Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 28 kwietnia 2024

PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Julia Hermes
‹Reality Fiction›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Julia Hermes
Tytuł	Reality Fiction
Opis	Pod pseudonimem kryje się 28 letnia (w 2002 roku) Autorka mówiąca o sobie po prostu: „Mieszkam w górach. Oprócz pisania wierszy i opowiadań pasjonuje mnie poznawanie języków obcych i obserwowanie gwiazd.”
Gatunek	SF

Reality Fiction

Julia Hermes

1 2 3 »

– Powiedzmy najpierw – zaczął – chociaż to naprawdę nieistotny szczegół, że Instytut Długofalowej Obserwacji Człowieka etcetera nie pracuje dla żadnego rządu, organizacji czy sekty. Rodzaj międzynarodowych służb specjalnych, założonych niegdyś przez pewien uniwersytet, finansowany przez…, a zresztą, powiedziałem już, to są naprawdę nieistotne szczegóły, ważne jest…

Julia Hermes

Reality Fiction

Julia Hermes
‹Reality Fiction›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Julia Hermes
Tytuł	Reality Fiction
Opis	Pod pseudonimem kryje się 28 letnia (w 2002 roku) Autorka mówiąca o sobie po prostu: „Mieszkam w górach. Oprócz pisania wierszy i opowiadań pasjonuje mnie poznawanie języków obcych i obserwowanie gwiazd.”
Gatunek	SF

– Tak, droga pani – powiedział. – To część zadań naszego Instytutu Długofalowej Obserwacji Człowieka i Jego Zachowań. Cieszę się bardzo, że właśnie ja mogę panią poinformować…

– O czym? – przerwała mu niecierpliwie, choć z niepokojem, jednocześnie zaintrygowana i pełna obaw. Odstawiła szklankę, stuknęła nią o blat stołu mocno – trochę za mocno. Człowiek w szarym garniturze odczekał chwilę. Dźwięk rozszedł się po pokoju hotelowym, zgasł. Mężczyzna spojrzał najpierw w lustro, potem na telefon. Odchrząknął.

– Nigdy nie słyszałam o takim instytucie – powiedziała kobieta. On uśmiechnął się kpiąco.

– Droga pani – powiedział – nie wszystkie informacje są przeznaczone dla uszu wyborców czy podatników, nie wszystkie instytucje są jawne.

– Rozumiem – odparła ona. – Dla kogo pracuje pański instytut?

Zaskakująco spokojna, pomyślał on, pomimo tego początkowego zdenerwowania.

Mężczyzna urwał, nasłuchując. Szum samochodu za oknem. Noc. Nawet nocą miasta są gwarne i bezsenne. Kobieta poruszyła się, złapał ten ruch kącikiem oczu, machinalnie i natychmiast zdał sobie sprawę z tego, że ta rozmowa i tak jest rejestrowana. Jak wszystko. Równie istotne, rozważał, jest to, co rejestruje jego mózg. Kamera, taśmy to głupie, prostackie urządzenia w porównaniu z jednym człowieczym mózgiem. Stop! Nie czas na takie filozofie. Rozmowa. Popatrzył znowu na kobietę. Czekał na pytanie.

– Co jest ważne? – głos spokojny, choć trochę zachrypnięty. Ciekawe, zastanowił się, czy przynajmniej dłonie jej spotniały. Zawsze miała mokre dłonie w chwilach zdenerwowania czy zażenowania.

– Zadania Instytutu. Długofalowa obserwacja człowieka i jego zachowań. Długofalowa, to w przypadku naszego Instytutu znaczy – przez całe życie. Pani życie, między innymi. Od poczęcia – uśmiechnął się krzywo – to może nie, ale prawie.

Założył na nos swoje staroświeckie okulary i spojrzał w ekran notesu.

– Obiekt numer 412 – zamruczał do siebie – rodzina inteligencka, matka pracownik administracji państwowej, ojciec – specjalista od syntezy mowy, w chwili urodzenia się obiektu pozostający w związku nieformalnym…

– Zawarli małżeństwo po pani urodzeniu – popatrzył na nią. – Rozstali się cztery lata później.

Potwierdziła ruchem głowy, ale on już pochylił się z powrotem nad notesem, nie czekając na jej reakcję.

– Data urodzenia: dwunasty października tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego dziewiątego roku – odczytywał dane znudzonym, monotonnym tonem – Ten właśnie dzień wybrał komputer za dzień startowy. Punkt zerowy naszych badań. Spośród dzieci urodzonych tego dnia wylosowaliśmy tysiąc, które miały uczestniczyć w eksperymencie. Niestety – spojrzał na nią znad okularów – do dzisiejszego dnia z pierwszego tysiąca pozostało osiemset czterdzieści pięć obiektów. Wypadki, choroby, niestety. Osiemset czterdzieści pięć obiektów z pierwszego tysiąca.

– Z pierwszego tysiąca?

– W ciągu trzydziestu lat od rozpoczęcia eksperymentu – wyjaśniał cichym, opanowanym głosem – wybieraliśmy co roku jeden dzień. Spośród dzieci urodzonych tego dnia komputer wybierał tysiąc obiektów. Rozpoczęcie eksperymentu nie zawsze następowało natychmiast po ustaleniu listy obiektów. W pani przypadku – zerknięcie w ekran notatnika – dotarcie do miejsca pobytu i zainstalowanie właściwego oprzyrządowania trwało około tygodnia, a było to, proszę pamiętać, w czasach, kiedy nie dysponowaliśmy jeszcze naprawdę dobrym sprzętem. Nawet teraz zdarza się, że upływa kilka tygodni, nim dotrzemy do obiektu, szczególnie, jeśli urodził się on w jakiejś odległej części globu. Eksperyment, niestety, wiele przez to opóźnienie traci.

– Na czym polega eksperyment? – zapytała, zerkając z ciekawością na jego notatnik.

– Jest to bezustanna obserwacja obiektu, przez całe jego/jej życie, we wszystkich życiowych sytuacjach. Towarzyszenie obiektowi w przedszkolu, szkole, w życiu zawodowym i prywatnym. Rejestracja zachowań i czynności. Obrazy, dźwięki, słowa. Od pewnego czasu – wyprostował się z dumą – również zapachy i sny. Wykorzystujemy wszelkie dostępne techniki, aby uzyskać możliwie dokładny i wierny wizerunek obiektu będącego przedmiotem eksperymentu.

– W jakim celu?

Pytanie wyrzucone w jasną przestrzeń pokoju zaskoczyło mężczyznę. Zdjął okulary, obrócił je kilka razy w dłoniach.

– Po co to wszystko?

– Jest to jedno z zadań Instytutu Długofalowej Obserwacji… – zaczął niepewnie tym swoim jednostajnym, marszowym niemal tonem.

– Jaki cel ma Długofalowa Obserwacja? – przerwała mu.

Mężczyzna odchylił się w swoim fotelu, założył na powrót okulary, postukał rytmicznie w swój notes.

– Nie jest mym zadaniem zastanawiać się nad tym. To moja praca. Sądzę jednak – urwał na moment i spojrzał w jeden z kątów pokoju, tam, gdzie stała lampka nocna – powiedziano mi, że jest to działanie na rzecz przyszłych pokoleń. Pamiątka dla ludzi przyszłości. Damy im nie książki czy filmy, w których rzeczywistość przepuszczana jest przez zwichrowane umysły artystów, nie obrazy czy fotografie, nie oderwane od kontekstu wypowiedzi, nie pojedyncze zdarzenia, nie jakieś tam nic nie mówiące pamiątki z epoki, damy im całych ludzi. Tysiąc ludzi z każdego rocznika, ludzi z różnych stron świata, różnych warstw społecznych, ludzi, których dzieli wszystko, oprócz jednego zdarzenia: otóż urodzili się w tym samym dniu, w pani przypadku jest to dwunasty października tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego dziewiątego roku.

Kobieta milczała. Mężczyzna złożył swój notes, przekonany, że udzielił wyjaśnień wyczerpujących i jasnych.

– Ogromne ilości informacji – dodał – zgromadzone w pamięci komputerów na całym świecie stanowią niewyczerpane źródło wiedzy dla przyszłych pokoleń. Życiorys każdego obiektu z wybranego tysiąca opracować można w najdrobniejszych szczegółach, co do sekundy.

– A ja – zapytała ona – jestem jedną z tego tysiąca?

– Tak – odpowiedział on. – Miała pani niewątpliwy zaszczyt zapisać się w historii świata jako jeden z obiektów zaliczonych do pierwszego, pionierskiego tysiąca, ja natomiast, skromny urzędnik Instytutu, zostałem pani Obserwatorem Prowadzącym.

– Obserwator Prowadzący?

– To osoba – wyjaśnił on – która nadzoruje obserwację. Przegląda zgromadzone informacje, kontroluje urządzenia rejestrujące, ale to właściwie drobiazgi. Najbardziej istotna jest kontrola pracowników zaangażowanych w Obserwację. Obowiązują nas bowiem dwie zasady: Zasada Niezaangażowania Emocjonalnego i Zasada Nieingerencji w Życie Obiektu. Ta druga zasada jest szczególnie ważna. Obserwowany nie może wiedzieć o tym, że jest obserwowany. Fakt bycia obserwowanym nie może w żaden sposób zaważyć na jego życiu. Nie wolno wpływać na życie obserwowanego nawet w sytuacji bezpośredniego zagrożenia życia.

– A ta pierwsza? – zapytała ona, sięgając po szklankę z wodą.

– Obserwujący nie powinien wiązać się emocjonalnie z obserwowanym. Nie wolno mu z nim sympatyzować, ani wykazywać w stosunku do niego żadnego silniejszego uczucia. Uczucia negatywne są, oczywiście, równie niewskazane, co pozytywne. Muszę powiedzieć – uśmiechnął się krzywo – że w przypadku pani mieliśmy sporo kłopotów z zachowaniem Zasady Niezaangażowania Emocjonalnego, szczególnie, odkąd weszła pani w wiek dojrzewania. Standardowym postępowaniem w takiej sytuacji jest częsta zmiana Obserwujących. Jedynie w przypadku Obserwatora Prowadzącego wskazane jest, aby obserwował on obiekt poddany eksperymentowi przez cały czas trwania eksperymentu.

– Dlaczego?

– Jego wiedza o obiekcie obserwowanym jest dla Instytutu bardzo cenna. Poza tym materiały dotyczące każdego obiektu są niezwykle obszerne. W przypadku zmiany Obserwatora Prowadzącego – zdarza się to czasem na skutek wydarzeń losowych – nawet pobieżne zapoznanie się z zebranymi danymi zajmuje dużo czasu.

– Po co to wszystko? – zapytała ona jeszcze raz, jej głos zadrżał. On tego nie zauważył, ale uśmiechnął się w dziwny sposób: mieszanka dumy i ironii w jednym grymasie.

– Zdążyłem się już nieraz przekonać, że mam do czynienia z niezwykle dociekliwym obiektem…

– Nie jestem „obiektem” – podniosła głos kobieta. – Jestem istotą ludzką, która chciałaby wiedzieć, jakim prawem tak rozporządzono moim życiem.

– Droga pani, tłumaczyłem już, że to wszystko dla historii. Powinna pani być dumna z udziału w tak wiekopomnym i ważnym eksperymencie…

1 2 3 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »