Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Monika Szwaja
‹Dziewice, do boju!›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułDziewice, do boju!
Data wydania7 lutego 2008
Autor
Wydawca SOL
CyklKlub Mało Używanych Dziewic
ISBN978-83-925879-8-9
Format362s. 144×207mm
Cena29,90
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup

Bajka dla dorosłych z tortoleniem w tle
[Monika Szwaja „Dziewice, do boju!”, Monika Szwaja „Zatoka Trujących Jabłuszek” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Jak sobie pościelesz, tak się wyśpisz”, mawiają w naszym kraju mądrzy ludzie. W taki sposób można by streścić historie bohaterów powieści Moniki Szwai „Dziewice, do boju” i „Zatoka Trujących Jabłuszek”. Amerykańscy psychologowie piszący podręczniki dla handlowców są jednak optymistami, twierdząc, że nie ma rzeczy niemożliwych. I to też w odniesieniu do mało używanych dziewic jest prawdą.

Magda Jurowicz

Bajka dla dorosłych z tortoleniem w tle
[Monika Szwaja „Dziewice, do boju!”, Monika Szwaja „Zatoka Trujących Jabłuszek” - recenzja]

„Jak sobie pościelesz, tak się wyśpisz”, mawiają w naszym kraju mądrzy ludzie. W taki sposób można by streścić historie bohaterów powieści Moniki Szwai „Dziewice, do boju” i „Zatoka Trujących Jabłuszek”. Amerykańscy psychologowie piszący podręczniki dla handlowców są jednak optymistami, twierdząc, że nie ma rzeczy niemożliwych. I to też w odniesieniu do mało używanych dziewic jest prawdą.

Monika Szwaja
‹Dziewice, do boju!›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułDziewice, do boju!
Data wydania7 lutego 2008
Autor
Wydawca SOL
CyklKlub Mało Używanych Dziewic
ISBN978-83-925879-8-9
Format362s. 144×207mm
Cena29,90
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup
Pierwsza część historii o sympatycznych szczeciniankach opowiadała o okolicznościach powstania Klubu Mało Używanych Dziewic i życiu ich członkiń. W drugiej części cyklu – „Dziewice, do boju!” – okazuje się, że to życie nie jest tak poukładane, jakby się wydawało, ba, w niektórych wypadkach wszystko wywraca się do góry nogami. Żeby nie zdradzić za dużo, powiem tylko, że te „wywrotki” dotyczą i miłości, i pracy, i relacji ogólnoludzkich. Niekiedy są naprawdę zaskakujące, niekiedy cokolwiek niewiarygodne.
Akcja „Dziewic, do boju!” rozgrywa się w doprawdy romantycznych sceneriach. Mamy trochę zielonej Irlandii z jej malowniczymi klifami i urokliwymi miasteczkami, mamy Stolec, wieś, w której można spotkać rzadkiego ptaka bąka, no i już tradycyjnie Szczecin – tym razem podczas odbywającego się tu międzynarodowego zlotu żaglowców Tall Ships’ Races.
Jak zauważyła Agnieszka, jedna z „dziewic”, ta „romantyczność unosząca się w powietrzu” sprawiła, że wszyscy zaczęli zachowywać się nieracjonalnie. Najbardziej widać to było na przykładzie Aliny i pięknego poruczniko-kapitana samego Daru Młodzieży. Może dlatego, że mieszkam na południu Polski, bez morza i żaglowców pod ręką, a może dlatego, że twardo stoję na ziemi, ten fragment książki do mnie nie trafił. Choć, trzeba przyznać, był sympatyczny.
Konstrukcja powieści nie odbiega zasadniczo od poprzedniej w serii. Znów na pierwszym planie znalazły się mało używane dziewice, choć tym razem ich relacje się zmieniają – Michalina, Agnieszka i Alina trzymają się razem, a depresyjna Marcelina coraz bardziej się od nich odsuwa. Jak podsumowała to trafnie panna Hart: „(…) my jak prawdziwi muszkieterowie, a Marcela jak jakiś kompletnie wybrakowany d’Artagnan”. W „Dziewicach, do boju!” więcej miejsca dostali też bohaterowie drugoplanowi, jak na przykład sympatyczny Dawid Niepiera czy stylowy notariusz Jerzy Brański. Pojawiają się też nowe postacie – świetnie sportretowany szalony ornitolog maminsynek Bronik, antypatyczna pani Kaczmarkowa oraz jej była i obecna rodzina.
Nieco inaczej wygląda sprawa z „Zatoką Trujących Jabłuszek”, trzecią częścią cyklu. Tu zmienia się w zasadzie wszystko: od miejsca akcji po sposób opisywania bohaterów. Odświeżyło to powieść i przesunęło jej środek ciężkości z historii raczej obyczajowo-romansowej w kierunku bardziej realistycznej, niestroniącej od poruszania niewygodnych tematów. A że autorka zachowała humor i lekkość pióra, „Zatoka…” okazała się wspaniałą lekturą. Ale po kolei.
Do największych zmian, jakie poczyniła Monika Szwaja na kartach „Zatoki…”, należy miejsce akcji – ni mniej, ni więcej, tylko egzotyczne Karaiby, a dokładniej Wyspy Dziewicze. W końcu, jak śmiał się psychiatra Grzegorz Wroński, gdzie indziej mogłyby się wybrać rasowe polskie „dziewice”. Jeśli dodam, że autorka, jak pisze na swojej stronie internetowej, „namówiona przez nieodpowiedzialnych przyjaciół”, sama wybrała się w podobny rejs, zmiana Szczecina na bardziej słoneczne miejsce już nie dziwi.

Monika Szwaja
‹Zatoka Trujących Jabłuszek›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułZatoka Trujących Jabłuszek
Data wydania17 listopada 2008
Autor
Wydawca SOL
CyklKlub Mało Używanych Dziewic
ISBN978-83-925879-9-6
Format352s. 144×207mm
Cena29,90
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup
Rejs Klubu Mało Używanych Dziewic, ich amantów i przyjaciół, a nawet przyjaciół przyjaciół, okazał się zdecydowanie wypasiony dzięki niespodziewanej hojności losu. Były dwa luksusowe katamarany, piaszczyste plaże i szmaragdowa woda, drinki z palemkami i mnóstwo innych atrakcji. Brakowało tylko, zdaniem pani Lilianny Bronikowskiej (mamusi Edusia ornitologa), Murzyna z liściem, który by ją wachlował, a w razie potrzeby również bujał hamakiem rozpiętym między dwoma palmami. Wprowadzenie do akcji powieści pani Lilianny, emerytowanej fryzjerki operowej, to jeden z lepszych pomysłów autorki i przykład na to, że są w przyrodzie babcie, które stojąc prawie nad grobem, potrafią korzystać z życia. A już duetu pań: Bronikowskiej i Róży Chrzanowskiej nie przebije nic. Ich odwetowa akcja pod szkołą Rozbickich i rzewne opowieści, które snuły do mikrofonu dziennikarzy telewizyjnych, powodują niekontrolowany chichot i wzbudzają uznanie dla mołojeckiej fantazji babć. Ten tandem nasuwa zresztą skojarzenie z bohaterkami innej książki Szwai: leciwą niemiecką baronową i polską rotmistrzową ze „Statecznej i postrzelonej”. Przeciwieństwem rozrywkowych staruszek jest wiecznie skwaszona mama Konik-Hart, unieszczęśliwiająca się na własne życzenie i zatruwająca wakacje wszystkim. Pani Bożena jest typowym przykładem słuszności powiedzenia: „jak sobie pościelesz, tak się wyśpisz” i niestety nie zmienią tego nawet bajeczne Karaiby. Na szczęście Michalinie udał się tatuś Noel, mistrz przyrządzania drinków, a w odpowiednim nastroju – amator rzewnych ballad. To kolejna z postaci, które możemy poznać bliżej w „Zatoce…”. W tej książce najbardziej zresztą zaciera się granica między bohaterami drugo- i pierwszoplanowymi.
Kolejną sprawą jest tematyka powieści. Choć we wcześniejszych częściach również pojawiały się poważne problemy (samotność starszych osób, niepełne rodziny, depresje i inne choroby), stanowiły one tło, tutaj często są motorem akcji. Pisarka pełnymi garściami czerpie choćby z informacji pojawiających się w mediach – porusza sprawę ciąży nieletniej uczennicy, przejścia z obrońcami życia, problemy dzieci wychowywanych przez dziadków, bo rodzice kelnerują czy zmywają za granicą, albo nawet jeśli są w domu, to na tyle pochłonięci pracą, że dzieci wychowuje pomoc domowa. Monika Szwaja uświadamia nam, że ważniejsze od pogoni za forsą są dobre relacje rodziców z dziećmi, okazane im serce i zainteresowanie. Niby oczywistość, ale większość dorosłych przywykła uważać, że problemy to są w rodzinach patologicznych, a urządzenie córce ślicznego pokoju załatwia wszystko.
Warto również zwrócić uwagę na kwestię depresji. Już w pierwszej powieści dowiadujemy się, że trzy czwarte klubu lata do psychiatry, czego by nikt nie podejrzewał. W końcu utarło się w Polsce, że psychiatra jest lekarzem od wariatów, więc wiele osób albo uważa, że takiej pomocy nie potrzebuje, albo nie chce przy pomocy fachowca uczciwie nad sobą popracować i wybiera łatwiejsze wyjście, ulegając różnym cwaniakom i naciągaczom. Taką sytuację opisano w książce – klinikę, którą założyła para oszustów bez przygotowania lekarskiego, by za pomocą kwiatów, medytacji i soków z passiflory „leczyć” ludzi – a faktycznie wyciągnąć od nich kasę, a potem zostawiać na lodzie. Podobnych „cudotwórców” spotykamy w naszym codziennym życiu i zdarza się, że wierzymy im bardziej niż fachowcom. Może jednak przypadek opisany na kartach „Zatoki…” sprawi, że inaczej spojrzymy na specjalistów od zdrowia psychicznego i w razie potrzeby nie zawahamy się skorzystać z ich pomocy.
Zaryzykuje stwierdzenie, że książki Moniki Szwai przypominają nieco Sienkiewiczowską „Trylogię” – też służą „pokrzepieniu serc” (w sam raz na obecną porę roku). Może tematyka nieco inna, mniej krwi, przemocy i zero Kmicica, ale za to są: humor, fantazja, prawość i szlachetność. A źli ludzie też kończą źle, choć nie tak spektakularnie jak Azja Tuhaj-bejowicz.
Na zakończenie wyjaśnię jeszcze, skąd się wziął tytuł powieści. Otóż na Karaibach faktycznie istnieją trujące małe zielone jabłuszka, zwane machioneel, z którymi lepiej nie mieć styczności, zaś „Zatokę Trujących Jabłuszek” wymyśliła pani Lilianna, stosownie zresztą do pewnej sytuacji. Natomiast jeżeli jesteście ciekawi, skąd się wzięło „tortolenie” w tytule niniejszej recenzji, musicie zajrzeć do powieści, bo tego już nie zdradzę. A gdy zajrzycie, nie pożałujecie.
koniec
20 grudnia 2008

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

PRL w kryminale: Człowiek z blizną i milicjant bez munduru
Sebastian Chosiński

26 IV 2024

Szczęsny szybko zaskarbił sobie sympatię czytelników, w efekcie rok po roku Anna Kłodzińska publikowała kolejne powieści, w których rozwiązywał on mniej lub bardziej skomplikowane dochodzenia. W „Srebrzystej śmierci” Białemu Kapitanowi dane jest prowadzić śledztwo w sprawie handlu… białym proszkiem.

więcej »

Studium utraty
Joanna Kapica-Curzytek

25 IV 2024

Powieść czeskiej pisarki „Lata ciszy” to psychologiczny osobisty dramat i zarazem przejmujący portret okresu komunizmu w Czechosłowacji.

więcej »

Szereg niebezpieczeństw i nieprzewidywalnych zdarzeń
Joanna Kapica-Curzytek

21 IV 2024

„Pingwiny cesarskie” jest ciekawym zapisem realizowania naukowej pasji oraz refleksją na temat piękna i różnorodności życia na naszej planecie.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.