Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 3 maja 2024

Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.

Twórczość

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Grzegorz Wiśniewski
‹Pies, czyli kot›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Grzegorz Wiśniewski
Tytuł	Pies, czyli kot
Opis	Grzegorz Wiśniewski to pisarz, fan, internauta i nieprzyjaciel kotów. Debiutował w Nowej Fantastyce opowiadaniem „Manipulatrice”. Tam też opublikował „Z kronik Powermana”. Ostatnio wspomagał swymi tekstami „Framzetę” otrzymując za „Dobrych, złych ludzi”, antywojenne fanfiction ze świata „Gwiezdnych Wojen”, nagrodę Elektrybałta. W wywiadzie powiedział, że aby napisać opowiadanie o psach i kotach, miał się opiekować dwoma przedstawicielami tego ostatniego gatunku. Przekonajmy się więc, jakie były tego efekty.
Gatunek	humor / satyra, urban fantasy

Pies, czyli kot

Grzegorz Wiśniewski

1 2 3 … 7 »

Na drugim stole leżałem ja! Mógłbym się oszukiwać, że jestem szczuplejszy, smuklejszy, bardziej wysportowany – ale nie miało to sensu. To byłem ja, wielki mieszaniec o białawej sierści, skrępowany skórzanymi pasami. Ja leżący uniosłem głowę i spojrzałem na mnie.
– Cześć, cześć Albercik… to ja, poznajesz? To ja, Strucelek…
Spojrzałem w dół, na łapy. Były smukłe, drobne, szare i pręgowane. Z końców wychylały się zakrzywione, ostre pazurki.
Wielki Przewodniku, byłem kotem!

Grzegorz Wiśniewski

Pies, czyli kot

Grzegorz Wiśniewski
‹Pies, czyli kot›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Autor	Grzegorz Wiśniewski
Tytuł	Pies, czyli kot
Opis	Grzegorz Wiśniewski to pisarz, fan, internauta i nieprzyjaciel kotów. Debiutował w Nowej Fantastyce opowiadaniem „Manipulatrice”. Tam też opublikował „Z kronik Powermana”. Ostatnio wspomagał swymi tekstami „Framzetę” otrzymując za „Dobrych, złych ludzi”, antywojenne fanfiction ze świata „Gwiezdnych Wojen”, nagrodę Elektrybałta. W wywiadzie powiedział, że aby napisać opowiadanie o psach i kotach, miał się opiekować dwoma przedstawicielami tego ostatniego gatunku. Przekonajmy się więc, jakie były tego efekty.
Gatunek	humor / satyra, urban fantasy

Mężczyzna pachniał czerwono i kolczaście.

Nieprzewidywalnie – tak podpowiadał mi mój nos. I nie mylił się. Facet był wielki, większy nawet niż tacy zwykle bywają. Wspierał sobą słup latarni, obejmując go ramionami. Z kieszeni nowiutkiego dresu wystawała mu szyjka samotnej butelki, z tych, które jak karabiny w arsenale zapełniały stojaki w znajdującym się tuż za rogiem barze „Kotwica”. Drugą, opróżnioną, niemrawym kopnięciem odturlał spod nóg. Skojarzyłem wiodącą nutę w bijącym od niego zapachu – zawartością butelki cuchnął tak, jakby się jej nie napił, a dokładnie nasmarował w celach leczniczych.

Podniósł głowę i spojrzał na mnie, z wyraźnym wysiłkiem wyostrzając wzrok. Sądząc po solidnym owalu twarzy, rozmiary ciała wepchniętego w granatowy strój marki Nike wzięły się raczej z pochłaniania tłuszczów nasyconych niż ich spalania.

– I czegośś gapisz…? – wybełkotał. Spróbował groźnie zmarszczyć brwi, przez co zamknęły mu się oczy. Z heroizmem otworzył je ponownie. – Boj… akcie zaraz rzucę…

I czy to takie dziwne, że zawsze uważałem podział na człowieka i zwierzę za sztuczny i wydumany?

Zrezygnowałem z zaliczenia tej latarni, ruszyłem dalej swoją drogą. Nie byłem ciekaw co się stanie, gdy samozwańczego Atlasa wreszcie opuszczą siły. Pobiegłem do domu zabytkowym chodnikiem z pokiereszowanego piaskowca. Tym samym, z którego rozmaici ważni ludzie są tacy dumni, i na którym potem zimą gremialnie łamią nogi. Do domu nie było daleko. Ot, kilka wąskich ulic, którymi codziennie biegałem, kilka drzew do okrążenia, miejsc do zlustrowania. W końcu truchtem wpadłem w znajomą alejkę oznaczoną przybitą na płocie tabliczką Ogrodowa. Nigdy jej nie wyasfaltowali, pozostawiając nawierzchnię ze śliskiej, kamiennej kostki, ocienioną teraz przez rosnące przy krawężnikach stare kasztany. Nie była długa. Starczało jej zaledwie na cztery domy z ogródkami po każdej stronie ulicy. Mój był trzeci po prawej, pomalowany na zielono, ze spadzistym dachem, zachowanym mimo przebudowy.

Pobiegłem wzdłuż szpaleru metalowych ogrodzeń. Nie szybciej niż zwykle, ale i tak podpalany Kordelas myśliwego, który mieszkał po drugiej stronie ulicy, zaczął szczekać jak szaleniec. Zupełnie jakbyśmy się nie znali. Z drugiej strony dziedziczył pewnie kawał niezłej psychozy po swoim właścicielu. Pokonałem ostatnie metry, przecisnąłem się przez domykaną sprężyną furtkę i pobiegłem na tyły domu, do kuchennego wejścia. Było otwarte, jak zwykle w ciepłe dni. Ostrożnie wszedłem i rozejrzałem się. Kuchnia jak to kuchnia, na pierwszy rzut oka widać, że kosztowała więcej od zaparkowanego przed domem samochodu. Pełno w niej szafek, szafeczek, szufladek, do których zagląda się tylko w amoku, powodowanym zniknięciem czegoś, co zawsze było na wierzchu. Ale przynajmniej wyglądała ładnie, a miodowy kolor sosny dodawał meblom estetycznej klasy.

Przy zastawionej garnkami kuchence krzątała się znajoma postać Podopiecznej – młodej kobiety. Zgrabnej i szczupłej, a do tego odzianej w obcisłą spódniczkę i bluzkę. Dawno przestało mnie dziwić, że ilekroć odbierała pocztę, feromony bijące od listonosza przyprawiały mnie o kichanie.

Zauważyła mnie.

– Albrecht, jesteś głodny? – zapytała, mieszając na patelni pikantną wołowinę z dodatkowym czosnkiem i kawałkami łagodnej papryki. Dała trochę za dużo pieprzu, pomyślałem, smak będzie z pewnością przytłumiony przyprawami…

Nie byłem głodny, ale oczywiście jak zwykle nie miało to znaczenia. Otworzyła dolną szafkę i wyjęła torbę suchej karmy. Zupełnie odruchowo podszedłem do miski w rogu kuchni.

Odgłos giętego papieru nie uszedł uwagi Fagasa, wyciągniętego na nasłonecznionym parapecie kuchennego okna. Czasami wydaje mi się, że koci słuch to mniej więcej to samo, co mój węch. Ale w kwestii jedzenia działa jakby lepiej. Fagas na przykład, dobre parę kilogramów nie tylko żywej wagi, potrafi po dźwięku rozróżnić potencjalne menu. Wie, czy dostanie kawałek kotleta, szynki, czy boczku. Na szczęk otwieranej puszki z Whiskasem w ogóle nie otwiera oczu. Potrafi nawet poznać czy i w jakim sosie jest proponowane mu danie – słodko-kwaśnego nie znosi, to wiem na pewno.

A moje żarcie też mu smakuje, chociaż zawsze twierdzi, że jada je tylko na przeczyszczenie.

– Więc jak, zjesz coś? – powtórzyła Podopieczna, pogładziła mnie między uszami, po czym podrapała po grzbiecie. Sapnąłem bez złości i oddaliłem się do przedpokoju. Czy oni nie zdają sobie sprawy, że podobne propozycje są niemoralne? Mam w kwestii jedzenia pewne zasady, ale niektórzy moi przyjaciele nie. W efekcie ostatnio ktoś omal nie usiadł na jednym z nich, biorąc go za pufę.

Poczłapałem na swoje posłanie, kawał grubego koca rozścielony w najważniejszym miejscu domu – w rogu korytarza między gabinetem a sypialnią. Aneksja tego miejsca swego czasu kosztowała mnie sporo cierpliwości. Tyle razy przeciągałem posłanie z kuchni do tego rogu, aż postawiłem na swoim. Teraz zaledwie zdążyłem złożyć pysk na łapach, gdy z kuchni majestatycznie wymaszerował Fagas. To musi być strasznie męczące poruszać się w taki sposób, wyciągając kończyny jak na zawodach gimnastycznych. Nie szkoda tym kotom ścięgien?

Fagas oczywiście wcale się tak nie nazywa. Podopieczna nazywa go Herbertem. Podopieczny oficjalnie też, ale nie wtedy, gdy jest sam. Wiem, że to obraźliwe miano, ale nie pozbawione przyczyny. Fagas lubi łazić po biurku Podopiecznego, zwłaszcza w pobliżu drogich urządzeń elektronicznych. A że wygląda jak kluczowy element laboratorium do badań elektrostatyki, Podopieczny swojego laptopa naprawiał już trzy razy. W zeszłym tygodniu „Fagas” wypsnął mu się przy Podopiecznej. Ale była awantura.

Sam zainteresowany udaje, że go to w ogóle nie obchodzi i każe tytułować się jakimiś kocimi, trudnymi do przekazania mli-mli. Ale pewnie to też ma w nosie.

Mnie komputery kompletnie nie interesują. Wolę książki.. Dają mnóstwo frajdy jak się je gryzie.

Ku mojemu zaskoczeniu tym razem Fagas okazał się mniej wyniosły niż zwykle.

– Al, mam sprawę – przekazał, zatrzymując się osiem łap przede mną.

Nie kpił, nie ściemniał jak to miał w zwyczaju. Chory, czy co?

– Co jest, Herb? – zapytałem. Sądząc po ruchach ogona był zaniepokojony.

– Al… Możesz mi pomóc?

Opadłaby mi szczęka, gdybym nie opierał jej na łapach. On prosi o pomoc mnie? Ten balon napompowany butą tak bardzo, że komisja techniczna zabroniłaby mu startu w pucharze Gordona-Bennetta, od którego w moim kierunku płynęły wyłącznie żarty i kpiny? Co się dzieje z tym światem…

– Co? – to była najinteligentniejsza wypowiedź, na jaką było mnie stać w tej sytuacji. Żywa woda na młyn Jego Uszczypliwości.

– Cholera, Al – zniecierpliwił się. I nie zakpił. – To poważna sprawa. Widziałeś dziś Strucla?

– Kogo? Ziutka?

– Tak, Małego.

– Nie – zauważyłem z zaskoczeniem. – Nie widziałem. Od samego rana.

Strucel. Ziutek. Mały. Znaczy kumpel Fagasa po prostu. Sympatyczny koci przygłup, którego nawet ja lubię. Z początku reguły były jasne – jeden pies, czyli ja i jeden kot – czyli Fagas. I tak sobie mieszkaliśmy pod jednym dachem, bez jakiegoś przeraźliwego overkillu. Niestety z jakiegoś spaceru Podopieczna przyniosła małe, zmoknięte i zabiedzone kocię. Było tak głodne, że od razu dopadło najbliższego jedzenia – jakiegoś ciasta. Podopieczna natychmiast ochrzciła go Struclem i tak ze zdrowej proporcji zrobiło się nagle dwóch na jednego. Z początku miałem z tym niezły zgryz. Gdyby wyrósł z niego drugi Fagas, byłoby po mnie. O dziwo jednak kot okazał się sympatyczny i szczery – o ile oczywiście wolno mi użyć tego słowa w odniesieniu do kota. Podopieczna go uwielbia, Podopieczny lubi, a Fagas zachowuje się względem niego jak starszy brat. Ja? Cóż, ja jestem, powiedzmy, kolegą starszego brata. Ale naprawdę go lubię, mimo że chwilami wydaje się nieco nierozgarnięty. Zresztą może jeszcze zrobię z niego porządnego psa.

– Ja też nie – dramatycznie przekazał Fagas. – Chociaż w moim przypadku w grę wchodzi wczorajszy wieczór. Rozstaliśmy się pod piwnicami. Każdy poszedł w swoją stronę. Tyle, że ja rano wróciłem.

– Tam była wczoraj jakaś rozróba – zauważyłem. – Wiem od Rudego. Kocie sprawy bez wątpienia, bo kto inny walczyłby tak zajadle o dostęp do śmietnika.

Fagas najeżył się – przepraszam, uniósł się honorem.

– Co ty możesz o tym wiedzieć, biały psie – sarknął. Pewnie sądził, że jest obraźliwy, ale według mnie po prostu przedawkował Karola Maya. – Nie wiesz, jaka to odpowiedzialność opiekować się rozległym terytorium. Chronić przed obcymi. Wizytować…

– … imponować panienkom? – wpadłem mu w słowo.

1 2 3 … 7 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Malarz, chłopiec i Ewa
Waldemar Jagliński

20 IV 2024

Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.

więcej »

Ilustracja: <a href='mailto:tatsusachiko@gmail.com'>Tatsu</a>, wygenerowane przy pomocy AI

Bestseller
Marcin Pindel

16 III 2024

— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.

więcej »

Pająki
Jan Myśliborski

14 I 2024

Było już prawie zupełnie ciemno. Kiedy zatrzaskiwał ciężkie skrzydło bramy, wydało mu się, że po drugiej stronie drogi dostrzegł zarys sylwetki stojącego pod drzewem człowieka. Mimo wszystko poczuł coś w rodzaju ulgi, gdy już przekręcił klucz.

więcej »