Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Jarosław Księżyk |
| Tytuł | Suicide Blonde |
| Opis | Jarosław Księżyk – Koziorożec z chińskiego roku świni. Po ojcu – żyjący na co dzień w logicznie uporządkowanym świecie. Po matce – nieustannie ciągnie go w kierunku sztuki. Może godzinami dyskutować o historii, technologii i militariach. Nie ma kota, ale ma żonę, która podziela jego pasje i dopinguje. Lubi ludzi niebanalnych, docenia odwagę i posiadanie własnego zdania. Jako pisarz, najlepiej czuje się w tematyce science-fiction, choć jego teksty uważane są za niedające się zakwalifikować do jednego gatunku. Uważa, że dzięki stosowaniu fantastycznego sztafażu łatwiej pisać o naturze człowieka. Strona autorska: jaroslawksiezyk.pl. |
| Gatunek | sensacja |
Suicide BlondeJarosław KsiężykSuicide BlondeWytrzeźwiała, doprowadziła się do porządku, wbiła w najbardziej opinającą sukienkę i wkroczyła, tak, dosłownie wkroczyła, do siedziby Imagine, żądając spotkania z dyrektorem kreatywnym. Był to jeden z tych majętnych, dobrze ubranych typków o kompletnym braku cech szczególnych. Nawet nie zapamiętała jego nazwiska. Zreferowała mu pomysł na produkcję, opartą na faktach, mroczną i autentyczną opowieść o dramacie dziewczyny z dobrego domu. Zapytał o co jej właściwie chodzi… o powrót do pracy? Nie, to było niemożliwe. Powiedziała mu, że od teraz będzie dla niego Valentiną Bianco, pracującą w domu, na zlecenie, nieznaną nikomu. Wykonał parę telefonów, ona dobrze zrobiła swoją robotę. Na rynku pojawił się hit i niedługo potem przyszła kolejna koperta Suicide Blonde, a w niej: „Świetnie. Co powiesz na rundę drugą?”. A Patrick? Nigdy już nie okazała przy nim słabości. Choć drzwi już zawsze zostawiała otwarte. W głębi duszy dopuszczała przecież możliwość, że to on jest Michaelem. • • • Malcolm zgasił peta, schował wymiętą paczkę papierosów Lucky Strike do kieszeni dżinsowej kamizelki i podszedł do parterowego domu przypominającego bungalow. Na małym połyskującym ekranie, tuż obok drzwi garażowych, ukazała się prośba o autoryzację wraz z odliczaniem do włączenia alarmu. Malcolm zdjął czapeczkę z daszkiem w barwach ulubionej drużyny baseballowej i wbił wzrok w ekran. Ostrzegawczy tekst zmienił kolor z czerwonego na żółty. System poprosił go jeszcze o przyłożenie palca w wyznaczonym miejscu. „Autoryzacja przebiegła pomyślnie. Witaj” – usłyszał. Wiele razy zastanawiał się, co by było, gdyby nie zdążył, lub miał akurat tłuste palce? Odruchowo wytarł ręce w dżinsy i zakomenderował: – Otwieraj ten cholerny garaż! – Otwieranie drzwi garażowych w toku. W nieklimatyzowanym pomieszczeniu było gorąco i duszno. Zapach benzyny i smaru unosił się w powietrzu. Jemu to jednak nie przeszkadzało, bowiem na betonowej posadzce stał mały, kwadratowy, przysadzisty pojazd zajmujący metr kwadratowy, nie więcej. Malcolm podszedł do metalowego regału, chwycił kontroler i powiesił go sobie na szyi. – Cześć, dziecino – powiedział i przekręcił włącznik. Pojazd zamigotał diodami na dachu, wydał piskliwy dźwięk i odpalił spalinowy silnik. Na polecenie operatora ruszył do przodu, przejechał podjazd, skierował się na trawnik i tam stanął. – Jak to kurestwo… – Malcolm majstrował przy pulpicie. Po chwili maszyna radośnie zagwizdała, podjechała do krańca trawnika, pod samo ogrodzenie i ruszyła wzdłuż niego, tnąc wysoką trawę z zadziwiającą prędkością. – Nie, nie tak! Jak wyłączyć ten cholerny GPS!? – Sprawdź w module powiadomień – podpowiedziała Elizabeth, stojąca metr za nim. – Sam kurwa… – Odwrócił się i zobaczył ją, uśmiechniętą, w wyzywającej czerwonej sukience, odsłaniającej długie i seksowne nogi. – O, przepraszam! Musiałem panią z kimś pomylić. – Najwyraźniej. – Posłała mu zawadiackie spojrzenie. – Czym mogę służyć? – Wytarł ręce w kamizelkę i pożałował, że dawno nie korzystał z usług fryzjera, choćby tego automatycznego. Dawno nieprzycinane włosy wystawały spod przepoconej baseballówki. – Podobno dom jest na sprzedaż. Chciałam się rozejrzeć. – Jest, jest. Wspaniały, prawda? Może wejdziemy do środka. Cholerny, że tak powiem, skwar. – A kosiarka? – zapytała udając zmieszanie. – Przecież jest automatyczna! – wyszczerzył pożółkłe zęby. – Ma GPS i sama wie jak ma kosić. – Jakie to praktyczne – zachichotała. – Technologia, droga pani. Kosiarkę do domu dajemy gratis. Tędy proszę. Zaprowadził ją do środka, przez garaż. Weszli do małego korytarzyka. Powietrze było tam ciężkie i wypełnione zapachem starej odzieży i znoszonych butów. Wytarta skórzana kurtka pilotka wisiała na wieszaku w kształcie końskiego łba. – Przepraszam, że nie od frontu, ale dom ma te cholerne systemy. Stary chciał chyba bunkier zbudować. Bezpiecznie tu jak w pieprzonym sejfie. Złodziej nie podejdzie na metr bez alarmowania całego hrabstwa i Gwardii Narodowej. – To wspaniale! – zachwyciła się sztucznie. – Zapalisz? – podstawił jej pod nos miękką paczkę papierosów i puścił oczko. Gładko przyszło mu przejście „na ty”. – Z chęcią. A w środku można palić? – uśmiechnęła się naiwnie jak pierwszoligowa blond idiotka. – Co tam będę kłamał. Stary palił, to chyba czujniki są wyłączone. Malcolm zrobił się czerwony na twarzy. Porzucił gdzieś w przedpokoju czapeczkę, zmoczył w umywalce włosy i niezdarnie je ułożył. Przez cały czas zaciskał usta i ukradkiem spoglądał w dekolt Elizabeth. Cycki nadal robią na ludziach większe wrażenie niż cała technologia razem wzięta – pomyślała nie bez satysfakcji. Oprowadził ją po domu. Pokazał dwie spartańsko urządzone sypialnie, małą kuchnię połączoną z salonem – właściciel musiał być samotnikiem, nie sposób było tam przygotować nic więcej poza kanapkami – pracownię z regałami uginającymi się pod ciężarem książek, po czym wrócili do salonu. Malcolm lustrował jej tyłek, ramiona, szyję. Czuła na sobie jego wzrok. Udawała, że jej to schlebia. W domu pełno było motywów wojskowych, medali, flag, zdjęć pamiątkowych. Elizabeth bez trudu rozpoznała na nich zmarłego lotnika. Miała fotograficzną pamięć i nawet obrzęk twarzy denata jej nie zmylił. Postępująca łysina, wyraźnie zarysowane brwi, obfity czarny wąs i ciężkie spojrzenie. Jedyne, czym jeszcze interesował się właściciel, to konie, których podobizny były po prostu wszędzie. – Podoba się, co ślicznotko? – zagadnął Malcolm, gdy usiedli przy szklanym stoliku. Pod szkłem było mało artystyczne malowidło, oczywiście przedstawiające polowanie. – Bardzo urokliwy. – Ta. A z tarasu taaaaki widok na okolicę. Jak tylko kosiarka skończy, to wyjdziemy. – Mówiłeś o starym, to znaczy poprzednim właścicielu? – Zmieniła temat. – Wuj mój. Dokładnie cioteczny wuj. Nie miał dzieci, toteż chałupa przypadła po kawałku dalszej rodzinie. Porządny chłop to był. Wie pani, żołnierz! Tacy ludzie wiedzą jak utrzymać dom w dobrym stanie. – Wuj nie żyje, tak? – Tak, tak. Zmarło mu się parę miesięcy temu. – A jak umarł? – zapytała dociekliwie. Może nawet zbyt dociekliwie. – A jakie to ma znaczenie? Dom jest na sprzedaż? Jest. Hipoteki nie ma? Nie ma. Stan doskonały. Tylko odświeżyć trzeba. – Chciałabym dowiedzieć się czegoś o poprzednim właścicielu. Wiesz, żeby pochwalić się znajomym, że taki patriota tu kiedyś mieszkał – zatrzepotała rzęsami i założyła nogę na nogę. Malcolm wyszczerzył zęby i bez skrępowania omiótł wzrokiem kształtną łydkę. – No. Pułkownikiem sił powietrznych był. Bardzo zasadniczy, poważny gość. Udzielał się też w gwardii. Co by tu jeszcze? – Strasznie stary chyba nie był, patrząc po zdjęciach – ciągnęła za język. – Koło sześćdziesiątki, jakoś tak. – To musiało się stać coś okropnego. Jakaś choroba? Wypadek samochodowy? – drążyła. – W sumie to jakby wypadek. Mina Malcolma zrzedła. Pocił się coraz bardziej i uciekał wzrokiem od Elizabeth. Poczuła, że tak nic nie osiągnie. Czas wytoczyć najcięższe działo. – Napijemy się? – zaproponowała. – Tyle że tu chyba mamy tylko wodę.  Ilustracja: Rafał Wokacz – Wystarczą szklanki i lód. Postawiła na stole siedemsetmililitrową butelkę niemarkowego burbona, jedynego, jakiego znalazła w lokalnym sklepiku. Malcolm się rozpromienił. Pół litra i dziesięć papierosów później wiedziała o zmarłym prawie wszystko. O jego nieustających zatargach z rodziną, milczącym i surowym obliczu, bardzo zasadniczym i poważnym podejściu do życia i ogólnym rozczarowaniu po przejściu do cywila. Pułkownik nie zwykł się uśmiechać. Nie lubił ludzi i rozrywek dla mas. Spędzał czas samotnie, studiując książki historyczne i jeżdżąc konno. W kontaktach był oschły i nieprzyjemny. Malcolm należał do niewielu ludzi regularnie widujących lotnika. A i to tylko dlatego, że od wielu lat kosił mu trawę za piątaka. – Ale tego, że kobiet nie lubił, to nie zrozumiem nigdy – zaśmiał się brzydko. – Zdechł sam w swoim bunkrze. |
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Punkt przywracania
— Jarosław Księżyk
