Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 4 maja 2024

Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Joanna Krystyna Radosz
‹Pocztówka ze Sztokholmu›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Joanna Krystyna Radosz
Tytuł	Pocztówka ze Sztokholmu
Opis	Joanna Krystyna Radosz (ur. 1992) – na co dzień doktorantka w Instytucie Filologii Rosyjskiej i Ukraińskiej UAM, gdzie zajmuje się między innymi folklorem i najnowszą literaturą rosyjską (w tym fantastyką). Pół życia poświęca pracy z tekstem. Pisze naukowo i nienaukowo, tłumaczy literaturę z angielskiego i rosyjskiego (zarówno new adult, jak i poważne historyczne opracowania o drugiej wojnie światowej), redaguje i robi korekty. Drugie pół życia oddaje rękodziełu i… sportowi, zwłaszcza temu na jednośladach z silnikami. Od ponad dekady zajmuje się dziennikarstwem żużlowym, współpracuje też z Fundacją Speedwaya wspierającą potrzebujące osoby ze środowiska „czarnego sportu”. Z połączenia literackiego zacięcia z żużlową pasją zrodziło się uniwersum sports fiction, do którego należą dwie opublikowane antologie opowiadań: „Czarna książka” (2016) oraz „Czarna książka. Zostać mistrzem” (2018), i w którym dzieje się akcja „Pocztówki ze Sztokholmu”. Pisuje również fantastykę, kryminały i opowiadania obyczajowe, które publikowała w kilku antologiach oraz w Internecie. W przygotowaniu ma także debiut powieściowy.
Gatunek	obyczajowa

Pocztówka ze Sztokholmu

Joanna Krystyna Radosz

« 1 2 3 4 … 6 »

Joanna Krystyna Radosz

Pocztówka ze Sztokholmu

– Jeszcze by – westchnął koślawą polszczyzną z wyraźnym akcentem. – Co wy, chłopcy. Taki jeden – mrugnął porozumiewawczo do słuchaczy – wymyślił, że mój kochanek załatwił mi miejsce w składzie.

– Kiedy zdążyłeś zmienić orientację? – zarechotał natychmiast Kamil. – Czepałow, ja ciebie akurat nigdy nie podejrzewałem…

Paweł milczał. Stał niedaleko od Franki, dość niedaleko, by widziała zmieszanie na jego twarzy.

– No ja siebie też nie – odrzekł Czepałow. – Ale niektórzy – znów mrugnięcie – wiedzą lepiej, że podobno jestem pedałem.

– Język, Czepałow – rozległo się od strony lady. – Jesteś w tolerancyjnym kraju.

– W którym nikt ni chuja nie rozumie po polsku. Ale dobra, dla zwycięzcy turnieju wersja specjalna: niektórzy wiedzą lepiej, że preferuję mieć wsadzane zamiast wsadzać.

Franka mogłaby przysiąc, że Czepałow już wypił, ale czy opijał swoje czwarte miejsce (pierwszy finał w sezonie, taśma w biegu finałowym), czy je zapijał, tego już nie podejmowała się rozstrzygać.

– Możemy wrócić do meritum, tej? – odblokował się Paweł. Jego twarz się rozpogodziła, ale Franka wiedziała, że to tylko talent aktorski żużlowca. Ten sam, dzięki któremu gdy upadał, sędziowie w dziewięciu sytuacjach na dziesięć wykluczali nie jego. – Bo mnie interesuje, z kim się sypia w reprezentacji Rosji, żeby być w składzie. Nie żebym planował zmienić barwy.

Rastaman być może rozumiał po polsku, ponieważ nagle zebrał się z dobytkiem i odszedł w stronę wschodzących świateł nocnego klubu po drugiej stronie ulicy.

– No jak to z kim? – Czepałow uśmiechnął się, jakby zamierzał opowiedzieć dobry dowcip. – Z kapitanem, drodzy panowie. Z kapitanem.

– Że ty z Milutinem…? – zmrużył oczy Paweł. Kamil przyglądał się Czepałowowi, jakby wciąż oceniał prawdopodobieństwo omawianej sytuacji, i tylko Marcina dalece bardziej zajmowały kwestie spożywcze.

Franka zapomniała, że kiedykolwiek chciało jej się spać. Paweł milczał wymownie. Nawet kibice przysnęli, więc przez dłuższą chwilę panowała cisza jak makiem zasiał. W ciszy tej wyraźnie wyczuwało się narastające napięcie. Przed oczami dziennikarki stanął jak żywy wspomniany Artiom Milutin: niepozorne blond chucherko, które wizualnie wcale nie pasowało na żużlowca, a do wizerunku skromnego intelektualisty brakowało mu tylko okularów. Wzbudzał raczej uczucia opiekuńcze niż erotyczne, ale któż wie, jakimi ścieżkami chodzą umysły złośliwców.

– W sumie – rozległ się wreszcie głos Kamila – to by nawet pasowało…

Paweł i Emil równocześnie ze świstem wypuścili powietrze z płuc. Tylko że o ile w dźwięku wydanym przez kapitana Unii brzmiała rezygnacja, o tyle Rosjanin sprawiał wrażenie rozjuszonego.

– Co ci tam ostatnio w Danii składali, co? – zapytał zimno, robiąc krok w stronę Kamila. – Obojczyk, nie? Chcesz sprawdzić, czy ci dobrze poskładali?

Franka drgnęła. Ostatnim, czego brakowało do szczęścia, była teraz bójka dwóch zawodników z Grand Prix. Tym bardziej, że miała złe przeczucia, iż jeśli dojdzie do rękoczynów, do polskiej strony sporu dołączą się kibice w barwach, i ze Sztokholmu nocą wyjdzie międzynarodowy skandal.

W ślad za myślą ruszył i czyn. Kobieta skoczyła na równe nogi, nie dbając o zwisający z jej siedziska plecak, podskoczyła do Kamila, który stał bliżej niż Emil, i złapała go za rękaw kurtki.

Fotoilustracja: <a href='mailto:aszady@uw.lublin.pl'>Agnieszka ‘Achika’ Szady</a>

Fotoilustracja: Agnieszka ‘Achika’ Szady

– Panowie, nie warto! – jęknęła po polsku. Z głowy spadł kaptur i na pewno ją rozpoznali. Kiedy zaś wykrzyknęła swoją kwestię, i kibice w barwach ocknęli się na zew rodzimej mowy, podnieśli głowy i mrużyli nabiegłe krwią oczy, jakby starali się przypomnieć sobie, skąd znają tę dziwną kobietę. Sigrid zmarszczyła brwi. Szwedzi zaś, widząc ogólną konfuzję, także zamarli, w napięciu oczekując na rozwój wypadków. Tylko obsługująca Marcina kobieta ze stoickim spokojem kontynuowała układanie kanapek na tacy, jakby było jej wszystko jedno, czy w lokalu ma miejsce zjazd rodzinny żużlowej familii, czy krwawa jatka z udziałem tejże.

Zdumienie pojawiło się i znikło niczym kometa, ale wejście Franki odniosło pożądany skutek: Emil cofnął się o krok, a Kamil patrzył już nie na Rosjanina, tylko na nią.

– Lady Grey? – zapytał w pół drogi między zaskoczeniem a nieufnością. – Skąd się tu wzięłaś?

Nie zdziwiło jej, że pamiętał ten pseudonim. „Lady Grey”, żeńska odpowiedź na Earl Greya, co z kolei było rezultatem zabawy jej nazwiskiem, całkiem nieźle przyjęło się w środowisku. Zdarzało się nawet, że młodsi zawodnicy, czyli na dobrą sprawę również pokolenie Kamila Kruka, dopytywali, jak ona właściwie ma na imię.

– Franka! – Za plecami usłyszała głos Pawła, ale nie nieufny, tylko szczerze uradowany. Z nim z kolei spędziła tyle czasu, że zaskoczyłoby ją, gdyby właśnie nie pamiętał jej imienia. – A ty tu skąd?

Wiedziała, że ulżyło mu, że jej pojawienie się rozładowało napięcie. Nie spodziewała się niczego więcej, dlatego dla odmiany to ją zdziwiło, kiedy kapitan Unii Leszno zawołał do Marcina:

– Zamów jeszcze dla Franki… Franka, na co masz ochotę?

I zanim odpowiedziała, zapraszającym gestem wskazał miejsce przy zwolnionym właśnie stoliku, dokąd już umknął Kamil, korzystając z faktu, iż w chwilowym zamieszaniu Emil zapomniał, że chce go połamać.

Powinna była odpowiedzieć, że już zjadła, pokazać na dowód kawałek hamburgera spoczywający na jej dotychczasowym stoliku. Zaledwie jednak odwróciła się w tamtą stronę, ujrzała promienny uśmiech Sigrid i półznajoma Skandynawka pokazała jej uniesiony kciuk. Franka nie miała pojęcia, jak tamta zinterpretowała sytuację, ale wyraźnie zachęcała ją, żeby jednak wyrwać się z sennej matni.

– Coś, co was nie zrujnuje – zdecydowała wreszcie, zbierając plecak z kanapy i przenosząc się na siedzisko naprzeciwko Kamila. Znała przecież horrendalnie wysokie ceny wszystkiego w Sztokholmie.

Marcin roześmiał się głośnym, szczekającym śmiechem. On w ogóle rzadko się śmiał i sprawiał wrażenie, że nie do końca umie to robić – i dlatego jego reakcja rozczuliła Frankę. Przypomniał jej tego świeżo upieczonego seniora, z którym przed laty żartowała podczas meczów Leszna z Wrocławiem. Jej wielkopolska dusza mogła kibicować Unii Leszno, ale dziennikarski profesjonalizm wymagał obiektywizmu. A wszyscy żużlowcy byli sympatyczni.

– Dzisiaj ja stawiam i możesz brać, co chcesz – zapewnił.

– Korzystaj, póki ma gest – namawiał ją z łobuzerskim uśmiechem Emil. – To się rzadko zdarza, trzeba wyciskać sytuację jak limonkę. – Omal nie parsknęła śmiechem na ten frazeologizm. Emil, a w sumie to Jermołaj Czepałow, zaskakiwał ją kreatywnym podejściem do polszczyzny przy każdym wywiadzie i w każdej rozmowie. Ustępował pod tym względem tylko rodakowi, Iwanowi Romanowowi. – Wiesz, kiedy ja ostatnio żarłem na cudzy koszt?

– W domu dziecka? – zasugerował Kamil i Franka skamieniała. Obawiała się, że przypominanie Emilowi o jego przeszłości w takim momencie to prosta droga do połamanego jednak obojczyka. Toteż szybko wyskoczyła z zamówieniem, pierwszym lepszym zestawem, jaki przyszedł jej do głowy.

Lecz o dziwo uwaga Kamila nieszczególnie dotknęła Rosjanina, który po prostu klapnął na miejsce obok polskiego rywala i rzucił:

– Ty się od swojej prezeski nauczyłeś sarkazmu czy jak?

Franka spróbowała skojarzyć osobę. Tuż przed tym, jak odeszła z dziennikarstwa, Unia Tarnów straciła włodarza i na jego miejsce przyszła taka młoda kobieta, dziewczyna właściwie. Pisali o niej i mówili, że ładna, i ani słowa o jej kompetencjach, co było niepokojące. Ale minęło kilka lat, a Unia Tarnów nadal jeździła w najwyższej lidze, nie miała długów…

– Franka, znasz Klaudię Woźnicką, prawda? – Paweł jakby odgadł jej myśli (dopiero teraz zauważyła, że cały czas na nią patrzy). Uczyniła nieokreślony ruch głową, coś pomiędzy kiwnięciem i zaprzeczeniem. Tak było bezpieczniej. Bała się, że gdyby zdradziła, jak bardzo oddaliła się w ostatnim czasie od środowiska, żużlowcy odsunęliby się od niej. – Strasznie fajna babka. Gdybym kiedyś miał problemy z klubem, poszedłbym do Tarnowa… – Odwrócił się, skrzyżował spojrzenia z Kamilem, po czym wrócił do Franki. I to dosłownie: usiadł obok niej, sprawiając, że jedyne wolne miejsce dla Marcina pozostało nie na kanapie, a na krześle u szczytu stołu. Trudno powiedzieć, czy chcieli w ten sposób podkreślić królewską pozycję rywala, czy scedować na niego obowiązek siedzenia na najtwardszym miejscu.

– Skąd ty się tu w ogóle wzięłaś, co? – zaindagował Kamil. W jego wąskiej twarzy o nieco zbyt surowych rysach pojawiła się sympatia, która nie mogła być udawana. Bo i po co? – I skoro się wzięłaś, to czemu po parku maszyn latał jakiś jemioł z mikrofonem?

« 1 2 3 4 … 6 »

Komentarze

30 III 2020 09:16:36

Ładne. Nieoczywiste.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »