Sam siebie skomentuję. Pod tym adresem: http://polter.pl/Scobin,blog.html?9273 znajdziecie kilka komentarzy, które nieco rozszerzają recenzję. Najważniejszy fragment, autorstwa chimery, kopiuję niżej – ponieważ wskazano w nim pewną słabość recenzji, z czym się zgadzam i co polecam uwadze czytelnika.

"[...] jeżeli chodzi o "wielostawkowe" konflikty, to owszem, w niektórych scenach rzucaliśmy kilkakrotnie, ale nigdy nie doszło do ogromnych ilości rzutów - największe zagrożenie taką sytuacją byłoby w walce, a ta akurat w CC jest zdecydowanie niebezpieczna - po dodaniu modyfikatora z broni większość obrażeń bardzo szybko skończy się spadkiem Atrybutu do zera. Ale rzeczywiście, z tymi dobranymi przykładami to prawda - mogłoby ich być więcej i zdecydowanie nie powinny być tak oczywiste (ja miałem problem ze Zdolnościami negatywnymi)".

Moim zdaniem, po lekturze Cold City i Hot War, idea samych systemów nie opiera się na tym, by w wyniku starannie budowanej akcji doszło do finałowej walki z jakimś potworem/antagonistą, ale by w efekcie rozmaitych, mniejszych potyczek osłabić go na tyle, by końcowe starcie było jedynie formalnością. Szkoda, że nie pokazano tego w Cold City, a dopiero w Hot War.

Czy nie myślisz jednak, że rozwiązanie pt. "końcowe starcie jako formalność " miałoby ujemne konsekwencje dla dramaturgii sesji? W końcu setki filmów i książek przyzwyczaiły nas do tego, że właśnie w końcówce wszystko się rozstrzyga i że to do niej wszystko prowadzi. Gdyby wynik końcowej konfrontacji był z góry znany, czy by nam czegoś w niej nie brakowało?

Nikt nie mówi o znanym wyniku ostatecznego starcia. Mechanizm jest prosty: pojawia się konflikt z silnym przeciwnikiem, gracze wygrywają i opisują jego zachowanie, które jednak nigdy, do czasu, aż jego współczynniki spadną do zera, nie prowadzi do konkretnego wyeliminowania go. Dopiero po jednym czy kilku takich spotkaniach (i odpowiednim uszczupleniu jego 'siły') może nastąpić końcowa konfrontacja, która przecież nie musi zakończyć się zwycięstwem (o ile oczywiście nie zakładamy, że gracze muszą wygrać). I to jest zaletą tego systemu, że nigdy nie wiadomo, jak rozgrywka się potoczy. Nie mowiąc już o tym, że same scenariusze nie mogą zostać w Indie RPG tak dokładnie zaplanowane, jak w zwykłych grach.

OK, już rozumiem, o czym mówisz. Zgadzam się, to brzmi dobrze i pokazuje spory potencjał mechaniki "Cold City" (i jak rozumiem, również "Hot War"), którego ze świecą szukać w innych systemach. Szkoda, że Craig tego tak nie opisał w podręczniku...

Potwierdza się chyba pogląd, że CC daje świetne narzędzia, ale dość mało mówi na temat tego, jak ich używać – a są to przecież narzędzia specyficzne. Trochę tak, jakbyś dostał do ręki karabin obcych bez instrukcji obsługi (albo np. pralkę obcych).

Rozumiem, że w "Hot War" jest już więcej o prowadzeniu, a zasady są podobne jak w CC? Jeżeli tak, to może trzeba się będzie w ten podręcznik zaopatrzyć. :-)

Myślę, Staszku, że to po trosze zakładanie przez autorów Indie, że ich produkty nie są pierwszyzną dla graczy - stąd brak jakichkolwiek jasnych wytycznych w kwestii wykorzystywania mechaniki czy innych elementów.

W Hot War nie ma więcej o prowadzeniu, ale jest o nim inaczej napisane. Informacje się nie dublują i dostajemy o wiele bardziej konkretny przykład rozgrywki. Recenzja w przyszłym tygodniu:-)

OK, to czekam na recenzję. :-)

Jeśli zaś chodzi o założenia związane z tym, że "Cold City" to gra indie – wydaje mi się, że to nie zmienia rzeczy najważniejszej. To znaczy: jeżeli gra ma w sobie elementy innowacyjne, to lepiej przedstawić własne doświadczenia związane z ich praktycznym wykorzystaniem, niż pozostawić czytelników w niepewności. To trochę jak w "Dystrykcie 9", gdzie jeden z bohaterów – o ile pamiętam – dostaje do ręki broń obcych, ale nie wie, jak jej używać. :-)

Myślę, że jest to aspekt, który powinien być w jakiejś mierze uwzględniony zarówno w grach indie, jak i w produktach mainstreamowych (choć w tych pierwszych zazwyczaj nie można mu poświęcić tyle samo miejsca ze względu na ograniczenia objętościowe).