Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 15 maja 2024

Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.

Książki

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe (wybrane)

Cztery żywioły magii
Aneta Jadowska, Marta Kisiel, Magdalena Kubasiewicz, Milena Wójtowicz
Dom na krańcu świata
Dean Koontz
Masters of Death
Olivie Blake
Nieznośna lekkość bytu
Milan Kundera
Pnin
Vladimir Nabokov
Pogoń przez kontynent
Jemma Hatt
Siostry zdrady
Elizabeth Fremantle
Sublokatorka
Hanna Krall

więcej »

Zapowiedzi

książkowe

Przestrzeń, czas i ruch
Sean Carroll
Mała draka w fińskiej dzielnicy
Marta Kisiel

więcej »

Robin Hobb
‹Misja Błazna›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Misja Błazna
Tytuł oryginalny	Fool’s Errand
Data wydania	czerwiec 2003
Autor	Robin Hobb
Przekład	Zbigniew A. Królicki
Wydawca	MAG
Cykl	Złotoskóry
ISBN	83-89004-50-X
Format	595s. 115×185mm
Cena	35,—
Gatunek	fantastyka
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Misja Błazna, rozdział 7

Robin Hobb

« 1 2 3

Robin Hobb

Misja Błazna, rozdział 7

A przynajmniej próbowałem się wycofać. Nagle wszystko zaczęło mi się mieszać. Wiedziałem, że muszę dokądś iść, ale słowa „dokądś” oraz „iść” przestały mieć jakikolwiek sens. Trochę przypominało to wrażenia towarzyszące niespodziewanemu zanurzeniu się w wezbraną falę Mocy. Ta rzeka magii może poszarpać duszę niedoświadczonego użytkownika na strzępy, może ponieść człowieka przez otmęty świadomości, aż całkowicie zatraci swą jaźń. Teraz czułem się nieco inaczej, nie rozciągany i szarpany, lecz uwięziony w pułapce własnego ja, niesiony prądem bez żadnego stałego oparcia, mogąc osiąść jedynie w ciele Ślepuna. Słyszałem jak Błazen wypowiada moje imię, lecz to mi nie pomagało, gdyż słyszałem jego głos uszami Ślepuna.

Widzisz – powiedział żałośnie wilk. Widzisz co nam uczyniłeś? Próbowałem cię ostrzec, żebyś trzymał się z daleka.

Mogę to naprawić – zapewniłem go pospiesznie. Obaj wiedzieliśmy, że nie tyle skłamałem, ile rozpaczliwie pragnąłem, żeby tak było naprawdę.

Zacząłem oddzielać się od jego ciała. Zrezygnowałem ze zmysłów dotyku, wzroku i słuchu, zignorowałem kurz na języku i zapach mojego ciała. Uwolniłem moją świadomość, lecz ta zawisła gdzieś w niebycie Nie wiedziałem, jak wrócić do mojego własnego ciała.

Nagle poczułem coś, słabiutkie pociągnięcie, jakby ktoś ciągnął za nitkę moje koszuli. To coś sięgało po mnie, dotykając mnie za pośrednictwem mojego prawdziwego ciała. Próba załapania go była jak łowienie promienia słońca. Rozpaczliwie usiłowałem go uchwycić, po czym znów zapadłem w mój bezcielesny stan, wyczuwając, że próba uchwycenia go tylko zgasiła ten słaby sygnał. Uspokoiłem moją jaźń i czekałem, jak kot przy mysiej dziurze. Znowu poczułem to pociągnięcie, słabe jak księżycowy blask, sączący się przez gałęzie. Starałem się pozostać w bezruchu, zachować spokój i pozwolić się znaleźć. W końcu dotknął mnie, jak złocisty promyk słońca. Dotknął mnie, a upewniwszy się, że to ja, uchwycił i lekko pociągnął ku sobie. Ciągnął uparcie, lecz łącząca nas więź była cieńsza od włosa. Nie mogłem mu pomóc, nie zrywając jej. Musiałem pozostać w bezruchu, obawiając się, że w każdej chwili może pęknąć, ta więź odciągająca mnie od wilczego ciała ku mojemu własnemu. Ciągnęła mnie coraz szybciej, aż nagle poczułem przypływ sił.

Wyczułem bezwładny kształt mojego zimnego ciała. Wniknąłem w nie, przerażony chłodem i odrętwieniem siedziby mojej duszy. Oczy, które długo bez mrugnięcia spoglądały w niebo, miałem lepkie i zaschnięte. Z początku nic nie widziałem. I nie mogłem nic powiedzieć, gdyż w ustach i gardle też zupełnie mi wyschło. Spróbowałem przewrócić się na bok, lecz zdrętwiałe mięśnie nie chciały mnie słuchać. Mogłem tylko lekko dygotać. Jednak nawet ten ból był błogosławieństwem, gdyż był moim własnym, towarzyszył powrotowi do mojego własnego ciała. Chrapliwie jęknąłem – z ulgą.

Woda pociekła z złączonych dłoni Błazna, do moich ust, a potem do gardła. Zacząłem widzieć, z początku niewyraźnie, lecz po chwili dostatecznie dobrze, aby stwierdzić, że słońce już minęło zenit. Opuściłem moje ciało na ładnych kilka godzin. Po jakimś czasie zdołałem usiąść. I natychmiast sięgnąłem myślą do Ślepuna. Leżał obok mnie. Nie spał. Był nieprzytomny. Dotykając jego jaźni, wyczułem jej nikły płomyk, palący się w głębi. Z satysfakcją usłyszałem miarowe bicie serca. Szturchnąłem go myślą.

Odejdź! Wciąż był na mnie zły. Nie przejmowałem się tym. Jego płuca pracowały, a serce biło rytmicznie. Chociaż on był wyczerpany, a ja zdezorientowany, warto było przez to przejść, żeby uratować mu życie.

Po jakimś czasie zauważyłem Błazna. Klęczał przy mnie, obejmując mnie ramieniem. Nawet nie wiedziałem, kiedy to zrobił. Z trudem obróciłem głowę i spojrzałem na niego. Twarz miał poszarzałą ze zmęczenia, a czoło pomarszczone z bólu, ale zdobył się na krzywy uśmiech.

– Nie wiedziałem, czy mi się uda. Jednak nic innego nie przyszło mi do głowy.

Po chwili zrozumiałem sens jego słów. Spojrzałem na mój przegub. Znów ujrzałem na nich ślad jego palców. Nie srebrny, jak za pierwszym razem, gdy dotknął mnie Mocą, lecz nieco ciemniejszy niż przedtem. Nić świadomości, która nas łączyła, stała się jeszcze mocniejsza. Poruszyło mnie to, co dla mnie zrobił.

– Jestem ci wdzięczny. Chyba – powiedziałem niezręcznie. Byłem urażony. Nie spodobało mi się, że dotknął mnie w taki sposób bez mojej zgody. To było dziecinne, ale na razie nie miałem siły, żeby walczyć z tym uczuciem.

Zaśmiał się, lecz w tym śmiechu usłyszałem nutkę histerii.

– Spodziewałem się, że to ci się nie spodoba. Jednak nie mogłem się powstrzymać, przyjacielu. Musiałem to zrobić.

Z trudem chwytał oddech. Po chwili dodał nieco łagodniejszym tonem:

– A zatem znowu się zaczyna. Jestem przy tobie zaledwie od dwóch dni, a przeznaczenie już wyciąga po ciebie swą doń. Czy zawsze już będziemy na to skażani? Czy wciąż będę musiał wpychać cię w paszczę śmierci, żeby skierować ten świat na lepszy kurs?

Zacisnął dłonie na moich ramionach.

– Ach, Bastardzie. Jak możesz wciąż wybaczać mi to, co ci robię?

Nie mogłem. Nie powiedziałem mu tego. Odwróciłem oczy.

– Na chwilę muszę zostać sam. Proszę.

Po moich słowach zapadła głucha cisza.

– Oczywiście – rzekł po chwili.

Zdjął dłonie z moich ramion i wstał. Poczułem ulgę. Jego dotknięcie zacieśniało łączącą nas więź Rozumienia. Sprawiało, że czułem się bezbronny. On nie wiedział, jak ją wykorzystać i spenetrować mój umysł, lecz to nie zmniejszało moich obaw. Przytknięty do gardła sztylet budzi strach, nawet jeśli trzymający go ma jak najlepsze intencje.

Usiłowałem zignorować drugą stronę medalu. Błazen nie miał pojęcia, jak odsłonięty był przede mną w tym momencie. Kusiło mnie, by podjąć próbę dalszego zacieśnienia tej więzi. Wystarczyło, abym skłonił go, żeby ponownie dotknął palcami mojego nadgarstka. Wiedziałem, co mógłbym zdziałać w tym momencie. Mógłbym wniknąć weń, poznać wszystkie jego sekrety, przejąć całą jego siłę. Mógłbym uczynić jego ciało przedłużeniem mojego i od tej pory wykorzystywać go do moich własnych celów.

Była to zawstydzająca myśl. Widziałem co działo się z tymi, którzy ulegli tej pokusie. Jakże mógłbym mu wybaczyć, że mnie na nią wystawił?

Głowa pulsowała mi znajomym bólem Mocy, a całe ciało bolało, jakbym stoczył bitwę. Czułem się nagi i bezbronny, i nawet dotknięcie przyjaznej dłoni sprawiało mi ból. Chwiejnie podniosłem się z ziemi i powlokłem nad wodę. Spróbowałem uklęknąć na brzegu, ale łatwiej było wyciągnąć się na brzuchu i wciągać wodę spierzchniętymi ustami. Zaspokoiwszy pragnienie, obmyłem sobie twarz. Opłukałem czoło i włosy, a potem przetarłem oczy, aż stanęły mi w nich łzy. Od razu poczułem się lepiej i zacząłem widzieć wyraźniej.

Spojrzałem na bezwładnie leżącego wilka, a potem na Błazna. Stał zgnębiony i lekko zgarbiony, z zaciśniętymi ustami. Zraniłem go. Żałowałem tego. Chciał dobrze, jednak część mego ja z uporem odmawiała mu tych dobrych intencji. Szukałem jakiegoś usprawiedliwienia dla mojego zachowania. Nie znalazłem. Mimo to, czasem nawet wiedząc, że nie powinniśmy się złościć, nie potrafimy wyzbyć się gniewu.

– Już mi lepiej – powiedziałem, otrząsając się, jakbym w ten sposób mógł przekonać nas obu, że powodem mojej nieuprzejmości było tylko pragnienie. Błazen nie odpowiedział.

Nabrałem wody w dłonie i zaniosłem wilkowi. Usiadłem przy nim i polałem nią jego wywieszony jęzor. Po chwili poruszył się i schował język.

Ponownie spróbowałem przeprosić Błazna.

– Wiem, że zrobiłeś to, żeby uratować mi życie. Dziękuję.

Uratował nas obu. Oszczędził nam dalszego istnienia w takiej formie, jaka zniszczyła by nas obu.

Wilk nie otworzył oczu, lecz jego myśl pulsowała pasją.

Jednak to, co uczynił…

Czy to było gorsze od tego, co ty mi uczyniłeś?

Na to nie znalazłem odpowiedzi. Nie żałowałem tego, że utrzymałem go przy życiu. A jednak…

Łatwiej mi było rozmawiać z Błaznem niż snuć dalej te myśli.

– Uratowałeś życie nam obu. Ja… w jakiś sposób znalazłem się w ciele Ślepuna. Myślę, że dzięki Mocy.

Wypowiadając te słowa, doznałem nagłego olśnienia. Czyżby to miał na myśli Cierń, kiedy mówił, że Moc można wykorzystywać do uzdrawiania?

Zadrżałem. Wyobrażałem sobie, że mówi o dzieleniu się siłą, tymczasem to, co zrobiłem… Starałem się o tym zapomnieć.

– Musiałem podjąć próbę ocalenia go. I… rzeczywiście mu pomogłem. Potem jednak nie mogłem wrócić.. Gdybyś nie przyciągnął mnie z powrotem…

Zamilkłem. Nie byłem w stanie wyjaśnić mu, przed czym nas uchronił. Teraz wiedziałem już, że opowiem mu o tym roku, który spędziliśmy wśród Pradawnej Krwi.

– Wracajmy do chaty. Jest tam kora wiązu na herbatę. A ponadto muszę odpocząć i Ślepun też.

– Ja również – przyznał cicho Błazen.

Zerknąłem na niego i zauważyłem poszarzałą ze zmęczenia twarz oraz głębokie bruzdy na czole. Zrobiło mi się wstyd. Bez przygotowania i żadnej pomocy użył Mocy, aby sprowadzić mnie z powrotem do mojego ciała. W przeciwieństwie do mnie, on nie miał tej magii we krwi, ani dziedzicznych predyspozycji do jej wykorzystywania. Dysponował tylko śladem starożytnej Mocy, która pozostała mu na palcach jako wspomnienie przypadkowego kontaktu z ociekającymi magią dłońmi Szczerego. To oraz słaba więź, jaką niegdyś nawiązaliśmy poprzez ten dotyk, były mu jedyną pomocą, gdy zaryzykował, żeby sprowadzić mnie z powrotem. Nie powstrzymał go lęk ani niewiedza. Nie miał pojęcia, jak niebezpieczne było to, co zrobił. Nie wiedziałem, czy to czyniło jego postępowanie mniej czy bardziej odważnym. A ja tylko skarciłem go za to.

Przypomniałem sobie jak szczery po raz pierwszy wykorzystał moją siłę, żeby wzmocnić swoją Moc. Zemdlałem z wyczerpania. A Błazen utrzymał się na nogach, chociaż chwiejnie. I nie skarżył się na ból, jaki niewątpliwie przeszywał i szarpał jego mózg. Nie po raz pierwszy zadziwiła mnie wytrzymałość tego smukłego ciała. Widocznie wyczuł, że mu się przyglądam, gdyż spojrzał na mnie. Spróbowałem się uśmiechnąć. Odpowiedział krzywym uśmiechem.

Ślepun przetoczył się na brzuch, a potem wstał. Chwiejnie jak nowonarodzone szczenię, podreptał do wody i napił się. Gdy ugasił pragnienie, obaj poczuliśmy się lepiej. Nogi uginały się pode mną ze zmęczenia.

– Potrwa chwilę, zanim dowleczemy się do chaty – zauważyłem.

Błazen zapytał spokojnie, niemal obojętnie:

– Dasz radę tam dojść?

– Jeśli mi trochę pomożesz.

Wyciągnąłem rękę, a on podszedł, ujął ją i pomógł mi wstać. Wziął mnie pod rękę i szedł obok mnie, ale sądzę, że bardziej opierał się na mnie, niż ja na nim. Wilk powoli dreptał za nami. Zacisnąłem zęby i zebrałem wszystkie siły, żeby nie skorzystać z tej więzi Mocy, która łączyła nas jak srebrny łańcuch. Potrafię oprzeć się tej pokusie, powiedziałem sobie. Szczery potrafił. Ja też to mogę.

Błazen przerwał skąpaną w słońcu ciszę leśnej głuszy.

– W pierwszej chwili pomyślałem, że dostałeś ataku, jednego z tych, jakie nieraz cię powalały. Kiedy jednak leżałeś tak nieruchomo… przestraszyłem się, że umarłeś. Oczy miałeś szeroko otwarte i nieruchome. Nie mogłem wyczuć twojego pulsu. Jednak od czasu do czasu dygotałeś i łapałeś ustami powietrze. – Po chwili milczenia dodał: - Nie reagowałeś na mój głos. Mogłem zrobić tylko jedno: ruszyć w ślad za tobą.

Jego słowa przeraziły mnie. Nie byłem pewien, czy chcę wiedzieć, co porabiało moje ciało, kiedy byłem nieprzytomny.

– Zapewne tylko w taki sposób można było uratować mi życie.

– I moje – dodał cicho. – Gdyż za wszelka cenę muszę zachować cię przy życiu. Jesteś klinem, którego muszę użyć, Bastardzie. I jest mi niewymownie przykro z tego powodu.

Mówiąc te słowa, odwrócił do mnie głowę. Jego złociste spojrzenie umacniało łączącą nas więź, złocisto-srebrną. W tym momencie pojąłem i odrzuciłem prawdę, której nie chciałem znać.

Wilk powoli szedł za nami, ze spuszczonym łbem.

« 1 2 3

5 sierpnia 2003

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Każde martwe marzenie
Robert M. Wegner

3 XI 2017

Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.

więcej »

Niepełnia
Anna Kańtoch

1 X 2017

Zamieszczamy fragment powieści Anny Kańtoch „Niepełnia”. Objęta patronatem Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.

więcej »

Różaniec – fragment 2
Rafał Kosik

10 IX 2017

Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.

więcej »