Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 19 maja 2024

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Karolina „Nem” Cisowska
‹Nazywam się Samotność›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Karolina „Nem” Cisowska
Tytuł	Nazywam się Samotność
Opis	Autorka pisze: Dziękuję za inspirację do stworzenia opowiadania Maćkowi „Ubikowi” Wodzie a dedykuję je Maćkowi „Toudiemu” Pitali za powstrzymanie mnie przed jego skasowaniem. Inne moje publikacje znajdziecie na www.karolina-cisowska.blogspot.com.
Gatunek	realizm magiczny

Nazywam się Samotność

Karolina „Nem” Cisowska

1 2 »

W łazience widzisz jakieś wzory fizyczne, w kuchni natykasz się na gazetki historyczne, w toalecie, w stojaku znajdujesz broszury przyniesione z galerii sztuki i przez chwilę zastanawiasz się, czy aby na pewno żył tu tylko jeden mężczyzna.

Karolina „Nem” Cisowska

Nazywam się Samotność

Karolina „Nem” Cisowska
‹Nazywam się Samotność›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Karolina „Nem” Cisowska
Tytuł	Nazywam się Samotność
Opis	Autorka pisze: Dziękuję za inspirację do stworzenia opowiadania Maćkowi „Ubikowi” Wodzie a dedykuję je Maćkowi „Toudiemu” Pitali za powstrzymanie mnie przed jego skasowaniem. Inne moje publikacje znajdziecie na www.karolina-cisowska.blogspot.com.
Gatunek	realizm magiczny

Tworze,

wybrałem Cię, bo zawsze było Cię mniej niż Twojego cienia. Z Twoich listów wiedziałem już, kim jesteś i że włamujesz się do mojego świata. Ty i wszyscy Tobie podobni tworzycie mnie z samotności.

Samotności,

tylko Ty prócz mnie możesz zrozumieć to uczucie, gdy rzeczywistość dookoła ściera się i blaknie – bo podobnie jak bilety autobusowe jest przeznaczona tylko do jednorazowego przejazdu, a trwa dłużej niż miała w zamierzeniu, wpychana między pamiątki, miętoszona natarczywym wzrokiem i dotykiem chcącym wyłuskać z niej resztki śladu przeszłości – a potem zaczynasz rozumieć, że to Ty na tle świata rozwadniasz się i nikniesz, aż jest Cię mniej niż Twojego własnego cienia. Mój własny dawno przestał mi towarzyszyć, choćby dla szczycenia się swoją wyrazistością. Gdy tylko opływała nas ciemność, ze wstydu uciekał do Ciebie, do Twojej krainy. I ja ją odwiedziłam pewnego dnia.

Jak to zawsze bywa we śnie, nie pamiętam ani jak się tam znalazłam, ani jak pojęłam jej działanie. Zrozumienie wszystkiego było ze mną już wtedy, gdy docierały do mnie pierwsze szczegóły. Już wiedziałam, czemu przymuszony do trójwymiarowej formy płaski papierowy świat poskładany z listów jest taki pusty i taki cichy, że nawet wiatr westchnień nie zechciał go poruszyć. Patrzyły na mnie papierowe zwierzęta, przyglądały się, niepewne czy zacząć się bać, wyraźnie nienawykłe do ruchu. Zrozumiałam historie wszystkich dzieci, które kryjąc się po strychach poznają nieznane im oblicza rodziców odczytując je ze starych, pożółkłych listów zebranych w kartonowych pudłach. Z liści wierzb odkryłam historię kochających się par, którym praca pozwoliła mieć ze sobą kontakt tylko poprzez krótkie notatki przyklejone do lodówki. Trawa szumiała do mnie losem tych, którzy poznali ukochane osoby jedynie poprzez czytanie tego, co tamte po sobie pozostawiły.

Niebem i ziemią ciągnęły skargi, żale, to czego tu najwięcej, listy do nikogo i o niczym pisane, listy do zmarłych, listy, które nie doczekały się koperty i adresata, wszystkie, których nie dotknęło ludzkie oko i spłonęły lub sczezły, a ich jedynym czytelnikiem byłeś Ty. I zobaczyłam na wybrzuszeniu terenu mostek, urokliwy i kruchy, wyglądający ponad tym wszystkim jak nakreślona tuszem japońska akwarela. Wspięłam się na niego, a korytem rzeki płynęła czerń. I taki sam, jak nakreślony pędzlem, ptak siedzący na barierce mostka zwrócił na mnie jedno oko, bo namalowano go profilem i powiedział, a słowa układały się od prawej do lewej, z góry na dół i zostawiały ślad ideogramów w powietrzu, że woda wzbierze, gdy pojawią się na mostku kłódki par, którym się nie udało tak bardzo, że jedno z nich żywot zakończyło w rzece. Widziałam i u nas taką rzekę z kłódkami, widziałam w naszym mieście tak podobną, że aż odczułam niepokój. I do naszej rzeki czasem skakali.

Ilustracja: <a href='mailto:aaturkiewicz@gmail.com'>A. A. Turkiewicz</a>

Ilustracja: A. A. Turkiewicz

Szukałam Cię pośród tego wszystkiego, ale jak zapewne wiesz nie udało mi się znaleźć i musiałam wrócić do świata mniej monochromatycznego, a przecież bardziej pozbawionego kolorów.

Nie udało Ci się mnie odnaleźć za pierwszym razem, jak niemal nic Ci się nie udaje, jeśli tylko może. Wyszukałem wszystkie Twoje listy, a pisałaś je od dawna. Dałaś mi tyle wiedzy o swojej rzeczywistości, że mógłbym Ci ją tu z nich niemal odtworzyć i masz tu już swój własny kąt, wiesz? Już masz. I wszystko w nim jest.

I dom na Spacerowej, w którym się wychowałaś, gdzie tak naprawdę nie pasowałaś, i nigdy na dobre nie było tam dla Ciebie miejsca, tak jakby ktoś napisał już scenariusz życia tej rodziny, a Ciebie dopisał później, wetknął na siłę. Nawet nie dlatego, że należało, ale dlatego, że taki był kaprys producenta. Była ta rodzina bez ciebie doskonała: Twój ojciec to najbardziej typowy z typowych Jay Gatsby, któremu się wydaje, że jest Martinem Edenem, Twoja matka to najbardziej typowa Izabela Łęcka, której się nie wydaje, że jest jakąś inną postacią literacką, bo ona ma z literaturą mniej wspólnego niż ja, a ja przecież znam ją tylko z waszych opowiadań. I wreszcie Twój brat, wielki i wspaniały starszy brat z doskonałą świadomością bycia wielkim i wspaniałym. Wszyscy oni z zacięciem typowym dla ludzi świadomych swojego statusu społecznego realizowali swoje małe role: ojciec pomnażając majątek i uciekając przed matką do zacisza swoich roślinek i swoich marzeń o chwale, którą miał nadzieję ścigać zamiast ścigać pieniądz; matka zajęta udawaniem dobrej gospodyni domowej, udawaniem, że pracuje i w najmniejszym stopniu nie zajęta udawaniem, że jest dobrą żoną i matką, co już dawno jej się znudziło i co nie robiło najmniejszego wrażenia na sąsiadach, a zawsze przecież o dobre wrażenie chodziło. Z bratem miałabyś pewnie lepsze stosunki, gdyby on był dokładnie tak wspaniały, za jakiego go miałaś do piętnastego roku życia i gdybyś Ty była dokładnie tak głupia, za jaką on miał Cię zawsze i ma do teraz. Wymieniając elementy swojego życia, w jakiś sposób zawsze o Tobie zapominał. Opowiadanie o Tobie nie byłoby odpowiednią taktyką podrywu młodych studentek z ambicją na wżenienie się w dobrze postawioną rodzinę czy choćby przespanie się z przystojnym na swój drapieżny sposób studentem. Ty nie wyglądałaś jak oni wszyscy, nie miałaś ciemnych kręconych włosów ani piwnych oczu, byłaś trochę jak chwast wyrośnięty nad grządkę, długa, patykowata, lekko zgarbiona, spłowiało ruda, bez seksapilu, z brakiem charakteru zdradzanym przez jasne brwi i rzęsy, blade wargi niewielkich już i tak ust. Nawet piegów nie miałaś, bo choć one byłyby jakimś urozmaiceniem. Żeby nie błąkać się szlakami wyznaczonymi przez wszechstronnego brata, nie interesowałaś się niemal niczym.

Ilustracja: A. A. Turkiewicz

Trochę z ulgą przyjęłaś fakt, że nie dostałaś się na Uniwersytet Warszawski, gdzie brat już od dawna rezydował na medycynie, dzieląc czas między pilną naukę, wspaniałe imprezy i sprowadzanie do ogromnego mieszkania kolejnych tymczasowych gospodyń z dodatkową funkcją grzewczą w nocy. Czułaś, że nie pasowałabyś ani do tego mieszkania, ani do uniwersytetu z jego wiecznym wyścigiem szczurów i przerostami ambicji. Ty ambicji nie miałaś, Ty chciałaś żyć tak, by jak najmniej osób odnotowało Twoje istnienie.

Znalazłaś swoje miejsce na końcu świata, na północy kraju, gdzie uczelnie rezygnowały z opłat rekrutacyjnych, byle tylko przyjmować studentów, i to nie na medycynie, a na mało wymagającej i perfekcyjnie bezużytecznej filologii jednego z tych języków, którymi nie posługuje się ani jeden rozsądny człowiek. Od razu spodobało Ci się ospałe miasto, do którego dostać się było niemal nie sposób, jakby wszystkie tory pociągów i wszystkie trasy celowo je omijały, zacieśniały się gdzieś indziej, bo tu przecież w tym kraju ktoś żyje, ludzie młodzi, energiczni i chciwi życia, ale nie tam, tam snuły się tylko cienie postaci w kapeluszach, płaszczach i czerwonych szalikach oraz zapomniane damy z walizkami szukające swoich ukochanych. Tam, choć miasto czerwonawe, wszystko spowijała jakby mgła przeszłości, by kamieniczki nigdy nie zaznały smaku nowej, ruchliwej, dymnej (nie mglistej) cywilizacji. Tam właśnie, wieczorem po rekrutacjach na uczelnię stanęłaś kiedyś na moście, gdzie wisiały setki kłódek. Latarnie rozświetlały wodę i poczułaś dreszcz gdzieś w środku, jakby coś zaraz miało się wydarzyć, ale jak zawsze przydarzyło się nie Tobie. Wyrwał Cię z zamyślenia chichot zakochanej pary, którą z początku wzięłaś za ojca i córkę. Mężczyzna tłumaczył, opiekuńczo obejmując towarzyszkę, że zakochane pary wieszają tu kłódki, gdy za siebie wychodzą, a kluczyk wyrzucają do wody.

– I my też kiedyś powiesimy tu swoją kłódkę – powiedział, a Ty wiedziałaś, że kłamie.

Nie zauważyli Cię, podobnie jak w domu rodzice nie zauważyli Twojego wyjazdu. Tylko napływające na konto pieniądze świadczyły o tym, że w ogóle wiedzą, że dalej istniejesz. Mama nie dzwoniła co tydzień, ale co tydzień przychodziła do ciebie paczka ze słodyczami. Słodycze zawsze wydawały Ci się dobrą rekompensatą w zamian za brak uczuć.

Ilustracja: A. A. Turkiewicz

W ospałym mieście starych ludzi i nudnych studentów znalazło się jedno takie miejsce, w którym przyjęli Cię z otwartymi ramionami. Mieszkanie było skandalicznie tanie jak na tak dobrą miejscówkę, nawet biorąc pod uwagę to, że ulokowano je w piwnicy kamieniczki z oknem od wewnątrz spokojnego podwórka. Właściciel bardzo niepewnie wprowadzał Cię do środka kawalerki. Ceglaste ściany dawno temu ktoś pokrył wapnem, ale to równie dobrze mogła być farba, bo straciły już biel na rzecz sepiowego koloru starych książek (lub listów, z których składa się mój świat) poplamiona na rogach jak… (kartka papieru) jak brudny obrus barowego stołu. A w jedynym pokoju ponad śladem na ścianie w miejscu, w którym chyba kiedyś stało krzesło, widnieje gigantyczny wypalony obrys, jak dwa skrzydła rozstrzelone na gwiazdozbiór drobniejszych plamek. Czarnorudy obrys czegoś, co spłonęło tak gwałtownie, że pozostawiło po sobie ślad prawdopodobnie nie do zmycia i nie do zamalowania.

Właściciel patrzył na Twoją twarz, w napięciu oczekując reakcji. Ale Ty nie spytałaś co to, nie spytałaś jak się tu znalazło, ani co się tu stało. Uśmiechałaś się, ale tak ledwo widocznie, tylko do siebie.

1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Na ścieżce ku kosmicznemu Samhdi-Ra
Marcel Baron

11 V 2024

Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.

więcej »

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »