Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 4 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Gry

Magazyn CCXXXV

Podręcznik

Kulturowskaz MadBooks DriveThruRPG.com Skapiec.pl

Nowości

growe

  • Vow of Absolution
    Calum Collins, Christopher Colston, Chris Edwards, Christopher Handley, Jordan Goldfarb, Pádraig Murphy
więcej »

Zapowiedzi

growe (wybrane)

więcej »

Mike Elliott
‹Dzieła mistrzów›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułDzieła mistrzów
Tytuł oryginalnyFinal Touch
Data produkcjiwrzesień 2016
Autor
Wydawca Rebel.pl
Dystrybutor Rebel.pl
EAN3558380039990
Info2 - 4 osoby; od 8 lat
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Pojedynek na pędzle
[Mike Elliott „Dzieła mistrzów” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Znacie powiedzenie o psie ogrodnika? Bardzo dobrze przedstawione jest ono w „Działach Mistrzów” – grze, w której lepiej czasami coś popsuć i nie dostać punktów zwycięstwa tylko po to, żeby przeciwnik też na tym stracił.

Agata Hanak

Pojedynek na pędzle
[Mike Elliott „Dzieła mistrzów” - recenzja]

Znacie powiedzenie o psie ogrodnika? Bardzo dobrze przedstawione jest ono w „Działach Mistrzów” – grze, w której lepiej czasami coś popsuć i nie dostać punktów zwycięstwa tylko po to, żeby przeciwnik też na tym stracił.

Dziękujemy wydawnictwu Rebel.pl za udostępnienie egzemplarza gry na potrzeby recenzji.

Mike Elliott
‹Dzieła mistrzów›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułDzieła mistrzów
Tytuł oryginalnyFinal Touch
Data produkcjiwrzesień 2016
Autor
Wydawca Rebel.pl
Dystrybutor Rebel.pl
EAN3558380039990
Info2 - 4 osoby; od 8 lat
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Mike Elliot jest znanym twórcą gier kościanych i karcianych. Mało kto nie słyszał choćby o „Dice Masters” czy „Kamieniu Gromu”, których jest autorem. Tym razem wymyślił „Dzieła Mistrzów”, krótką grę karcianą, w której gracze wcielają się w malarzy kopiujących znane dzieła. Za ukończenie obrazu otrzymuje się punkty zwycięstwa. Czasami jednak bardziej opłaca się pogryzmolić obraz, aby przeciwnik dostał zdecydowanie niższy bonus.
W grze występują dwa rodzaje kart – te przedstawiające dzieło, które należy namalować, i te imitujące czynność tworzenia bądź niszczenia obrazu. Te pierwsze są dwustronne – z jednej strony zawierają informacje, jakie karty należy zagrać, aby dane dzieło ukończyć oraz liczbę punktów, którą przeciwnik otrzyma, jeśli obraz zostanie pogryzmolony. Z drugiej zaś widnieje zabawna wersja znanego malunku plus punkty otrzymywane za udane stworzenie kopii.
Zasady są bardzo proste. Gracze w swojej kolejce muszą wykonać jedną z akcji – retusz lub gryzmolenie obrazu. Retusz przyczynia się do ukończenia malunku, a gryzmolenie do jego niszczenia. Akcje wykonywane są za pomocą posiadanych na ręku różnokolorowych kart. Każde dzieło zawiera informację, ile kart i w jakich kolorach należy do niego dołożyć, aby je ukończyć z sukcesem. Jeśli chcemy wspomóc proces tworzenia, to możemy dołożyć tyle wymaganych kart, ile mamy ochotę. Jeśli chcemy (lub musimy z braku lepszych kart) dzieło zniszczyć, to dokładamy tylko jedną, ale taką, która nie mogłaby się przyczynić do retuszu. Obraz zostaje ukończony, gdy ktoś dołoży ostatnią wymaganą do tego kartę (lub da trzecią kartę gryzmołów), i zabierany jest przez odpowiedniego gracza ¬– tego, który go namalował lub tego, który go nie zniszczył. Rozgrywka kończy się, gdy ktoś uzyska wymaganą do automatycznego zwycięstwa liczbę punktów.
Gra przebiega bardzo szybko, zwłaszcza w dwuosobowym gronie. Wspomniany na pudełku 15-minutowy czas rozgrywki jest zdecydowanie zawyżony. Faktem jest, że dużo zależy od graczy – czy ograniczają się do dokładania kart, czy też próbują blefować i zmylić współgraczy. Opisy na pudełku i w instrukcji zachęcają właśnie do dodatkowej interakcji, ale muszę przyznać, że nie wynika ona naturalnie z mechaniki gry – jeśli ktoś będzie miał ochotę, to pokusi się o takie próby, w przeciwnym wypadku skończy się na zwykłym zagrywaniu kart. Autor podpowiada też, aby walcząc o wygraną, liczyć schodzące karty. Można, ale jest to zdecydowanie zbyt lekki tytuł, żeby grającym chciało się przy nim aż tak ruszać głową.
„Dzieła Mistrzów” to bardzo krótka, prosta gra, dobra na przerywnik pomiędzy bardziej wymagającymi tytułami. Najlepiej sprawdza się przy dwóch osobach. Przy trzech graczach rozgrywka wygląda podobnie (każdy przeciw każdemu), z tym że dzieła zniszczone trafiają do kolekcji obu osób, które nie pogryzmoliły obrazu. Jeśli graczy jest czterech, to grają jako dwuosobowe zespoły. Jest to tytuł bardzo losowy i często przyjdzie nam zniszczyć obraz, nawet gdybyśmy tego nie chcieli, bo po prostu nie dojdzie nam nic ciekawego do zagrania. Niestety najczęściej osoba, która dołoży pierwszą kartę do gryzmołów, doda też i trzecią, tracąc punkty na rzecz przeciwnika. Wprawdzie tworząc dzieło widzimy też to, które będzie malowane w następnej kolejności, co teoretycznie pozwala nam zaplanować, jakie karty zostawić, a jakich się pozbyć, ale niespecjalnie sprawdza się to w praktyce.
W grze tej bardzo brakuje mi jednej rzeczy. Obrazy, które malujemy, to zabawne kopie znanych dzieł. I aż się prosi, aby gdzieś na końcu instrukcji znalazła się ich lista wraz z autorami. Byłby to miły dodatek edukacyjny. Nie ukrywam, że sama nie znam wszystkich i chętnie bym się dowiedziała, kto jest ich twórcą (na razie udało mi się rozszyfrować jakieś 80% całości).
Jeszcze parę słów na temat strony wizualnej. Karty są zrobione z bardzo dobrego jakościowo papieru, a autor zadbał o to, żeby kolory różniły się też kształtami przypisanych do nich figur – a wszystko po to, aby osoby słabo rozróżniające barwy nie miały kłopotów z graniem. Niektóre parodie dzieł są naprawdę zabawne – jak na przykład kobiety z Tahiti grające w „Jungle Speed” (czyli zmienione dzieło Paula Gauguina). Niestety mój egzemplarz gry jest trochę felerny – znaczna część kart jest krzywo docięta, nie przeszkadza to w zabawie, ale wygląda źle (i karty są w pewien sposób znaczone, bo widać po rewersach te krzywe docięcia). Pudełko jest natomiast zdecydowanie za duże do swojej zawartości. Wprawdzie wszystko się ładnie mieści w wyprasce, ale niepotrzebnie zajmuje tyle miejsca.
Podsumowując – „Dzieła Mistrzów” to gra lekka i z przymrużeniem oka. Daleko jej uznanych innych tytułów tego autora, ale też i nie aspiruje do tego, by się z nimi porównywać. Potrafi być zabawna, ale wymaga do tego pewnego zaangażowania. Można się nią zainteresować, gdy szukamy czegoś krótkiego, dobrego do grania w dwie osoby. Muszę uczciwie przyznać, że z każdą kolejną partią grało mi się lepiej i na pewno chętnie do niej usiądę, jeśli nadarzy się okazja.
koniec
17 września 2016

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Zapiski niedzielnego gracza: Wolność i swoboda
Miłosz Cybowski

14 IV 2024

„Broforce” nie jest grą nową, ale lubię do niej wracać – ta brutalna platformówka nabija się z popkulturowych klisz w sposób podobny do filmowej serii „Expendables”. Robi to jednak o wiele lepiej. I zabawniej.

więcej »

Krótko o grach: Rodzina jest najważniejsza
Miłosz Cybowski

6 IV 2024

„Dziedzictwo: Testament Diuka de Crecy” jest jedną z tych gier, które w świetnym stylu łączą ze sobą temat z mechaniką. Rozbudowa drzewa genealogicznego naszej rodziny, aranżowanie udanych mariaży i dbanie o kolejnych potomków naprawdę wciąga.

więcej »

Erpegi ze starej szafy: Nie ma wody na pustyni
Miłosz Cybowski

17 II 2024

„Don′t Drink the Water” Matta Cuttera to solidna, nieskomplikowana przygoda, która świetnie oddaje klimat Martwych Ziem.

więcej »

Polecamy

Wyrzuty sumienia kanciarza

W świecie pdf-ów:

Wyrzuty sumienia kanciarza
— Miłosz Cybowski

Więcej, ciekawiej i za darmo
— Miłosz Cybowski

Starzy Bogowie nie śpią
— Miłosz Cybowski

Typowe miasto
— Miłosz Cybowski

Gnijący las
— Miłosz Cybowski

Roninowie pod zaćmionym słońcem
— Miłosz Cybowski

Księga wiedźmich czarów
— Miłosz Cybowski

Pancerni bez psa
— Miłosz Cybowski

Słudzy Pana Rozkładu
— Miłosz Cybowski

Mali, brzydcy i zieloni
— Miłosz Cybowski

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.