Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Marcin Łuczyński |
| Tytuł | „Esensja” – pieśń przyszłości |
| Opis | Zarządzanie „Esensją”, obróbka wszystkich spływających materiałów, odpowiadanie na mejle i cierpliwe znoszenie spamu – wszystko to już dziś potrafi zamęczyć niejednego redaktora. A jak będzie w przyszłości…? |
| Gatunek | humor / satyra, SF |
Jubileusz: „Esensja” – pieśń przyszłościMarcin ŁuczyńskiJubileusz: „Esensja” – pieśń przyszłości– Wszyscy są? – rozpoczął Konrad Wągrowski, którego avatar został skrojony na miarę i kształt Jasona Robardsa – znanego i twardego redaktora naczelnego z „Wszystkich ludzi prezydenta”. Pytanie z pozoru wydawało się retoryczne i trącąciło rutyną, bo w końcu ilość krzeseł odpowiadała ilości członków kapituły, a wszystkie były zajęte. Tak naprawdę jednak padało na każdym spotkaniu od momentu, gdy wspomniany już wyżej Marcin Łuczyński wlazł na kolegium, a potem wyskoczył na moment spod hełmu, żeby sobie na podorędziu nagromadzić kanapeczek (VR-Cathedral miał jakiś feler i zezwalał na to, nie wylogowując użytkowników automatycznie po ustaniu przepływu bio-impulsów). Jego avatar tymczasem siedział jak na tureckim kazaniu i podczas gdy na ostatnio przezeń przysłany tekst redakcyjni koledzy, niezastąpieni w takich chwilach, słali krytyczne gromy – nawet powieka mu nie drgnęła. A potem, ni stąd ni z owąd zaczął poruszać się i zapytał radośnie: „No to co sądzicie o moim ostatnim tekście?”. Wtedy można było podziwiać posiadany przez redakcję sprzęt obsługujący wirtualną rzeczywistość, bo Jason Robards natychmiast, jak na zawołanie, poczerwieniał na twarzy. Chyba ze złości. – Dobra, zaczynamy – z ukontentowaniem stwierdził Konrad, widząc, że każdy z członków redakcji czymś tam poruszył na znak obecności. Nagle zmarszczył czoło, spoglądając na postać ubraną w charakterystyczny strój po trosze wyglądający na habit: jasną szatę i narzucony na nią brązowy płaszcz. Wielki, przepastny kaptur skrywał górną część twarzy, widoczna była tylko krótka, siwa, zadbana broda. – Achika, gdzie ty masz rękę? – zapytał zdziwiony. Rzeczywiście, postaci brakowało prawego rękawa. – Słuchajcie, to kapitalne jest! – rozległ się podekscytowany dziewczęcy głos, przechodzący nad pytaniem Naczelnego do porządku dziennego. – Walczyłam z Darthem! Rewelacyjnie to wszystko zrobili! Można sobie dobrać rasę, strój, kolor miecza świetlnego, planetę macierzystą, statek, w dowolnym miejscu odpalić powtórkę. Najlepsze są jednak bonusy – trening Jedi po prostu miodzio… – Czyli pierwsza część SW jest w porządku – wszedł jej w słowo Tomasz Kujawski. Ten zmieniał avatary najczęściej, więc bywało, że nikt go nie poznawał, dopóki się nie odezwał. Tym razem w mroku katedry wyglądał dość strasznie, mając twarz Stephena Kinga. Aby ułatwić identyfikację, starannie wymalował na czole wielkie litery TK. – Druga pewnie też będzie, jeśli tylko dadzą radę odwieść Lucasa od kolejnych przeróbek – i tak mają mnóstwo roboty z przeniesieniem do „vircra” tego, co jest. – Pytałem, gdzie masz rękę? – powtórzył Konrad, nachylając się nad stołem. Kaptur uniósł się nieco. – A skąd mogę wiedzieć? – kobiecym głosem zapytał Obi-Wan Kenobi, wzruszając ramionami: lewym i resztką prawego, równo przyciętego i trochę osmalonego. – To znaczy, w „Gwiezdnych Wojnach” pojedynek przegrałam i Lord Hełm urąbał mi prawicę. Ale to było tam! Mam wrażenie, że konwertery avatarów są chyba coś nie tego – nie resetują stanu. Wlazłam tu bezpośrednio stamtąd i pewnie w trakcie coś zgrzytnęło. Jakby co, będę głosować lewą. – Albo paszczowo – wtrącił Winicjusz Kasprzyk, który swojego avatara dobrał pod imię (na krześle siedział Robert Taylor z „Quo vadis”, z roku 1951). – Tylko kaptur byś zdjęła, bo się zgrzejesz – dorzucił Marcin Łuczyński, który (by pozostać w klimacie wybranym przez sąsiada) miał prezencję Nerona. Z tego samego filmu, rzecz jasna – Peter Ustinov, wypisz, wymaluj. – Nie da rady. Niestety, ten avatar nie jest dopracowany, nie wiem, jak u innych. – Dobra – Konrad przyjął do wiadomości powody wizualnej ułomności koleżanki. – Cieszę się, że wszyscy zdążyli, mimo iż wezwanie było nagłe. Powiódł spojrzeniem po reszcie redakcji, żeby stwierdzić, co tam komu jeszcze brakuje. – Michał, jesteś… coś się kolory spieprzyły chyba…. jesteś cały siny! Michał Chaciński, z fizjonomią Dennisa Quaida, siedział na krześle z wielkim soplem narosłym pod nosem. Dwa mniejsze zdobiły mu uszy niczym kolczyki, a całą twarz miał koloru niebieskiego. – A niby czego się spodziewałeś? – zapytał o dziwo pewnym głosem. – Mówiłem, że nie chcę „Pojutrze” na pierwszy strzał, że wolałbym jakieś spokojne wprowadzenie do tej technologii, coś lekkiego i niegroźnego dla życia, a nie ładować się w sam środek totalnego przyrodniczego kolapsu. Do tego okazało się, że kompletnie zrypali moduł z przestrzenią neutralną i nie do końca poprawnie działa reduktor efektów groźnych dla życia. Chciałem troszkę poćwiczyć regulację i nagle zrobiło mi się strasznie zimno. Wrażenie było niesamowite, nie powiem. Spróbował oderwać sopel z nosa, ale nic to nie dało. – Ze mną już wszystko w porządku, ale chyba rzeczywiście stan awatarów się nie czyści – wskazał palcem na kawałek lodu, tak jakby cała reszta redakcji do tej pory go nie zauważała. – A swoją drogą te niedociągnięcia z regulacją mogą być niebezpieczne dla życia. Cholera wie, co się stanie, jeśli ni z tego ni z owego ciało uwierzy umysłowi. – Nie matriksuj tutaj – z uśmiechem pokręcił głową Konrad. – Święte słowa! – odezwał się Piotr Dobry, który wyglądałby dostojnie i poważnie jako odziany w zbroję Jeremy Irons, gdyby nie pewien feler. – Ooo! – stwierdził głośno Konrad. – A kolega Dobry dla odmiany czerwony jak rak! – Święte słowa z tą przestrzenią neutralną! – zawołał rycerz drugiej krucjaty. – Ja pierdzielę, nie sądziłem, że pod murami Jeruzalem będzie taki chajc! Trzy opcje dali: rycerza, giermka i mnicha, a mnie oczywiście musiało podkusić, żeby na łeb założyć hełm garnkowy. Jak w piecu! Tuż po rozpoczęciu projekcji myślałem jedynie o całej baterii wentylatorów. A próba przejścia na mod neutralny, żeby operować w filmie wyłącznie na poziomie wizualnym, jak w kinie, też nic nie dała. Wreszcie sprawę zakończyłem chamskim abortem, a i tak zdążyłem spiec avatara. Jeśli tak ma wyglądać prawdziwe królestwo niebieskie, to dziękuję uprzejmie.  Ilustracja: Rafał Kulik – Sam chciałeś, pamiętasz? – stwierdził Konrad. – Ile się nasłuchałem tego twojego: „Ja chcę odbyć pąć pokutną!”. A ja na przykład „Troję” bardzo sobie chwalę… – Bo nie trafiłeś na spieprzoną wersję! – obruszył się Jeremy Irons. – Poza tym, jakbym miał dostęp do opcji „Engage Bryzeida”, to też bym sobie chwalił, cwaniaczku. – Dobra, słuchajcie – przerwał wymianę zdań Artur Długosz, który z racji zajmowania się rozsyłaniem gratisów lubił przybrać avatar Deana Corso z „Dziewiątych Wrót”. – Musimy wam coś oznajmić. Kolegium zostało zwołane nie po to, żeby się tu dzielić wrażeniami z filmów przerobionych na technologię „Virtual Reality – Complete Reception”. Na to przyjdzie czas, jak już skompletujecie swoje teksty – w tej liczbie także na utyskiwania, że nie bardzo działa odłączanie albo redukcja bodźców termicznych, czy zapachowych. – O tak, tak – przytaknął Konrad. – Troja po rzezi śmierdziała jak nieszczęście… – A przeszedłbyś się raz w pobliże Rogów Hattin – dodał od siebie Piotrek, przy każdym większym ruchu podzwaniając łuskową zbroją. – Dalibyście spokój – wtrącił Winicjusz. – Zawyżacie poziom dyskusji! – Wini? A ty kiedy zarobiłeś na swój token? – zaciekawił się Eryk Remiezowicz, „zrobiony” na Dana Browna. – Zapytaj moją eksmałżonkę, panie „Kod Leonarda"… – Khem, khem! Panie i panowie! – Artur ponowił próbę powrotu do głównego tematu spotkania. – Jako redakcyjne szyszki zajęliście się wszyscy tym wirtualnym ciasteczkiem, a w tak zwanym międzyczasie mamy problem. – Jaki znowu problem? – zdziwił się Sebastian Chosiński, który – podobnie jak Artur Długosz – spoglądał na wszystkich twarzą Johnny’ego Deppa, tyle że tym razem okoloną długimi włosami, z czołem przewiązanym czerwoną apaszką, czarnymi wąsami i brodą splecioną w warkoczyk. – Z tego, co mi wiadomo, nie ma ani okruszka roboty, który by leżał odłogiem – stwierdził kapitan Jack Sparrow. – Nasi techniczni nawet strony administracyjne już prawie całkiem na VR-a przerobili, na korytarze i te fajne szufladki. – Problem w tym, że burzą nam się redakcyjni wyrobnicy – odpowiedział Konrad. – Nie wy jedni macie ochotę na zabawę. Pojedynczy sprzętowy token kosztuje tyle, co dobry samochód, więc żeby z tej technologii korzystać, ludzie walą do nas po gratisy drzwiami i oknami. Chcą obiecanych nagród, jak rzymski lud chleba i igrzysk, a my ciągle musimy podnosić normy urobkowe, żeby tych, którym przypadną w udziale, nie było więcej niż dwóch, trzech w miesiącu. – No i co z tego? – poczuwając się do odpowiedzi na wzmiankę o rzymskim ludzie cesarz Neron wzruszył ramionami. – To z tego, że to jest już stachanowszczyzna! Trzeba popełnić prawie dwadzieścia tekstów w ciągu miesiąca, żeby mieć możliwość zdobycia tokenu. W dodatku tym zespołom przysługują tylko aktualne produkcje, bo tokeny archiwalne z remasterowanymi przez producentów starymi filmami dystrybuujemy tylko wśród kapituły redakcyjnej. A z tego powodu resztę krew zalewa! – Powtórzę: no to co z tego?! – ten, który spalił Rzym, wzruszył ramionami. – Daruj, Konrad, ale mnie to w ogóle nie rusza. Nie było tu onych zespołów wtedy, gdy wszyscy pracowaliśmy wokół tego za darmo. Teraz, jak poczuli możliwość załapania się… |
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Najlepsze teksty w historii Esensji
Omne trinum perfectum – Trzy najlepsze systemy RPG pięciolecia
— Miłosz Cybowski
Plan pięcioletni
— Miłosz Cybowski
10 pytań, których nigdy nie powinieneś nam zadawać
Ranking Esensji – najlepsze gry wideo pięciolecia
„Fraletz” vs. „Valzeta”
— Artur Długosz, Konrad Wągrowski
Ranking Esensji – najlepsze komiksy pięciolecia
Ranking Esensji – najlepsze filmy pięciolecia
Fynfcik
— Michał Radomił Wiśniewski
Skryba lub Nazwisko lilii
— Marcin Łuczyński
Łza się w oku zakręciła. Nostalgia to jednak mocna rzecz.