RIPOSTA
Z dużą uwagą zapoznałam się z tekstem Grzegorza Krzymianowskiego pt. ”Akty heroizmu (recenzja dla dorosłych)„. Z niekłamanym szacunkiem pochylam głowę nad wolnością ocen i poglądów. Jednak nie mogę oprzeć się wrażeniu, że powieść „Prostowanie węża” była po prostu za trudna dla akurat tego recenzenta. Pan Krzymianowski, jak sam otwarcie twierdzi, gustuje w książkach cienkich, o nieskomplikowanej osnowie i zapewne z wesołą, wartką akcją. W każdym razie nie takich, jak powieści dziewiętnastowiecznych klasyków. Cóż, „Prostowanie węża” dalekie jest od łatwej, lekkiej i przyjemnej prozy Joanny Chmielewskiej, skądinąd autorki przeze mnie bardzo cenionej. Rzeczywiście – skalę trudności tego dzieła można przyrównać do takich światowych utworów jak Ulisses lub Idiota, względnie polskich Nocy i dni, Rodziny Połanieckich czy Uwodziciela. Idę o zakład, że Grzegorz Krzymianowski nie zdzierżył ani jednej z tych powieści w całości.
Zasadniczo pan Krzymianowski głównie skupił się na warstwie erotycznej fabuły, której ubocznym, aczkolwiek ważnym zadaniem było przynęcenie do lektury powieści także mało wybrednego czytelnika, przeważnie poszukującego w książkach tych co pikantniejszych momentów. Natomiast te istotniejsze elementy dzieła, zawierające wnikliwe analizy ludzkich przypadków lub zachowań albo refleksji nad współczesną obyczajowością, na tyle musiały zmęczyć krytyka, że odniósł się do nich powierzchownie lub w ogóle pominął.
Interesujący jest warsztat recenzenta, który, niczym szkolny uczeń arytmetycznie odliczający pozostałe do przeczytania kartki zadanej a nudzącej go lektury, miast skupić się na ideach autora, charakteryzuje zdania powieści liczbą zastosowanych słów, a opisy zdarzeń ocenia na miarę zawierających je książkowych stronic. Jednak przy swej literackiej wnikliwości krytyk nie wskazał rekordowego zdania ze stron nr 737/738 (273 wyrazy), ograniczając swą wnikliwą statystykę zaledwie do zdania pierwszego.
Z pozornie negatywnej recenzji przebija budujący mnie - wydawcę wniosek, że powieść „Prostowanie węża” jest jednak nieprzeciętna, nietuzinkowa oraz lekko zaskakująca swą formą i treścią nawet tak doświadczonego zapewne krytyka. Zaś miłe słowa o zadowoleniu płynącym ”ze świetnej konstrukcji poszczególnych scen, akapitów czy rozdziałów„ zasługują na szczególne podziękowanie, które niniejszym z pokorą składam.

Elżbieta Hojnacka
Wydawca

PS. Polecam i inne recenzje „Prostowania węża” na www.bosip.pl/prostowanieweza/recenzje.html

Ja powiem tak - książki nie czytałam. Ale już język, którym napisane są zacytowane zdania woła o pomstę do nieba. Jakoś nie podejrzewam, że recenzent wybrał akurat te kilka, które były marne, zaś reszta napisana jest wspaniale.

"Intuicyjnie odniósł wrażenie, że ostatnią jej uwagę szczególnie magnetycznie przykuł..." itd.

Jak dla mnie to obraza polszczyzny. Podejrzewam, że gdyby mi przypadła ocena za sam żenujący styl dostałaby 10%.
Tak mogą pisać dzieci wypracowania (chodzi o formę, nie temat rzecz jasna) w podstawówce a nie ktoś książkę, która ukazuje się drukiem. Szanujmy lasy.

Czyżby wyczulonej na "polszczyznę" pani Beatrycze obce były słynne powieści Heleny Mniszkówny i Magdaleny Samozwaniec?

A ja mam tzw. dobrą radę dla wydawcy - proszę zmienić grafika ;)

No co - każdy godny artysta zostaje doceniony dopiero po swojej śmierci - za życia zaś jest pogardzany. Nie zdziwię się gdy za jakieś 2 lub 3 wieki ta książka stanie się lekturą obowiązkową w szkole średniej. Tak poważnie - odbiorca jest tu niepotrzebnym dodatkiem, tym bardziej że może mu się coś nie podobać.

Z objętością wielu współczesnych powieści jest podobnie jak z objętością wielu współczesnych kobiet i mężczyzn.