Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Marcin Wroński |
| Tytuł | Co na ziemi, to na niebie… |
| Opis | Autor pisze o sobie: Marcin Wroński, rocznik 1972. Z zawodu redaktor i autor tekstów do książek dla dzieci. Wcześniej pisarz „trzeciego obiegu” – napisał m.in. mikropowieść pijacko-przygodową „Obsesyjny motyw babiego lata” (1994). Fabryka Słów zapowiada wydanie jego pierwszej książki fantasy „Tfu, pluje Chlu! Opowieści z Pobrzeża”, której fragment ukazał się również w magazynie „Fahrenheit”. |
| Gatunek | fantasy |
Co na ziemi, to na niebie…Marcin WrońskiCo na ziemi, to na niebie…Kiedy to się zaczęło? Ze dwadzieścia lat temu… Był jeszcze dzieckiem… Pamiętał tylko, że ocknął się na moment i przestraszył, bo wokół jego łoża kręcili się chyba wszyscy magowie i uzdrawiacze z Miasta Trzech Słońc. Dlaczego? Co oni z nim robią? W głowie miał tylko pustkę i szum, taki sam, jak wtedy, gdy człowiek przykłada do ucha konchę i słucha wspomnień morza. Ponoć czasem odzywa się też z muszli sam Pan Wód – Chlu. Ale nie wtedy, nie do niego. Żaden głos nie chciał go pocieszyć. Mógł tylko patrzeć na zaaferowanych magów, zapamiętywać, co widzi, i nie próbować niczego rozumieć. Dopiero później przyszedł mężczyzna, który powiedział, że jest jego ojcem. – Wypłynąłeś na zatokę, Quotlinie. Jak mogłem ci na to pozwolić! – wykrzyknął. Quotlin, słuchając go, miał wrażenie, że wszystko to jest jakimś dziwacznym majakiem. Że słowa nie płyną przez jego uszy, ale rodzą się gdzieś głęboko w głowie. Takie uczucie jak we śnie, kiedy człowiek właśnie zaczyna się budzić. Ojciec mówił dalej: – Kto mógł przypuszczać, że Chlu tak się rozgniewa w środku lata? Rybacy mówili, że fala przyszła znikąd. Przewróciła łódź, a ty uderzyłeś głową o burtę. Nic nie mów, odpoczywaj. Odwrócił się i ruszył w stronę drzwi. – Ojcze! – zawołał Quotlin, podnosząc się z wysiłkiem. Mężczyzna musiał go słyszeć, ale się nie odwrócił, jakby był przekonany, że chłopiec woła kogoś innego. – On chce ci coś powiedzieć, panie – powiedział któryś z magów. – Tak, rzeczywiście. Chciałeś czegoś, Quotlinie? Nie bój się. – Nie boję się. Ja nie wiem, czy jestem Quotlin… Nic nie pamiętam. Potem przez kilka miesięcy poznawał swoją rodzinę i siebie. Dowiedział się, że jak miał 5 lat, spadł z drzewa i złamał rękę. Że mając lat 6, pragnął poślubić córkę pewnej służącej. Że jako 7-latek twierdził, iż nauka czytania nie jest potrzebna przyszłemu piratowi… I tak dalej. Że teraz ma lat 12 i że niewielki guz na czaszce zostanie mu już do końca życia jako pamiątka po niezwykłym ocaleniu. Po niezwykłym ocaleniu – tak właśnie mówiła o tym matka, choć nie było w jej słowach pełnego miłości zdziwienia, a jedynie stwierdzenie faktu, że nie każdego topielca da się przywrócić życiu. Quotlin odbudował więc pamięć, ale tak, jakby nauczył się obcego języka – znał już wszystkie potrzebne słowa, choć każde z nich było martwe. Patrzył więc na świat jak na teatr, który wprawdzie istnieje, ale trudno przywiązywać wagę do wszystkiego, co się w nim pokazują. Gdy wiele lat później przyszło mu opuścić dom, by rządzić Molkiem i całym Pobrzeżem w imieniu aytlanckich władców, ten stosunek do życia z początku wydawał się bardzo pomocny. Dzięki niemu miał trzeźwość osądu i dystans. Dopóki nie przyszła nuda jak na dłużącym się, kiepskim przedstawieniu… A teraz znów leżał w łożu, a gorączka plątała mu myśli. Quotlin nie widzi wody, Quotlin nie słyszy wiatru. Quotlin nie boi się miecza, Quotlin jest trupem, a żyje! Jego własny wiersz nie umywał się do wynurzeń tamtego śpiewaka, ale namiestnikowi tak się spodobał, że zaniósł się ni to kaszlem, ni to śmiechem. W rozgrzanej głowie rodziły się sny, a on zestawiał ze sobą majaki i okruchy rzeczywistości. Sięgnął pamięcią dalej, do czasów, zanim mędrcy z Miasta Trzech Słońc przywrócili go życiu. Myśl odbiła się jak dziecięca piłka, nie chciała wejść głębiej, jakby nie było żadnego głębiej. Zobaczył matkę, która od jego wypadku zawsze popłakiwała po kątach… Pochyliła się nad nim i popłakując, zaczęła niezgrabnie ocierać mu czoło mokrym ręcznikiem. – Matko? – Otworzył oczy. Przy łożu stała brzydka, gruba kobieta o kapryśnej twarzy, bardziej nawykłej do okazywania pogardy niż miłości. Teraz jednak malowało się na niej śmiertelne przerażenie. Ale strach namiestnika był większy – jak wiele lat wcześniej, gdy otworzył oczy i nagle ujrzał nad sobą obcych ludzi. Krzyknął, a kobieta zrzuciła na posadzkę misę, rozlewając całą wodę. Po chwili już poznał wszystko. Jego komnata, jego poduszki, jego doradcy. Tylko po co wybrali tak brzydką i niezręczną służącą? – Precz! – rozkazał. Jednak nie był to już władczy głos namiestnika, a płaczliwy szept. Khulla odskoczyła przerażona mniej krzykiem niż spojrzeniem chorego. Sam widok cierpienia i wybroczyn wzbudzał w niej wstręt, a ona – najważniejsza kupcowa w Molku, musiała zmieniać Quotlinowi kompresy i sączki. Od tego zależało życie jej i córek, życie całej rodziny. Po raz pierwszy była zmuszona zarobić na coś własną pracą, w dodatku cały jej wysiłek zdawał się iść na marne, bo przebudzony namiestnik miał w oczach śmierć. Serce miasta umierało, a gdy umiera serce, nie ma tak, aby nie pociągnęło ze sobą wielu innych, mniej ważnych części ciała. Uzdrawiacz podbiegł na dźwięk spadającej misy. – Czego się drzesz, głupia babo?! – syknął, choć żaden dźwięk nie opuścił ust Khulli. Obie jej córki siedziały skulone pod ścianą i patrzyły, jak matka z trudem tłumi nabrzmiewające w niej słowa. Ojciec wiedziałby, co zrobić. Ale ojciec jak zwykle siedział w Gildii albo kantorze i pilnował interesów. – Zasnął znów. Masz szczęście. Czegoś się tak wystraszyła? – Myślałam, że umiera – bezwiednie wyznała prawdę. – Nie myśl, bo jeszcze się spełni – uzdrawiacz zamachnął się, żeby uderzyć ją w twarz, ale arcykapłan nie pozwolił. – Nie podniesiesz ręki na kobietę, Tsofu. Uderz siebie, skoro nie potrafisz go uzdrowić. 4. Gorączka jak wir wciągała umysł. Myśli i sny kręciły się wokół siebie, spadały i boleśnie uderzały o dno pamięci. Niepotrzebnie pokierował je w stronę dzieciństwa. Trzeba było zostawić myśli w spokoju. Teraz mściły się! Wystarczyło zamknąć oczy, a umysł zaraz rozpoczynał go torturować. Raz myślał, że odpocznie, kiedy przyśnił mu się nieznajomy chłopiec. Miał jakieś dwanaście lat i razem płynęli łodzią przez Zatokę Trzech Słońc. Namiestnik wiosłował, ale im byli dalej od brzegu, tym jego ręce stawały się mniejsze i słabsze. Jego towarzysz zauważył to i nagle, bez żadnego powodu rzucił się z pięściami. Fale kolebały łodzią, a oni tarzali się po jej dnie od burty do burty. – Oddawaj! – syczał wściekle chłopiec. – Weź łańcuch od ojca! – płakał mały Quotlin. – Chcę na brzeg! – W dupie mam twój łańcuch! Oddawaj, coś ukradł!!! – Ja?! Nic nie ukradłem! Bał się, ale bił dzielnie. Zauważył, że jego przeciwnik słabnie, że cała jego siła bierze się tylko z gniewu, a mięśnie ma wiotkie. Uspokoił się, dalej osłaniał rękami głowę, ale teraz szukał okazji, żeby zrzucić z siebie przeciwnika. Gdy ten zamachnął się obiema rękami, Quotlin kopnął. Wróg przeleciał nad nim i wyrżnął głową w burtę. Potem tylko załkał i… zniknął. Delikatne fale kołysały łodzią. Namiestnik otworzył oczy. – To wy? – Tak, panie – powiedział uzdrawiacz Tsofu. – Jesteśmy tu cały czas. Gorączka spadła, panie, ale spałeś bardzo niespokojnie. Czy sny podpowiedziały ci coś ważnego? – Biłem się. Ktoś chciał odebrać mi imię. Dziwne – sapnął pan Molku. – Co to może znaczyć? – Walczyłeś ze śmiercią, panie, ale zwyciężyłeś. To dobry znak. Wypij, proszę, ten napar z… Ale chory nie słyszał już, z czego ma pić napar, bo znów zasnął. Teraz był na oblanej słońcem łące. Wokół trawa od horyzontu po horyzont. Jak na podgórzu w krainie Maud, tylko piękniej, jaśniej. Już zdziwił się, że sen może znów dawać mu aż tyle przyjemności, gdy naraz znów zobaczył nieznajomego chłopca. Tym razem siedział on ze skrzyżowanymi nogami na trawie i przestawiał drewniane figurki małych wojowników. – Skrzydło Hien przeć na bramę! Osy, ostrzelać mury! Naprzód! – komenderował i pospiesznie przesuwał zabawki w stronę twierdzy ułożonej z patyków.  Ilustracja: Krzysztoff Kain May – Co robisz? – zapytał pan Pobrzeża. – Nie przeszkadzaj. Zdobywam Molk. – Ja jestem namiestnikiem Molku. – No i co z tego? I tak nie będę się z tobą bawił! – Jestem Quotlin z Trzech Słońc! – Jesteś… Jesteś… Srotlin, nie Quotlin! Jesteś Gówno z Trzech Kloak! – Chłopiec poczerwieniał. Szukał w głowie jakiejś gorszej obelgi, ale widać go ich nie nauczono. Wstał i zmiótł kopniakiem swoją pracowicie ułożoną twierdzę. – Jesteś złodziej! Odwrócił się i uciekł, cały czas zaciskając pięści. Namiestnik patrzył za nim przez chwilę, ale słońce nagle tak zabłysło, że musiał zasłonić oczy. Kiedy znów spojrzał, leżał w łożu, a arcykapłan Sirh-Chlu zaciągał kotary. – Światło za mocne, panie – powiedział uzdrawiacz, widząc, że jego pan się przebudził. |
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Listopad dla Polaków niebezpieczna pora
— Agnieszka Szady
Sss!
— Wojciech Gołąbowski
Z dziejów piątego żywiołu
— Wojciech Gołąbowski
Wielki Bestiariusz Praktyczny: Sfinks
— Marcin Wroński, Paweł Muszyński
Wielki Bestiariusz Praktyczny: Satyr
— Marcin Wroński, Paweł Muszyński
Wielki Bestiariusz Praktyczny: Wilkołak
— Marcin Wroński, Paweł Muszyński
Wielki Bestiariusz Praktyczny: Podwójniak
— Marcin Wroński, Paweł Muszyński
Wielki Bestiariusz Praktyczny: Gobliny
— Marcin Wroński, Paweł Muszyński
Wielki Bestiariusz Praktyczny: Golem
— Marcin Wroński, Paweł Muszyński
Wielki Bestiariusz Praktyczny: Krasnoludy
— Marcin Wroński, Paweł Muszyński
