Odbiłem się po 100 stronach. Tak jak napisałaś, zbyt prosty język, nieprzemyślane postaci, dziury logiczne i oklepane motywy. Do tego okraszone prostackimi (hollowodzkimi?) zwrotami akcji - tego nie wiem, ale się domyślam. Głównego twistu dotyczącego podmiany osób domyśliłem się zaraz na początku przedstawiania tego wątku. (!SPOILER!

zdradź mi czy dobrze myślę: chodzi mi o tego gościa w celi pod komnatą Pryzmata, tzn. sądzę, że więzień jest Pryzmatem a pod Gavina podszywa się jego "zły" brat

KONIEC SPOILERA )

Może jestem zbyt surowy, ale wiem, że dobrze zrobiłem porzucając książkę.

Uwaga Mega spojler kilka tomów w przód, tylko dla tych, którzy nie zamierzają czytać cyklu. Dla uwypuklenia "telenowelowatości" pomysłow autora.






Tak, Gavin to tak naprawdę Dazen. Co stwarza problemy, bo Pryzmat kocha Karris, ale ona przecież była zaręczona z prawdziwym Gavinem. Za to Kipowi matka kazała obiecać zabić Gavina, za to, że ją zgwałcił i Kip się zadręcza, bo nie wie, że Gavin to nie Gavin, a już dążył go polubić.
Prócz tego wodzem rebelii jest młodszy brat Karris, który nie zginął w pożarze, jak wszyscy sądzą.
Marissia jest wnuczką Bieli, która udaje niewolnicę, by szpiegować Pryzmata.
Dowódca Czarnogwardzistów jest bratem kobiety, która była kochanką prawdziwego Gavina, a głowa zakonu skrytobójców, ukrywający się jako niewolnik ojca Gavina, Androssa, jest jego bodajże wujem (albo dziadkiem, nie chce mi się sięgać do tomu trzeciego).
Aaa, a Kip tak naprawdę nie jest synem prawdziwego Gavina, tylko Anrdossa, to najnowsza rewelacja.
A, jest jeszcze Zymun, syn Karris i prawdziwego Gavina, który jest ZŁY. Choć w tyle ksiązki przedstawiony jest jako osoba, która "podaje się za syna", więc może i tu czeka nas "zaskoczenie"

Aha, a najprawdopodobniej zresztą prawdziwego Gavina w celi nie było, to tylko majaki dręczonego poczuciem winy Dazena.

Tjaaaa - to tylko pomysły na "zawirowania" rodzinne głównych postaci. Były jeszcze jakieś powiązania rodowe.





Koniec spojlera

Ja napiszę tak - mnie wciągnęło na tyle, żeby cykl czytać, jednak tom czwarty okazał się rozczarowująco słaby.

Hah, więc wygląda to gorzej niż przypuszczałem. Podejrzewam, że po którymś z kolei takim twiście, czytelników już to przestaje totalnie obchodzić kto jest kim. Bardzo lubię kiedy w książce pojawiają się jakieś rody, dynastie itp. Interesują mnie wtedy zależności rodzinne i stosunki pomiędzy nimi. U G.R.R. Martina takie motywy były genialne, zresztą tam cała opowieść się na tym praktycznie opiera. Widać, że Brent Weeks się pogubił i zamiast czegoś fajnego, wyszło fatalnie - takie prostackie zabiegi typowe dla sensacyjnej telenoweli :D.

Hmm, nie tyle pogubił, co przedobrzył. On nie umie sobie powiedzieć dość - jeśli uzna, że pewien pomysł - na powiązania rodzinne, na fabularny twist itp. jest dobry, to stosuje go wielokrotnie, co albo staje się śmieszne, albo niszczy wrażenie spójności świata i konstrukcji bohaterów.