Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 4 maja 2024

Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.

Książki

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe

Kwintesencja wszystkiego
Suzie Sheehy
Maigret u pana ministra
Georges Simenon
Złowieszczy dar
Emily Thiede

więcej »

Zapowiedzi

książkowe (wybrane)

Kobiety imperium rzymskiego
Emma Southon
Luna to surowa pani
Robert A. Heinlein
Szpony mocy
Tui T. Sutherland
Pielgrzym
Terry Hayes
Dwór skrzydeł i zguby
Sarah J. Maas
Taniec piżmowych szczurów
Krzysztof A. Zajas
Ukradłem mózg mojej genialnej siostry
Jo Simmons
Za szczytem
Sebastian Sadlej

więcej »

M. John Harrison
‹Światło›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Światło
Tytuł oryginalny	Light
Data wydania	5 lutego 2010
Autor	M. John Harrison
Przekład	Wojciech M. Próchniewicz
Wydawca	MAG
Cykl	Światło
Seria	Uczta Wyobraźni
ISBN	978-83-7480-157-7
Format	304s. 135x202mm; oprawa twarda
Cena	35,—
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Światło

M. John Harrison

« 1 2 3 4 »

M. John Harrison

Światło

Tate zaśmiał się i wyłączył monitor.

– Robi tak za każdym razem – powiedział.

– Widzi coś, czego my nie dostrzegamy. Coś, co się dzieje po fragmencie widocznym dla nas.

– Tak naprawdę nic tam nie ma.

– Puść to jeszcze raz.

– To tylko jakiś artefakt – upierał się Tate. – W danych nic nie ma. Gdybym tam coś znalazł, nie pokazałbym ci.

Kearney zaśmiał się.

– Miło z twojej strony – zauważył. – A da się to jeszcze zwolnić?

– Mogę spróbować. Tylko po co? To jakiś błąd.

– Spróbuj – powiedział Kearney. – Po nic. – Pogładził kotkę. Wskoczyła mu z powrotem na ramię. – Dobra dziewczynka – rzucił z roztargnieniem.

Wyciągnął parę rzeczy z szuflady, wśród nich wyświechtany skórzany woreczek z kośćmi do gry, ukradzionymi Shranderowi dwadzieścia trzy lata temu. Wsunął dłoń do środka. Kości były ciepłe w dotyku. Kearney wzdrygnął się na nagłe, wyraźne wspomnienie kobiety z Anglii Środkowej, klęczącej na łóżku w środku nocy i szepczącej do siebie: „Chcę mieć orgazm, bardzo, bardzo”. Do Tate’a zaś powiedział:

– Chyba będę musiał na trochę wyjechać.

– Dopiero co wróciłeś – zwrócił mu uwagę Tate. – Jakbyś częściej tu wpadał, w ogóle posuwalibyśmy się szybciej. Gostkowie od zimnego gazu depczą nam po piętach. Potrafią uzyskać trwałe stany tam, gdzie my nie; jeszcze trochę podgonią i to my zostaniemy marginesem. Wiesz o tym?

– Wiem.

Kearney, stojąc w drzwiach, podał mu białą kotkę. Wiła mu się w dłoniach. Jej braciszek wciąż wpatrywał się w pusty ekran.

– Nazwałeś je już jakoś?

Tate zrobił zakłopotaną minę.

– Tylko kotkę – powiedział. – Myślałem, żeby nazwać ją Justine.

– Bardzo trafnie – zgodził się Kearney.

Tego wieczoru, żeby nie siedzieć w pustym domu, zadzwonił do swojej pierwszej żony, Anny.

Dwa
Poszukiwacze złota, rok 2400

K-kapitan Seria Mau Genlicher ze swoim statkiem, Białą kotką, szukała sobie właśnie klientów w galaktycznym halo.

W górze, na pół nieba rozciągał się odległy o tysiąc lat świetlnych od Centrum galaktyki Trakt Kefahuchiego, wionąc niewidzialnymi kłębami ciemnej materii. Seria Mau lubiła to halo. Lubiła też nieregularne obrzeża samego Traktu, nazywane przez wszystkich „Plażą”, gdzie po chaotycznych orbitach kręciły się skorodowane przedludzkie obserwatoria, platformy wytwórcze i laboratoria, porzucone przed milionami lat przez istoty niemające już pojęcia, gdzie one są, a może i do czego służą. Wszyscy oni chcieli się bliżej przyjrzeć Traktowi. Niektórzy przyprowadzili tu nawet całe planety, a potem się z nich wyprowadzili albo wymarli. Niektórzy przyprowadzili tu i całe układy słoneczne, po czym je stracili.

Po halo i bez tego ciężko się latało. Zatem dla Serii Mau był to świetny teren łowiecki. Czaiła się teraz na zdobycz w czymś w rodzaju nienewtonowskiego stabilnego punktu na klasycznej orbicie oplecionej wokół białych karłów. Takie chwile lubiła najbardziej. Silniki wyłączone, łączność też. Wszystko wyłączone, żeby mogła słuchać.

Parę godzin temu zwabiła w ten ciemny kąt niewielki konwoik – trzy frachtowce z napędem dynaflow – cywilne statki wywożące „archeologiczne” artefakty z pasa wydobywczego leżącego dwadzieścia lat świetlnych dalej wzdłuż Plaży, poganiane niespokojnie przez szybki uzbrojony jol La Vie Féerique. Zostawiła ich tak i zabrała się za coś innego. Matematyka jej statku doskonale wiedziała, jak ich odnaleźć; oni natomiast, uwiązani do standardowych przekształceń Tate’a-Kearneya, ledwo wiedzieli, jaki dziś dzień. Kiedy wróciła, jol, wymęczony ciągłym stróżowaniem, wprowadził frachtowce w cień starego gazowego olbrzyma i usiłował wyliczyć sobie jakieś wyjście z pułapki. Obserwowała to z zainteresowaniem. Była spokojna, oni zaś nie. Słyszała ich rozmowy. Zaczynali się domyślać jej obecności. La Vie Féerique wysłał kilka automatycznych próbników. W miejscu, gdzie trafiły na pola minowe, które rozsiała w grawitacyjnych podprądach gromady na wiele dni przed przylotem frachtowców, pokazały się drobne, aktyniczne, świetlne błyskotki.

– Aaa – powiedziała Seria Mau Genlicher, jakby mogli ją słyszeć. – Tutaj, w pustym kosmosie, powinniście bardziej uważać.

Gdy to mówiła, Biała kotka wpadła w chmurę niebarionowego śmiecia. Oddziaływało słabo przy kontakcie, prześlizgując się po kadłubie jak duch. W pustych kajutach przeznaczonych dla ludzi obudziło się parę wskaźników rezerwowego, ręcznego układu sterowania. Zamigotały i opadły z powrotem do zera. Materii było w tej chmurze tyle co nic, ale i tak zwabiła do iluminatorów operatory-cienie. Zgromadziły się przy nich, ustawiając się tak do padającego światła, by przybrać tragiczne pozy, patrząc na siebie w lustrach, szepcząc, przesuwając po ustach lub włosach chudymi paluszkami, szeleszcząc suchymi skrzydełkami.

– Szkoda, że tak nie urosłaś, Kopciuszku – ubolewały w starym języku.

– Cóż za wspaniały dar – mówiły.

Nie zmuszajcie mnie teraz do tego, pomyślała.

– Wracać na stanowiska – rozkazała. – Bo każę zlikwidować iluminatory.

– My zawsze jesteśmy na stanowiskach…

– Nie chcieliśmy cię zirytować, kochanie.

– …zawsze na stanowiskach, kochanie.

La Vie Féerique, lecąca w górę miejscowego słońca, jakby na dany sygnał wpakowała się na pole minowe.

Miny, dwa mikrogramy antymaterii zaholowane na miejsce postoju przez hydrazynowy silniczek wytrawiony na centymetrze kwadratowym krzemu, nie były wiele inteligentniejsze od myszy. Ale kiedy zorientowały się, że jesteś obok, już nie żyłeś. Odwieczny dylemat. Nie wolno się ruszać i nie wolno się zatrzymać. Załoga La Vie Féerique zorientowała się, co się z nimi dzieje, mimo że wszystko odbyło się bardzo szybko. Gdy jol pękł wzdłuż i się rozpadł, Seria Mau słyszała ich wrzaski. Niedługo po tym dwa z frachtowców zderzyły się ze sobą, wylatując spod osłony na rozpaczliwą, po partyzancku wyliczoną trajektorię ucieczki, wczepiając się pazurami napędów dynaflow w kanwę przestrzeni. Trzeci zanurzył się w morzu odłamków wokół gazowego olbrzyma, wyłączył wszystko i postanowił przeczekać.

– Oj nie, nie tak się to robi – powiedziała Seria Mau. – Mój mały tłuścioszku.

Pojawiła się znikąd po lewej stronie jego rufy i pozwoliła mu się wykryć. Statek rozjazgotał się wewnętrznymi rozmowami i przyjemnie rzucił się do ucieczki, którą zakończyła, korzystając z nieco cięższej – choć mniej wyrafinowanej – broni. Rozbłysk eksplozji rozświetlił kilka małych asteroid oraz wrak jola, który dostał się w szpony jakiegoś miejscowego chaotycznego atraktora i koziołkował, spowity całkiem ładnie wyglądającym radioaktywnym poblaskiem.

– Co to znaczy? – zapytała operatory-cienie. – La Vie Féerique?

Nie odpowiedziały.

Trochę później zrównała prędkość z wrakiem i zawisła tak, że wirował powoli wokół niej: powyginane płyty kadłuba, monolity napędu dynaflow i coś przypominającego wiele kilometrów powoli wijącego się kabla.

– Kabel? – zdziwiła się ze śmiechem Seria Mau. – Co to w ogóle za technologia?

Na Plaży spotykało się jednak najdziwniejsze rzeczy, przerobione i zainstalowane w takich właśnie pękatych statkach. Generalna zasada brzmiała: Wszystko działa. Gdzie spojrzysz, tam coś znajdziesz. Sytuacja jak z najgorszego koszmaru. Ale to właśnie było ekscytujące. Pogrążona w takich myślach, przybliżyła się Białą kotką do obracających się w próżni trupów. Były ludzkie. Przed dziobem przepływali mężczyźni i kobiety mniej więcej w jej wieku, opuchnięci, zamarznięci, z kończynami powyginanymi pod dziwnymi, erotycznymi kątami, powoli turlający się przez atmosferę złożoną z ich własnych przedmiotów. Wcisnęła się pomiędzy nich, wypatrując czegoś w ich twarzach, wyrażających tępy strach i pogodzenie z losem. Sama nie wiedziała, czego szuka. Dowodów. Dowodów na własne istnienie.

– Dowodów na własne istnienie – pomyślała na głos.

– Są wszędzie – wyszeptały operatory-cienie, rzucając jej tragiczne spojrzenia zza koronkowych palców. – Popatrz tylko!

Namierzyły pojedynczego rozbitka w skafandrze próżniowym, pękatą białą figurkę młócącą rękami, usiłującą stąpać po nicości, otwierającą się i zamykającą jak jakieś morskie żyjątko, wijące się z bólu, a może tylko strachu, dezorientacji i niezgody. Zapewne, pomyślała Seria Mau, nasłuchując jego komunikatów, zamykasz oczy, mówisz sobie: „Jeśli zachowam spokój, mogę się uratować”, a potem je otwierasz i na nowo uświadamiasz sobie, gdzie jesteś. To by wystarczyło, żeby tak się drzeć.

« 1 2 3 4 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Każde martwe marzenie
Robert M. Wegner

3 XI 2017

Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.

więcej »

Niepełnia
Anna Kańtoch

1 X 2017

Zamieszczamy fragment powieści Anny Kańtoch „Niepełnia”. Objęta patronatem Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.

więcej »

Różaniec – fragment 2
Rafał Kosik

10 IX 2017

Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.

więcej »