Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 3 maja 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Eryk Remiezowicz
‹Trzeba jakoś żyć›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić
Autor	Eryk Remiezowicz
Tytuł	Trzeba jakoś żyć
Opis	Z okazji niedawnej premiery filmu „Wiedźmin”, zapraszamy do bloku poświeconego temu tematowi.
Gatunek	fantasy

Trzeba jakoś żyć

Eryk Remiezowicz

– Geralt, nie możesz wiecznie uciekać – znajomy głos zabrzmiał zza pleców.
Geralt zadrżał wewnętrznie. Wiedział, kto do niego mówi. Obrócił się powoli. Chciał nadać swej twarzy wyraz niechęci, ale nie mógł. Cesarzowej nie robi się publicznych afrontów.
– Oswój się z tym. Jestem Cesarzową. Matką następcy tronu. Najpotężniejszą kobietą na świecie. Nie jestem małą Ciri z Kaer Morhen.

Eryk Remiezowicz

Trzeba jakoś żyć

Eryk Remiezowicz
‹Trzeba jakoś żyć›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić
Autor	Eryk Remiezowicz
Tytuł	Trzeba jakoś żyć
Opis	Z okazji niedawnej premiery filmu „Wiedźmin”, zapraszamy do bloku poświeconego temu tematowi.
Gatunek	fantasy

– Nazwisko!

– Geralt z Rivii.

Urzędnik popatrzył na wiedźmina spode łba.

– Czegoś takiego jak Rivia nie ma. Pochodzisz z Raevenhe, prowincji tak nilfgaardzkiej, jak samo stołeczne miasto Nilfgaard. Wbij to sobie do głowy, białowłosy cudaku.

Wiedźmin pominął obelgę milczeniem. Z mantikorą można wygrać. Z biurokracją – nie. Miał wprawdzie tajną broń, ale nie chciał jej używać.

– Jestem Geralt z Raevenhe.

– Już lepiej. Chociaż imię też masz jakieś dziwne. Geraint, Gaheris – to są imiona dla Nilfgaardczyka. Miłościwie nam panujący cesarz Emhyr – tu urzędnik spojrzał nabożnie na wiszący na ścianie portret – zezwala jednak na takie dziwactwa.

Mały biurokrata spojrzał znowu w papiery. Podniósł wzrok na wiedźmina:

– Chcesz więc dostać zezwolenie na stały pobyt w mieście Nilfgaard. Co więcej, chcesz się tu również zameldować. Powiem ci uczciwie – nie dostaniesz ani jednego, ani drugiego. Choćbyś miał najlepsze ze wszystkich powody. Dość jest w naszym pięknym mieście przybłędów, którzy potrafią jedynie machać mieczem.

Malec wyraźnie rozkoszował się swoją władzą. Na policzki wystąpił mu rumieniec, po czole ściekał pot. Geralt spróbował się bronić:

– Mam stopień sierżanta w oddziałach zwiadowczych…

– No to co? Pod koniec wojny każdy z was, Nordlingów przechodził na służbę cesarza. Ja tu mam w papierach pułkowników, którym muszę odmówić.

Tak, to była wyraźnie zemsta. Uwięziony za biurkiem urzędnik mścił się. Wylewał na Geralta swoje długoletnie żale. Mścił się za niską płacę, obelgi przełożonych i wieloletnią nudę. Wiedźmin postanowił przerwać bezcelową rozmowę:

– Zobacz, u kogo mam mieszkać.

– A co to mnie obchodzi! – zapluwał się urzędas. – Tu jest Nilfgaard,

tu jesteśmy bezstronni i uczciwi.

W papiery jednak zajrzał. Zbladł. Zarumienił się. Znów zbladł. Pot zaczął mu skapywać z podbródka.

– Niedługo się pobieramy – Geralt postanowił wziąć odwet.

– Wasza miłość, ja nie wiedziałem. Załatwimy wszystko natychmiast. Błagam o wybaczenie, panie.

Płaszczący się urzędnik był jeszcze gorszy od wściekłego urzędnika. Geralta zdjęło obrzydzenie.

– Już zapomniałem. Podpisz co trzeba i daj mi spokój.

– Tak jest wasza miłość. Już się robi. Jeszcze raz najpokorniej przepraszam. Nie mogłem przecież wiedzieć.

„Nie mogłeś” – pomyślał wiedźmin. „Skąd mogłeś wiedzieć, że Fringilla Vigo, pierwsza doradczyni cesarza Emhyra, Przełożona Loży Magów wychodzi za mąż za cudzoziemskiego przybłędę.” Wychodząc Geralt zastanowił się, co by było, gdyby urzędnik wiedział, kim była kiedyś dla Geralta Zireael Ard Rhena, Pani i Cesarzowa. Ale do tej znajomości nie chciał się przyznawać.

• • •

– Oboje wiemy, że musimy ich zaprosić. – Fringilla była wyraźnie znużona przeciągającą się dyskusją. – Nie wiem, jak ty to sobie wyobrażasz. Mam zaprosić wszystkich oprócz Cesarza i jego żony? Wiesz, co to by oznaczało?

– W najlepszym przypadku niełaskę – wiedźmin miał tak samo dość tej dyskusji. – Zrozum Fringilla, ja po prostu nie mogę na nią patrzeć. Boję się, że zrobię coś głupiego.

– Będziesz patrzył na mnie, kochanie – Fringilla szepnęła. Była w tym szepcie pewna nuta, która mówiła wiedźminowi, że przegrał. Że Cesarz i Cesarzowa będą na jego ślubie. A on będzie musiał spojrzeć w oczy Ciri – nie, w oczy Zireael. Pocieszało go jedynie to, że ona cierpi tak jak on sam. Choć do końca nie był tego pewien.

Fringilla dotknęła jego ramienia. Obrócił się i pocałował ją. A potem nic już nie było ważne. Zatopił się w niej i zapomniał o reszcie świata.

• • •

Ślub był wydarzeniem towarzyskim miesiąca. Dopiero wtedy wiedźmin uświadomił sobie pozycję jego żony. Wiedział, że była wysoko, ale nie że aż tak. Stawili się wszyscy. Obecny był każdy, kto liczył się w Nilfgaardzie. Złoto, kamienie szlachetne, rzadkie futra. Wyrafinowanie w każdym calu. Ceremonia trwała krótko. Wysoki szczupły kapłan ominął zręcznie wszystkie mniej ważne elementy nabożeństwa. Nie mógł dopuścić do tego, żeby jego goście się nudzili. Po rytualnym nacięciu obu nadgarstków kamiennym nożem i połączeniu krwi, przyszedł czas na gratulacje. Pierwszy był cesarz z cesarzową.

– Gratuluję, Geralt – Emhyr wyraźnie był zadowolony. – Cieszę się, gdy przyjaciołom dobrze się wiedzie. I pamiętaj o mojej propozycji.

Emhyr nawet przy ślubie pamiętał o cesarstwie. Propozycja była z gatunku „nie do odrzucenia”. Miał zaprowadzić cesarskich do Kaer Morhen. Tam cesarscy czarodzieje stworzyliby nową kastę wojowników. Takich, których nie zdołałyby powstrzymać nawet kovirskie armie. Wiedział, że będzie żył i cieszył się cesarską łaską niezależnie od tego, co powie, wiedział też, komu to zawdzięcza. Ale nie chciał tego długu. Paradoksalnie, to właśnie jego poczucie honoru mogło przyprowadzić go do zdrady.

Nagle zobaczył jej twarz. Twarz znaną od tak dawna. Nawet ciąża i poród nie zdołały zatrzeć ostrości jej rysów. Nie powiedziała ani słowa.

On też milczał.

Zireael przeszła życzyć Fringilli. Obie uściskały się i ucałowały. Była między nimi jakaś dziwna przyjaźń. Coś możliwego tylko pomiędzy ludźmi, którzy zabijali razem.

• • •

Przyjęcie było, oczywiście, sukcesem. Jeżeli nawet ktoś był w złym humorze, to starannie to ukrywał. Cesarz nie znosił ludzi, którzy nie umieją się bawić.

Ku swojemu zdumieniu Geralt znosił imprezę dobrze. Fringilla miała rację – nie mógł od niej oderwać oczu. Do jej zwykłej czarnoksięskiej urody doszedł rumieniec szczęścia. Geralt znów zaczął się zastanawiać, co też ona w nim widzi. Raz nawet zapytał, ale odpowiedzią był jedynie śmiech.

Nagle brzęknęła szyba. Do środka wpadł kamień owinięty w kartkę. Strażnicy wybiegli szybko szukać sprawcy. Geralt podniósł kamień, odwinął kartkę i przeczytał. Nie na głos rzecz jasna. Nikt z obecnych nie miał ochoty tego słuchać. On jednak czytał.

„Śmierć ludobójcom!

Dwa lata temu podbiliście Północ. Rok temu zagłodziliście Mahakam.

Ale my żyjemy i jesteśmy wszędzie. Przyjdzie dzień, kiedy zapłacicie za wszystko. Za każde z królestw Północy i każdy z krasnoludzkich klanów. Za każdy masowy mord, za każdy obóz przesiedleńczy, który zlikwidowaliście razem z mieszkańcami, za nasz dzisiejszy głód.

Przygotujcie się, bo nadchodzimy!

Mściciele Północy”

Ktoś wyrwał mu kartkę z ręki. Emhyr, oczywiście. Popatrzył na niego badawczo:

– Żałujesz swojej decyzji?

Decyzji, powiada. Emhyr nie wiedział, jakim sposobem Geralt znalazł się w nilfgaardzkiej armii.

Nie wiedział, że po prostu wpadli w zasadzkę temerskiej lekkiej jazdy. Że pierwsza strzała strąciła z siodła Jaskra. Że Milva, kiedy skończyły się jej strzały, rzuciła się z nożem na Temerczyków. Bała się gwałtu. Regis pojechał za nią. Czemu to zrobił – Geralt nie wiedział do dziś. Podejrzewał, że uczucia wampirów wyższych były znacznie bardziej skomplikowane, niż podawały to wiedźmińskie księgi. Temerczycy zakotłowali się na moment. Ten moment pozwolił Cahirowi i Geraltowi pojechać na szczyt wzgórza. Spotkali tam ukryty oddział nilfgaardzkiej jazdy. Rozwścieczeni śmiercią najbliższych ruszyli razem z Nilfgaardem na Temerczyków. Walczyli tak dobrze, że zaproponowano im przyłączenie się. Zgodzili się. Dla zemsty. Kilka miesięcy później Cahir umarł w najgłupszy na świecie sposób Wykończyła go zwykła, obozowa biegunka. A Geralt awansował aż do stopnia sierżanta. Wtedy znalazła go Fringilla. Ona jedyna wiedziała, dlaczego Geralt przybrał nilfgaardzkie barwy.

Emhyr wyraźnie zdenerwował się jego zamyśleniem. Cesarze nie lubią czekać. Na szczęście wiedźmin w porę zorientował się.

– Nie żałuję, wasza wysokość. Nigdy nie żałowałem.

Emhyr wyraźnie poczuł się usatysfakcjonowany odpowiedzią. Odpłynął w drugi koniec sali zbierać hołdy. Wiedźmina szybko przejęła Fringilla.

– Coś taki zamyślony?

– Przypominam sobie nasze pierwsze spotkanie.

To była randka. Geralt niedawno pochował Cahira. Zaczynał się powoli zastanawiać nad dezercją. Czas był najwyższy, bo mieli właśnie wracać do Nilfgaardu. Tam znalazłby go wszechmocny wywiad wojskowy. Na szczęście (lub nieszczęście – Geralt nie był pewien) Fringilla odnalazła go pierwsza.

– Romantyczny jesteś – czarodziejka przytuliła się do niego. Jej ciepło i zapach znów odegnały złe myśli. Wiedźmin mógł znów zająć się gośćmi i zabawą. A przede wszystkim nią – Fringillą Vigo, najpiękniejszą z kobiet świata.

Niestety, przyszedł moment, w którym jego żona musiała odejść do innych gości.

– Geralt, nie możesz wiecznie uciekać – znajomy głos zabrzmiał zza pleców.

Geralt zadrżał wewnętrznie. Wiedział, kto do niego mówi. Obrócił się powoli. Chciał nadać swej twarzy wyraz niechęci, ale nie mógł. Cesarzowej nie robi się publicznych afrontów.

– Oswój się z tym. Jestem Cesarzową. Matką następcy tronu. Najpotężniejszą kobietą na świecie. Nie jestem małą Ciri z Kaer Morhen.

– To nie o to chodzi – każde słowo bolało.

– A o co? Ach tak, wiem – teraz Zireael patrzyła na niego z gniewem. – Chodzi ci o Yennefer.

– Tak, o Yennefer. Nie musiałaś jej zabijać.

– Musiałam zabić ją. Musiałam zabić Avallacha i Vilgefortza. Musiałam zabić wszystkie czarodziejki z loży. Nikt nie mógł wiedzieć o Starej Krwi.

– A Fringilla?

– Emhyr jej ufa. Poza tym jest niezbędna do wychowania małego Kardaina. On potrzebuje nauczyciela magii. Kogoś, kto będzie dla niego bardziej surowy niż ja.

– A dlaczego ja żyję?

Cesarzowa zawahała się. Kilka razy głębiej odetchnęła.

– Nie było powodu, aby cię zabić. Nie wiesz dość. Poza tym, po wyeliminowaniu loży nie ma nikogo, kto mógłby korzystać z twojej wiedzy.

– Nie ma innego powodu?

– Kocham cię. Jesteś moim jedynym ojcem.

Oczy Zireael wypełniły się łzami. Mówiła jednak dalej:

– Tak jak Yennefer była moją matką. Ale teraz ja jestem matką i musiałam to zrobić. Nikt nie może wiedzieć kim jest Kardain. Ciebie mogłam jednak ocalić.

1 stycznia 2002

Komentarze

14 II 2011 11:09:59

Styl tak udatnie podrobiony, że dałabym się nabrac, że Sapkowski sam to napisał jako odprysk od twórczości głównej (taki, jakim było słynne "Coś się kończy, coś się zaczyna").

14 II 2011 12:29:05

"Geralt zadrżał wewnętrznie"? Przeczytałem, i aż zadrżałem zewnętrznie.

14 II 2011 14:59:39

Dobre, naprawdę dobre. Jest w tym pazur.
I zagrania, a'la Sapkowski (choć przyznam, że oryginalne zakończenie cyklu jakoś mnie rozczarowało)

Bardzo się cieszę z "Archiwum", dobrze jest od czasu do czasu przypominać teksty.

05 V 2016 23:11:40

No, no, kunszt słowa, panie bracie, opanowany do perfekcji. Zajrzeć przypadkiem po kilku latach, przeczytać i zdziwić się, że nazwisko jeszcze nie tak znane - a mówią, że już wszystkie diamenty wyciągnęli z popiołu.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »