Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Adrianna Filimonowicz |
| Tytuł | Strach przed deszczem |
| Opis | Rocznik 1990, absolwentka ekonomii. Miłośniczka fantastyki, wieloetatowa „mistrzyni gry”, rzadko przebywająca myślami w normalnej rzeczywistości. Kocha taniec i wędrówki po Tatrach. Dużo wolnego czasu poświęca na sport (ostatnio głównie na przygotowania do Runmageddonów). Debiutowała w 2012 roku w „Science Fiction, Fantasy i Horror” opowiadaniem „Drzewo”. |
| Gatunek | fantasy |
Strach przed deszczemAdrianna FilimonowiczStrach przed deszczem– Zabili ją? Również wstała. – Nie. Wygnali. Idź teraz do innych łowczych. Masz obowiązki, Karhaelu. Poszedłem. Biernie wykonałem polecenie, jak czyniłem to latami, jakby w moim umyśle nie szalały emocje. Może gdybym nie usłyszał tych słów w Gnieździe, gdybym ledwo co nie minął znajomych twarzy, nie spojrzał w oczy tym młodym mężczyznom, którzy przez czas mojej nieobecności ukończyli naukę, gdybym wreszcie nie wdychał dusznej atmosfery namiotu starszej… Może w innych okolicznościach od razu pozwoliłbym pragnieniom zwyciężyć, ale otoczenie sprawiło, że momentalnie wkroczyłem na dawną drogę, jakbym nigdy z niej nie zboczył. Dziwnie ogłuszony usiadłem przy ognisku. Dźwięki i obrazy docierały do mnie jak przez mgłę – wyraźnie słyszałem jedynie przyspieszone bicie serca. Ktoś się ze mną witał, ktoś wskazał mi broń pozostawioną do naostrzenia. Niezauważalnie i cicho wszedłem w życie plemienia. I to był olbrzymi błąd. Cały wieczór tego dnia, patrząc w czarne niebo, przypominałem sobie w kółko i w kółko ten moment, gdy Skąpana w Deszczu mówiła mi o ich decyzji. I za każdym razem oczami wyobraźni widziałem siebie wyrywającego się z Gniazda, biegnącego, by zatrzymać Salahe albo najlepiej, by powstrzymać tamtych. W naiwnych, nazbyt patetycznych myślach przecinałem im drogę w ostatniej chwili i… I tu się wszystko urywało… Za plecami miałem Salahe. Przed sobą – swego ojca i przyjaciela, wobec których zawsze byłem lojalny. Myśli kończyły się wybuchem obaw. Duszącego lęku. W nocy lęk ten przybrał na sile. Narastającą w gardle gulę zastąpił palący ból. Szamocząc się w majakach czułem, że dzieje się coś strasznego, że Salahe mnie woła. Budziłem się raz po raz, niezdolny złapać oddechu, ze skórą bolesną i drażliwą, jakby świeżo poparzoną. Nad ranem wstałem i zebrałem w pośpiechu swoje rzeczy. Upewniłem się u czatujących, że tamci nie wrócili. Powinni byli już dawno. Nie żegnałem się z nikim, nie śmiałem zwrócić o pozwolenie do Skąpanej w Deszczu. Po prostu biegłem, by przegonić złe myśli. Dosłownie. Dogonić to szaleństwo, które gdzieś się we mnie zalęgło, a potem pozostawić je daleko za sobą. Nie rozumiałem wtedy, że już się nie da. • • • Znalazłem ich obu w naszym schronieniu. Poparzonych i wyczerpanych. Nie miałem siły do nich mówić. Patrzyłem jak Norgad powoli kona, mimo opieki mojej i mego ojca. Rany były zbyt poważne, ciałem wstrząsały dreszcze na przemian z torsjami. W jaskini śmierdziało palonym ludzkim mięsem, chociaż dym już dawno się rozwiał. Te godziny, kiedy nad nim czuwaliśmy były wypełnione najgłębszą ciszą, jakiej w życiu doświadczyłem. Już wszystko wiedziałem, rozliczyłem się ze sobą i z plemieniem. Nazajutrz zbudowałem przyjacielowi grób z kamieni i tak, bez słowa, pożegnałem go. Ojciec trwał cały czas obok i czułem jego nieme oskarżenie. – To my sprawiliśmy, że stała się taka – wyrwało mi się w końcu usprawiedliwienie. Ojciec nie patrzył na mnie. – Powinieneś był sam zakończyć to szaleństwo, gdy dostrzegłeś, co się dzieje. Teraz… – Teraz ciąży nade mną to samo przekleństwo. Boję się jej ognia i nie mogę bez niego żyć. – Musisz. – Nachylił się i ujął mnie mocno za nadgarstek. Ścisnął. – Musisz, Karhaelu. Ona sama… wygaśnie. Bez ciebie. Nie pojmowałem. Wtedy zaczął mi tłumaczyć. Opowiadał o tych chwilach, kiedy ja byłem daleko, a ona czekała, nie wiedząc, dokąd odszedłem. Nie chciałem jej mówić, że wracam do Gniazda. Musiała to wyczuć, cierpiała. Kiedy przybyli, płakała za mną, lecz nie łzami deszczu. Każda staczająca się z policzka kropla, uderzając o skałę, stawała się ogniem, który nie potrzebował drewna. Drobnymi iskrami, od których zajęła się ich gruba odzież, przesiąknięta ulewą. Ojciec przyznał, że Salahe, widząc, co zrobiła, rzuciła się ich ratować. Że próbowała zgasić płomienie gołymi rękami, nim uciekła. Zapamiętał jej ruchy w tych chwilach, gdy myślała, że ją odrzuciłem – nieskoordynowane i nieporadne. Mówił o jej dziwnie przykurczonych dłoniach, wykręconych z bólu rysach twarzy. Przypomniałem sobie tę noc w Gnieździe i wiedziałem, co czuła. – Też zgasnę, ojcze, bez niej. Albo przyniosę do Gniazda pożogę. Idę za nią – oświadczyłem. Patrzyliśmy sobie w oczy. Mój ojciec był mądrym człowiekiem. Wiele dostrzegał, wiele pojmował. Ale był też nieustępliwy. Poczułem, że rozluźnia uścisk. – Odrzucasz plemię? Nie chciałem tego tak nazywać. Ciągle naiwnie myślałem, że nie muszę stawać po żadnej stronie. Dla Salahe nie było już powrotu, ale ja chciałem wciąż móc czasem zbliżyć się do Gniazda, stanąć przed dawnymi kompanami. Ale nie. Powoli docierało do mnie, że muszę podjąć decyzję. – Wybieram Salahe – odparłem. Chyba syknął „zdrajca”. Momentalnie ogarnęła go wściekłość. Pierwszego ciosu się spodziewałem, aż takiej zaciekłości – nie. Po raz pierwszy od bardzo dawna był ode mnie silniejszy. Myślałem, że w szale mnie zabije, ale gdy już leżałem, niezdolny dłużej się bronić, on nagle przestał. Chwycił mnie za poły kurty i dźwignął na nogi. Musiał mnie trzymać, gdyż sam nie ustałbym nawet chwili. – Więc odejdź – wyszeptał ciężko. – Tylko zapamiętaj tę ostatnią lekcję. Na zawsze. Nie po to cię wychowywałem, by jej ręka cię zmiękczyła. Potem pchnął mnie na kamienną ścianę i dysząc ruszył przed siebie – zapewne do Gniazda, by donieść naszym współplemieńcom, co zaszło. • • • Każdy dzień poszukiwań, a nie pomnę już teraz, ile ich było, uświadamiał mi, że ojciec w swym pożegnaniu zarówno się mylił jak i mówił prawdę. Salahe mnie zmieniła – nie byłem w stanie znieść siebie, kiedy znalazłem się z dala od niej. Ból był dotkliwy, cielesny. Dusiłem się. Ale ojciec popełniał błąd – nie zmiękczyła mnie. W ciągu tych dni przeszedłem więcej nieznanych szlaków niż poważyłbym się jako łowczy plemienia. Nie obchodziła mnie pogoda, nie zważałem na trudności terenu. Szukałem niestrudzenie, bez wytchnienia, niebaczny na protesty ciała. Nie byłem jednak już skałą – nie miałem jej bezwzględnego spokoju. Wręcz przeciwnie – moje myśli i serce szalały. Salahe mnie… przetopiła. Pojąłem to jednak dopiero tej nocy, gdy ją wreszcie znalazłem. Gdy ujrzałem coś, czego istnienia wcześniej nie podejrzewałem. Pamiętam straszliwą duchotę, ciężkie chmury nad głową i dziwny, czerwony poblask widoczny z przełęczy. Ktoś był w jednej ze Szczelin – niskich, wyciętych poziomo w skale jaskiń. Z każdym kolejnym krokiem czułem, że robi się coraz goręcej i sam już nie wiedziałem, czy to się dzieje we mnie, czy wokół mnie. Bałem się, że spełniło się to, co zapowiadał ojciec i że Salahe zabrakło już sił, a jedynym wspomnieniem pozostał ogień. Wszedłem na czworakach do pierwszej ze Szczelin. Wołałem imię kobiety. Z głębi odpowiadał tylko jednostajny syk i co jakiś czas huk pękającej skały. Brnąłem dalej. Korytarz stał się nieco wyższy – mogłem już iść wyprostowany. Leżała wyciągnięta ku wyjściu, jakby próbowała stamtąd uciekać. Brązowe włosy były całe mokre, twarz zlana potem. Wyglądała, jakby ciężkie, gorące powietrze ją zadusiło. Niewiele myśląc chwyciłem Salahe na ręce. Chciałem ją wynieść na zewnątrz, ale nagle otworzyła oczy, spojrzała na mnie półprzytomnie i wierzgnęła tak gwałtownie, że spadła na ziemię. Próbowałem pomóc jej wstać, ale, chociaż chwiejnie, zrobiła to sama. Uczepiła się tylko mojego ramienia. – Chodź. – Głos miała zachrypnięty, zupełnie nie swój. – Chodź. Teraz możesz coś zobaczyć. Zrozumieć. Błagam. Teraz. Zaczęła mnie ciągnąć w głąb jaskini. Uległem jej szaleństwu. Szliśmy dalej w gęstym, ciężkim powietrzu. – Umrzemy tu. – Chodź! – Szarpnęła mocniej, oddychając gwałtownie. I nagle to ujrzałem. Obraz samego siebie, tego, co zaszło między nami, tego, co sprawiło, że w Gnieździe umierałem. Korytarz dalej był zarwany – otwierał się na grotę, przez którą płynęła czerwona rzeka niosąc rozżarzone kamienie. Przelewała się powoli, ocierając leniwie o skały, lepiąc się do nich. Gdzieś w głębi co chwila strzelał snop iskier. Straciłem mowę i oddech. Gorąco było nie do zniesienia. Widok równocześnie fascynował i przerażał. Wykraczał poza to, co kiedykolwiek poznałem, a jednak był mi tak bliski, jakbym żył nim od dawna. Bliski i śmiertelnie niebezpieczny – jeszcze groźniejszy niż potężna, surowa skała. Porwałem Salahe wpół i zacząłem wlec ku wyjściu. Tym razem się nie broniła. Wyciągnąłem ją na zewnątrz. Rozpalone powietrze przeszywały właśnie pierwsze krople deszczu. Salahe przywarła do mnie z całych sił. Padliśmy na kamienie, dysząc ciężko i pozwoliliśmy, by rozpętująca się ulewa ochłodziła nasze zmysły. Tuliłem wyczerpaną, słabą kobietę i dziękowałem górom za ich chłodną, niezmienną potęgę. Za deszcz, który był nam teraz tak bardzo potrzebny.  |
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Bezsilność olbrzyma
— Adrianna Filimonowicz
W oczach gwiazd
— Adrianna Filimonowicz
Demony Witkacego
— Adrianna Filimonowicz
Opar absurdu
— Adrianna Filimonowicz
Jakie mocne! Słyszę deszcz w górach, pomiędzy skałami. I grzmot. Drugi człowiek, jako ścieżka do wnętrza jaźni? Trzeba odejść, aby powrócić? Nie jestem pewna, czy Cię dobrze rozumiem, ale i tak dziękuję, Adrianno.