Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Katarzyna Rupiewicz |
| Tytuł | Prawi |
| Opis | Autorka ukończyła język francuski, socjologię reklamy i administrację Linuxem. Od kilku lat jest członkiem sekcji literackiej Śląskiego Klubu Fantastyki. Jej opowiadania można przeczytać w klubowej antologii „Światy równoległe”, a także w internetowym NOLu i Szortalu. W tym roku nakładem Genius Creations ukaże się jej pierwsza powieść pt. „Redlum”. |
| Gatunek | groza / horror |
PrawiKatarzyna RupiewiczPrawiCiemność ożywała. Kątem oka dostrzegałam nieustanny ruch, na który nie wolno było zwracać uwagi. Moja siostra powiedziała kiedyś, że to Prawi otaczają nas, kiedy najbardziej się boimy, i zabijają tych, którzy ich zobaczą. Jeden kształt przede mną stawał się coraz bardziej nieruchomy i wyraźny. Budynek. Tam mnie prowadzili. Wydawało mi się, że poznałabym wszystkie domy we wsi, a jednak nie wiedziałam, gdzie jestem. Mało brakowało, a uderzyłabym w metalową bramę, nim rozwarła się przede mną. Zawahałam się i to wystarczyło, by stylizowany na bluszcz ornament zaczął wić się jak żywy. Za sobą usłyszałam warknięcie psa. Bardzo blisko. Przebiegłam szybko pomiędzy skrzydłami bramy. Chociaż metalowy listek rozciął mi ramię, nie wiem nawet, czy to poczułam, czy tylko zauważyłam. Znałam ten bluszcz i zastanawiałam się, dlaczego przyprowadzili mnie właśnie tutaj. Podbiegłam do drzwi. Mam zapukać, wejść? Czego oni właściwie chcieli? Pies zawarczał. Znów był tuż za mną. Nacisnęłam klamkę. Zamknięte. Myślałam, że nikt we wsi nie zamyka drzwi na klucz. Warknięcie. Szczęki szarpnęły mnie za sukienkę. Uderzyłam w drzwi kilka razy, modląc się w duchu, żeby ktoś był w środku i żeby usłyszał. Drugie szarpnięcie było mocniejsze. Usłyszałam trzask pękającego materiału. Kątem oka dostrzegałam ruch, jakby otaczali mnie półkolem. Czekali, aż nie wytrzymam i się odwrócę. Chrobot klucza przekręcanego bardzo powoli po drugiej stronie. Pewnie ktoś nie był pewien, czy chce otworzyć. Walić w drzwi? Krzyczeć? Czy siedzieć cicho, żeby go nie spłoszyć? Poczułam zimny oddech psa na odsłoniętych teraz łydkach. A może to wcale nie był pies? Drzwi otworzyły się wreszcie. Łagodne światło lampy wystarczyło, by mnie oślepić. – Paweł – wychrypiałam i nie mogłam zebrać myśli, by powiedzieć coś więcej. Cofnął się, żebym mogła wejść do środka. Usłyszałam, że z powrotem przekręca klucz. – Zimno ci? – spytał. Dopiero wtedy zauważyłam jak bardzo się trzęsę – nie drżę, tylko cała dygoczę. – Nie wiem. Nie – wymamrotałam. – Chcesz najpierw coś zjeść czy się przebrać? – spytał znowu. – Tak – odpowiedziałam. Wiedziałam, że śmierdzę i pewnie wyglądam okropnie, ale trudno było mi myśleć o czymkolwiek innym niż o tym, że jest już po wszystkim. Paweł przyglądał mi się spokojnie. – Chodź za mną – powiedział. Poczłapałam posłusznie do czystej i przestronnej kuchni. Gospodarz odstawił lampę na stół i zabrał się za rozpalanie w piecu, a ja usiadłam na brzegu drewnianego zydla i starałam się zapanować nad drżeniem rąk. – Niedługo będzie ciepła woda, pójdę znaleźć ci jakieś ubranie – powiedział tuż obok mnie.  Ilustracja: Maciej Żytowiecki Podskoczyłam, bo nie zauważyłam, kiedy podszedł. Skinęłam głową i obserwowałam, jak zamyka za sobą drzwi. Dotknęłam mokrego rękawa, zastanawiając się, skąd wzięło się tyle krwi skoro jeszcze nawet nie czułam bólu. Wierzchem dłoni przetarłam oczy. Poruszyłam zesztywniałą z napięcia szyją. Trzask. Podskoczyłam. To tylko ogień. Już dobrze. W domu mama zawsze mnie tuliła, dopóki się nie uspokoiłam, a teraz trafiłam do kogoś innego. Dlaczego właściwie? Przecież prawie go nie znałam. Ciche pukanie. Paweł wszedł powoli, niosąc sukienkę. – Należała do mojej matki – wyjaśnił. – Dasz sobie radę? Skinęłam głową. – Poczekam za drzwiami – powiedział. Kiedy wyszedł, wstałam i spróbowałam wziąć się w garść. Rozebrałam się, a po chwili zastanowienia wrzuciłam podartą sukienkę do pieca. Przelałam wodę do niedużej balii i bez trudu odnalazłam kostkę szarego mydła. Powtarzałam sobie, że powinnam umyć się szybko, ale ciało uparcie nie chciało słuchać kolejnych poleceń. Dopiero co przeżyty koszmar zaczął schodzić na drugi plan. Zdałam sobie sprawę, że stoję nago w kuchni mężczyzny, który jest zaledwie dwa lata starszy ode mnie. Wytarłam się pośpiesznie i założyłam sukienkę nieco zbyt krótką i zbyt opiętą, bym mogła się w niej czuć swobodnie. Oby Prawi przymknęli oko na ten niestosowny strój. Gdy otworzyłam drzwi, żeby wpuścić Pawła, owionęło mnie chłodniejsze powietrze z sieni i ciemność. Zabrali go! Nie wiem, czy najpierw poczułam, jak uginają się pode mną nogi, czy jak fala gorąca uderza we mnie od środka. – Paweł! – zawołałam słabym głosem. Bałam się krzyknąć głośniej albo wyjść poza okrąg światła. A jeśli zostałam sama? Z Pawłem nikt nie mieszkał, odkąd Prawi wzięli jego rodziców. – Już idę! – usłyszałam nagle głos zza drzwi. Wszedł do kuchni z drugą lampą w jednej dłoni i pachnącą szynką w drugiej. Położył obie rzeczy na stole, podszedł do mnie i delikatnie dotknął ramienia. Cofnęłam się odruchowo, choć nie chciałam go urazić. Dopiero po chwili zorientowałam się, że rana wciąż krwawi i plami sukienkę. Ależ jestem głupia! – Przepraszam – powiedziałam szybko. – Wypiorę ją. – To ja przepraszam – odparł. – Nie sądziłem, że cię skrzywdzą. Chyba otworzyłam usta i gapiłam się na niego. Co on właściwie do mnie powiedział? Zdecydowanie byłam już zbyt zmęczona. Paweł wyciągnął z kredensu chleb zawinięty w białą ścierkę. Położył bochen na stole, a materiał otrzepał z mąki i zawiązał ciasno na moim ramieniu. Chciałam zaprotestować, bo przecież szkoda takiej ładnej ścierki, ale nie potrafiłam się odezwać. Ostatnie zdanie wciąż dźwięczało mi w uszach. Odwrócił się i zaczął kroić chleb, którego skórka chrupała głośno, a może tak mi się tylko wydawało, bo mężczyzna szeptał. – Poprosiłem o ciebie… Ledwie udało mi się usłyszeć te słowa. Usiadłam ciężko i tylko łut szczęścia pomógł mi trafić w taboret. Nie wiedziałam czy powinnam płakać, cieszyć się, złościć się na niego albo na Prawych… Nie! Nie wolno mi tak myśleć! Postawił przede mną talerz z pajdami świeżego chleba z masłem i grubymi plastrami szynki. Nawet w święta tak nie jadaliśmy. Powinnam umierać z głodu, a czułam, że niczego nie przełknę. Kiedy Paweł przyklęknął i ujął moją dłoń, ledwie zapanowałam nad odruchem cofnięcia ręki. Czy to na pewno wypada, żeby mnie dotykał? – Wiem, że nie masz wyboru – powiedział cicho. – Ale nie chciałbym, żeby zostanie moją żoną było dla ciebie torturą. Zrobiło mi się głupio, bo wyglądałam na załamaną jego decyzją, a przecież każdy wiedział, że od Prawych niczego nie dostaje się za darmo. Zwłaszcza zgody na małżeństwo. Paweł musiał wycierpieć znacznie więcej niż ja dzisiaj. • • • Znowu obudził mnie ból. Najbardziej bolała prawa ręka. Odruchowo dotknęłam obwiązanej wokół ramienia ścierki, teraz już sztywnej od zaschniętej krwi. Nie pamiętałam, jak się znalazłam w tym pokoju, i nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy ani gdzie zasnęłam. Nie potrafiłam także ocenić, ile czasu spałam, bo strugi deszczu zalewały okno szarością, która mogła oznaczać niemal każdą porę dnia. Odrzuciłam gęsto tkany pled, a potem obciągnęłam sukienkę, która podczas snu nieskromnie uniosła się do kolan. Niechętnie opuściłam stopy na zimną podłogę i podeszłam na palcach do komina. Oparłam się o niego plecami. Był bardzo ciepły, więc pewnie Paweł cały czas palił ogień. Na ścianie naprzeciw mnie wisiał portret tak dokładny, że w pierwszej chwili wzięłam go za zdjęcie. Nikt jednak we wsi nie miał aparatu, a możliwe, że kiedyś żył tu ktoś, kto potrafił malować. Obraz przedstawiał parę młodych ludzi. Mężczyzna miał ostre rysy twarzy i wydatne kości policzkowe, kobieta nieco bardziej owalne i łagodne oblicze. Poza tym wydawało się, że malarz nie poradził sobie z różnicowaniem postaci, bo oboje mieli jednakowe jasne oczy, słabo zarysowane usta, a nawet tak samo haftowane kołnierzyki. Dobrze wiedziałam, że w końcu będę musiała iść do kuchni, a przyglądając się portretowi, tylko próbuję odwlec tę chwilę. |
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Esensja czyta: Styczeń 2018
— Dawid Kantor, Joanna Kapica-Curzytek, Jarosław Loretz, Beatrycze Nowicka, Konrad Wągrowski
Potwory i spółka
— Anna Nieznaj
Interesujące, ale brak jakiejkolwiek synchronizacji czasoprzestrzennej między światami przedstawionymi powoduje że czyta się jak dwa opowiadania równocześnie. Jedno w świecie postapo z nieciekawym wątkiem magicznym ale dobrym przedstawieniem podstaw, i drugie- mało interesujące o traumie powypadkowej.