Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkowe (wybrane)książkowe
Ofensywa szulerów 2Jakub ĆwiekOfensywa szulerów 2– Jeszcze bardziej? – zadrwił Welles. – Trudno będzie wam przebić własny patent z kinem dźwiękowym. Nie, panie Johnson, dziękuję bardzo, ale mam już pracę… Nową pracę. Zamachał na przejeżdżającą taksówkę, ale kierowca bezradnie rozłożył ręce. Rzeczywiście, na tylnym siedzeniu ktoś siedział. – Tak, wiem. Ale jesteśmy w stanie przebić ofertę NBC, panie Welles. I to pod każdym względem – Johnson nie ustawał w wysiłkach. – Proszę wziąć tą wizytówkę i, jeśli znajdzie pan chwilę, opowiedzieć mi o pana pomyśle na kino. Po raz pierwszy tego wieczoru, Orson Welles okazał prawdziwe zainteresowanie. Uniósł brwi i przekrzywił głowę niczym zdziwiony ptak. – A skąd pan wie, że mam takowy? – zapytał biorąc wizytówkę. Johnson uśmiechnął się. – To proste, Welles – odparł. – Sposób w jaki oddzielił pan aktorstwo teatralne od filmowego świadczy wyraźnie, że wiele ma pan za złe temu drugiemu. Poza tym, cóż… jest pan geniuszem. Nagle wychylił się w bok, zawisł nad drogą na jednej nodze i z wyciągniętą ręką i w ostatniej chwili zamachał na nadjeżdżającą taksówkę. Samochód zatrzymał się przy krawężniku tuż przed nim. Johnson otworzył drzwi. – Od jutra czekam na pana w moim biurze – powiedział. – Dobranoc, panie Welles. Wsiadł do samochodu, a zaraz potem taksówka ruszyła, zostawiając Orsona sam na sam z tysiącami pomysłów rodzących się właśnie w jego głowie. • • • Na wizytówce nie było godzin urzędowania, ale Welles założył, że godzina ósma to w przypadku przedstawiciela wytwórni filmowej właściwa pora, by zjawić się w biurze. Doliczył na wszelki wypadek kwadrans, by nie musieć czekać i o godzinie ósmej piętnaście stawił się pod adresem z wizytówki. Budynek, w którym mieściło się biuro Johnsona był nowy i z zewnątrz przypominał trochę segment niedawno otwartego hotelu New Yorker – wysoki, brązowy prostopadłościan pełen okien, na którym ustawiono, jeden na drugim, trzy mniejsze, tak że przypominał trochę dziecięcą budowlę z klocków. Do środka wiodły duże obrotowe drzwi, co jeszcze mocniej umacniało hotelowe skojarzenie. Orson próbował najpierw poradzić sobie sam, ale nie mogąc się dopatrzyć numeru biura na ogromnej tablicy, zdecydował się poprosić o pomoc recepcjonistę. Ten wziął od niego wizytówkę. – A, pan Johnson… – powiedział oddając kartonik. – Siódme piętro, ostatnie drzwi po lewej. – Dziękuję panu. – To będą te na wprost – dodał jeszcze recepcjonista. – Zresztą, zobaczy pan logo. Welles powtórnie podziękował po czym udał się do windy, w której kompletnie zlekceważył windziarza – uroczego, wąsatego staruszka, w zużytym uniformie – i jego próby nawiązania konwersacji. Nie zrobił tego specjalnie, po prostu w głowie huczało mu od pomysłów, które wypełniały go od poprzedniego wieczoru. Leżąc w łóżku zastanawiał się nawet czy nie powinien ich zacząć notować, doszedł jednak do wniosku, że jeżeli któryś okaże się naprawdę dobry, to go zapamięta. Wysiadł na siódmym piętrze i przez chwilę stał na korytarzu, układając w głowie słowa, po czym pewnym krokiem ruszył w stronę drzwi z logo RKO Radio Pictures. • • • Johnson nie wydawał się zaskoczony jego obecnością, co Wellesa bynajmniej nie uradowało – znaczyło bowiem, że zachował się przewidywalnie, zgodnie z planem tamtego. Postanowił, że przynajmniej podczas mającej się odbyć rozmowy spróbuje sprowadzić rozmówcę na manowce, pokazać, że wcale nie jest tak dobry, jak mu się wydaje. Pomyśl o tym jak o meczu baseballa, nakazał sobie w myślach. Johnson ma już ludzi na bazach, ale to wcale nie znaczy, że wygrał. Zajęli miejsca w fotelach po obu stronach niskiej, przykrytej białym obrusem ławy. Zaraz potem do biura weszła sekretarka niosąc przed sobą tacę z ciasteczkami, dwoma filiżankami i dwoma dzbankami i jednym małym dzbanuszkiem na mleko. – Nie wiedziałem na co będzie pan miał ochotę – wyjaśnił Johnson, zanim Orson zdążył zapytać. – A rozpoczynanie rozmowy od pytania o napój uważam za pretensjonalne. – Tłumaczenie się z nie pytania jest znacząco lepsze? – zapytał Welles sięgając po ciasteczko. Gospodarz zmieszał się nie wiedząc co odpowiedzieć. Pierwszy strike! – Tak czy owak, panie Johnson, chciał pan ze mną rozmawiać o mojej wizji kina, prawda? – Orson naprawdę z trudem walczył, by nie okazać zadowolenia. – Mam nadzieję, że nadal jest to sednem naszego spotkania, bo jeśli nie, mam za godzinę próbę i bardzo chciałbym na nią zdążyć. A wie pan, że dzisiejszy Nowy Jork i jego zapchane ulice nie sprzyjają punktualności. – Tak, oczywiście rozumiem i oczywiście temat naszego spotkania pozostaje niezmienny. – odparł Johnson i nagle poderwał się z miejsca. – Ach, byłbym zapomniał, panie Welles… Energicznym krokiem podszedł do biurka gdzie pośród rozłożonych papierów leżała, dociśnięta atrapą Oscara, teczka podpisaną Clark Gable. Podał ją gościowi i uśmiechając się z tryumfem powiedział: – Sprawdziłem i wyszło, że troszkę był pan wczoraj niesprawiedliwy. Gable był aktorem teatralnym. Orson nawet nie otworzył teczki, komentarz natomiast zbył wzruszeniem ramion. – Pan natomiast, Johnson, był kiedyś zapewne prześlicznym, niewinnym dzieckiem – stwierdził. – Teraz natomiast, proszę wybaczyć, po jednym i po drugim nie został nawet ślad. Może i Gable był kiedyś aktorem, ale teraz jest filmowcem. Kropka. W tym dzbanku jest herbata? Wrzucił niedopałek do popielniczki z logo RKO i sięgnął po dzbanuszek w kwiaty. Zajrzał pod pokrywkę i nalał sobie trzy czwarte filiżanki. – Niech pan mnie źle nie zrozumie, Johnson – kontynuował swą wypowiedź. – Ja wcale nie mam nic przeciwko pańskiej branży. Jeśli tak pan to wczoraj odebrał, przepraszam. Ja zwyczajnie nie uważam filmu za sztukę. Już nie. – Już? – Od kiedy wmieszało się RKO i inni specjaliści od dźwięku. Kiedyś film był niezależny, miał własne środki wyrazu. Widział pan filmy Griffitha czy z Europy Eisensteina, Murnaua, Langa? Johsnon zakręcił palcami młynka, uśmiechając się tylko pod nosem. „Proszę mówić dalej” mówił ten gest. – Kiedyś kino mówiło obrazem, nie potrzebowało słów. Montaż atrakcji to było jak wejście do głowy bohatera! Welles sam zdał sobie sprawę, że za bardzo się ekscytuje. Odstawił filiżankę, oparł się wygodnie i przeczesał włosy. – A potem nagle pojawił się „Śpiewak Jazzbandu” i wszyscy ruszyli w stronę udźwiękowiania filmów. – To źle? – zdziwił się Johnson. – Tak, bo w ten sposób kino postanowiło zaadaptować nie swój kawałek placka i zaczęło wyzyskiwać teatr nie dając od siebie w zasadzie nic. Do tego nauczyło aktorów, że można przecież powtarzać ujęcia, więc… – Rozumiem – przerwał gospodarz. Przez chwilę w milczeniu przyglądał się Orsonowi, po czym wstał i podszedł do okna. – A mówiąc dokładniej, nie tylko rozumiem, ale i całkowicie się z panem zgadzam. Dzisiejsze kino to ledwie nowinka, ciekawostka. Żadną miarą sztuka. Ludzie chcą oglądać wielkie małpy na wieżowcach, widzieć na żywo strzelaniny, słuchać ciętych dialogów. Staliśmy się… – Zwizualizowanym brukowcem? – podpowiedział Welles. – Tanią, groszową opowiastką w wersji dla analfabetów? Zwykłą pulpą, która… – Panie Welles, proszę – Johnson odwrócił się, z trudem kryjąc rozbawienie pod maską oburzenia. – Czy to wypada kopać leżącego? Orson parsknął. – Leżącego? Panie Johnson, doprawdy. RKO Pictures to potęga i przyszłość. Wystarczy zapomnieć o artystycznych aspiracjach i zająć się tworzeniem niezapomnianej rozrywki. Pyta mnie pan o przyszłość kina, więc oto i ona. Właśnie czysta, niczym nie skażona rozrywka. – Jak King Kong? Welles potrząsnął głową: – King Kong to za mało, panie Johnson. Stanowczo za mało. Uśmiechnął się widząc zdziwienie na twarzy gospodarza. Nareszcie cię zainteresowałem, draniu – pomyślał. Nareszcie straciłeś tę swoją pewność. Drugi strike? Najwyraźniej. – Proszę się przyjrzeć tej produkcji – polecił Orson – Na początku mamy baśń o zapomnianej wyspie, gdzie zatrzymał się czas, tak? I choć to naciągane, ludzie, dla potrzeb rozrywki, będą skłonni w to uwierzyć. W końcu tyle jest jeszcze na oceanach niezbadanych wysp. Może się zdarzyć jakaś z nietypową florą i fauną. – Mocno wątpliwe. |
Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.
więcej »
Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.
więcej »
Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Witaj w ciemnym mieście Grimm
— Magdalena Kubasiewicz
W ponurym mieście Grimm
— Magdalena Kubasiewicz
Dorośnij, Piotrusiu
— Magdalena Kubasiewicz
Uwierz we wróżki
— Magdalena Kubasiewicz
Zapoznać się, zaśmiać, zapomnieć
— Mieszko B. Wandowicz
Esensja czyta: Styczeń 2010
— Anna Kańtoch, Paweł Laudański, Marcin Mroziuk, Beatrycze Nowicka, Mieszko B. Wandowicz, Konrad Wągrowski
Esensja czyta: Lato 2009
— Jakub Gałka, Anna Kańtoch, Joanna Słupek, Mieszko B. Wandowicz, Konrad Wągrowski
Esensja czyta: Maj-czerwiec 2009
— Jakub Gałka, Anna Kańtoch, Michał Kubalski, Daniel Markiewicz, Joanna Słupek, Agnieszka Szady, Mieszko B. Wandowicz, Konrad Wągrowski
Zobaczyć człowieka
— Agnieszka Szady
Bóg od brudnej roboty
— Agnieszka Szady
Bajka o trybach i powrotach
— Jakub Ćwiek
Opłaca się być optymistą
— Jakub Ćwiek
Szkice projektu Galileo
— Jakub Ćwiek, Artur Wawrzaszek, Edward Wawrzaszek
