Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 4 maja 2024
w Esensji w Esensjopedii

Andriej Diakow
‹Do światła›

EKSTRAKT:50%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułDo światła
Tytuł oryginalnyК свету
Data wydania27 czerwca 2012
Autor
PrzekładPaweł Podmiotko
Wydawca Insignis
CyklUniwersum Metro 2033
ISBN978-83-61428-69-5
Format328s. 140×210mm
Cena34,99
Gatunekfantastyka
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup

Postapokaliptyczny traktat o nadziei
[Andriej Diakow „Do światła” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Najgorzej na recepcję „Do światła” wpływa fakt, iż opatruje się ją logiem „Metra 2033”. W zestawieniu z bestsellerem Glukhovsky’ego – czyli powieścią, która w konwencji podgatunku fantastyki postapokaliptycznej może być uznana za majstersztyk – książka Diakowa wypada dość blado. I chyba nie można mówić tu o porażce, tylko o zbyt wysoko zawieszonej poprzeczce.

Paweł Micnas

Postapokaliptyczny traktat o nadziei
[Andriej Diakow „Do światła” - recenzja]

Najgorzej na recepcję „Do światła” wpływa fakt, iż opatruje się ją logiem „Metra 2033”. W zestawieniu z bestsellerem Glukhovsky’ego – czyli powieścią, która w konwencji podgatunku fantastyki postapokaliptycznej może być uznana za majstersztyk – książka Diakowa wypada dość blado. I chyba nie można mówić tu o porażce, tylko o zbyt wysoko zawieszonej poprzeczce.

Andriej Diakow
‹Do światła›

EKSTRAKT:50%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułDo światła
Tytuł oryginalnyК свету
Data wydania27 czerwca 2012
Autor
PrzekładPaweł Podmiotko
Wydawca Insignis
CyklUniwersum Metro 2033
ISBN978-83-61428-69-5
Format328s. 140×210mm
Cena34,99
Gatunekfantastyka
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup
Po świetnym „Metrze 2033” Glukhovsky chciał przedłużyć żywotność swojego postapokaliptycznego świata. Zebrał więc kilku rosyjskich pisarzy i zachęcił ich do osadzenia akcji swoich powieści w jego autorskim uniwersum. Do dziś wydano – jeśli dobrze policzyłem na rosyjskiej stronie internetowej „Metra 2033” – około 25 książek. W Polsce dotychczas przetłumaczono dwie powieści: „Piter” i „Do światła”.
Po książkę Diakowa fan „Metra 2033” może sięgać z obawą. Na usta bowiem od razu ciśnie się pytanie – czym jest ta powieść? Godną pierwowzoru kontynuacją czy raczej marną podróbką, wytworem przeciętnego epigona? Do powieści zasiadłem z podobnymi dylematami, jednak jej lektura nie rozjaśniła mi sytuacji. Wobec „Do światła” i całej serii „Uniwersum Metro 2033” wciąż mam mieszane uczucia.
Realia powieści wszystkim fanom sagi są dobrze znane. W czasie wojny atomowej nieliczni szczęśliwcy chowają się w podziemiach, metrach, schronach. Gdy po dwudziestu latach chcą wyjść na powierzchnię, okazuje się, że świat zmienił się nie do poznania. Pustkowia zamieszkują popromienne bestie i potwory, a zatruta woda w wielu miejscach jest niezdatna do picia.
Rzecz zaczyna się w podziemiu, gdzie mieszkańcy petersburskiego metra chcą, by stalker Taran, poprowadził ekspedycję do Kronsztadu, skąd ktoś nadaje sygnał z latarni morskiej. Zrozpaczeni ludzie wierzą, że znajduje się tam czysta, nieskażona promieniowaniem ziemia. Ich nadzieję podsycają tajemniczy fanatycy – wyznawcy Exodusu. Taran zgadza się przewodzić grupie ludzi w wyprawie. W zamian jednak żąda Gleba – dwunastoletniego sieroty, w którym dostrzega potencjał i talent potrzebne do wyszkolenia chłopca na stalkera. Oddział komandosów opuszcza metro i wyrusza w poszukiwaniu źródła światła, a w czasie podróży między Glebem i Taranem zaczyna rodzić się więź.
Jakie tajemnice skrywają wyznawcy Exodusu? Co czeka stalkerów u celu wyprawy? Ilu z nich obroni się przed niebezpieczeństwami pustkowi i dotrze do upragnionego Kronsztadu? Jaką rolę odegrają w życiu Tarana i Gleba żeglarze pływający po wodach morza Bałtyckiego? Fabuła skrzy się od podobnych zagadek i niespodziewanych zwrotów akcji. I z jednej strony jest to plus książki, że „dużo się w niej dzieje”, z drugiej jednak można odnieść wrażenie, że autor jak najszybciej chciał doprowadzić nić fabuły do końca. Miejscami brakuje przerwy, wytchnienia, dłuższego opisu lub dialogu – wraz z nadmiernym nagromadzeniem akcji spada napięcie, fabuła jest miejscami jednostajna i monotonna.
To nie jedyny techniczny „zgrzyt” „Do światła”. Kilka rozdziałów zaczyna się od dwóch, trzech akapitów, w których autor poucza czytelnika w tematach nadziei, instynktu samozachowawczego, przemijania, chciwości, etc. I może gdyby te krótkie „wykłady” padły z ust bohaterów, bądź były podane w formie dziennika którejś z postaci, zabrzmiałyby autentycznie. Wygłoszone jednak przez auktorialnego narratora wypadają tendencyjne i śmieszne. Autor wywołał efekt przeciwny swoim zamiarom. Zamiast patosu mamy groteskę, zamiast autentyczności – sztuczność. Pisarz chciał ukazać kilka prawd o życiu po zagładzie i nieświadomie zawłaszczył sobie prawo do oceny bohaterów. Innymi słowy narzucił pewien punkt widzenia i odebrał – czy próbował odebrać – czytelnikowi możliwość wartościowania postaw etycznych swoich postaci. A szkoda. Wystarczyło odpuścić sobie moralizatorskie zapędy i powieść całościowo zabrzmiałaby lepiej. Inaczej na przykład przedstawił Diakow zagadnienie kanibalizmu. Ten problem został mocno osadzony w fabule, stał się również nieodłączną częścią świata przedstawionego. Wątek ukazany w ten sposób nie podaje na tacy gotowego rozwiązania, lecz zmusza czytelnika do refleksji.
Odchodząc od tych teoretycznoliterackich problemów i wybaczając pisarzowi słabsze fragmenty (pamiętajmy – „Do światła” jest debiutancką książką Diakowa, napisaną w trochę ponad dwa miesiące), można powiedzieć, że jest to dobra powieść rozrywkowa. Na korzyść pisarza przemawia także fakt, że po trochę nieudanym początku całość się rozkręca, a ostatnie sto stron nie pozwala oderwać się od lektury – dzięki dobremu finiszowi „Do światła” zostawia po sobie dobre wrażenie. Jest to też po trochu traktat o nadziei, która – w myśl wyświechtanego frazeologizmu – umiera ostatnia. Taran i Gleb dążą niestrudzenie do postawionego im celu, a dzięki uporowi i niezłomności szybko zjednują sobie sympatię czytelnika. Kto wie, może właśnie dlatego powieść została laureatem rosyjskiego konkursu na najlepszą historię związaną z „Uniwersum Metro 2033"?
Czy fani SF postapokaliptycznego będą usatysfakcjonowani lekturą? To zależy. Jeśli oczekują zanurzenia się w świat pustkowi zamieszkanych przez popromienne mutanty to z pewnością książka im się spodoba. Z drugiej jednak strony, to właśnie miłośnicy post-apo – mający za sobą prozę Strugacckich, McCarthy’ego, czy chociażby Baranieckiego i Glukhovsky’ego – wymagają więcej od tego typu pozycji i mogą, podobnie jak autor tej recenzji, odczuć niedosyt.
W niezwykle ciekawej sytuacji postawieni są wszyscy autorzy tworzący serię „Uniwersum Metro 2033”. Wydanie książki z logiem Glukhovsky’ego daje szansę szybkiej promocji i błyskawicznego wspięcia się na parnas s-f. Z drugiej strony jednak na samym starcie odbiera im to szansę na wybicie się ponad pewien poziom. Balansują oni po cienkiej granicy, która oddziela kontynuację od epigonizmu. Narażają się także na sytuację, w której silnie podporządkowanie wymogom konwencji serii „Uniwersum Metro 2033” może (choć, rzecz jasna nie musi) ograniczyć ich pole twórczego manewru, a w skrajnym przypadku – odebrać możliwość odciśnięcia na książce indywidualnego autorskiego piętna.
Jak całościowo ocenić pomysł serii „Uniwersum Metro 2033"? Myślę, że na ferowanie podobnych wyroków jest jeszcze za wcześnie. Pamiętając o sukcesie książki Glukhovsky’ego, można się spodziewać, że wydawnictwo Insignis nie zrezygnuje z tłumaczenia i publikowania kolejnych tytułów. Trzeba więc poczekać na kolejne trzy, cztery powieści i dopiero wtedy odtrąbić sukces lub porażkę.
koniec
7 lipca 2012

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

PRL w kryminale: Nie bądź jak kura w Wołominie!
Sebastian Chosiński

3 V 2024

Szczęsny to ma klawe życie! Nie nudzi się nawet jednego dnia, ponieważ w peerelowskiej Warszawie zbrodnie popełniane są bez opamiętania. A że jest inteligentny i zawsze dopina swego, wzbudza podziw współpracowników i przełożonych. Miewa też magnetyczny wpływ na kobiety, chociaż nie pozwala sobie zamącać umysłu ich urodą. Dlatego też udaje mu się w końcu rozwikłać w „Dwóch włosach blond” wielce skomplikowaną intrygę kryminalną.

więcej »

Przerwane beztroskie dzieciństwo
Marcin Mroziuk

2 V 2024

Z jednej strony „Sprzedawca marzeń” to po prostu wciągająca powieść przygodowa, z drugiej zaś strony książka Katarzyny Ryrych przybliża młodym czytelnikom gęstniejącą atmosferę przed wybuchem II wojny światowej i cierpienia ludności cywilnej na jej początku.

więcej »

Krótko o książkach: Komu mogłoby zależeć?
Joanna Kapica-Curzytek

2 V 2024

W „PS. Dzięki za zbrodnie” jest bardzo dużo tropów prowadzących w stronę klasycznej powieści detektywistycznej. Znajdziemy tu wszystko, co najlepsze w gatunku cozy crime.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Tegoż autora

Spacery po Bukareszcie
— Paweł Micnas

Śmietnik umysłowy
— Paweł Micnas

Zbrodniarz o dwóch twarzach
— Paweł Micnas

Kresy polskie i opowieści
— Paweł Micnas

O pożytkach miejskich przechadzek
— Paweł Micnas

Literacki gulasz
— Paweł Micnas

Klaser ze znaczkami końca
— Paweł Micnas

Dzika Polska
— Paweł Micnas

Leningrad była kobietą
— Paweł Micnas

Pan z cukrowni
— Paweł Micnas

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.