Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 30 kwietnia 2024

PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.

Książki

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe (wybrane)

Kwintesencja wszystkiego
Suzie Sheehy
Maigret u pana ministra
Georges Simenon
Złowieszczy dar
Emily Thiede
Diabeł zabierze was do domu
Gabino Iglesias
Billy Summers
Stephen King
Świat Lodu
B.V. Larson
Detektywi z Domu pod Dębem
Tomasz Duszyński
Łaska
Anna Kańtoch

więcej »

Zapowiedzi

książkowe

Kobiety imperium rzymskiego
Emma Southon
Luna to surowa pani
Robert A. Heinlein
Szpony mocy
Tui T. Sutherland
Pielgrzym
Terry Hayes

więcej »

Brent Weeks
‹Okaleczone oko›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Okaleczone oko
Tytuł oryginalny	The Broken Eye
Data wydania	18 lutego 2015
Autor	Brent Weeks
Przekład	Małgorzata Strzelec
Wydawca	MAG
Cykl	Powiernik światła
ISBN	978-83-7480-533-9
Format	992s. 135×205mm
Cena	49,—
Gatunek	fantastyka
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Z nadzieją patrząc w przyszłość
[Brent Weeks „Okaleczone oko” - recenzja]

Beatrycze Nowicka

Brent Weeks pisze coraz płynniej i coraz lepiej radzi sobie ze swoimi bohaterami. Dzięki temu „Okaleczone oko” stanowi bardzo przyjemną lekturę. Z drugiej strony, w części trzeciej „Powiernika światła” kluczowe wątki posuwają się do przodu ledwie odrobinę.

Beatrycze Nowicka

Z nadzieją patrząc w przyszłość
[Brent Weeks „Okaleczone oko” - recenzja]

Brent Weeks
‹Okaleczone oko›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Okaleczone oko
Tytuł oryginalny	The Broken Eye
Data wydania	18 lutego 2015
Autor	Brent Weeks
Przekład	Małgorzata Strzelec
Wydawca	MAG
Cykl	Powiernik światła
ISBN	978-83-7480-533-9
Format	992s. 135×205mm
Cena	49,—
Gatunek	fantastyka
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Z tomu na tom cykl „Powiernik światła” wypada coraz lepiej pod względem sprawności warsztatowej Weeksa. O ile podczas lektury pierwszych dwóch części zdarzało mi się od czasu do czasu grzęznąć, tak „Okaleczone oko” pomimo dość znacznej objętości czyta się gładko i bez znudzenia. Autor sprawnie przeplata wątki poszczególnych bohaterów, dba o to, by podtrzymywać zainteresowanie odbiorcy. Na pochwałę zasługują też dialogi, które wreszcie brzmią naturalnie. Wydaje się też, że z każdą kolejną powieścią, pisarz coraz lepiej „czuje” swoje postaci. Poprawie uległa zwłaszcza kreacja bohaterek. Protagonistom nie zdarzają się też napady dziwacznych zachowań, wynikających przede wszystkim z chęci autora, by wprowadzić nagły zwrot fabuły.

Żeby jednak nie było zbyt pięknie, muszę napisać, że „Powiernik światła” zaczyna zdradzać symptom typowy dla wielotomowych cykli, a mianowicie narastającą rozwlekłość. Owszem, w „Okaleczonym oku” ma miejsce kilka istotnych dla fabuły wydarzeń, jednak gdy się nad nimi głębiej zastanowić, okazuje się, że najważniejsze wątki zostały rozwinięte w bardzo niewielkim stopniu. Gavin właściwie przez cały tom pozostaje w niewoli. Kip przede wszystkim trenuje z Czarnogwardzistami i toczy swego rodzaju pojedynek woli z dziadkiem. Karris stawia pierwsze kroki jako szpieg, Teia infiltruje Zakon Złamanego Oka, co w praktyce oznacza ledwie parę rozdziałów na ten temat. Wreszcie o Liv pojawiają się w zasadzie jedynie urywki.

Przyznam, że najbardziej dziwi mnie marginalne potraktowanie wątku poczynań Księcia Barw. Wybuchła wojna, dwie z Siedmiu Satrapii padły, kolejna jest atakowana (co w skali terytorialnej odpowiada niemal połowie kontrolowanego przez Chromerię świata), magia wymknęła się spod kontroli, co między innymi oznacza rozliczne plagi i dziwne zjawiska, pradawni bogowie szykują się, by powrócić… Można by się spodziewać bitew, katastrof, rozmachu. A tymczasem Weeks większość swojej uwagi poświęca bohaterom przebywającym na stołecznych Jaspisach, gdzie docierają jedynie echa magiczno-wojennej zawieruchy. Pozostali natomiast nie mają okazji znaleźć się blisko naprawdę przełomowych i barwnych wydarzeń.

Zamiast na losach świata, w „Okaleczonym oku” autor skupia się na swoich bohaterach. Każdy z nich przechodzi przemianę wewnętrzną, co – na szczęście – zostało opisane bardzo przyzwoicie. Jeśli chodzi o mnie, starania autora, by stworzyć postaci budzące zainteresowanie i sympatię, uważam za zwieńczone sukcesem. Nie wiem, czy będę ich ciepło wspominać po wielu latach, jednak bohaterowie wypadli na tyle dobrze, bym oczekiwała następnego tomu przede wszystkim po to, by poznać ich dalsze dzieje.

Choć dalsze losy powieściowego uniwersum także budzą zainteresowanie. Jak to bywa w tego rodzaju konwencji, z pewnością nastąpi ostateczny triumf dobra… tyle że Weeks namnożył antagonistów do tego stopnia, że trudno mi sobie wyobrazić sytuację inną niż ta, gdzie w którymś momencie staną oni przeciwko sobie. Na długiej liście przeciwników znaleźli się zatem: żądny władzy Książę Barw wraz ze swą armią, starsi bogowie, których zamiary i istota pozostają niejasne, ciemniejsza strona rodziny Guile’ów, czyli Andross ze swoimi niekończącymi się machinacjami oraz Zymun (ten akurat jest żałośnie płytki, a skzoda) i Zakon Złamanego Oka. Do tego dochodzi jeszcze kilka innych postaci, które z rozmaitych przyczyn uprzykrzają, bądź zamierzają uprzykrzyć życie głównym bohaterom. A jakby tego wszystkiego było mało, na arenie pojawia się pochodzący z innego wszechświata demon. Przyznam, że nie wiem, jak autor zamierza to wszystko rozegrać – co będzie zaletą, o ile Weeks nie ucieknie się do jakichś szczególnie naciąganych rozwiązań w finale.

Na marginesie dodam, że na tym etapie cyklu wolałabym dysponować większą ilością wskazówek, zwłaszcza na temat wydarzeń z przeszłości. Podejrzewam, że autor skąpi ich, chcąc zaskoczyć czytelnika, albo zostawia sobie furtkę na wypadek jakiegoś niespodziewanego pomysłu. Jednak jeśli przesadzi z tego rodzaju podejściem, finał może okazać się oderwany od reszty.

W „Okaleczonym oku” zaciekawiły mnie wątki i informacje związane z religią. Podoba mi się sugestia, że obowiązująca doktryna została w przeszłości zafałszowana i podporządkowana politycznym celom a główny święty i twórca Chromerii niekoniecznie był wcieloną szlachetnością (choć obawiam się też, że niestety wygra wersja pozytywna tj. „Orholam czuwa nad swoimi wyznawcami i zsyła wybrańców przeznaczenia”). Dobrze, jak na rozrywkowe fantasy, wypada również wątek buntu Gavina przeciwko bogu. Pryzmat to funkcja poniekąd odpowiadająca papieżowi, tymczasem człowiek zajmujący to stanowisko uważa się za ateistę. Ów deklarowany ateizm wynika z niezgody na zło świata. Piszę deklarowany, bo Guile z jednej strony twierdzi w rozmowach z najbliższymi, że boga nie ma, ale z drugiej strony ma ogromny żal do Orholama. Podoba mi się ten wątek, targające bohaterem emocje, jego szyderstwa, jego duma, jego nieustanny sprzeciw. Dzięki nim Gavin zyskuje pewien tragiczny rys. Boję się tylko (w świetle tego, że innej postaci pomaga ktoś w rodzaju anioła, rozwiązanie tradycyjne wydaje mi się bardziej prawdopodobne), że ostatecznie przeważy wizja bóstwa życzliwego i ingerującego w świat a bohater uwierzy w „wielki plan” i odnajdzie spokój duszy. Tym samym przestanie być tak ciekawy.

Udała się Weeksowi retrospekcja, w której opisał okoliczności utraty wiary przez Gavina. Ta scena została po prostu dobrze napisana, za co należy się pochwała, bo łatwo byłoby ją rozegrać źle, a to z kolei mogłoby zepsuć znacznie więcej niż tylko pojedynczy rozdział. Gorzej wypadł punkt kulminacyjny wątku Pryzmata – nie jest źle, ale mimo wszystko nieco za dużo patosu, pomysł z pokusą sięgnięcia po czarny luksyn nie jest specjalnie oryginalny a nawiązania biblijne zbyt nachalne.

Słabo wypadła scena spotkania Kipa z wyżej wspomnianą demoniczną istotą – przede wszystkim z powodu braku jakiejkolwiek podbudowy. W efekcie czytelnik jest raczej zdezorientowany, niż zachęcony do poszukiwania odpowiedzi na nowe zagadki. Przekonująco natomiast została pokazana przemiana chłopaka. Owszem, w literaturze fantasy mieliśmy już dziesiątki dorastających młodzieńców, ale Weeks poprowadził swojego bohatera z dostatecznym wyczuciem, by śledzenie rozwoju młodego Guile’a dostarczało jak najbardziej pozytywnych wrażeń. Mniej przekonująco wypadł natomiast opis nieustających kompleksów Tei. I to nie dlatego, że bycie przez kilka lat niewolnicą nie ma powodu zostawić śladu na psychice, ale ze względu na sam sposób przedstawienia tej kwestii. Z kolei na plus należy policzyć wątek szkolenia bohaterki i pomysły związane z krzesaniem parylu.

Z jeszcze drobniejszych rzeczy – zwróciłam uwagę na nawiązanie do „Władcy pierścieni” – towarzyszy mu całkiem sympatyczna interpretacja. Nieszczególnie odpowiada mi natomiast „okraszanie” przez Weeksa swoich powieści zdaniami w rodzaju: „jego ciało było wydrążone jak misa smutków”, „deszcz zamienił się w prawdziwą ulewę, zmuszając Teię do wyścigu między narastającym strachem i przemoczonymi nadziejami.” Tych jest na szczęście jest w „Okaleczonym oku” stosunkowo niewiele.

Niestety, korekta i redakcja nadal są wyjątkowo marne, zwłaszcza, jak na Maga. Wciąż sporo jest literówek, niewłaściwych końcówek, czy kwiatków w rodzaju: „bogowi”, „ascetyk”, „konsekwentność”, „oczywiście fakt, że jej osobistym strażnikiem był Phyros (…) nie przeszkadzał w zniechęcaniu do przeciągłych spojrzeń”, „idealne zęby, które cudownie grały z jego wzrostem, ciemną karnacją i olśniewającą urodą.” Wychowano mnie w przekonaniu, że jedną z zalet czytania książek jest poprawianie swojej polszczyzny. Dlatego niezmiernie irytuje mnie, gdy literatura zamiast rozwijać czytelnika, wprowadza i utrwala niepoprawne wzorce. Do tego w sytuacji, gdy tak licho opracowany tekst ukazuje się u wydawcy, którego inne książki prezentują pod tym względem znacznie lepszy poziom, kiełkuje we mnie przypuszczenie, że oto uznano, iż odbiorcy tego konkretnego cyklu to przede wszystkim ludzie, jacy nie zauważą tych niedoróbek.

Uważam „Oślepiające oko” za rzecz solidną, spełniającą moje oczekiwania względem podkonwencji fantasy, do której należy. Cieszy mnie, że Brent Weeks pisze coraz lepiej. Mam tylko nadzieję, że nie zdecyduje się nadmiernie przeciągnąć cyklu i że wielki finał okaże się satysfakcjonujący. Pozostaje zatem czekać na tom czwarty, ponoć ostatni (choć ja obstawiałabym raczej, że „Powiernik światła” zamknie się w pięciu tomach – tyle w każdym razie wydaje mi się odpowiednie do tego, by rozwiązać wszystkie wątki w sensownym tempie).

PS. Z drobnych kwestii merytorycznych – trudno mi orzec, czy to bardziej wina autora, czy tłumacza: „zalewając pokój kolorowym światłem w siedmiu widmach”, „luksynowa pochodnia rzucała pojedyncze, wąskie spektrum światła”, „żółty odłamek widma” – w pierwszym przypadku lepiej byłoby napisać po prostu o lampach w siedmiu kolorach, w kolejnych – wycinek widma nazywamy pasmem. Zatem luksynowa latania emituje światło w wąskim paśmie.

16 czerwca 2015

Komentarze

16 VI 2015 22:08:02

Że też ma Pani cierpliwość czytać te niekończące się, sztampowe cykle fantasy... Podziwiam.

17 VI 2015 08:28:51

Mnie bardziej zaskakuje, że masz czas czytać takie tomiszcza i do tego w tak iście piorunującym tempie! A ja jak przeczytam 60 stron w tygodniu to uznaję to za dobry tydzień...

17 VI 2015 12:35:14

@ JX

Przyznam, że odpoczywam nad nimi psychicznie.

@ Rory

Sam dojazd do pracy jednego dnia to 30-60 stron w zależności od tego, jak szybko się daną książkę czyta i czy można sobie usiąść (stanie w tłumie z takim tomiszczem, jak te Weeksa nie jest wygodne), albo czy akurat nie wsiądzie grupa przedszkolna itp.

W domu, na spokojnie czytam jeszcze szybciej.
Akurat, co do "Powiernika światła" czytało mi się go relatywnie wolno.

Swój rekord chyba pobiłam w styczniu tego roku, gdzie przeczytałam chyba ponad 3000 stron, głównie "Korony gwiazd" ale wtedy to zarywałam noce i czytałam całymi weekendami ciurkiem.

A dzienny - "Gromowładnego" Gilmana przeczytałam niemal w jeden dzień (tj pierwszych 40 stron jednego dnia wieczorem, a następnego resztę, czyli ok 450 stron niezbyt dużym drukiem).

Z drugiej strony: nie mam dzieci, telewizora, nie oglądam praktycznie filmów i seriali. Czytanie to głównem oje zajęcie w czasie wolnym.

17 VI 2015 12:51:32

I pomyśleć, że ja się męczę już prawie 2 miesiące (sic!) z jednym "Quo Vadis". Brak czasu na czytanie to koszmar :/

17 VI 2015 13:31:31

Z Sienkiewiczem to ja się męczyłam niezależnie od ilości wolnego czasu. Pamiętam, że "Ogniem i mieczem" czytałam, leżąc chora w domu i ledwo zmęczyłam w dwa tygodnie.

Choć mój kolega z roku,uwielbiał Sienkiewicza i czytał Trylogię po kilkanaście razy. Nie jestem w stanie tego pojąć, ja Sienkiewicza nie trawię. No "Quo vadis" z tego chyba i tak najlepsze, choć głównie ze względu na Petroniusza.

17 VI 2015 14:51:06

Brak dzieci, telewizora, seriali... teraz wszystko jasne :) W takim układzie, poświęcając 100% wolnego czasu czytaniu to faktycznie można szaleć. A u mnie wprost przeciwnie - dojazd do pracy 25 minut w jedną stronę (w większości przesypiany ze zmęczenia), w domu dwójka małych niebywale energicznych dzieci, masę obowiązków domowych, z żoną też trzeba pobyć, seriale czekają kolejkami, a i jeszcze gry się piętrzą na dysku. Że o własnej twórczości nie wspomnę... I gdzie tu jeszcze książki wcisnąć.

17 VI 2015 22:04:22

No może nie 100 % (są jeszcze spacery, a i posprzątać trzeba, czy jakieś jedzenie zrobić, no i od czasu do czasu mój luby odkleja się od komputera) ale większość. Ostatnio czytanie przerodziło się niemalże w nałóg. Gdy kończy mi się stos książek udaję się do księgarni/biblioteki po następne.

Przy okazji, zastanawiam się, jakim by tu teraz autorem się zainteresować.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Miłosz Cybowski

29 IV 2024

Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.

więcej »

Jak to dobrze, że nie jesteśmy wszechwiedzący
Joanna Kapica-Curzytek

28 IV 2024

Czym tak naprawdę jest tytułowa siła? Wścibstwem czy pełnym pasji poznawaniem świata? Trzech znakomitych autorów odpowiada na te i inne pytania w tomie esejów pt. „Ciekawość”.

więcej »

PRL w kryminale: Człowiek z blizną i milicjant bez munduru
Sebastian Chosiński

26 IV 2024

Szczęsny szybko zaskarbił sobie sympatię czytelników, w efekcie rok po roku Anna Kłodzińska publikowała kolejne powieści, w których rozwiązywał on mniej lub bardziej skomplikowane dochodzenia. W „Srebrzystej śmierci” Białemu Kapitanowi dane jest prowadzić śledztwo w sprawie handlu… białym proszkiem.

więcej »