Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 16 maja 2024

Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.

Książki

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe (wybrane)

Przestrzeń, czas i ruch
Sean Carroll
Antykwariat pod Salamandrą
Adam Przechrzta
Korowód
Jakub Małecki
Miasto pod jednym dachem
Iris Yamashita
Rakowiska
Magdalena Majcher
W dół, do ziemi
Robert Silverberg
Wszystko, co widziałeś
Cyryl Sone
Żółć
Małgorzata Oliwia Sobczak

więcej »

Zapowiedzi

książkowe

Mała draka w fińskiej dzielnicy
Marta Kisiel

więcej »

M. John Harrison
‹Viriconium›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Viriconium
Tytuł oryginalny	Viriconium
Data wydania	27 marca 2009
Autor	M. John Harrison
Przekład	Grzegorz Komerski
Wydawca	MAG
Seria	Uczta Wyobraźni
ISBN	978-83-7480-121-8
Format	600s. 135x205mm; oprawa twarda
Cena	45,—
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Rycerze Viriconium

M. John Harrison

« 1 … 3 4 5

M. John Harrison

Rycerze Viriconium

– Nie wszystkie królowe są Mamką Vooley – odpowiedział gospodarz, takim tonem, jakby właśnie zwyciężył w doniosłej dyspucie – i nie wszyscy rycerze są Ignacem Retzem. To, co widziałeś, już się wydarzyło, albo dopiero się wydarzy.

– Spraw, by to się pokazało raz jeszcze.

– Jestem tylko kustoszem tego gobelinu. Nie mogę go do niczego zmusić.

Retz odepchnął starca tak brutalnie, że mężczyzna upadł na kredens i strącił z niego tacę. Wystraszone koty rozbiegły się, unosząc w pyszczkach kęsy jedzenia.

– Nie mogę w to uwierzyć! – zawołał Retz.

Zerwał gobelin ze ściany i dokładnie go obejrzał. Wydawało się, że ma nadzieję zobaczyć na nim jeszcze jakiś ruch. Tkanina nie ukazała jednak niczego więcej i pozostała tylko tkaniną. Retz cisnął ją na podłogę i kopnął.

– Jak mógłbym dalej żyć własnym życiem, gdybym uwierzył w to, co zobaczyłem? – spytał sam siebie.

Zwrócił się na powrót do starego mężczyzny, chwycił go za ramiona i potrząsnął nim.

– Dlaczego mi to pokazałeś? Jak teraz ma wystarczyć mi to upiorne miasto?

– Nie musisz przez cały czas żyć tak jak dotąd – odparł gospodarz. – Sami tworzymy światy, w których żyjemy.

Retz znów go odepchnął. Mężczyzna uderzył głową w kredens, wydał z siebie dziwny, gniewny jęk i znieruchomiał. Chyba jednak nie umarł.

Przez kilka kolejnych minut Retz chodził nerwowo w tę i z powrotem – od okna pod ścianę, na której jeszcze przed chwilą wisiał gobelin.

– Jak mam teraz żyć? Jak mogę żyć? – powtarzał.

Po chwili podbiegł do pulpitu i spróbował oderwać od niego rzeźbę orła. Teraz w mieście na pewno zapanował już dzień, kaszlący ludzie z pewnością już ogrzewali swe dłonie nad naftowymi płomieniami Cynowego Rynku. Miał kilka godzin, podczas których zdążyłby sprzedać ptaka, zdobyć konia i nóż i wyjechać, zanim polowanie zaczęłoby się na nowo. Opuściłby miasto konno przez Nawiedzoną Bramę i pojechał na południe, by nigdy już tu nie powrócić.

Ptak się poruszył. W pierwszej chwili Retz pomyślał, że rzeźba po prostu obluzowała się na drewnianym cokole. Zaraz potem jednak poczuł ostry ból w lewej dłoni i kiedy spojrzał w dół, zrozumiał, że drapieżnik ożył i szarpie się w jego uścisku. Ptak przekręcił głowę i spojrzał na niego zimnym, wrogim spojrzeniem. Orzeł oswobodził jedno skrzydło, po chwili drugie i wznowił walkę ze zdwojoną siłą. Retz zdołał utrzymać go jeszcze przez sekundę czy dwie, lecz potem, krzycząc w panice i z odrazy, puścił ptaka i zatoczył się chwiejnie do tyłu, z rozedrganymi, pociętymi boleśnie rękoma. Potknął się o coś leżącego na podłodze, przewrócił i po chwili spojrzał w niebieskie jak porcelana oczy starca.

– Wynoś się z mojego domu! – krzyknął gospodarz. – Mam cię dość!

Tymczasem ptak wzbił się zwycięsko w powietrze i zaczął krążyć po pokoju, tłukąc wielkimi skrzydłami o ściany. Skrzeczał. Światło krzesało na jego piórach miedziane rozbłyski. Koty przycupnęły w najwyższym przerażeniu pod meblami.

– Pomóż mi! – poprosił Retz. – Ten orzeł jest żywy!

Starzec jednak wciąż leżał na podłodze jak sparaliżowany. Zacisnął usta.

– Sam to na siebie sprowadziłeś.

Retz podniósł się i spróbował przejść przez pokój do drzwi wychodzących na schody. Ptak, który do tej pory obsesyjnie zmagał się z własnym cieniem na ścianie, natychmiast rzucił się na twarz Ignace’a, atakując jego oczy, drapiąc ostrymi pazurami szyję i klatkę piersiową. Retz wrzasnął, zerwał z siebie drapieżnika i cisnął nim o podstawę ściany, gdzie zdezorientowany orzeł łopotał przez chwilę skrzydłami, a następnie skierował swą agresję przeciwko jednemu z kotów. Retz patrzył na to przerażony. Przycisnął dłonie do skrwawionej twarzy i wypadł z pokoju, po czym zbiegł pędem po wąskich schodach i wyskoczył na podwórko. Zatrzasnął za sobą drzwi.

Wciąż było ciemno.

Retz usiadł na progu i ostrożnie obmacał kark i szyję, by sprawdzić jak poważne odniósł obrażenia. Zadrżał. Rany wcale nie były płytkie. Nad nim wciąż rozlegało się skrzeczenie i łopot skrzydeł uwięzionego wewnątrz ptaka. Gdyby orłowi udało się uciec, z pewnością znalazłby Ignace’a. Ledwie krew przestała płynąć, Retz wycofał się chwiejnym krokiem przez dziedziniec i przeszedł pod łukowatym sklepieniem. Znalazł się w miejscu, którego nie znał.

• • •

Stał w szerokiej, otwartej alei, ograniczonej z obu stron stosami śmieci i gruzów oraz zniszczonymi budynkami. W kilku miejscach ulicę przecinały bezsensowne okopy, po obu stronach płonęły bez entuzjazmu ogniska. Spękane kasztanowce pokrywała warstwa kurzu, pył zalegał na wykorzenionych balustradach. Choć nie było nawet najmniejszego znaku nadchodzącego świtu, niebo w jakiś sposób zalewało wszystko niecodziennym, błoniastym światłem. Prostokątny dziedziniec za plecami Retza utworzył coś w rodzaju wysokiej wieży. Początkowo Ignace pomyślał, że wciąż ogląda gobelin starca, potem przyszło mu do głowy, że to Mamka Vooley toczy z nim wśród nocy wojnę za pomocą jednej ze swych niszczycielskich broni; wreszcie nie wiedział, co myśleć. Ruszył nerwowym krokiem w stronę kanału, po chwili pobiegł. Biegł bardzo długo, lecz nie odnalazł kanału. Pod jego stopami melodyjnie grzechotały akry potrzaskanych dachówek. Kiedy oglądał się za siebie, wciąż widział wieżę, choć ta malała z każdą chwilą i wreszcie zapomniał, gdzie powinien jej szukać.

Przez całą noc nie miał pojęcia, gdzie jest, ale wyczuwał, że musi znajdować się na wysokim płaskowyżu, omiatanym wiatrami i w całości pokrytym pyłem i ruinami tego nieznanego mu miasta. Wicher kąsał go zjadliwie w zadane przez orła rany. Deszcz pyłu i kurzu bębnił o zrujnowane mury. Raz, z któregoś z odległych budynków doleciała go muzyka – gorączkowe uderzenia w wielki, płaski bęben, piskliwe, urywane zawodzenie instrumentu przypominającego klarnet. Kiedy jednak skierował się w tamtą stronę, na powrót zapanowała cisza. Przestraszył się i uciekł.

Potem, zupełnie blisko niego, ktoś wśród ruin – niewątpliwie człowiek – wydał z siebie śpiewny odgłos „U lu lu lu”. Natychmiast odpowiedziało mu dalekie, podobne psiemu, wycie. Retz umknął pomiędzy długimi pagórkami gruzów i śmieci, po czym przez jakiś czas krył się w wypatroszonej muszli budynku wyglądającego na katedrę. Kiedy siedział w nim już około godziny, na zewnątrz pojawiło się kilka niewyraźnych postaci. Zaczęły w ciszy, energicznie kopać na ulicy rów. Nagle coś im przerwało: wszyscy unieśli wzrok ku niebu i zobaczyli. Retz nie wiedział co. Nieznajomi uciekli, zabierając ze sobą szpadle. Tymczasem Ignace usłyszał w ciemności wokół szuranie stóp. Ktoś przeciągle westchnął. Wstrząsająco blisko rozległo się „U lu lu”, po czym znów został sam. Kimkolwiek byli niewidoczni prześladowcy, przyjrzeli się mu i zostawili go w spokoju, stwierdziwszy, że nie jest interesujący.

Tuż przed świtem wyszedł z budynku i ruszył okopem, który obcy wykopali w ulicy. Był płytki, nieudany, już teraz wypełniał go nanoszony bezustannie przez wiatr szary piach. Około mili dalej natknął się na ludzkie zwłoki ukryte za wysokim do pasa murkiem.

Retz przyklęknął i przyjrzał się martwemu.

Leżał, jakby padł, uciekając przed kimś. Kończyny miał wykrzywione, jedną ręką wyraźnie złamaną. Był muskularnie zbudowany, odziany w luźną białą koszulę i czarne moleskinowe spodnie przewiązane pod kolanami czerwoną nicią, którą miał też na masce w kształcie rybiego łba – ryba przypominała łososia o tłustych, obwisłych wargach, smętnych, wyłupiastych oczach i grzebieniu ze sztywnych płetw. Maskę zakładało się w ten sposób, że gdyby trup wstał, szkliste oczy patrzyłyby ku niebu. Do ramion miał uwiązane zielone wstążki, które trzepotały i szeleściły na wietrze. Obok, tak jak został upuszczony, leżał przebijający się stopniowo przez gruz nóż energetyczny, z którego biły strumieniem ku górze toksyczne żółte drobinki światła.

Zabrali mu buty. Białe, nagie stopy miał przyozdobione granatowym tatuażem, na pierwszy rzut oka wyglądającym jak żyły.

Retz wpatrywał się w trupa dłuższą chwilę. Potem wspiął się na murek i dokładnie rozejrzał po pustej ulicy. Bez względu na to, w jakie miejsce cisnął go starzec do spółki ze swym orłem, tutaj na pewno także była jakaś Mamka Vooley. Dziesięć minut później Retz wyszedł zza murku, przebrany w strój trupa. Ubranie było przyciasne i miał nieco kłopotów z założeniem rybiej głowy, we wnętrzu której potwornie cuchnęło, ale wreszcie udało mu się przywiązać i czerwoną nić i zielone wstążki. Zabrał też nóż. Wreszcie nastał świt; na wschodniej krawędzi nieba, ponad pasmami żółcieni i szmaragdów uniosła się pokrywa brązowawych chmur i ukazała strome wzgórze, którego wcześniej nie zauważył. Jego szczyt był usiany wieżami, starymi fortyfikacjami i miedzianymi kopułami starożytnych obserwatoriów. Retz ruszył w stronę miejsca, w którym zniknęli kopacze okopów. „Shroggs Royd” głosiły tabliczki na rogach zniszczonych ulic. „Rue Ouled Nail” i wreszcie „Rue Sepile”.

Tego popołudnia wybuchła sucha burza. Drobinki piasku wzbijały się pod ołowiane niebo.

« 1 … 3 4 5

25 lutego 2009

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Każde martwe marzenie
Robert M. Wegner

3 XI 2017

Prezentujemy fragment powieści Roberta M. Wegenra „Każde martwe marzenie”. Książka będąca piątym tomem cyklu „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” ukaże się nakładem wydawnictwa Powergraph w pierwszej połowie 2018 roku.

więcej »

Niepełnia
Anna Kańtoch

1 X 2017

Zamieszczamy fragment powieści Anny Kańtoch „Niepełnia”. Objęta patronatem Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.

więcej »

Różaniec – fragment 2
Rafał Kosik

10 IX 2017

Zapraszamy do lektury drugiego fragmentu powieści Rafała Kosika „Różaniec”. Objęta patronaterm Esensji książka ukazała się nakładem wydawnictwa Powergraph.

więcej »