Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 26 kwietnia 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.

Książki

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe (wybrane)

Diabeł zabierze was do domu
Gabino Iglesias
Billy Summers
Stephen King
Świat Lodu
B.V. Larson
Agatha Christie
Lucy Worsley
Debit
C.J. Tudor
Nawałnica
Cavan Scott
Rozbite lustro
Mercè Rodoreda
Zbrodnia przed północą
Małgorzata Rogala

więcej »

Zapowiedzi

książkowe

Kwintesencja wszystkiego
Suzie Sheehy
Maigret u pana ministra
Georges Simenon
Złowieszczy dar
Emily Thiede

więcej »

Tomi Adeyemi
‹Dzieci krwi i kości›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Dzieci krwi i kości
Tytuł oryginalny	Children of Blood and Bone
Data wydania	13 lutego 2019
Autor	Tomi Adeyemi
Przekład	Łukasz Witczak
Wydawca	Wydawnictwo Dolnośląskie
Cykl	Dziedzictwo Oriszy
ISBN	978-83-271-5868-0
Format	512s. 135×205mm
Cena	39,90
Gatunek	dla dzieci i młodzieży, fantastyka
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Jak dziewczyna o nieskończonych rzęsach ratowała magię
[Tomi Adeyemi „Dzieci krwi i kości” - recenzja]

Beatrycze Nowicka

„Dzieci krwi i kości” Tomi Adeyemi to połączenie typowego heroic fantasy z równie typową pisaną przez kobiety fantastyczną prozą dla nastolatek.

Jak dziewczyna o nieskończonych rzęsach ratowała magię
[Tomi Adeyemi „Dzieci krwi i kości” - recenzja]

„Dzieci krwi i kości” Tomi Adeyemi to połączenie typowego heroic fantasy z równie typową pisaną przez kobiety fantastyczną prozą dla nastolatek.

Tomi Adeyemi
‹Dzieci krwi i kości›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Dzieci krwi i kości
Tytuł oryginalny	Children of Blood and Bone
Data wydania	13 lutego 2019
Autor	Tomi Adeyemi
Przekład	Łukasz Witczak
Wydawca	Wydawnictwo Dolnośląskie
Cykl	Dziedzictwo Oriszy
ISBN	978-83-271-5868-0
Format	512s. 135×205mm
Cena	39,90
Gatunek	dla dzieci i młodzieży, fantastyka
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Jakiś czas temu powieściowy debiut Tomi Adeyemi zainteresował mnie wzmiankami na temat osadzenia akcji w nieco bardziej egzotycznej scenerii. Lubię fantastykę z innym niż europejskie „tłem etnicznym”, choć w miażdżącej większości przypadków jest ona pisana jeśli już, to przez potomków imigrantów z rozmaitych egzotycznych zakątków świata, nadal więc prezentuje obraz postrzegany przez pryzmat zachodniej kultury oraz dopasowany do jej wzorców i schematów. Tak jest i w przypadku „Dzieci krwi i kości”, gdzie szkielet fabularny to typowa wyprawa drużyny wybrańców, w których ręce trafił artefakt niezbędny do ocalenia ludu głównej bohaterki przed okrucieństwem króla-tyrana. W pakiecie czytelnik (a może lepiej – czytelniczka, bo mężczyzn nie podejrzewam o rozkoszowanie się taką tematyką) dostaje także ckliwy wątek romansowy z księciem w jednej z ról głównych.

Przygody Zélie, jej brata Tzaina oraz zbuntowanej księżniczki Amari, pragnących przywrócić królestwu Oriszy utraconą magię odniosły sukces komercyjny, a nawet otrzymały nagrodę w kategorii literatury młodzieżowej. Sądzę, że docelowa grupa odbiorców istotnie ma szansę czerpać z lektury sporo przyjemności z uwagi na dynamiczną narrację, bohaterów skrojonych pod gusta nastolatków i gęsto rozrzucone wzruszające scenki. Warto też zauważyć, że głównym celem życiowym Zélie nie jest zdobycie najprzystojniejszego chłopaka w okolicy. Co nie zmienia faktu, że wątek miłosny zajmuje od pewnego momentu sporo miejsca, a że autorka lubi wtedy popadać w szczególnie kiczowaty styl, powieści to nie pomaga.

Zaletą „Dzieci…” mogłyby być egzotyczne realia, niestety – diabeł tkwi w szczegółach, a te wskazują na to, że Adeyemi nie przemyślała kreacji świata. Niewielka nadmorska wioska rybacka, w której mieszka główna bohaterka, nagle okazuje się mieć setki domów. Zélie wyrusza na targ do stolicy sprzedać rzadką rybę i przez kilka godzin niesie ją w sakwie w upale. Wielki pożar w osadzie prowadzi ledwie do czterech śmierci, do tego protagonistka zna tę liczbę, mimo że uciekła stamtąd niedługo po tym, jak się zaczął. Trójka bohaterów, z których jedno nigdy nie opuszczało pałacowych murów, a dwójka pozostałych nie była w górach od kilkunastu lat, żwawo pokonuje w ciągu jednego dnia trzy kilometry w pionie, wspinając się po urwisku. Linę, pomagającą we wspinaczce, można, jak się okazuje, nosić w kieszeni. Autorka radośnie informuje czytelnika o pawianach huśtających się wśród drzew, podczas gdy akurat te małpy prowadzą naziemny tryb życia. Niektórzy czytelnicy zapewne nie zwrócą na uwagi na tego rodzaju drobiazgi, mnie jednak one drażnią i psują obraz świata.

Do tego dochodzą jeszcze ważniejsze kwestie, jak na przykład sensowność budowania areny do walk gladiatorów na środku pustyni, albo to, że gromadka zabiedzonych i wygłodzonych niewolników nagle okazuje się świetnymi wojownikami. Najbardziej irytujące są jednak cudowne teleportacje. Główny antagonista posiada umiejętność nagłego pojawiania się na drodze bohaterów wraz ze swoimi niezliczonymi żołnierzami i okrętami. Jego ludzie potrafią w kilka dni odszukać nie wiadomo gdzie ukrywającego się zbiega i dostarczyć go na drugi koniec krainy, choć głównym bohaterom pokonanie tej trasy w jedną stronę zajęło parę tygodni.

Powyższe uwidacznia też kolejną cechę – otóż fabuła nie ma nawet znamion wiarygodności, zazwyczaj brakuje jej też wewnętrznej logiki. Jeśli bohaterom ma się coś udać, to zwyciężą wbrew wszystkiemu. Gdy autorce potrzebna jest scena tańców, uścisków i wzajemnych zachwytów, funduje postaciom zabawę, choć w teorii na wykonanie zadania zostało jedynie kilka dni, więc to raczej nie pora na postoje i świętowanie. Kiedy jednak Adeyemi dochodzi do wniosku, że trzeba rzucić drużynie kłodę pod nogi i zafundować jakiś „zaskakujący” zwrot akcji, to nagle przeciwnicy wyrastają jak z pod ziemi, dysponując kluczowymi informacjami i przewagą liczebną.

Cała historia została rozpisana na czarno-białych bohaterów. Od razu wiadomo, że „nasi” mają rację i postępują słusznie. Przez chwilę łudziłam się, że doczekam się szerszych wyjaśnień na temat okoliczności śmierci rodziny króla, która skłoniła go do wszczęcia wojny przeciwko magom i prześladowań ich dzieci, niestety Adeyemi nie doprecyzowała, o co chodziło. Król jest zły i się myli, więcej ci, czytelniku nie trzeba. Jedyną postacią w zamierzeniu targaną sprzecznościami był książę Inan, niestety jego wewnętrzna walka została przedstawiona nad wyraz topornie, a nagłe zmiany frontu nie przekonują. Młodzieńcowi nie pomogły także kiczowate zachwyty na temat Zélie. Skoro już o niej mowa, to dość typowa Mary Sue. Uzdolniona magicznie, świetnie walcząca, a ponadto urodziwa tak, że jak się odświętnie ubierze, wszyscy wokół popadają w zachwyt. W dodatku jest to ten rodzaj postaci, za której głupotę płacą wszyscy dookoła, ponieważ jej, jako przeznaczonej do wyższych celów nic poważniejszego stać się nie może. W teorii bohaterka żyła w nędzy i ucisku, jednak, ujmując sprawę nad wyraz eufemistycznie, nie przeszkadza jej się to zachowywać nierozsądnie1).

Język powieści jest prosty – może to i lepiej, zważywszy na to, że tłumacz się nie wysilił. Zgrozę wywołuje już zamieszczona na początku lista z klanami magów i ich specjalizacjami. Oto mag umysłu zyskał dźwięczne miano „konektor”, dalej mamy „faluna”, „tajfuna”, „ziemiowca” wraz z „ziemiarką”, „świetlarką” oraz „kancerem” (ten ostatni zsyła chorobę). Po cóż było się tak ograniczać? Mam inne pomysły: „światłowód”, „świetlówka”, „sprężarka”, „ziemniak” i „ziemianka” (a może „ziemiórka”). Z innych przykładów – „white lie” zostało przeznaczone dosłownie.

Styl książki jest znośny do momentu, w którym bohaterowie nie zaczynają odczuwać miłosnych uniesień. Wtedy bowiem pojawiają się frazy w rodzaju: „nagle przeszywa mnie wstrząs, coś jak piorun. Czuję to we wszystkich porach skóry, jakby moja najgłębsza istota zapłonęła ogniem. Oddech więźnie mi płucach, spoglądam w dół i napotykam spojrzenie X. Czas stanął w miejscu. Bursztynowe oczy jaśnieją jakąś tajemniczą i nieprzepartą siłą. Nie mogę się uwolnić, jakby jego duch trzymał mojego w szponach”2), „sunie po migoczących falach jak czarny łabędź (…) rzęsy na jej zamkniętych powiekach zdają się nie mieć końca (…) kiedy odwraca się w moją stronę, oddech zamiera mi w piersi”, „morska woń jej duszy (…) uderza we mnie z całą mocą”, „przez chwilę istnieję tylko w jego ramionach, żyję w cichej przystani jego czułych objęć (…) w jego bursztynowych oczach miłość miesza się z cierpieniem”, „dwa dni bez niej. Pod jej nieobecność morskie powietrze jest cięższe. Każdy powiew szepce jej imię. (…) Jej duch wędruje z wiatrem. Bez niej cały świat jest wspomnieniem. Księgą bezpowrotnie utraconego. Zamykam oczy i przypominam sobie nasze ostatnie wspólne chwile wśród trzcin. Nie wiedziałem, że można tak idealnie pasować do czyichś ramion.” Dobrze, że jest tego stosunkowo niewiele.

Trzeba jednak przyznać, że „Dzieci…” czyta się płynnie i z zaciekawieniem, pomimo braku jakichkolwiek większych obaw odnośnie powodzenia misji, jakiej podjęli się bohaterowie. Choć jest to pierwszy tom cyklu, główny wątek zostaje zamknięty. Odmienny sztafaż i ciemnoskórzy bohaterowie przynajmniej nieco odróżniają powieść Adeyemi od innych tego rodzaju pozycji. Stąd ocena – tym razem uwzględnia ona specyfikę grupy docelowej, więc dorośli fani fantasy powinni sobie ją obniżyć. Choć, przyznam, po raz kolejny zastanawiam się, czy słusznym jest zakładanie, że literatura dla młodzieży może być głupsza i prostsza od tej przeznaczonej dla starszego czytelnika. Ale to już temat na inny artykuł.

30 września 2019

PS. Przy okazji szukania informacji o autorce natrafiłam na taką oto – otóż Adeyemi oskarżyła Norę Roberts o plagiat tytułu. Pocieszna historia, zważywszy na ilość książek napisanych przez tę drugą, ogólny „poziom oryginalności” tytułów fantasy, czy choćby to, że tytuł rzekomo plagiatujący brzmi „Of blood and bones”. Poza tym, być może to Roberts, jako królowa romansów, mogłaby oskarżyć Adeyemi o plagiat – domniemywam, że fraz zbliżonych do tego, co wyżej cytowałam, znalazłoby się w jej twórczości mnóstwo.

1) Jeszcze jedna rzecz mnie ubawiła, umieszczam ją w przypisie, nie chcąc w treści recenzji zdradzać kwestii kluczowych dla fabuły. Otóż Adeyemi zafundowała swojej bohaterce seks w „wirtualu” (to znaczy w magicznie wykreowanym świecie wyobraźni jej i księcia), a wszystko dlatego, że oto książę jednak pod koniec okazuje się niegodzien jej miłości. W związku z tym Zélie zachowuje fizyczne dziewictwo na kolejne tomy cyklu i kolejnego, tym razem jeszcze lepszego chłopaka.

2) Normalnie scena z ekranizacji „Zmierzchu”, w której to Edward po raz pierwszy widzi Bellę na tle tablicy z anatomią wypławka oraz wentylatora wysiada w przedbiegach.

Komentarze

30 IX 2019 19:53:47

Przy całej rezerwie, jaką zachowuję do książek zaliczanych do gatunku romans, muszę stwierdzić, że pani Roberts niespecjalnie nadużywa tego typu zwrotów (a przynajmniej tyle wnioskuję z całych dwóch czy też trzech tytułów, z jakimi przypadkiem się zapoznałem).

30 IX 2019 22:20:10

Acha. To dziękuję za wyjaśnienia. Przyznam, że nie czytałam jej książek, milcząco założyłam, że takie frazy są typowe dla tego rodzaju literatury (przynajmniej w tych paru fantasy romansach, które przeczytałam, powtarzają się nader często).

02 X 2019 20:20:58

Założenie było dobre, tylko zły przykład :-P. Również od tego typu literatury staram się trzymać z daleka, ale zdarzyły się w życiu sytuacje, gdy można było tylko usiąść i czytać, a akurat tylko te książki były pod ręką. Dodatkwo nie znoszę pozostwiać niedoczytanych, nawet bardzo złych literacko.

03 X 2019 11:45:44

Kiedyś też tak miałam, że jak już zaczęłam, to kończyłam. Choć ostatnio moja chęć ku temu zmalała w przypadku szczególnych gniotów.

Powyższa książka akurat gniotem nie jest - ot, kolejna fantasy dla nastolatek. Nie aż tak głupia, jak święcące triumfy książki Sarah J. Maas (to znaczy, czytałam tylko tom pierwszy przygód zabójczyni-kretynki, nie wiem, czy potem się polepsza, z opisów można się głónwie dowiedzieć, że wk olejnych tomach zabójczyni zyskuje magiczne moce, jeszcze lepszego faceta oraz zdaje się zostaje królową elfów :>, jest też cykl o kobiecie przesypiającej się z elfami, sądziłam, że skoro to jest kilkutomowy cykl, to w każdym tomie będzie nowy elficki książę z innego dworu, ale ponoć autorka poprzestała na dwóch). Niedawno dowiedziałam się, że książki Maas są popularne również w Danii.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Studium utraty
Joanna Kapica-Curzytek

25 IV 2024

Powieść czeskiej pisarki „Lata ciszy” to psychologiczny osobisty dramat i zarazem przejmujący portret okresu komunizmu w Czechosłowacji.

więcej »

Szereg niebezpieczeństw i nieprzewidywalnych zdarzeń
Joanna Kapica-Curzytek

21 IV 2024

„Pingwiny cesarskie” jest ciekawym zapisem realizowania naukowej pasji oraz refleksją na temat piękna i różnorodności życia na naszej planecie.

więcej »

PRL w kryminale: Biały Kapitan ze Śródmieścia
Sebastian Chosiński

19 IV 2024

Oficer MO Szczęsny, co sugeruje już zresztą samo nazwisko, to prawdziwe dziecko szczęścia. Po śledztwie opisanym w swej debiutanckiej „powieści milicyjnej” Anna Kłodzińska postanowiła uhonorować go awansem na kapitana i przenosinami do Komendy Miejskiej. Tym samym powinien się też zmienić format prowadzonych przez niego spraw. I rzeczywiście! W „Złotej bransolecie” na jego drodze staje wyjątkowo podstępny bandyta.

więcej »