Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Joanna Marat
‹Grzechy Joanny›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułGrzechy Joanny
Data wydania21 listopada 2011
Autor
Wydawca Replika
ISBN978-83-7674-154-3
Format240s. 130×200mm
Cena25,90
Gatunekobyczajowa
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup

Mediewistka z błędną etykietką
[Joanna Marat „Grzechy Joanny” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Okładka, tytuł i blurb sugerują, że mamy do czynienia z niegrzecznym romansem. Tymczasem za czerwoną szminką i czarnymi koronkami wcale nie kryją się pikantne świństwa, tylko połączenie dramatu psychologicznego i gorzkiej satyry. Lekturę tej książki najlepiej zacząć od wyobrażenia sobie, że na okładce zamiast ponętnej damy widnieje zakurzona komoda, kilka różowych tabletek i karaluch.

Agnieszka Hałas

Mediewistka z błędną etykietką
[Joanna Marat „Grzechy Joanny” - recenzja]

Okładka, tytuł i blurb sugerują, że mamy do czynienia z niegrzecznym romansem. Tymczasem za czerwoną szminką i czarnymi koronkami wcale nie kryją się pikantne świństwa, tylko połączenie dramatu psychologicznego i gorzkiej satyry. Lekturę tej książki najlepiej zacząć od wyobrażenia sobie, że na okładce zamiast ponętnej damy widnieje zakurzona komoda, kilka różowych tabletek i karaluch.

Joanna Marat
‹Grzechy Joanny›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułGrzechy Joanny
Data wydania21 listopada 2011
Autor
Wydawca Replika
ISBN978-83-7674-154-3
Format240s. 130×200mm
Cena25,90
Gatunekobyczajowa
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup
Tytułowa Joanna mieszka w kawalerce na ponurym warszawskim blokowisku Za Żelazną Bramą. Ma robactwo w łazience, pustki na koncie, a w szufladzie rozgrzebany doktorat z mediewistyki, którego nie skończyła, więc zwolniono ją z uczelni. Cudem znalazła źle płatną pracę w archiwum. Nawiązuje internetową znajomość z niejakim Xawerym Stadnickim, alias Njujorker. Ich romans, najpierw wirtualny, a później w realu, jest motorem fabuły powieści, lecz równie ważne, jeśli nie ważniejsze okazują się rozbudowane retrospekcje. „Grzechy Joanny” to historia rodziny, gdzie wojenna trauma trwa przez kilka pokoleń, kładzie się cieniem na losy ludzi urodzonych nawet na początku lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Szkoda, że nie zdecydowano się na zamieszczenie w książce drzewa genealogicznego, które ułatwiłoby ogarnięcie jednym rzutem oka powiązań między postaciami.
Ktoś, kto sięgnie po tę powieść, spodziewając się ognistego harlequina, srodze się zawiedzie. Główni bohaterowie są związkofobiczni, neurotyczni, pokręceni. Opis ich relacji to wiwisekcja wewnętrznej szarpaniny dwójki ludzi, których nawet własna fizjologia męczy, peszy, stanowi problem. Njujorker boi się starości i niesprawności. Joanna, wychowana przez chorą psychicznie matkę, od lat cierpi na depresję – stąd jej irytująca chwilami dla czytelnika bierność i skrzywione widzenie świata. Postać podstarzałego, bezczelnego sieciowego uwodziciela zwraca uwagę o tyle, że to jedyny w całej książce człowiek, który jest choć trochę życzliwy wobec głównej bohaterki. Satyryczne wstawki obyczajowe umiejętnie podkreślają i to, jak nieciekawi ludzie otaczają Joannę, i to, jak skrajnie negatywnie postrzega ona rzeczywistość. Portrety mieszkańców blokowiska, koleżanek z archiwum, maminsynka Tunia oraz szwagierki Moniki – dewotki spod znaku moherowego beretu – są jadowicie kreślone grubą kreską, śmieszno-ponure i boleśnie celne.
Sama Joanna – inteligentna, lecz roztargniona, pesymistyczna, mająca kłopoty z prozaiczną codziennością, umiejąca bystro oceniać ludzi, lecz często bezradna w relacjach z nimi – szybko skojarzyła mi się z Bronką Mossakowską, bohaterką książek Poli Gojawiczyńskiej. Chwilę później przeczytałam o sklepie „Kwiryna” oraz o Bronce, której ojciec miał warsztat stolarski na Nowolipiu, i uśmiechnęłam się szeroko – Joanna Marat jawnie składa ukłon w stronę autorki książek „Dziewczęta z Nowolipek” i „Rajska jabłoń”.
Jak u Gojawiczyńskiej, tak i w „Grzechach Joanny” ważną „bohaterką” książki jest sama Warszawa – sypiące się kamienice, podwórka, brzydkie mieszkania. Duża część akcji dzieje się na osiedlu Za Żelazną Bramą, które powstało na ruinach getta. Z Holokaustem powiązany jest przejmujący wątek przeszłości matki Joanny. Żydowskie dziecko przeżyło wojnę dzięki temu, że wraz z matką pozostawało w ukryciu; jedzenie dostarczała im sąsiadka, Marysia Wichura. Później matkę zastrzelono podczas Powstania Warszawskiego. Adoptowana po wojnie przez Marysię dziewczynka nigdy nie zdołała otrząsnąć się z tamtych przeżyć i z czasem osunęła się w psychozę. Na myśl przychodzi Edmund Monsiel, schizofrenik i artysta-samouk, który spędził wojnę ukrywając się na nieopalanym strychu; trauma wojenna wyzwoliła w nim zarówno chorobę, jak i talent plastyczny. Trudno oprzeć się skojarzeniu, że twarze z rysunków Monsiela są tymi samymi twarzami, które ukazują się w lustrze odziedziczonym po Marysi Wichurze, gdy spogląda w nie matka Joanny.
Język powieści, choć łatwy w czytaniu, jest specyficzny: patrzymy na świat oczami bohaterów, a narracja meandruje tropem ich myśli. Warstwa psychologiczna tchnie autentyzmem aż po najmniejsze szczegóły, takie jak różowe tabletki, które Joanna przechowuje jako „pakiet ratunkowy na czarną godzinę”. Autorka ma świetne ucho do dialogów, inteligentnie przeskakuje od skojarzenia do skojarzenia. Miejscami nagromadzenie krótkich, urywanych zdań może jednak nieco przeszkadzać. Drobnym minusem jest też, w moim odczuciu, otwarte zakończenie, choć z drugiej strony, w prawdziwym życiu wiele historii też nie kończy się żadnym mocnym akordem.
Smutne to i dość kuriozalne, kiedy wydawca uznaje, że gorzką powieść obyczajową, poruszającą trudne tematy wspomnień wojennych i zaburzeń psychicznych, trzeba w imię marketingu zareklamować czytelnikom jako soft porno.
koniec
12 lutego 2012

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Studium utraty
Joanna Kapica-Curzytek

25 IV 2024

Powieść czeskiej pisarki „Lata ciszy” to psychologiczny osobisty dramat i zarazem przejmujący portret okresu komunizmu w Czechosłowacji.

więcej »

Szereg niebezpieczeństw i nieprzewidywalnych zdarzeń
Joanna Kapica-Curzytek

21 IV 2024

„Pingwiny cesarskie” jest ciekawym zapisem realizowania naukowej pasji oraz refleksją na temat piękna i różnorodności życia na naszej planecie.

więcej »

PRL w kryminale: Biały Kapitan ze Śródmieścia
Sebastian Chosiński

19 IV 2024

Oficer MO Szczęsny, co sugeruje już zresztą samo nazwisko, to prawdziwe dziecko szczęścia. Po śledztwie opisanym w swej debiutanckiej „powieści milicyjnej” Anna Kłodzińska postanowiła uhonorować go awansem na kapitana i przenosinami do Komendy Miejskiej. Tym samym powinien się też zmienić format prowadzonych przez niego spraw. I rzeczywiście! W „Złotej bransolecie” na jego drodze staje wyjątkowo podstępny bandyta.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Tegoż autora

Czy książki czytają ludzi? Autorzy kontra czytelnicy
— Agnieszka Hałas, Anna Nieznaj, Beatrycze Nowicka, Agnieszka ‘Achika’ Szady

Człowiek, pies i śmierć
— Agnieszka Hałas

Życie seksualne profesorów
— Agnieszka Hałas

W toksycznej matni
— Agnieszka Hałas

Milczenie ryb
— Agnieszka Hałas

W oparach chloru
— Agnieszka Hałas

Martwy człowiek wygląda jak krewetka
— Agnieszka Hałas

Babcia w kuchni lata nago, Józek goni ją z szufladą: o pisaniu scen miłosnych
— Agnieszka Hałas

9 sposobów na opowiadanie
— Agnieszka Hałas

Raz, dwa, Edward już cię ma! – redaktorki Esensji omawiają „Zmierzch”
— Agnieszka Hałas, Anna Kańtoch, Magdalena Kubasiewicz, Anna Nieznaj

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.