Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
komiksowekomiksowe
Cała historia… i to niejednaFilip (Fil) Wiśniowski Na wrocławskim rynku, o komiksach, spotkaniach z „kryształami” i hip-hopie Marcin Herman rozmawia z Filipem „Filem” Wiśniowskim, współtwórcą albumu „Sikalafo” (Mandragora).
Filip (Fil) WiśniowskiCała historia… i to niejednaNa wrocławskim rynku, o komiksach, spotkaniach z „kryształami” i hip-hopie Marcin Herman rozmawia z Filipem „Filem” Wiśniowskim, współtwórcą albumu „Sikalafo” (Mandragora).  Fil Fil: Cała historia zaczęła się w jednym z barów mlecznych we Wrocławiu. I proszę ja ciebie, ty prosisz mnie, nastąpiła taka akcja, że wchodzimy tam razem z Termosem na jakieś korytko (jedzenie – red.). Lista była dosyć niemrawa: jakieś kotlety, zupy, itd. Dosyć długa była ta lista. Czytamy, czytamy, czytamy… Oczywiście przy stolikach siedzą „kryształy” – tacy ludzie z marginesu, wujowie – i futrują (jedzą – red.). Tyłem do kasy siedział taki krępy „miszczu” (mężczyzna – red.) i futrował, futrował. Cały czas jadł. A przy ladzie z panią kasjerką toczył bój (kłócił się – red.) taki „miszczu”, któremu parę groszy brakowało do reszty. Ona do niego, żeby odszedł. A on huczy, huczy, huczy (awanturuje się – red.). W pewnym momencie ten gościu, co futruje, wstaje i mówi: „Zapłać tej pani!”. My nic. Gościu zapłacił. Wyszedł. Tamten skończył futrować, wstaje. Metr dwadzieścia w kapeluszu, o kulach. Odwraca się do nas i – „kwa, kwa, kwa, kwa, kwa” – zrobił kaczorka. Myślimy – „Spoko ziomek (porządny człowiek – red.)”. On do nas: „No i jak tam wuju, masz papieroska?”. „Nie, nie mamy. Sportowcy, nie palimy” – zaczęliśmy bajerę pociskać (zmyślać – red.). A ten: „Nie to nie, nie ma problemiku… Spoko. „. Odchodzi, odwraca się do nas, wyciąga piąstkę i mówi: „Sikalafo, małolat”. Pożegnał nas wspaniale. Stwierdziliśmy, że to godne jest zapamiętania. I od tej pory jest „Sikalafo”. Esensja: A co znaczy „Ciach bajera"?  Fil Esensja: W albumie „Ciach bajera”, jeden z bohaterów Maryan odmawia spożycia alkoholu, tłumacząc się wszytym pod skórę lekiem Esperal. Czy historia z „wszywką” również pochodzi z twojego osiedla? Fil: Z „wszywką” było tak. Był sobie gościu o ksywie Spadziaro, Arturro Spadziaro. Był klasycznym „kryształem” na Hubach. Wyszedł pewnego razu na „parafkę” (parafię, czyli osiedle – red.), wziął gitarę do ręki i w piaskownicy, gdzie bawią się dzieci, usiadł i zaczął grać: „Dziś na ścianie wydrapałem ręką twoje inicjały…”. Ja w ogóle nie wiedziałem, jaka piosenkę śpiewa. Już myślałem: z więzienia?! Śpiewa, śpiewa… Nagle podjeżdża „wujek” (mężczyzna – red.) Misiu (to był też kryształ, non-stop zamotany (pijany – red.)). Podchodzi do Spadziara i mówi: „Spadziaro, Spadziaro, robimy coś dzisiaj, pijemy?!”. Spadziaro na to, że nie bo „wszywka” jest. Chwila mija, Spadziaro wraca: „Dawaj Misiek, idziemy pić!” Misiek: „A co tobie?!” Spadziaro: „Wydłubałem se „wszywke” widelcem…”.  Fil Fil: W rymowankach specjalizuje się Termos, bo on ma manię rymowania. Chodzi i cały czas rymuje, rymuje i jeszcze raz rymuje. Reszta po połowie: trochę jest z ulicy, trochę dodajemy od siebie. Ale staramy się, żeby to było właśnie takie z życia wzięte. Esensja: W „Ciachu Bajera” i w „Sikalafo” dwie najbardziej charakterystyczne postacie to oczywiście Ryszard i Maryan. Kim oni są? Fil: No i znowu muszę opowiedzieć historię. Wszystko zaczęło się od tego, że wpadliśmy z Termosem na pomysł, żeby nakręcić film. Pojawiła się u nas w pracy taka możliwość. Mieliśmy kamerę i stwierdziliśmy, że trzeba wykorzystać ten sprzęt. Szybkie pomysły: co robimy? Krótki film, o „kryształach”. W czasie przeprowadzki z jednej firmy do drugiej znaleźliśmy w kartonach jakieś stare szmaty. Tu jakiś sweter. Wiadomo, sweterek „w serek”. Ja oczywiście bokserkę, żeby po polsku było (jeden z bohaterów „Sikalafo” nosi zawsze sweter „w serek”, drugi jest ubrany w podkoszulek na ramiączkach – red.). Termos wymyślił, żeby akcja rozgrywała się w kuchni. Wcieliliśmy się w postacie Rynia i Maryana. To był początek  Fil z Przemkiem Wroblem, szefem wydawnictwa Mandragora, na wrocławskim rynku przed restaurantem na ’P’. Esensja: Czy Ryszard i Maryan to ty i Termos? Dostrzegam pewne podobieństwo… Fil: Jednym słowem: tak. To tak jak Batman i Robin… <śmiech> tyle, że po polsku. Wcieliliśmy się w te postacie i tak po prostu wyszło. Esensja: Spróbuj opisać kim jest Maryan i kim jest Ryszard… Fil: Maryan jest bardzo poważnym człowiekiem. Bardzo sensownie podchodzi do życia. Jest ułożony i kontroluje cały rynek (sytuację – red.), wszystko, co się dzieje dookoła. Pełna kultura. Natomiast jego przyjaciel Ryszard jest całkowitym odwróceniem sytuacji (przeciwieństwem – red.). Totalny zamęt w głowie, nie przejmuje się tym, co się dzieje. Cały czas do przodu, byłe się nakirać (upić – red.). Żyje z dnia na dzień. Esensja: Jak pracujecie nad waszymi komiksami? W „Ciach bajera” sam rysujesz „Ryszarda i Maryana”. Jesteś podpisany także jako autor scenariusza. Jednak w „Sikalafo” znajdują się również komiksy Termosa z tymi postaciami. Jak to wygląda w rzeczywistości?  Fil rysuje Rynia i Maryana... Obecnie pracujemy tak, że siedzimy nad materiałem razem. Tak powstało „Sikalafo”. Najpierw była gadka na temat. Spisywaliśmy różne pomysły i takie tam inne fraszki. Następnie była kolejka „piątek” (50 ml alkoholu – red.). Musiał być bal, żeby było wspaniałe pisemko. Oczywiście ja nie pijam. Staram się stronić od alkoholu, ale człowiek zwany vel Termosem po prostu namawia, zachęca, no i nie ma przy nim inaczej. Chociażbym mówił, błagał: „Nie, dzisiaj nie.”. Zawsze było tak, że on donosił rządek „piątek”. Najpierw browarki, browarki, browarki, później „piątki” i mnie tak łudził, łudził (kusił – red.). Jak już w bani było (byli pijani – red.), to wtedy bazgranie, bazgranie i wychodziły takie mądrości, które są teraz w komiksie. Ale to dotyczy „szortów” (komiksów jednoplanszowych – red.). Akcja większości z nich rozgrywa się właśnie tam, gdzie powstały – w restauracji „P…” na wrocławskim rynku. Nie ujawniajmy nazwy, by nie robić reklamy, czy też antyreklamy. Wszystko jest w komiksie… Jeżeli mówimy o naszych dłuższych historyjkach, to już jest sprawa wymyślana przez Bartka i przeze mnie osobno. Umawiamy się tylko, że są tam nasze postacie Ryszard i Maryan, historyjka ma być w naszym mieszczańskim klimacie. I tyle. Dalej działamy osobno. „Sikalafo” jest właśnie podzielone na takie części: dłuższe historie i szorty. Esensja: Czego możemy spodziewać się w „Sikalafo"?  Ciach bajera do kostek! Historia Termosa jest o przygodzie Rynia i Maryana „chyba-gdzieś”. Pojawia się postać Ziutka-Drutka. To jest wędrownik, który lubi „kapuczino”. Dochodzi do wielkiej libacji alkoholowej. Nie będę zdradzał szczegółów. Trzeba dodać, że Termos jest ostrzejszy. On uderza w mocne sfery, nie szczypie się z niczym, jest dosadny. Esensja: W komiksie zadebiutowałeś się kilka lat temu z „Gwiezdną nabojką”. Fil: Zaryzykowałem robiąc ten komiks. Przez dłuższy czas, bodajże od 1991 roku, w ogóle nie rysowałem komiksów. Pochłonęła mnie koszykówka i stwierdziłem, że komiks jak na razie to nie dla mnie. Przez ten czas nic nie rysowałem. Aż nadszedł rok 1998, czy 1999 i pomyślałem, że zacznę coś tam sobie dłubać. Zacząłem robić komiks o „Gwiezdnych Wojnach”. Spotykałem się wtedy z Bartkiem u niego w Oleśnicy i mówiłem: „Słuchaj Bartek, co o tym sądzisz? Jak myślisz, jest sens ciągnąć coś takiego?”. On mówił: „Zrób 20 stron, może jakiś serial z tego wyjdzie, gdzieś się to wciśnie, na jakąś stronę internetową”.  Fil (po prawej) a la swój bohater... Esensja: A co robisz poza robieniem komiksów? Fil: No wiesz, opalam się… Samoopalacz, te sprawy… <śmiech> I jest wesoło. A tak poważnie to pracuję, jak każdy z nas. Poza pracą moim wspaniałym hobby jest komiks, gra w basket (koszykówkę – red.) – to jest moja największa miłość na tym świecie. Interesuje mnie jeszcze muza. Esensja: Jeśli jesteśmy już przy działalności pozakomiksowej i muzyce. Możesz powiedzieć coś na temat płyty, którą nagraliście wspólnie z Termosem? „Pablik emeryt"… Fil: „Pablik emeryt” to pomysł Termosa. On wyszedł z tym, żeby zrobić polski hip-hop, by pokazać wszystkim, że warto się przy tej muzyce pobawić. Napisał wspaniałe teksty. Muzyka była robiona z dnia na dzień i w ciągu tygodnia powstał połowiczny album. Esensja: Macie zamiar to wydać? Fil: Jeśli przyjdzie na to ochota któremuś z wydawców, to myślę, że tak.  Autograf dla Czytelników Esensji! Fil: To pokaże nam los, pokaże nam życie, pokaże na Przemek Wróbel, pokaże nam on i jego świta..! <śmiech> Jakieś pomysły już mamy. „Sikalafo” dopiero wychodzi i zobaczymy, co z tym będzie. Jeżeli coś się stanie, to ja jak najbardziej… „Sikalafo” ma moc. Nie ma takiego albumu w Polsce. Esensja: Jak rozumiem, wielka przyszłość przed wami? Fil: Może świetlana, któż to wie…? Esensja: Dziękuję za rozmowę.  10 sierpnia 2003 |
O albumie "Historia science fiction", polskiej fantastyce i całej reszcie, z Tomaszem Kołodziejczakiem rozmawia Marcin Osuch
więcej »
O pracy nad serią „Najwybitniejsi naukowcy” z Jordim Bayarrim rozmawia Marcin Osuch.
więcej »
Rozmowa o komiksach i nie tylko, przeprowadzona przez Marcina Osucha i Konrada Wągrowskiego ze Zbigniewem Kasprzakiem. Spotkanie z artystą odbyło się na jesieni zeszłego roku dzięki uprzejmości wydawnictwa Egmont.
więcej »
Jedenaście lat Sodomy
— Marcin Knyszyński
Batman zdemitologizowany
— Marcin Knyszyński
Superheroizm psychodeliczny
— Marcin Knyszyński
Za dużo wolności
— Marcin Knyszyński
Nigdy nie jest tak źle, jak się wydaje
— Marcin Knyszyński
„Incal” w wersji light
— Marcin Knyszyński
Superhero na sterydach
— Marcin Knyszyński
Nowe status quo
— Marcin Knyszyński
Fabrykacja szczęśliwości
— Marcin Knyszyński
Pusta jest jego ręka! Część druga
— Marcin Knyszyński
Krótko o komiksach: Sierpień 2003, cz. 3
— Daniel Gizicki, Marcin Herman
Krótko o komiksach: Maj 2003
— Daniel Gizicki, Wojciech Gołąbowski, Tomasz Kontny, Marcin Lorek
Cza-Cha dymi
— Paweł Ciołkiewicz
Krótko o komiksach: Listopad 2005
— Artur Długosz, Daniel Gizicki, Wojciech Gołąbowski, Tomasz Sidorkiewicz, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski
Szopkomiks odcinkowy
— Wojciech Gołąbowski
Krótko o komiksach: Październik 2001
— Marcin Herman, Marcin Lorek, Paweł Nurzyński
