„Poszukiwacze zaginionego skarbu” to książka-gra z serii „Escape Quest”. Jest to książka pełna zagadek, które mają dostarczyć podobną rozrywkę, jaką znaleźć można w popularnych Escape Roomach. Poniższa recenzja nie zdradza żadnych ważnych informacji, można ją przeczytać bez ryzyka popsucia sobie zabawy.
Bądź jak Indiana Jones
[Antoine Bauza, Corentin Lebrat, Ludovic Maublanc, Théo Rivière „Poszukiwacze zaginionego skarbu” - recenzja]
„Poszukiwacze zaginionego skarbu” to książka-gra z serii „Escape Quest”. Jest to książka pełna zagadek, które mają dostarczyć podobną rozrywkę, jaką znaleźć można w popularnych Escape Roomach. Poniższa recenzja nie zdradza żadnych ważnych informacji, można ją przeczytać bez ryzyka popsucia sobie zabawy.
Dziękujemy wydawnictwu Egmont za udostępnienie egzemplarza książkogry na potrzeby recenzji.
Antoine Bauza, Corentin Lebrat, Ludovic Maublanc, Théo Rivière
‹Poszukiwacze zaginionego skarbu›
Escape roomy pojawiły się w Polsce kilka lat temu i stały się rozrywką tak popularną, że obecnie takich miejsc jest całe mnóstwo, istnieje nawet ich ranking. Dla tych, którzy jeszcze w takim miejscu nie byli, krótka informacja. Escape room to pokój (lub kilka połączonych ze sobą pomieszczeń), do którego wchodzi grupa osób, aby rozwiązać zagadkę i móc z niego wyjść. Wszystko ograniczone jest czasem, zwykle mamy godzinę na to, żeby uporać się z zadaniem. Organizator dzięki kamerom cały czas śledzi nasze wysiłki i na monitorze wyświetla nam wskazówki jeśli widzi, że utknęliśmy w jakimś miejscu.
Na fali popularności tego typu rozrywki zaczęły pojawiać się „pudełkowe” wersje, czyli coś na kształt gry planszowej, gdzie korzystając z dostarczonych w pudełku przedmiotów i nierzadko też Internetu należało w konkretnym czasie rozwiązać zadanie. Podobny cel mają „Poszukiwacze zaginionego skarbu” – książka z zagadkami, która wielkością, grubością i rysunkiem na okładce przypomina komiks. Zawartość jest już całkiem inna, składa się z serii powiązanych ze sobą zadań, tworzących spójną historię poszukiwania skarbu. Jak to działa? Na pierwszej stronie mamy informację o zasadach – nie czytamy książki klasycznie strona po stronie, a skaczemy pomiędzy zagadkami zgodnie ze wskazówkami, które uda nam się odnaleźć. Rozwiązaniem każdego zadania jest liczba, która oznacza numer strony, na którą musimy się udać, a na nowej stronie znajdziemy kolejne wyzwanie i tak dalej, aż do zakończenia. Aby mieć pewność, że udaliśmy się do właściwej strony, na jej górze jest informacja z jakiej strony powinniśmy zostać tu przekierowani. Jeśli numery się zgadzają, to oznacza, że zagadkę rozwiązaliśmy prawidłowo, jeśli nie, to trzeba kombinować dalej.
Wydawca zapewnia, że do zakończania przygody wystarczy nasz mózg i długopis. Potwierdzam – gra nie wymaga dostępu do internetu, nie potrzeba nawet kartki na notatki – te, jeśli są potrzebne, możemy robić na dwóch ostatnich stronach książki, które właśnie do tego celu służą. Oprócz tego dostajemy dwie zakładki, które służą do zaznaczania przedmiotów, które zebraliśmy trakcie wyprawy i sprawdzania, w które miejsca możemy podróżować w zależności od dostępnego środka lokomocji. Czy gra jest trudna? Niespecjalnie, ale jest to moja subiektywna opinia. Jestem osobą, która jest całkiem obeznana w tematyce escape roomów, zagadek i szyfrów więc z mojej perspektywy jest to idealny tytuł dla początkujących. Bardziej doświadczeni gracze też się nie powinni nudzić, aczkolwiek przefruną przez całość znacznie szybciej. Zaletą jest duża różnorodność zagadek, często wymagających niestandardowego myślenia. Jeśli kompletnie nie mamy pomysłu co zrobić, to na końcu książki znajdują się odpowiedzi – tłumaczą jakie jest rozwiązanie i z czego wynika. Odpowiedzi mieszczą się na dwóch stronach, które są ze sobą złączone, aby coś przeczytać należy je rozciąć. Wszystko po to, żeby przez przypadek nie przeczytać rozwiązania.
Dla kogo ta zabawa? Dla wszystkich, którzy lubią zagadki. Można grać samemu, można w kilka osób, na pewno nadaje się do grania rodzinnego, choć dla młodszych dzieci sporo zagadek będzie trudnych. Według producenta grupa docelowa to osoby powyżej dwunastu lat.
Ile czasu to trwa? Okładka sugeruje, że na całość trzeba przeznaczyć około trzech godzin. Nie ma jednak limitu czasu i nie ma też problemu, aby zabawę rozłożyć na kilka dni. Ja rozwiązywałam zagadki przez dwa dni i zajęło mi to nieco ponad dwie godziny.
Ile razy można w to zagrać? Tylko raz. Całość jest zgrabnie opowiedzianą historią, ale zagadki są jednorazowe. W teorii można by taką książkę przekazać znajomym, ale w praktyce jest to trudne, gdyż rozwiązywanie zagadek odbije się na stanie książki.
Ogólne wrażenia – muszę przyznać, że była to moja pierwsza styczność z Escape roomem w formie książki i jestem mile zaskoczona. Nie jest to zbiór luźnych zagadek, a cała historia. Wprawdzie do ukończenia całości musimy odwiedzić po kolei wszystkie miejsca, ale mamy pewien wpływ na kolejność wykonywania zadań. Plus za to, że w treści pojawiają się różne historyczne miejsca, co zachęciło mnie do sprawdzenia w Internecie jak w rzeczywistości wyglądają. Za treścią książkogry stoi grupa osób zwana Grupą Kaedama, na którą składa się czwórka bardzo znanych francuskich autorów gier planszowych – Antonine Bauza (
„7 Cudów Świata”,
„Takenoko”), Ludovic Maublanc (
„Cyklady”), Corentin Lebrat („Takenoko Chibis”) i Théo Rivière („Nagaraja”). Widać, że panowie się przyłożyli i zrobili książkę z logicznymi, możliwymi do rozwiązania (bez zgadywania, co autor miał na myśli) i zróżnicowanymi zagadkami. Całość utrzymana jest w przygodowych klimatach Indiany Jonesa, do czego nawiązują choćby charakterystycznie cieniowane litery w tytule. W dobie pandemii, gdy wychodzenie z domu jest ograniczone, warto sięgnąć po „Poszukiwaczy zaginionego skarbu”, aby we własnych czterech ścianach oddać się emocjonującej przygodzie.
– kanał informacyjny ogólny
