Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Szept poleca #5

W listopadzie w cyklu najciekawszych wierszy internetowej grupy poetyckiej "Szept" prezentują swe poezje: Świtezianek, Rydzo, Devean, nonFelix, Asia, Genevieve, Gilbert, Herszełe, Misiek oraz egida.

Szept poleca #5

W listopadzie w cyklu najciekawszych wierszy internetowej grupy poetyckiej "Szept" prezentują swe poezje: Świtezianek, Rydzo, Devean, nonFelix, Asia, Genevieve, Gilbert, Herszełe, Misiek oraz egida.
unsubscribe - Świtezianek
czasami chciałbym...
jestem tylko zwykłym drzewem
jakich tysiące
szaloną brzozą
prowokuję drwali
(ponieważ czasami chciałbym
aby to się stało)
biało-czarną korą
kartką pobrudzoną wierszem
nadgarstkiem zakrwawionym winem
ulicą przebiegniętą na czerwonym świetle
liściem namaszczonym sercowatością
(wszystkie liście powinny być okrągłe
albo palczaste, takie klonowe
byłby porządek - czasami tak mówią)
na szpitalnym stoliku
niecierpliwie migocą
sterylne złociste strzykawki
wypełnione rzeczywistością
kawałkiem prawdziwego słońca
tą kałużą jaskrawego żółtawego światła
w której skonał Snowden
(zastrzyki są bardziej wychowawcze
niż siekiery - tak mówią)
wolę podróbkę księżyca
rozpuszczającą się w jeziorze
jak pastylka calcium
tak prościej
(nie wolno uciekać - mówią
gdy biegnę znowu
i chowam się pod liściem szarotki
nie znajdą mnie)
czasami chciałbym
wypisać się z listy oczekujących
i powiedzieć bez kolejki
zimno mi
cicho, cicho
(kto tak szepcze?
oni milczą
ktoś tu jest?)
cicho, cicho

Znicz - Rydzo
Zapłonęło
światełko miłości
rozpalone
pamięcią
słowem
gestem
Wypaliło
żal...
smutek...
łzy...
Zpłonęło...
po śmierci
1.XI

Jesień - Devean
W szaleńczym szepcie skrzydeł
Wśród obłąkańczego śmiechu świata
Opadły liście
Stojąc na wzgórzu
Spoglądając w zmierzch niewidzącymi oczyma
Rzucić wyzwanie jesieni
Poderwać z ziemi liście
W szaleńczym szepcie dłoni
Wśród obłąkańczego blasku słów
Zgasł płomień
Stojąc na krawędzi
Susząc skrzydła na wietrze, który przeminął
Rzucić wyzwanie łzom
Rozniecić ogień
14 X 2001

naj-pierw - nonFelix
najpierw niewiadomo co się dzieje.
wiele o tym mówili, ale pierwszy raz widzę..,
to znaczy nie widzę Słońca.
To wygląda jak...
Nie, to nie wygląda.
Księżyc przesłania zawszeświętą fotosferę
przywołując piekło
na chwilę
na całą wieczność.
na niebo nie można patrzeć bez specjalnych szkieł
ale ja przecież nic nie widzę
okopcone nad świeczką źrenice
pochłonęły już zmatowiałe tęczówki.
miliardy refleksów zgasły na zawsze.
Nadeszła cisza, opuścił nas Pan.
trawa już nie jest zielona,
a denaturat niebieski.
bawię się plastikowym korkiem.

bez tytułu - Asia
Plamy krwi
po chodniku
przez ulicę
pod furtką
po schodach
Szły prosto do domu
(kto drogę sobie skraca, do domu nie wraca)

moja anielskość - Genevieve
jestem aniołem w kalejdoskopie dnia
biel skrzydeł mych szarzeje
od niewystarczająco drogiego proszku
uśmiech nie jest promienny
jak na reklamie pasty do zębów
włosy nie lśnią - nie zajmuje się nimi żaden ekspert
jestem aniołem ...
w co drugi wtorek sprzedaję na bazarze
me tanie sny i mgliste przepowiednie
a po powrocie jem ziemniaki z maślanką
jestem aniołem ...
rano piję kawę z obitego kubka
lubię go za ciepło jego fajansu
potem w wysiągnietym szarym swetrze
połatanym na łokciach
siedząc na odrapanej podłodze
czytam dostojewskiego
jestem aniołem ...
tak mi się wydaje...
mam przesież aureolę...

bez tytułu - Gilbert
kąt Anioła
odkryty hańbą
skrzydła jak u owada szybkie
kurz
ruch
zawirowanie
widać światło
złe łóżko
okryte miłością
palce jak u kota zwinne
prześcieradło
walka
spełnienie
pokój pełen piór
i sierści
15.II.01

Schody - Herszełe
Stopień po stopniu, stopień po s,
Czasami dwa na raz, czasami mniej,
choć droga prosta, pod górę gna,
Na drążących kolanach, po chwili i bez.
Przepadła już młodość, minęły lata,
Reumatyzm wstrząsnął, przygięły dni
A droga do góry cały czas zbacza,
Krok za po kroku, bezsensowny trud.
Łatwo dziś polec, trudniej dalej iść
stare zasady nie zawsze są trafne.
lecz nie można ustawać, trzeba wciąż śnić,
podczas podróży nierzadko się padnie.
I coraz wyżej, i bliżej do chmur!
I coraz cieplej, choć w koło mróz!
I wreszcie koniec, wędrówki kres -
Dalej już pustka, dalej nie ma nic.
Bezkresna przepaść nad krawędzią chmur.
To Boski przekaz?, na co cały znój?!
Jam władcą chmur, wśród nich dziś płynę!
Ostatni krok. Najwyżej, zginę.

bez tytułu - Misiek
Rozrzucili nam włosów pukle
w akwariach złote zęby
wyrwali kapcie
Dziś
Patrzysz niewidzącym wzrokiem
nie myślisz nic nie czujesz
nic nie rozumiesz
nic Śpisz
Może jak Twe niebieskie oczy, 1,75
wzniesione ku górze, średnia budowa
Może krój spodni inny, kolor dawno wytarty
i na koszuli numer i na rękawie naszywka
Może jak Ty nie wiedział
prawie nie myślał, nie czuł nic
Może... zresztą nie, już nie
ważne. Śpij
głęboko
jak możesz

niepełnosprawna - egida
Głośny krzyk
potem ból
strata uczuć
jestem niepełnosprawna
przecież krzyczałam
gdy mi wysysano
uczuciowość
ale...
krzyczałam do tłumu
niepełnosprawnych
ludzi
31.01.2001
koniec
1 listopada 2001
Więcej twórczości członków Grupy Literacko-Dyskusyjnej "Szept", jak i informacje o samej grupie znaleźć możecie na stronie "Szeptu"

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Ilustracja: <a href='mailto:aszady@uw.lublin.pl'>Agnieszka ‘Achika’ Szady</a>

Snuję cichości
Monika Zając-Czerkies

6 IV 2024

więcej »
Ilustracja: <a href='mailto:aszady@uw.lublin.pl'>Agnieszka ‘Achika’ Szady</a>

Światowy Dzień Poezji 2024
D’Aria Galicka, Teresa Paryna, Katarzyna Hop-Drzewiecka, Waldemar Jagliński

23 III 2024

Światowy Dzień Poezji w roku 2024 powitajmy razem z przemyśleniami o Niej pióra Teresy Paryny (Przemyśl), Waldemara Jaglińskiego (Kraków), Katarzyny Hop-Drzewieckiej (Legionowo), D’Arii Galickiej (Przemyśl).

więcej »
Ilustracja: <a href='mailto:aszady@uw.lublin.pl'>Agnieszka ‘Achika’ Szady</a>

Łapaczka Snów
Ewelina Kudela

9 III 2024

Dygotając w przestrzeni
W polu serca człowieka
Sam człowiek się zastanawia
Co go jeszcze tu czeka?

więcej »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.