żeby wrócić do bloku. Dopiero wtedy zauważył, że po drugiej stronie wąskiej uliczki stoi dziecko. Chłopiec stał oparty o drogi, bardzo nowoczesny model roweru. Jego schludne markowe ubranie zupełnie nie pasowało do okolicy, w której się znajdował. Miał piękne, symetryczne rysy twarzy i głębokie niebieskie oczy, którymi wpatrywał się gniewnie w Darka. Darek przystanął na chwilę i odwzajemnił spojrzenie. Już się nie bał. Zrozumiał, że nie powinien. Było ich tylko czworo – staruszka, bezdomny, nastolatka i on. Zdawał sobie sprawę z tego, że to mało, ale wierzył, że ma jeszcze trochę czasu, żeby się przygotować. Przynajmniej kilka lat. Wiedział, że sobie poradzi. W końcu był prawdziwym Naprawiaczem.  |
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
