Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 29 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Jhumpa Lahiri
‹Zagubieni wśród hiacyntów›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułZagubieni wśród hiacyntów
Tytuł oryginalnyThe Lowland
Data wydania16 października 2015
Autor
PrzekładMaria Olejniczak-Skarsgård
Wydawca Albatros
ISBN978-83-7885-368-8
Format416s. 135×205mm; oprawa twarda
Cena36,50
Gatunekmainstream, obyczajowa
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup

Książka, która być może zapowiadała się zupełnie inaczej
[Jhumpa Lahiri „Zagubieni wśród hiacyntów” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Powieść „Zagubieni wśród hiacyntów” oczarowuje emocjonalną, nostalgiczną prozą, ale dosyć trudno powiedzieć, co jest jej głównym przesłaniem.

Joanna Kapica-Curzytek

Książka, która być może zapowiadała się zupełnie inaczej
[Jhumpa Lahiri „Zagubieni wśród hiacyntów” - recenzja]

Powieść „Zagubieni wśród hiacyntów” oczarowuje emocjonalną, nostalgiczną prozą, ale dosyć trudno powiedzieć, co jest jej głównym przesłaniem.

Jhumpa Lahiri
‹Zagubieni wśród hiacyntów›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułZagubieni wśród hiacyntów
Tytuł oryginalnyThe Lowland
Data wydania16 października 2015
Autor
PrzekładMaria Olejniczak-Skarsgård
Wydawca Albatros
ISBN978-83-7885-368-8
Format416s. 135×205mm; oprawa twarda
Cena36,50
Gatunekmainstream, obyczajowa
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup
Jhumpa Lahiri, pisarka indyjskiego pochodzenia, mieszkająca w Stanach Zjednoczonych, ma na swoim koncie wiele prestiżowych nagród. W 2003 roku otrzymała nagrodę Pulitzera za debiutancką powieść „Tłumacz chorób”. Jej ostatnia książka „Zagubieni wśród hiacyntów” w 2013 roku znalazła się w finale nagrody Bookera. Lahiri swojej twórczości najczęściej porusza problemy diaspory indyjskich intelektualistów w Stanach Zjednoczonych, o których potrafi opowiadać w sposób kameralny i subtelny.
Taka jest też powieść „Zagubieni wśród hiacyntów”. Choć nawiązuje do historii Indii (wybicie się na niepodległość, tarcia religijne oraz podział kraju) – nie jest to panoramiczna, spektakularna, brzmiąca głośno proza. Dominuje tu ściszony głos i niespieszna narracja, a wydarzenia pokazane są raczej przez pryzmat indywidualnych doświadczeń bohaterów, mimo że książka opisuje na przykład toczącą się w Indiach rewolucję. Autorka przedstawia tu m.in. początki działalności ruchu naksalitów – maoistów, lewicowych ekstremistów bengalskich.
Ich szeregi zasilił jeden z głównych bohaterów powieści, Udayan. Od dziecka jest wrażliwy na nierówności społeczne. Łączy go silna więź ze starszym bratem Subhashem i wspólne doświadczenia z dzieciństwa, ale okazuje się, że bracia są bardzo różni. Udayan z zapałem angażuje się w ruch rewolucyjny, natomiast Subhash wyjeżdża na studia do Stanów Zjednoczonych, po czym zaczyna tam karierę naukową. Braterskie więzi się rozluźniają, a nawet zostają przecięte w tragicznych okolicznościach, choć Udayan będzie miał na życie Subhasha wielki wpływ już zawsze.
Trudno jednoznacznie określić, jaki jest wiodący temat „Zagubionych wśród hiacyntów”. Czy kulturowe różnice pomiędzy Indiami a Stanami Zjednoczonymi? Subhash i jego pochodząca z Indii żona Gauri osiedlają się w Ameryce na stałe, ale nie mają większych problemów z adaptacją, autorka nie buduje wokół tego tematu szczególnego napięcia ani dramaturgii. Małżonkowie szybko uczą się życia w nowym kraju, nie odczuwają za bardzo żalu za tym, co pozostawili w Indiach. Owszem, Subhash odwiedza swoich rodziców, ale również nie widać, aby to wydarzenie w jakikolwiek sposób go zmieniało. Na Indie patrzy raczej jak na rozdział zamknięty, choć w miarę upływu lat ciągle odczuwa ból po rodzinnej tragedii.
Subhash poślubił Gauri w nieprzewidzianych okolicznościach. Wcześniej dziewczyna działała razem z Udayanem w ruchu rewolucyjnym. Teraz w Stanach, zostaje żoną i matką. I to ona zmienia się w powieści najbardziej. Można mieć żal do autorki, że tak okrutnie potraktowała tę bohaterkę. Gauri, jeszcze w Indiach studentka filozofii, kontynuuje w Ameryce swoje studia, ale w miarę zdobywania kolejnych szczebli wykształcenia oddala się od córki i męża. Utrwala to bardzo krzywdzący stereotyp (wbrew pozorom, nadal rozpowszechniony), że wykształcenie i kariera pozbawiają kobietę macierzyńskiego instynktu, odwodzą ją od rodzinnych obowiązków, wytrącając ją z „jedynie słusznej” roli żony i matki. W dodatku Gauri studiuje (i później wykłada) filozofię, dziedzinę szczególnie często kojarzoną z pięknoduchostwem i bezużytecznością. Autorka skupiając się na tej postaci, stanowczo zbyt słabo zaznaczyła, że przyczyną rozpadu małżeństwa i rodziny bohaterów jest tajemnica z przeszłości, coś, co coraz ciężej unieść i z czym coraz trudniej sobie radzić.
Ten proces rozluźniania się rodzinnych i małżeńskich więzi został pokazany przez Lahiri bardzo ciekawie. Autorka posługuje się pełnym nostalgii, „zamglonym” językiem, którego piękny klimat został także oddany w tłumaczeniu. Pomaga w tym także forma powieści, z ciekawie wkomponowanymi w narrację dialogami. Małżonkowie oddalają się od siebie w pełnym znaczeniu tego słowa, bo osiedlają się na przeciwległych wybrzeżach Stanów Zjednoczonych.
„Zagubieni wśród hiacyntów” nie są także jakimś znaczącym rozliczeniem z historią Indii, choć na to zapowiada się na początku. Wątek rewolucyjny zostaje w powieści dosyć szybko zakończony, dalej śledzimy już tylko amerykańskie losy Subhasha i Gauri. Rewolucyjne Indie powracają tylko jeszcze pod koniec, gdy Gauri po latach wraca myślami do swojej działalności w szeregach naksalitów. Pojawia się u niej coś na kształt wyrzutów sumienia, może skruchy – ale i na to autorka nie kładzie specjalnie mocnego akcentu.
A może jest właśnie tak, że to „niekładzenie akcentów” jest celowo obraną przez autorkę formą, subtelnym znakiem, że nad tym i owym należy się zastanowić, zdobyć się na wysiłek, by coś zrozumieć. Jeśli tak przyjąć, wtedy ta proza bardzo dużo zyskuje. Ale chwilami można jednak mieć wrażenie, że autorka nie miała pomysłu dokąd poprowadzić swoją opowieść i w rezultacie powstała książka, która być może zapowiadała się zupełnie inaczej.
koniec
23 października 2015

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Jak to dobrze, że nie jesteśmy wszechwiedzący
Joanna Kapica-Curzytek

28 IV 2024

Czym tak naprawdę jest tytułowa siła? Wścibstwem czy pełnym pasji poznawaniem świata? Trzech znakomitych autorów odpowiada na te i inne pytania w tomie esejów pt. „Ciekawość”.

więcej »

PRL w kryminale: Człowiek z blizną i milicjant bez munduru
Sebastian Chosiński

26 IV 2024

Szczęsny szybko zaskarbił sobie sympatię czytelników, w efekcie rok po roku Anna Kłodzińska publikowała kolejne powieści, w których rozwiązywał on mniej lub bardziej skomplikowane dochodzenia. W „Srebrzystej śmierci” Białemu Kapitanowi dane jest prowadzić śledztwo w sprawie handlu… białym proszkiem.

więcej »

Studium utraty
Joanna Kapica-Curzytek

25 IV 2024

Powieść czeskiej pisarki „Lata ciszy” to psychologiczny osobisty dramat i zarazem przejmujący portret okresu komunizmu w Czechosłowacji.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Tegoż autora

Jak to dobrze, że nie jesteśmy wszechwiedzący
— Joanna Kapica-Curzytek

Studium utraty
— Joanna Kapica-Curzytek

Szereg niebezpieczeństw i nieprzewidywalnych zdarzeń
— Joanna Kapica-Curzytek

Superwizja
— Joanna Kapica-Curzytek

Destrukcyjne układy
— Joanna Kapica-Curzytek

Jeszcze jeden dzień bliżej naszego zwycięstwa
— Joanna Kapica-Curzytek

Wspierać rozwój
— Joanna Kapica-Curzytek

Jak w operze
— Joanna Kapica-Curzytek

Nie wierzyć w nieprawdę
— Joanna Kapica-Curzytek

Smuga cienia
— Joanna Kapica-Curzytek

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.