Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 27 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Dawid Kain
‹Wszystkie grzechy korporacji Somnium›

EKSTRAKT:90%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułWszystkie grzechy korporacji Somnium
Data wydania31 lipca 2020
Autor
Wydawca Wydawnictwo IX
SeriaMisterium Grozy
ISBN978-83-957400-4-6
Format140s. 125×195 mm
Cena32,—
Gatunekgroza / horror
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup

Uciec, ale dokąd?
[Dawid Kain „Wszystkie grzechy korporacji Somnium” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Wydawnictwo IX zebrało pięć starszych opowiadań Dawida Kaina, dołożyło dwa zupełnie nowe i wydało „Wszystkie grzechy korporacji Somnium”. Skromna, mała książeczka – ale niech nie zwiodą was jej niepozorne gabaryty. Wszystkie dotychczas czytane przeze mnie powieści autora („Oczy pełne szumu”, „Fobia” i „Ostatni prorok”) dotykały podobnego zagadnienia – kłopotu zwanego „istnieniem”. Tak, dokładnie – coś, co jest absolutnie podstawowe, niezbywalne i konieczne (choć tu można się spierać na szczycie filozoficznej góry) sprawia problem.

Marcin Knyszyński

Uciec, ale dokąd?
[Dawid Kain „Wszystkie grzechy korporacji Somnium” - recenzja]

Wydawnictwo IX zebrało pięć starszych opowiadań Dawida Kaina, dołożyło dwa zupełnie nowe i wydało „Wszystkie grzechy korporacji Somnium”. Skromna, mała książeczka – ale niech nie zwiodą was jej niepozorne gabaryty. Wszystkie dotychczas czytane przeze mnie powieści autora („Oczy pełne szumu”, „Fobia” i „Ostatni prorok”) dotykały podobnego zagadnienia – kłopotu zwanego „istnieniem”. Tak, dokładnie – coś, co jest absolutnie podstawowe, niezbywalne i konieczne (choć tu można się spierać na szczycie filozoficznej góry) sprawia problem.

Dawid Kain
‹Wszystkie grzechy korporacji Somnium›

EKSTRAKT:90%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułWszystkie grzechy korporacji Somnium
Data wydania31 lipca 2020
Autor
Wydawca Wydawnictwo IX
SeriaMisterium Grozy
ISBN978-83-957400-4-6
Format140s. 125×195 mm
Cena32,—
Gatunekgroza / horror
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup
„Somnium” to po łacinie „sen”. Jakie grzechy popełniła „Korporacja Sen”? Otóż tytułowe pojęcie „korporacji”, które przewija się w każdym z siedmiu opowiadań i znaczy TAM naprawdę dokładnie to, co znaczy, należy z naszego, czytelniczego punktu widzenia brać w pewien nawias. Bohaterowie wszystkich opowiadań zbioru mają problem z rzeczywistością. I nie mam tu na myśli takiego problemu, jaki miał Philip K. Dick (zagadnienie fałszu rzeczywistości także występuje w opowiadaniach Kaina, ale nie jest kluczowe) – świat, w którym żyją jest jak najbardziej prawdziwy. Ale jest też okrutny, niezwracający uwagi na skierowanie w jego stronę jednostkowe roszczenia bohaterów – olewa ich równo i „karze” (w ich rozumieniu) za sam fakt istnienia. W najlepszym opowiadaniu zbioru, „Księciu kłamców”, dwójka głównych bohaterów chce uciec od „sennych przedmieść, jednakowych ogródków i jednakowych domków, w których nudne rodziny, dzień po dniu obracają się w popiół”. Wszyscy żyją „marzeniami szkicowanymi przez telewizyjne reklamy, życiami wtłoczonymi w schemat niczym w wąską celę”.
Znamy to. Przypomina się „szklana pogoda” z „Oczu pełnych szumu”, bezmyślne gapienie się w ekran telewizora, na którym wszystko, co widzimy, ma powierzchnię, ale nie ma głębi (patrz: „Fobia”). Aby przetrwać w takim koszmarze na jawie trzeba jakoś uciec. Zawierzamy technologii, sieci, serwisom społecznościowym i marzymy o lepszym świecie, unikając za wszelką cenę zrobienia czegokolwiek z tym, w którym przyszło nam żyć. „Korporacja Somnium” to metafora – to nasze dążenie do snu idealnego, który (mamy taką nadzieję) zastąpi rzeczywistość i będziemy mogli żyć w nim po wsze czasy. Tylko że w światach wykreowanych przez Dawida Kaina „sen” nie oznacza „marzenia” lecz „koszmar”. Sami tam idziemy, sami pukamy do drzwi korporacji.
Wizje z opowiadań Kaina to uniwersa, w których nasza naiwna wiara, że „kiedyś będzie lepiej, w końcu rozwijamy się jako cywilizacja” wydaje swe zepsute owoce. Liczymy na to, że wyśnimy sobie światy doskonałe. Na przykład taki, w którym nanotechnologia uczyni nas (nasze ciała) nieśmiertelnymi („Matki na przemiał”). Albo takie, w których doczekamy się możliwości digitalizacji ludzkiego umysłu (motyw powszechny w science fiction od lat). A może nawet takie, gdzie religia i dosłowne urzeczywistnienie transsubstancjacji uczynią nas półbogami („Ciało i krew”). Nieśmiertelność nie jest jednak darem, lecz przekleństwem – świat, który nie niesie żadnych zagrożeń, w którym tak naprawdę wszystko staje się bezpieczną, statyczną scenografią, a człowiek staje się więźniem wieczności, każe znowu szukać eskapizmów. Tym razem uciec można już tylko w głąb siebie, w otchłań bezdenną. Nikt nigdy za bardzo nie zastanawia się nad tym, co stoi za pojęciami „wieczności” i „nieskończoności” – a teraz, tylko one pozostają.
Ale możliwe są też inne eskapizmy. Trochę mniej dosłowne niż te powyżej – można bowiem uciekać w fikcję. W najbardziej dickowskim opowiadaniu zbioru, „Wersjach”, dochodzi do ciągłego tasowania fikcji i prawdy – bohater żyje w świecie, gdzie przed laty „doszło na całej planecie do zmiany wersji sygnału telewizyjnego. Od tamtej chwili wiele elementów naszego świata zmieniało się czasami w coś z pozoru wyglądającego podobnie, ale tak naprawdę bardzo innego, obcego, kłopotliwego”. W nieco ligottiańskim, jednym z najlepszych tekstów zbioru, „Muzeum snów”, mamy sytuację podobną – a że siła tego tekstu (w sumie wszystkich, ale tego najbardziej) tkwi w końcówce, nic więcej nie powinienem o nim pisać. Ucieczki totalnej dokonuje bohater wspomnianego już „Księcia kłamców”. Nie mogąc znieść surowej, nudnej i przytłaczającej rzeczywistości uzależnia się od literatury. Opowiadanie jest genialne – warto wiedzieć, że Dawid Kain rozwija fabularne założenia świata przedstawionego tego tekstu w powieści „Kotku, jestem w ogniu”.
Wszystkie te eskapizmy (urzeczywistnione lub zmetaforyzowane w sześciu pierwszych opowiadaniach) to sny, którymi kusi nas „Somnium”. Prawda jest jednak taka, że funduje nam koszmary, z których uciec niepodobna. Czym zatem dokładnie jest rzeczona korporacja? Pewnych odpowiedzi dostarcza opowiadanie ostatnie – „Monument”. Mamy oto człowieka, któremu rzeczywistość dokopała tak mocno, że śmierć zdaje się w jego przypadku wybawieniem. „Monument” jest krzykiem zrozpaczonego bohatera, który uświadomił sobie bezcelowość własnej egzystencji i przypadkowość doświadczanego przezeń horroru. Przydałby się kolejny eskapizm – od cierpienia. Surrealistyczna końcówka niesie remedium na wszystkie bóle, choć wydawać by się mogło z początku, że jest wręcz przeciwnie. Dopiero odjęcie człowieczeństwa, czyli porzucenie „istnienia”, daje ulgę. I obnaża fikcję samej „korporacji”.
Największym „grzechem” Korporacji Somnium jest bowiem to, że w ogóle bierzemy pod uwagę jej istnienie – czyli istnienie jakiejś siły, której nie możemy co prawda jasno opisać ani zdefiniować, ale czujemy, że nadaje naszym życiom jakiś cel i kierunek a także obiecuje, że kiedyś będzie lepiej. Szukamy jej gdzieś na zewnątrz, w literaturze, nauce, religii – podczas gdy tak naprawdę wszystko siedzi w nas, w środku. Na tym polega człowieczeństwo, wiecznie głodne teleologii i bez przerwy uciekające od „tu i teraz” w sny na jawie – i tak bezlitośnie zdemaskowane w „Monumencie”. Zbiór opowiadań Dawida Kaina, to jedna z najbardziej pesymistycznych rzeczy, jakie możecie obecnie przeczytać. Ja jej nawet nie polecam, lecz zdecydowanie zalecam.
koniec
27 lutego 2021

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

PRL w kryminale: Człowiek z blizną i milicjant bez munduru
Sebastian Chosiński

26 IV 2024

Szczęsny szybko zaskarbił sobie sympatię czytelników, w efekcie rok po roku Anna Kłodzińska publikowała kolejne powieści, w których rozwiązywał on mniej lub bardziej skomplikowane dochodzenia. W „Srebrzystej śmierci” Białemu Kapitanowi dane jest prowadzić śledztwo w sprawie handlu… białym proszkiem.

więcej »

Studium utraty
Joanna Kapica-Curzytek

25 IV 2024

Powieść czeskiej pisarki „Lata ciszy” to psychologiczny osobisty dramat i zarazem przejmujący portret okresu komunizmu w Czechosłowacji.

więcej »

Szereg niebezpieczeństw i nieprzewidywalnych zdarzeń
Joanna Kapica-Curzytek

21 IV 2024

„Pingwiny cesarskie” jest ciekawym zapisem realizowania naukowej pasji oraz refleksją na temat piękna i różnorodności życia na naszej planecie.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Tegoż twórcy

Zdjęta trwogą maszyna do życia
— Anna Nieznaj

Z życia hamburgerów
— Konrad Wągrowski

Syndrom A
— Dawid Kain

Tegoż autora

Beznadziejna piątka
— Marcin Knyszyński

Oto koniec znanego nam świata
— Marcin Knyszyński

Miecze i sandały
— Marcin Knyszyński

Z rodzynkami, czy bez?
— Marcin Knyszyński

Hola, hola, panie Straczynski!
— Marcin Knyszyński

Żadna dziura nie jest dość głęboka
— Marcin Knyszyński

Uczta ekstremalna
— Marcin Knyszyński

Straczynski Odnowiciel
— Marcin Knyszyński

Cztery wywiady, coś tam pomiędzy i pogrzeb
— Marcin Knyszyński

Bez emocji
— Marcin Knyszyński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.