Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Ida Żmiejewska |
| Tytuł | Stokrotki |
| Opis | Specjalistka od zasobów ludzkich, doradczyni zawodowa, długoletnia rezydentka Forum Literackiego Mirriel, autorka „Morderstwa w Widmo Ekspresie” (Esensja, marzec 2011), Warszawianka, wiedźma, kocia własność oraz żona. |
| Gatunek | groza / horror, humor / satyra |
StokrotkiIda ŻmiejewskaStokrotkiPrzy nieustającym akompaniamencie muzyki, Eryk także wszedł na okno, a potem chwycił się framugi i wyjrzał na zewnątrz. U jego stóp rozpościerała się biała od śniegu, głęboka przepaść. Jakaś nieznana potężna siła ciągnęła go w dół. Skacz! – krzyczało coś w jego głowie. – Skacz! Zamknął oczy i zrobił krok do przodu, czubkiem buta wymacał krawędź parapetu. Dźwięki harfy przybrały na sile, a tajemnicza dziewczyna ukazała się ponownie: teraz unosiła się w powietrzu i chyba na niego czekała. Potocki przesunął się do przodu i rozłożył ramiona. – Eryk! – Daisy, która jakimś cudem uporała się z zamkniętymi drzwiami wieży, mocno chwyciła go za nogę. – Stój! Stój!!! Muzyka ucichła jak nożem uciął. Wampir wzdrygnął się, potrząsnął głową, a potem otworzył oczy. Z przerażeniem spojrzał w dół. Co prawda nie miał lęku przestrzeni, ale i tak poczuł mdłości. I zupełnie nie potrafił zrozumieć, dlaczego chciał skoczyć. Przeklęte upiory! Panna Hyde wciąż kurczowo trzymała go za nogawkę. – Puść – powiedział łagodnie, a potem zeskoczył na podłogę i oparł się ciężko o ścianę. Wciąż czuł się nieswojo i nie mógł pozbierać myśli. – Już w porządku – wyszeptała Daisy i nieoczekiwanie go objęła. Nie protestował. Jej obecność dodała mu otuchy, choć z drugiej strony wstydził się, że widziała go w takim stanie. Czary tutejszych upiorów musiały być wyjątkowo silne, bo przecież nigdy wcześniej im nie uległ. Już miał o tym powiedzieć swojej towarzyszce, ale zrezygnował: nie chciał, aby pomyślała, że szuka usprawiedliwienia dla swojej słabości. – Dziękuję – rzucił krótko, a po chwili jeszcze dodał: – Przynajmniej wiemy, że Rufusa nie ma na wieży. 7. W zamkowej piwnicy unosiła się nieprzyjemna woń stęchlizny. Najwyraźniej nawet położenie na szczycie góry nie chroniło zamku przed wilgocią. Co gorsza, z powodu braku okien ciemność wydawała się tu o wiele głębsza i bardziej mroczna niż na górze. – Powinniśmy mieć oczy dookoła głowy – mruknęła panna Hyde i mocniej ścisnęła ramię detektywa. – Przydałyby się – odparł Potocki, próbując zajrzeć do pierwszego z brzegu lochu. Bez powodzenia, bo drzwi były zamknięte na amen. Przyłożył więc ucho do desek i przez chwilę nasłuchiwał. Ani żywej duszy. W ogóle było tu zdecydowanie za cicho… Eryk i Daisy spojrzeli na siebie w napięciu, pewni, że za chwilę coś się wydarzy. I wcale się nie pomylili. Przymocowane do ścian pochodnie zapłonęły nagle jedna po drugiej. Zapachniało spalenizną. Coś świsnęło w powietrzu. Kołek! Potocki uchylił się w ostatniej chwili. Daisy krzyknęła i przytuliła się do ściany. I już mknął ku nim następny pocisk. I jeszcze jeden. Na szczęście oba chybiły. Uderzyły w kamienną ścianę i ze stukotem spadły na podłogę. Przeciwnik wciąż krył się w ciemności. Wreszcie po kilku chwilach spokoju zamajaczył na końcu korytarza. Wysoki, groźny. Uzbrojony w zabytkową kołkownicę. – Nie wyszło im z nami po dobroci, to teraz próbują siłą – powiedział półgłosem detektyw. Tymczasem upiór uniósł swoją broń i wycelował w pannę Hyde. – Uważaj! – Eryk odruchowo rzucił się ku dziewczynie, która stała jak porażona, i zbił ją z nóg niemal w ostatniej chwili. Całym ciężarem padli na podłogę. Kołek groźnie zastukotał o kamienie. Pochodnie paliły się coraz jaśniej, skwiercząc i dymiąc. Wampir uniósł głowę i dostrzegł, że napastnik przymierza się do kolejnego strzału. Przyciągnął więc Daisy bliżej i zasłonił ją swoim ciałem. Byłoby to nawet miłe, gdyby nie fakt, że wróg nie zamierzał im odpuścić, od podłogi ciągnął okropny ziąb, na dodatek taplali się w czymś nieprzyjemnie lepkim. Wycofywali się na czworakach ku rozwidleniu korytarza. Po kilkunastu sekundach, które dłużyły się jak godziny, bezpiecznie dotarli do celu. Pospieszne oględziny miejsca wypadły zadowalająco: przy odrobinie szczęścia mogli zajść upiora od tyłu. Musieli jednak działać szybko, bo wróg także nie próżnował. Niezmordowanie podążał ich śladem i ciągle strzelał. – Ja go odciągnę, a ty czymś mu przywal – poleciła szeptem Daisy. Eryk nie przepadał za przemocą, ale chyba nie miał wyjścia. Zwłaszcza że ciągłe powtarzanie w myślach, że upiory wcale nie są groźne, tym razem także nie pomagało. – Bądź ostrożna – rzucił szeptem, a potem błyskawicznie zerwał się z podłogi i pobiegł przed siebie. O ile dobrze pamiętał rozkład pomieszczeń, powinien lada chwila znaleźć kolejne rozwidlenie korytarzy. Wtedy będzie mógł coś zrobić. Byle szybciej! Strach o Daisy dodawał mu sił. Znowu usłyszał świst przelatujących kołków. I – Draculi niech będą dzięki – ich stukot po podłodze. Co robić? Przez głowę przemknęło mu co najmniej kilka sposobów eksterminacji zbędnych upiorów, ale z żadnego nie mógł skorzystać w tych warunkach. Rozglądał się gorączkowo, nie przestając biec. Niech to hemofilia strzeli! Z całej siły wyrżnął bokiem w dębowy stół, który pojawił się tu zupełnie nie wiadomo skąd. Klnąc pod nosem, detektyw rozcierał obolałe ciało i patrzył na przedmioty ustawione na blacie. I wtedy doznał olśnienia. Niewiele myśląc, chwycił mosiężny świecznik. Ciężki. W sam raz. Eryk mocno ścisnął w garści swoją broń. Jeszcze tylko kilka kroków. Wychylił się zza załomu korytarza i zerknął na plac boju. Daisy krzyknęła coś do napastnika, który właśnie unosił kołkownicę. Niedoczekanie! Potocki zamachnął się i z całej siły, prawie nie celując, cisnął świecznikiem w upiora. Wszystkie pochodnie zgasły jednocześnie i znowu zapadła smolista ciemność. Wampir potarł powieki, a potem rzucił się przed siebie. – Daisy! Pstryk. W piwnicy nieoczekiwanie zapłonęły elektryczne światła i zrobiło się jasno jak w dzień. Wyraźnie było widać brud, kurz, wszystkie plamy wilgoci i zacieki. Potocki zobaczył także swoją towarzyszkę. Na szczęście nic się jej nie stało, była tylko wybrudzona i sponiewierana niczym prawdziwie nieboskie stworzenie. A potem znowu pojawił się upiór. Eryk rozejrzał się w poszukiwaniu nowej broni, ale przybysz uspokajająco pokiwał ręką. – Możecie już się nie bać – powiedział z westchnieniem. – Wykonaliśmy wszystko, co było w kontrakcie, a wy ciągle żyjecie. Dlatego puścimy was wolno. – Czy to znaczy… – zaczęła Daisy, przygładzając włosy. Chyba zamierzała doprowadzić się do porządku, ale jej zabiegi nie na wiele się zdały. Tu potrzebna była kąpiel i fryzjer. – Tak, jesteśmy pracownikami pani Eleny. Ale ostatnio obcięła stawki, więc w ramach protestu obniżyliśmy standardy. – Upiór z zakłopotaniem podrapał się po głowie. – A ta dama, która wywiodła mnie na wieżę? – zapytał Eryk z wyrzutem. – Bardzo się starała. O mało co nie zginąłem. – Margerita? – Ich niedawny przeciwnik skrzywił się jak po cytrynie. – Nią proszę się nie przejmować. To nieuleczalna pracoholiczka. – Ale co się z wami stanie? – zainteresowała się Daisy tonem pełnym współczucia. Naprawdę musiała mieć dobre serce. – Proszę się nie obawiać. – Z ciemności bezszelestnie wyłoniła się Gänseblümchen. – Nie znajdzie nikogo lepszego. Mamy w tym kraju coś w rodzaju monopolu. – I zabierajcie jak najszybciej swoją zgubę – rzucił szybko upiór. – Bo szczerze mówiąc – uśmiechnęła się jego koleżanka – to on nam tu trochę przeszkadza. – Ale gdzie mamy go szukać? – zapytał detektyw, który poczuł się tak, jakby ogromny kamień spadł mu z serca. Chyba miał już z górki. Choć z drugiej strony znajdował się przecież w Transylwanii, a tu nikomu nie należało ufać. Jednak postanowił zaryzykować, w końcu nie było wiele do stracenia. Gänseblümchen wskazała im kierunek, a potem posłała ręką całusa i rozwiała się jak dym. Upiór poszedł w jej ślady. Eryk i Daisy wreszcie naprawdę zostali sami. Spokojnie chwile nie trwały jednak długo. Detektyw szybko zauważył, że panna Hyde przygląda mu się w zupełnie inny sposób niż do tej pory, Dokładnie tak, jakby zobaczyła go pierwszy raz w życiu. A to wcale mu się nie spodobało. – Dlaczego wcześniej nie zauważyłam, że jesteś taki męski i przystojny? – rzekła wreszcie w zadumie dziewczyna. – I słodki… Nie, to już nie był tylko niepokój: Potocki poczuł, że ogarnia go panika. Dlatego nic nie odpowiedział, tylko szybkim krokiem pomaszerował przed siebie. Chciał jak najszybciej odnaleźć Rufusa, zakończyć tę całą sprawę i oddać pannę narzeczonemu. |
Dokądkolwiek wyruszysz, Adnana, będziesz w samym sobie. Nie ma innej drogi, by osiągnąć Samhdi-Ra, niż wyrzec się siebie w ogniu Modi-jana-Sy. Będziesz więc wędrował w czasie i przestrzeni, tak naprawdę jednak nie poruszysz się ani o jeden atom. A potem wrócisz ze swojej podróży wzbogacony tylko o ciężar nowych doświadczeń.
więcej »
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Biedny Eryk. :) Ciekawe, jak sobie poradzi...