Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 26 kwietnia 2024

Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.

Książki

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe (wybrane)

Diabeł zabierze was do domu
Gabino Iglesias
Billy Summers
Stephen King
Świat Lodu
B.V. Larson
Detektywi z Domu pod Dębem
Tomasz Duszyński
Furyborn. Zrodzona z furii
Claire Legrand
Opowieść o dwóch morderstwach
Heather Redmond
Przepraszam, tu był trup
Marta Matyszczak
W tych szacownych murach

więcej »

Zapowiedzi

książkowe

Kwintesencja wszystkiego
Suzie Sheehy
Maigret u pana ministra
Georges Simenon
Złowieszczy dar
Emily Thiede

więcej »

Sheri S. Tepper
‹Trawa›

EKSTRAKT:	30%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Trawa
Tytuł oryginalny	Grass
Data wydania	22 kwietnia 2015
Autor	Sheri S. Tepper
Przekład	Robert Waliś
Wydawca	MAG
Cykl	Arbai
Seria	Artefakty
ISBN	978-83-7480-541-4
Format	432s. oprawa twarda
Cena	39,—
Gatunek	fantastyka
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Mowa trawa, albo o tym jak wzorowa pani domu odkrywa uroki zoofilii
[Sheri S. Tepper „Trawa” - recenzja]

Beatrycze Nowicka

„Trawa” Sheri S. Tepper to książka, w której wątek „naukowy” przyprawił mnie o głęboką irytację, wątek obyczajowy okazał się sztampowy, wątek kontaktu z obcą inteligencją nie wniósł niczego nowego, wątek okołoreligijny oględnie mówiąc nie poraził swą głębią, postaci były nieciekawe a akcja rozwijała się nader ospale.

Beatrycze Nowicka

Mowa trawa, albo o tym jak wzorowa pani domu odkrywa uroki zoofilii
[Sheri S. Tepper „Trawa” - recenzja]

Sheri S. Tepper
‹Trawa›

EKSTRAKT:	30%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Trawa
Tytuł oryginalny	Grass
Data wydania	22 kwietnia 2015
Autor	Sheri S. Tepper
Przekład	Robert Waliś
Wydawca	MAG
Cykl	Arbai
Seria	Artefakty
ISBN	978-83-7480-541-4
Format	432s. oprawa twarda
Cena	39,—
Gatunek	fantastyka
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Zamysł całej serii „Artefakty” wydaje się jak najbardziej chwalebny. Sama „Trawa” zebrała zresztą komplet bardzo przychylnych recenzji. I trzeba powiedzieć – powieść Tepper ma w sobie to coś. Coś, co sprawia, że po przeczytaniu kilku rozdziałów ma się ochotę odłożyć książkę na półkę, a potem czym prędzej o niej zapomnieć. Sam początek brzmi jeszcze obiecująco – barwna sceneria, dosyć sympatyczna postać Dimity, zagadka w tle. Czytelnicze zainteresowanie szybko jednak ustępuje znudzeniu.

Akcja powieści wlecze się wręcz niemiłosiernie powoli, w dodatku obfituje w rozwiązania, które każą wątpić w inteligencję bohaterów oraz to, czy autorka głębiej zastanowiła się nad kreacją świata przedstawionego.

Oto w dość odległej przyszłości, w której ludzie skolonizowali szereg planet, pojawia się tajemnicza zaraza. Władająca Terrą Świętość (rodzaj kultu i zarazem organizacji politycznej) zaprzecza istnieniu śmiertelnej choroby, jednocześnie jej wysoko postawieni przedstawiciele usiłują szukać lekarstwa. Wydaje się, że od plagi wolna jest planeta zwana Trawą. Mieszkający tam arystokraci (zwani bonami) nie życzą sobie ingerencji z zewnątrz tudzież prowadzenia badań nad ich światem. Kiedyś zgodzili się jednak, by Świętość założyła na planecie klasztor, którego mnisi prowadzą badania archeologiczne w ruinach miasta należącego do wymarłej rasy Arbaiów. Co więc robi hierarcha Świętości? Pomyśleliście może, że wraz z kolejną grupą zakonników wysyła również kilku lekarzy w przebraniach wraz z zakamuflowanym sprzętem medycznym? O nie, to by było za proste.

Zamiast tego hierarcha deleguje tam swojego siostrzeńca w charakterze ambasadora. Rzeczony siostrzeniec wraz z żoną zostają poinformowani, że misja jest ściśle tajna, tak że ukrywają prawdziwy cel przybycia na Trawę nawet przed własnymi dziećmi. Równocześnie Świętość wysyła do bonów list, w którym wprost pisze o zarazie i prosi o pomoc. Na misję mającą ocalić ludzkość państwo Yrarier zabierają swoje dzieci, kochankę pana domu, dwóch księży-spowiedników, sześć koni (bo podobno arystokraci lubią polować, więc ludzie umiejący jeździć konno powinni łatwiej się z nimi zintegrować) i ani jednego naukowca.

Już na miejscu Marjorie Yrarier z wielkim zapałem zajmuje się urządzeniem nowej siedziby (szczegółowo omawiając z miejscowymi rzemieślnikami kolorystykę wnętrz i rodzaje tkanin na zasłony oraz obicia), a potem organizowaniem balu. Wysłannicy Świętości szybko zauważają, że na planecie istnieje podział na kosmoport i kilkanaście rozrzuconych na dużym obszarze posiadłości ziemskich. Mieszkańcy kosmoportu są otwarci na obcych, chętni do współpracy, mają też swoje szpitale tudzież słynną nie tylko na ojczystej planecie mikrobiolog. Bonowie zaś nie mają pojęcia o niczym poza własnymi tradycjami. Znów można by zapytać – co w takim razie robią nasi przyszli zbawcy ludzkości? Otóż zamiast skontaktować się z lekarzami z miasta ze wszystkich sił starają się przypodobać bonom. Nie wiem, wyobrażają sobie, że któregoś dnia, na podwieczorku, jakaś dama strzepując okruszek z falbanki sukni oznajmi „ach tak, w kwestii tej zarazy, której u nas nie ma i wobec której nauka XXXI1) wieku jest bezradna, przypadkiem wiemy, co ją powoduje i jak ją leczyć”? Oczywiście, jak słusznie kiedyś zauważono, głupota ludzka jest niezmierzona a nepotyzm prowadzi do sytuacji, gdzie ważne stanowiska otrzymują ludzie niekompetentni. Tyle że jak sięgam po utwór SF, zasadniczo oczekuję opowieści o jednostkach inteligentnych, poszukujących, stawiających czoło wyzwaniom.

Rozmaitych głupot znalazłoby się w „Trawie” więcej: antyutopijny opis zmagającej się z przeludnieniem Terry (gdzie nielegalna jest antykoncepcja i aborcja, ale „nadmiarowym” ludziom odmawia się edukacji i opieki medycznej, a w razie zajścia w ciążę bądź spłodzenia potomka odstrzeliwuje się ich na miejscu) okraszony stwierdzeniem „na Terrze (…) [władze] utożsamiały się z judeochrześcijańskim dziedzictwem”, wyprawa ratunkowa, na którą bohaterowie wyruszają bez porządnej broni, tajemnicze nieodcyfrowane przez kilkadziesiąt lat pismo Arbaiów, którego odczytanie (w ciągu kilku godzin) jest możliwe po tym, jak jedna z postaci rzuca uwagę na temat konkretnego znaku, to, że członkowie wyżej wzmiankowanej wyprawy czekają owe parę godzin, bo a nuż stare zapiski sprzed tysięcy lat dostarczą informacji potrzebnej dla ocalenia osoby porwanej przez kogoś zupełnie innego… Tepper postanowiła też na końcu wyjaśnić pochodzenie plagi, jej rozprzestrzenianie się tudzież… biochemię powodującego ją wirusa. Wyjaśnienia te swoją bzdurnością doprowadziły mnie do stanu wrzenia, tak iż napisałam na ten temat osobny artykuł. Nie da się ich nawet obronić odrębnością świata powieści, ponieważ są wewnętrznie sprzeczne.

Nierzadko utwór literacki ratują przekonujące postaci. Te wykreowane przez Tepper są szablonowe. Roderigo Yrarier jest arystokratą, ciągle potrzebującym potwierdzać swą męskość, porywczym, zazdrosnym, narzekającym na oziębłość żony i pocieszającym się w ramionach kochanki. Ta zaś jest typem kociaka, kobietą dbającą głównie o urodę, uwielbiającą kolor różowy i błahą paplaninę. Syn Roderiga, Anthony, to łagodny maminsynek, będący osłodą życia Marjorie. Córka, Stella jest kapryśną, upartą nastolatką, budzącą w matce ciągłą irytację. Choć pani Yrarier często krytykuje dziewczynę, ona sama pojawia się rzadko i zaledwie kilka razy czytelnik uzyskuje wgląd w jej myśli (w jednym z tych przypadków bohaterka snuje fantazje erotyczne na temat przystojnego młodego szlachcica, więc trudno wywnioskować coś więcej o jej charakterze). Są też księża – konserwatywny Sandoval, ciągle napominający Marjorie ale patrzący przez palce na ostentacyjny romans jej męża, a także bardziej postępowy, młodszy James. Bonowie przewijają się zazwyczaj na dalszych planach, ich portrety psychologiczne w zasadzie nie są rozbudowywane. W części przypadków ma to uzasadnienie fabularne. Dimity i jej brat, którzy wydawali się potencjalnie ciekawi pojawiają się na kartach powieści bardzo rzadko. Są też mnisi z klasztoru, spośród nich może jeden jest choć odrobinę „jakiś”.

Pierwsze skrzypce gra wspominana już Marjorie Yrarier, perfekcyjna pani domu, ze wszystkich sił starająca się (do czasu) spełniać oczekiwania innych. To właśnie jej przemyślenia, czy może raczej skargi i utyskiwania na najbliższych stanowią lwią część „Trawy”. Nieustannie sfrustrowana, wyniosła (w jej pierwszej rozmowie z mieszkańcem „Trawy” pojawia się półstronicowy akapit, w którym kobieta wyjaśnia, jak należy ją odpowiednio tytułować), starająca się na siłę być pobożną katoliczką, bohaterka wzbudza niechęć zamiast współczucia.

Wydaje się, że Marjorie nie umie wejść w przyjazną relację z ludźmi, bliskie są jej jedynie konie (ulubiony jej wierzchowiec to wałach o imieniu Podległy). Jest przy tym hipokrytką – zakochanemu w niej człowiekowi potrafi długo i ostro opowiadać o małżeńskiej wierności oraz zasadach moralnych, by parę dni później przeżywać uniesienia z kudłatym stworem. To znaczy, z przedstawicielem obcej rasy inteligentnej, więc tytułową zoofilię należałoby chyba zamienić na ksenofilię. Tylko jeżeli bohaterkę podniecił kontakt z obcym, postrzeganym jako (tak przynajmniej wywnioskowałam na podstawie dość skąpego opisu) coś pomiędzy lotokotem z diabłem tasmańskim (do pełni obrazu należałoby jeszcze dodać bujną grzywę i fioletowe futro), to ja się naprawdę zastanawiam nad upodobaniami Marjorie. Zwłaszcza, jeśli w innym miejscu czytamy taki oto fragment poświęcony jeździe konnej: „nie kłopotała się z jego osiodłaniem (…) połączy ich więź intymniejsza od każdej, jaką znała. Nie chciała, by cokolwiek oddzielało ją od jego skóry.”

Oprócz wątku zarazy, wątek wyzwolenia bohaterki spod społeczno-religijnej presji wydaje się najbardziej wyeksponowany. Z potulnej żony Marjorie zmienia się w kobietę pragnącą oddać się i całkowicie otworzyć przed „Nim” (jak nazywa swego nowego fioletowego przyjaciela). Swoją drogą, coraz bardziej mnie dziwi: niby utarło się, że mężczyźni „myślą tylko o jednym”, a tymczasem – przynajmniej w dziedzinie SF – to kobiety ciągle poruszają temat seksualności.

Skoro więc nie fabuła i nie postaci, to może przemyślenia? Wydaje się, że Tepper chciała napisać ambitną SF, poruszającą kwestie społeczne i religijne. Te niestety nie wypadają ani ciekawie, ani świeżo, ani nawet nie są jakoś szczególnie wdzięcznie ujęte. Rozważania na temat religii są płytkie i mało odkrywcze. Oprócz wątku „osobistego”, czyli Marjorie żyjącej w ciągłym strachu przed grzechem oraz jej obaw, że plaga jest karą boską, pojawiają się też w kontekście obcych. Jednakże problem z przekładalnością chrześcijańskiej etyki na życie obcej rasy, w swoim rozwoju osobniczym przechodzącej przemianę pokoleń, został już poruszony – i to o niebo lepiej – we wcześniejszym o kilka lat „Mówcy umarłych” Orsona Scotta Carda2) (w cyklu o Enderze występuje też motyw kosmicznej zarazy, w tomie drugim znajdą się także naprawdę poruszające wątki obyczajowe).

Świat przedstawiony niby jest kolorowy, ale to nie wystarczy. W „Oku czapli” (które akurat uważam za jedną ze słabszych powieści Le Guin) pojawiają się opisy jednego gatunku rośliny oraz dwóch gatunków zwierząt, ale są na tyle dobre, że pisarce udaje się za ich pomocą przekonać czytelnika o egzotyce i odmienności flory i fauny obcej planety. Sprawić, że rozumie się, dlaczego ludzcy osadnicy czują się na niej obco. Tepper rozwodzi się nad swoją wielobarwną trawą, ale zamiast mnie porwać, lektura skłoniła do rozważań nad nikłym prawdopodobieństwem wykorzystywania całej palety barwników przez tutejszą roślinność. Dan Simmons w „Hyperionie” opisywał Templariuszy latających po kosmosie na ogromnych drzewach i udało mu się tę wizję „sprzedać” czytelnikowi – rzecz więc zapewne w stylu, w umiejętności odmalowania najbardziej nawet szalonych pomysłów.

Tymczasem język i sposób narracji nie powalają na kolana: „Chociaż nie obowiązuje nas religijna wierność Świętości, udzielamy jej nieszczerego poparcia z innych względów. Główną siedzibą Świętości jest Terra, którą uznajemy za centrum kontaktów dyplomatycznych…” (i tak dalej przez pół strony bonowie Trawy wyjaśniają sobie wzajemnie własne motywacje), „w jego brzuchu kłębiły się drwiące jaszczurki”, „ślepia wierzchowców przypominały płonące czerwone kule” (żeby nikt nie miał wątpliwości, że są złowrogie i niebezpieczne, w fantasy to by jeszcze uszło, ale w SF…), „duże skrzydła o kolorze i woni melonów powoli biły pomiędzy pniami (…) Liście ocierały mu się o twarz, wydzielając słodkie soki (…) Powoli przesuwał się wśród gałęzi (…) pieszcząc gałęzie placami, kochając je stopami” (?).

A na koniec pamiętna scena, bo czuję, że ktoś jeszcze powinien pocierpieć:

„Potężne ramiona pod nią delikatnie się poruszyły. Samiec. Niewątpliwie samiec. Dumny i śmiały. Kroczy po męsku. Porusza głową, tu i tam. Samiec (…) Nowa wizja. (…) Wyidealizowana Marjorie, tańcząca na niskiej darni (…) pośród falistych, zmysłowych cieni (…) Samica. Tańcząca. (…) „Niebezpieczny” – szepnęła w duchu. – „Groźny.” Niebezpieczny. Tak. Groźny. Tak. Tajemniczy. Cudowny. Straszliwy. Potężny. Jego skóra przemawiała do niej tak samo jak skóra koni. (…) Zderzenia umysłów (…) Szerokie szczęki zamykają się i ją przytrzymują, łagodnie, jakby pieściły. (…) Tylko doznania. (…) Czyjaś obecność, która unosi się nad nią, gotowa i zdolna do zadania ciosu. Ona jest ofiarą. (…) Zauważa Go. Zmysłowe wysunięcie pazurów (…) falowanie trzewi, grzmot serca. (…) Pazury jej dotknęły, delikatnie, przesuwając się po nagim ciele jak paznokcie, niosąc doznania i drżenie. Niebezpieczny. Niebezpieczny. Krawędź jego języka musnęła jej obnażone udo, sunąc jak wąski płonący wąż prosto do jej krocza (…) Wąż uniósł ją i zabrał daleko stąd. Dotarła do drzwi zbudowanych z ognia, a On zaprosił ją do środka, ale bała się i nie chciała wejść…”

To ja już wolę Bellę Swan i jej palpitacje na widok Edwarda. A już na poważnie – powyższy fragment, wyglądający na zapis kiepskiej fantazji erotycznej, nie tylko wpisuje się w trend „och, jest taki groźny, a tak mną zachwycony”, który później (powieść została napisana pod koniec lat 80tych) przeżyje swój rozkwit, ale też każe się zastanowić, dlaczego autorka uważa, że do osiągnięcia porozumienia z inną formą inteligentnego życia konieczne jest „skonsumowanie” tej relacji.

W wielu recenzjach „Trawy” powtarza się hasło „kobieca fantastyka”. Tyle że w złym guście. W ramach uzasadnienia oceny, gdyż zauważono, że wszystko krytykuję a nie wystawiam noty najniższej: te zwykle rezerwuję dla „wybitnych” okazów antytalentu pisarskiego. Tepper nie pisze aż tak źle, język, choć nieciekawy i sporadycznie „okraszony” kwiatkami, da się czytać bez rwania włosów z głowy, postaci nie wydają się nieprawdopodobne a narracja nie jest chaotyczna. Ale nie ma w „Trawie” niczego zajmującego, porywającego, wzbudzającego podziw dla wyobraźni autorki.

Przyznam, że zostałam mocno zniechęcona do „Artefaktów”. Jeśli tak mają wyglądać te niedocenione perełki, to ja podziękuję.

2 października 2015

PS. Na wypadek gdyby moja recenzja wzbudziła chęć przekonania się na własne oczy, ile warta jest powieść Tepper przed wydaniem pieniędzy proponuję przeczytać więcej niż sam zaprezentowany w internecie początek.

1) Tak zrozumiałam, aczkolwiek nie jestem pewna datowania.

2) Rozważania, czy małe matki (czyli pokolenie pozbawionych rozwiniętego mózgu samic, służących w zasadzie jako inkubator na jaja, w dodatku zjadanych od środka przez wykluwające się osobniki) mają duszę, były kapitalne. Dodam też na marginesie, że w przypadku ludzi to poniekąd kwestia nomenklatury, bo jeżeli w przypadku dwukomórkowego ziarna pyłku dochodzącego do stu metrów wysokości eukaliptusa mówi się w literaturze, jako o „zredukowanym przedroślu męskim”, czyli traktuje owo ziarno pyłku jako osobne pokolenie, to plemniki można by również nazywać pokoleniem haploidalnym. A nikt jakoś nie zastanawia się nad tym, czy mają one duszę.

Komentarze

« 1 2

07 X 2015 05:47:10

Mistrz jest tylko jeden ;)
Poza tym preferuję merytoryczną krytykę, którą zawarłem w pierwszym komentarzu.
@ja to... hmmm... nie ja. Proszę nie przypisywać hejterskich komentarzy do mojej skromnej osoby. Ja (nie @ja) gdy krytykuję ZAWSZE uzasadniam co i dlaczego.
Dziękuję!

07 X 2015 20:09:40

Jasna sprawa, wyraziłem się zbyt lapidarnie. To nie miał być przytyk do ciebie. Po prostu jeśli ktoś, wyraża swą opinię w sposób tak merytoryczny i rozbudowany jak @ja to musi być z niego mistrz nad mistrze , a tak naprawdę zwykły troll, który nie ma nic do powiedzenia. Do twoich wypowiedzi nic nie mam, tym bardziej, że nie czytałem książki. Zrobił się mały, niepotrzebny offtop, który niniejszym kończę.

02 XI 2015 18:00:00

Droga Beatryczo, sadzę, że lepiej by było, byś poszła drogą konsekwencji i zgodnie z objawioną prawdą, że Ślepowidzenia wciągasz jedną dziurką, a Echopraksje wydalasz drugą, jako standard jedyny, jaki znieść możesz. Standard tyczący SF. Naturalnie SF jako gatunek nie umywa się do twego cudnego fantasy, który jak wiadomo przewyższa poprzednio wspomniany pod każdym względem. Byłbym zatem wdzięczny, gdybyś nie zniżała się do tych poślednich rejonów. Tak będzie lepiej dla wszystkich. Życzę niegasnącego samozadowolenia. I jeszcze jedno. Ile pisarek -z tego powiedzmy feministycznego nurtu - poza Ursulą Le Guin udało ci się poznać? Konkrety, nazwiska, tytuły?

02 XI 2015 22:46:30

"wątek kontaktu z obcą inteligencją nie wniósł niczego nowego"

W 2015 nie wnosi nic nowego, bo książka jest zapewne starsza od recenzentki.

03 XI 2015 11:21:13

@Laj Konik

Ech, chciałabym być taka młoda ;P Po zerknięciu na wiki mogę powiedzieć, że gdy książka ukazywała się za oceanem, ja uczyłam się czytać.

Co do "ogrywania się" motywów - tak bywa, choć dobre powieści, moim zdaniem, bronią się po latach choćby dzięki ciekawym postaciom i przemyśleniom.

Porównałam zresztą "Trawę" z wcześniejszym od niej "Mówcą umarłych", w którym podobne wątki zostały zrealizowane o niebo ciekawiej.

11 XII 2015 16:06:43

Z podziękowaniem za zwrócenie uwagi na to, czego sam bym nie zauważył :)

http://seczytam.blogspot.com/2015/12/sheri-s-tepper-trawa.html

11 XII 2015 17:09:07

Dzięki. Miło dowiedzieć się, że artykuł w pewien sposób "żyje w sieci"

« 1 2

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Studium utraty
Joanna Kapica-Curzytek

25 IV 2024

Powieść czeskiej pisarki „Lata ciszy” to psychologiczny osobisty dramat i zarazem przejmujący portret okresu komunizmu w Czechosłowacji.

więcej »

Szereg niebezpieczeństw i nieprzewidywalnych zdarzeń
Joanna Kapica-Curzytek

21 IV 2024

„Pingwiny cesarskie” jest ciekawym zapisem realizowania naukowej pasji oraz refleksją na temat piękna i różnorodności życia na naszej planecie.

więcej »

PRL w kryminale: Biały Kapitan ze Śródmieścia
Sebastian Chosiński

19 IV 2024

Oficer MO Szczęsny, co sugeruje już zresztą samo nazwisko, to prawdziwe dziecko szczęścia. Po śledztwie opisanym w swej debiutanckiej „powieści milicyjnej” Anna Kłodzińska postanowiła uhonorować go awansem na kapitana i przenosinami do Komendy Miejskiej. Tym samym powinien się też zmienić format prowadzonych przez niego spraw. I rzeczywiście! W „Złotej bransolecie” na jego drodze staje wyjątkowo podstępny bandyta.

więcej »