Siódma edycja Warszawskich Spotkań Komiksowych jest dobra na podsumowania tak samo jak każda inna. Pisząc ten materiał, znalazłem się w trudnej sytuacji – z jednej strony jako osoba związana towarzysko z organizatorami, czyli stołecznym Centrum Komiksu, z drugiej jako wielokrotny współtwórca i współorganizator z ramienia tejże organizacji.

Warszawskie Spotkania Komiksowe zostały zorganizowane po raz pierwszy w 2000 r. w odpowiedzi na rodzącą się w Polsce popularność komiksu. Zlokalizowanie imprezy w stolicy, której do tej pory brakowało tego typu wydarzenia, dogodny termin – sześć miesięcy po łódzkim festiwalu – oraz zapał organizatorów spowodowały, że WSK na stałe zagościła w komiksowym kalendarzu.

Na początku wyjaśnijmy sobie jedno – wbrew temu, co można przeczytać tu i ówdzie, WSK nie różnią się zbytnio od innych tego typu imprez w Polsce. A raczej nie różniły się, ponieważ teraz poza Międzynarodowym Festiwalem Komiksu w Łodzi nie mają konkurencji. A zresztą, co to za konkurencja – porównanie „międzynarodowego festiwalu” (szacunek) do „warszawskich spotkań”.

Jeśli kogoś interesują szczegóły kolejnych edycji Warszawskich Spotkań Komiksowych, zachęcam do wyguglania relacji lub programów. Podsumowując krótko:

Spotkania z twórcami? Były.
Gwiazdy z zagranicy? Były.
Spotkania z wydawcami? Były.
Autografy? Były.
Giełdy kolekcjonerskie? Były.
Premiery albumów? Były.
Wydawnictwa okolicznościowe? Były.
Wystawy prac komiksowych? Były.
Prelekcje tematyczne? Były.
Pokazy filmów? Były.
Zainteresowanie mediów? Było.
Skandale obyczajowe? Tych akurat nie było. A szkoda, bo od dawna w polskim komiksie nie wydarzyło się nic na miarę legendarnych prowokacji z krakowskich festiwali komiksu organizowanych przez KKK.

Co zatem świadczy o wielkości WSK? Co sprawia, że ci, których ominęła ta impreza, powinni żałować? Oto dziesięć powodów, dla których warto było uczestniczyć w Warszawskich Spotkaniach Komiksowych, żeby teraz to wspominać:

1. Reklamówki z komiksami. Dobrym zwyczajem kilku edycji WSK było dodawanie do biletu reklamówki Centrum Komiksu z komiksem w środku. I co z tego, że bywał to „KRON” albo jeden ze starych komiksów Tadeusza Baranowskiego? Mała rzecz, a cieszy.
2. Bolące nogi. Warszawskie Spotkania Komiksowe kojarzą mi się przede wszystkim z bólem nóg. Poza pierwszą edycją, na każdej kolejnej trzeba było się przemieszczać albo pomiędzy piętrami Kina Grunwald, albo pomiędzy budynkami Kina Ochota i Ośrodka Kultury Ochoty. A to wszystko w trosce o kondycję i zdrowie uczestników.
3. Najazd małych dziewczynek. Połączenie 3. WSK ze zlotem fanek komiksu „W.I.T.C.H.” ujawniło w pełni kruchość polskiego rynku komiksowego. Małoletnich miłośniczek czarodziejek było kilkakrotnie więcej niż fanów komiksu.
4. Salka potu. Kojarzycie atmosferę męskiej szatni po meczu piłki nożnej? Jest… intensywna. Jak giełda kolekcjonerska w Ośrodku Kultury Ochoty podczas 6. i 7. edycji WSK, która zyskała sobie nawet własne, godne miano.
5. Dancing jako afterparty. Tylko w Kinie Grunwald mogło się zdarzyć, że kiedy na galerii wojskowej kantyny w najlepsze trwało wueskowe afterparty, w dolnej sali odbywał się dancing czy inne wesele.
6. Cenzura wojskowa. Podczas 5. WSK właściciel Kina Grunwald, czyli Dom Wojska Polskiego, nie wyraził zgody na rozpowszechnianie w trakcie imprezy treści antypaństwowych, antyrządowych i generalnie „anty”. Dlatego komiks „Likwidator i Zielona Gwardia” był sprzedawany przed budynkiem, bezpośrednio z samochodu. Prawdziwy underground.
7. Komiks kontra manga. Podczas spotkania z wydawcami w trakcie 3. WSK przedstawicielka Waneko zauważyła, że w rozmowie z miłośnikami mangi nie wypada jej przyznać się, że wychowała się na Tytusach. Mangofile w odpowiedzi na takie stwierdzenie musieliby
   

   Spotkania komiksowe nie mogą się obyć bez giełdy komiksowej i licznych nowości!
   wytrzeszczyć oczy ze zdziwienia. „Powinni, bo to przecież fani mangi” – skomentował Tomasz Kołodziejczak z Egmontu.
8. Gwiazda, której nie było. Jeśli ktoś liczył na to, że na 4. WSK spotka Marvano, to się przeliczył. Twórca nie skojarzył, że by wjechać do Polski, która wtedy jeszcze nie była w Unii Europejskiej, potrzebuje paszportu. Warto było przyjechać, żeby nie spotkać się z gwiazdą.
9. Dobre pomysły. Nieskromnie napiszę, że w trakcie 6. WSK udała nam się rzeczy niebywała – do ostatnich godzin wieczornych mieliśmy pełną salę ludzi, których uwagę przykuliśmy prelekcją Roberta Adlera o broni w komiksie i prezentacją na temat netkomiksu prowadzoną przez Daniela Gizickiego i Przemka Pawełka.
10. Luźna atmosfera. To trochę wydumany punkt, bo zabrakło mi do dziesiątki. Wszyscy przyjeżdżają do Warszawy, żeby spotkać się ze znajomymi. Więc co, może nie ma luźnej atmosfery?

Tegoroczne Warszawskie Spotkania Komiksowe sponsorowała cyferka siedem. Koniec i bomba, kto nie był, ten trąba.