Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Reacher: Sez. 2. odc. 8. Porozmawiajmy o zabijaniu
Chociaż główny bohater znalazł się w na pierwszy rzut oka beznadziejnym położeniu, to w istocie nie zastanawiamy się, czy uda mu się rozprawić z Langstonem i jego ludźmi, lecz jedynie czekamy, by dowiedzieć się, w jaki sposób tego dokona. Niestety tutaj twórcy scenariusza zdecydowanie przesadzili, gdyż pozwolili Reacherowi na zupełnie nieprawdopodobne wyczyny.
Niedzielny krytyk komiksów: Śrubełek? Głowadzik?
Każdy smok ma swój słaby punkt ukryty pod którąś z łusek. Tak było ze Smaugiem z „Hobbita”, tak było też ze smokiem z przygód Jonki, Jonka i Kleksa. A że w przypadku tego drugiego chodziło o wentyl do pompki? Na tym polegał urok komiksów Szarloty Pawel.
Fallout: Odc. 5. Szczerość nie zawsze popłaca
Brak Maximusa w poprzednim odcinku zostaje nam w znacznym stopniu zrekompensowany, bo teraz możemy obserwować jego perypetie z naprawdę dużym zainteresowaniem. Z kolei sporo do myślenia dają kolejne odkrycia, których Norm dokonuje w Kryptach 32 i 33.
Włoski Kurosawa
W latach 90. tryumfy święciły seriale anime z włoskim dubbingiem prezentowane w stacji Polonia 1. Jednak połączenie kultur ojczyzny sushi oraz ojczyzny pizzy nie zawsze musi wypadać tak kuriozalnie, czego dowodzi szósty tom antologii „Toppi. Kolekcja” pod tytułem „Japonia”.
Ten okrutny XX wiek: Budowle muszą runąć
Zdobycie ruin klasztoru na Monte Cassino przez żołnierzy armii Andersa obrosło wieloma mitami. Jednak „Monte Cassino” Matthew Parkera bardzo dobrze pokazuje, że był to jedynie drobny epizod w walkach o przełamanie niemieckich linii obrony na południe od Rzymu.
Co nam w kinie gra: Perfect Days
„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że „Perfect Days” potwierdza, że mimo niemal 80 lat na karku, wciąż jest w bardzo dobrej formie.
Niekoniecznie jasno pisane: Jedenaście lat Sodomy
Większość komiksów Alejandro Jodorowsky’ego to całkowita fikcja i niczym nieskrępowana, rozbuchana fantastyka. Tym razem jednak zajmiemy się jednym z jego komiksów historycznych albo może „historycznych” – fabuła czteroczęściowej serii „Borgia” oparta jest bowiem na faktycznych postaciach i wydarzeniach, ale potraktowanych z dość dużą dezynwolturą.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Autor | Barbara Konopka |
| Tytuł | Lagasz. Za cenę krwi |
| Opis | Magister kulturoznawstwa, specjalistka ds. marketingu i public relations, absolwentka Uniwersytetu Śląskiego. Inne publikacje: Sznur Inanny, „Esensja” 07(CIX)/2011; Sordino, „Qfant” nr 19/2013; Anakranateum w: Dziecko w domu. Antologia grozy, „Esensja”, październik 2015 (wszystko pod dawnym nazwiskiem Maturska). Publikacje naukowe: Szum informacyjny i jego rola w kształtowaniu warunków medialnych i kulturowych, „Transformacje. Pismo Interdyscyplinarne” nr 1–2(104–105)/2020; Fobia społeczna, hikikomori, kokonizm – o potrzebie odosobnienia w społeczeństwie informacyjnym, „Media – Kultura – Komunikacja Społeczna” nr 3(16)/2020. |
| Gatunek | fantasy |
Lagasz. Za cenę krwiBarbara Konopka
Barbara KonopkaLagasz. Za cenę krwi– Widzę, że bogowie pozwolili ci odzyskać siły. – Szaachann zmierzył go taksującym wzrokiem. – Wiele wskazywało, że utraciłeś już ich łaski. Czy odpowiada ci twoja komnata? – Ostatnie pytanie rzucił mimochodem, ale było pełne pogardy i przekąsu. Hassem uważał, że była ciasna i uwłaczała jego godności, zmusił się jednak, by zachować spokój i opanowanie. – Dziękuję, wuju, jest wystarczająca – odparł z zimną uprzejmością. Nie przegapił kolejnego spośród wielu znaczących sygnałów świadczących, że nie jest mile widziany w Lagasz. – Jestem coraz silniejszy i coraz częściej myślę o Urhussum… – Nie! Nie zgadzam się. Nie chcę o tym słyszeć! – uciął Szaachann ostro, przewidując kierunek, w jakim Hassem prowadził swój wywód. – Gościna i schronienie to wszystko, co ode mnie dostaniesz, bratanku. Nie proś o więcej: ani o zbrojnych, ani o złoto na najemnych. Straciłeś miasto, poniosłeś porażkę i już tego nie zmienisz. Nasserheh to twój wróg, nie mój. Gniew i poczucie niesprawiedliwości zagotowały się w Hassemie. Czuł się poniżony –bardziej, niż gdy stał w swej dawnej sali tronowej jako jeniec. Czuł gorycz nadziei, która obróciła się w proch, bo w uszach brzęczały mu jeszcze słowa Nasserheha: „aby wspomnienie o tobie wzburzało coś więcej niż pył i piasek”. Przez Szaachanna był skazany tylko na piach. Na poniżenie i małość. Z ogromnym trudem poskromił furię gorzejącą mu w sercu. I poprzysiągł, że znajdzie sposób, aby osiągnąć swoje cele. Sprawi, że nadejdzie ten dzień. Nabrał pewności, że tak się stanie, gdy tylko lepiej poznał małego kapłana. Gizzoh kłaniał się i uśmiechał, ale czaiła się za tym ambicja tak duża, że mógłby obdzielić nią kilka osób. Hassem potrzebował właśnie kogoś takiego. Kogoś, kto szuka swojej szansy. Mały kapłan nie był ulubieńcem króla. Ensi Szaachann otaczał się ślepo posłusznymi ludźmi, wśród których sprytny i przebiegły Gizzoh nie miał ani przyjaciół, ani krewnych. Omijały go pochwały i rzadko pozwalano mu zachować dary, gdy przychodził moment podziału. Szaachann ledwie tolerował małego kapłana. Być może w swym pędzie do wielkości Gizzoh popełnił jakiś niewybaczalny błąd, którego król już mu nie zapomniał, a może była to po prostu niechęć od pierwszego momentu, tak banalna i ludzka. Ensi często dawał upust tej niechęci, drwiąc z kapłana publicznie, odbierając mu szacunek i życzliwość innych. Położenie, w jakim znalazł się mały kapłan, było niełatwe. Musiał wiedzieć, że przy tym królu donikąd nie zajdzie. Ta świadomość tkwiła w nim jak drzazga, kłując boleśnie i głęboko, nie chcąc zniknąć. Hassem mógł mu zaufać. Zrobiłby to nawet, gdyby nie zawdzięczał temu człowiekowi życia. Wiedział, że to Gizzoh sprowadził medyka, gdy wszyscy inni odeszli. Kto wie, może gdyby nie jego opieka, Hassem już by nie żył? Nazbyt otwarcie wuj dawał do zrozumienia, że gardzi jego obecnością i rad byłby widzieć go raczej martwym niż gościem swego pałacu. • • • Gdy Hassem odzyskał siły, Gizzoh zaczął przedstawiać mu żołnierzy niezadowolonych z dotychczasowych rządów. Stopniowo poznawał też innych ludzi, którzy patrzyli na niego jak na wyjątkową szansę. Dostrzegali zarówno potencjał, co nadarzającą się okazję. Przyjaciele kapłana przedstawiali go kolejnym przyjaciołom. Tak zaczął tkać wokół siebie sieć zdeterminowanych sojuszników – mozolnie powoli, świadom pułapek, które w każdej chwili mogły go zniszczyć, gdyby któryś z nowych sojuszników stwierdził, że bardziej opłaca się sprzedać go, aniżeli narażać prawowitemu władcy. Hassem marzył o odzyskaniu Urhussum i nie zamierzał rezygnować ze swych marzeń. Były one jednak odleglejsze z każdym dniem. Z każdym kolejnym dniem, gdy Szaachann drwił z niego publicznie, okazując mu pogardę, wypytując go o przegraną bitwę, o późniejsze zdarzenia… Upokorzenia. Niewolę. Zmuszał się, aby być cierpliwym. Obserwował otoczenie Szaachanna, wychwytując w nim słabości, pęknięcia w fasadzie władzy. Stopniowo układał plan. Plan, dzięki któremu odzyska władzę i honor. • • • Hegal, czternastoletni syn Szaachanna, miał objąć rządy nad Lagasz po śmierci swego ojca, dlatego król był wobec niego surowszy niż wobec innych. Krytykował powolność, z jaką chłopiec nabierał umiejętności w walce, i wytykał mu każdą słabość podczas rytuałów religijnych. Często porównywał go do Girunhema, który był następny w kolejce do tronu i którego skrycie uważał za inteligentniejszego i znacznie bardziej utalentowanego pretendenta. Chłopcy nienawidzili się szczerze i rywalizowali, gdy tylko nadarzała się okazja.  Ilustracja: Agnieszka ‘Achika’ Szady Hassem polubił Hegala i często spędzał z nim czas, ucząc go walki wręcz i strzelania z łuku. Więzy krwi pozwoliły im stworzyć bliską przyjaźń niemal bez trudu. Hegal doceniał rady starszego, doświadczonego krewniaka, który był jedną z niewielu osób poświęcających mu swój czas i uwagę. Było coś jeszcze. W towarzystwie Hassema młody książę czuł się dorosły i wyjątkowy. Oczarowany słuchał o tym jak wspaniałą i wielką ma przed sobą przyszłość. Hassem pozwalał mu odczuć, że w niego wierzy, a Hegal potrzebował stronników. Czuł się osamotniony. Bał się pogardy surowego ojca. Nieustannie czuł presję i lęk, że popełni mały błąd, czy choćby niezręczność, które przekreślą jego szanse na dziedziczenie tronu, a może nawet będą kosztować go życie. Przy Hassemie mógł być sobą, a jednocześnie kimś więcej. Kuzyn rozmawiał z nim jak z kimś wspaniałym i pozbawionym wad. – Ciebie i Girunhema dzieli niewiele lat, dlatego królowi wydaje się, że ma wybór. Ale myli się. To ty jesteś pierworodnym, nigdy o tym nie zapominaj. Gdyby bogowie chcieli, by to twój brat rządził Lagasz, przyszedłby na świat pierwszy, zamiast ciebie. Twój ojciec myli się próbując odmienić porządek ustalony przez naturę. Bogowie wybrali. Hegal, ciężko łapiąc oddech po ćwiczeniach, odłożył na bok miecz i usiadł obok Hassema. Rozmawiali jak zwykle ściszonymi głosami tak, aby nikt inny nie mógł usłyszeć. – Mój brat mnie nienawidzi. Czasem przeszukuję swoje posłanie, bo boję się, że podrzuci mi żmiję albo jadowitego pająka, żeby się mnie pozbyć… On albo ojciec. – Nigdy nie czujesz się tu bezpiecznie? Hegal poprawił wiązania tuniki i potrząsnął głową. – Nigdy. Zawsze mam wrażenie, że to kwestia dni. – Należy ufać instynktom – odparł Hassem, świadomie karmiąc lęki chłopca, choć wiedział, że Szaachann jest surowszy wobec niego tylko dlatego, że oczekuje więcej od następcy tronu aniżeli od innych. Nie kryło się za tym nic więcej, żadna nienawiść. Tylko ojcowska, twarda ręka. Ale bojaźń i obawy chłopca mogły być użyteczne. Sprawi, że staną się jeszcze silniejsze. Aż młody książę nie będzie umiał myśleć o niczym innym, tylko o wyimaginowanych zagrożeniach. – Myślę, że zasługujesz, aby być królem Lagasz, kuzynie. I powinieneś rozumieć, mimo młodego wieku, że nie wolno ci pozwolić nikomu stanąć na drodze urzeczywistnienia twych marzeń i przeznaczenia. Nie pozwól by je unicestwili, twój brat czy ojciec. Ale bądź bardzo ostrożny. Obiecaj. Hegal spojrzał na niego spoważniałym wzrokiem. Przyglądał mu się chwilę bez słowa, po czym skinął głową. – Obiecuję. – Pamiętaj, że broń, której wobec ciebie użyją, jest obosieczna. A ty możesz postępować równie bezwzględnie jak oni wobec ciebie. – Czy taki jest los królów? – Tacy jak my zawsze są otoczeni wrogami. I przychodzi czas, kiedy, aby się chronić, musimy podejmować zdecydowane działania. Jeszcze przez wiele dni Hassem zasiewał podejrzenia w myślach chłopca. Słudzy przekupieni przez Gizzoha szeptali księciu kłamstwa o rozmowach króla z drugim synem. Aż pewnego wieczoru kapłan Gizzoh, sam i w największej tajemnicy, zakradł się do komnaty chłopca i podłożył mu skorpiona pod poduszkę. • • • Hefirhenn znów śniła o lamparcie. Czuła pod palcami jego lśniące, miękkie futro. Szedł obok niej przez pustynię, mrucząc cicho. Wspaniałe oczy zwierzęcia lśniły w mroku. Jego pysk był jeszcze czerwony od krwi, jakby dopiero skończył polować. Hefirhenn czuła ekstatyczną radość lamparta, płynącą z jego myśli, które łączyły się z jej własnymi myślami. |
@Paweł- "toksynami zwierzęcymi czy roślinnymi, działającymi albo dopiero po kilku-kilkudziesięciu minutach, czyli NIE OD RAZU - nie znali takich technlogii! - ale wyłącznie ŚMIERTELNIE…" Powiedz to wszystkim ofiarom kurary, której działanie jest praktycznie natychmiastowe, a tylko od dawki zależy, czy ofiara umrze, czy też zostanie sparaliżowana na dłuższy czas. W rejonie Środkowego Wschodu podobną rolę mógł pełnić tojad albo cis.
PS- topór jako broń sieczna? Jestem sobie to w stanie wyobrazić, ale tylko w trakcie pokazowego pojedynku. Nie bez powodu zalicza się go do broni obuchowych- zadaje rany tzw. "rąbano-szarpane" o bardzo niekształtnych brzegach, trudne do opatrzenia, często zawierające elementy uszkodzonego/rozerwanego uzbrojenia.
Niestety, F, nie masz racji.
Kurara, i to ta najzjadliwsza, działa po kilkunastu sekundach ALE WYŁĄCZNIE WSTRZYKNIĘTA w konkretnej dawce ze STRZYKAWKI wprost do głównych naczyń krwionośnych.
Człowiek UKŁUTY igłą z kurarą domięśniowo, a w opku TYLKO to mogło mieć miejsce, zaczyna to odczuwać dopiero po kilku-kilkunastu minutach.
Cis i tojad - a przeczytasz to nawet w wiki, działają głównie oraz najefektywniej po bezpośrednim SPOŻYCIU - i też DOPIERO po dłuższym czasie. Co najmniej kilkudziesięciu minutach, a nawet po paru godzinach. Sam wyciąg z cisu czy tojadu, którym posmarowano by igłę (bo nadal powtórzę - w Sumerze STRZYKAWEK jeszcze nie wynaleziono) i wkłuto ją w mięsień może najwyżej doprowadzić do lokalnego podrażnienia. Itd itp. Toksykologia piękną nauką jest.
Topór ówczesny owszem, był bronią przede wszystkim sieczną. Przypominał nieco zwyczajną dzisiejszą siekierę na długim trzonku, coś jak przerośniętą ciupagę ze znacznie szerszym ostrzem. Właśnie do zadawania CIĘĆ. Obuszek takich toporów był znacznie mniej skuteczny.
I w niczym nie zmienia to faktu, że MIECZE ówczesne, oraz SZTYLETY - wszystkie z brązu, były zdecydowaie za miękkie, by ciąć i pruć ciała niczym japońskie katany czy szable z bułatu. Zatem służyły niemal wyłącznie do zadawania PCHNIĘĆ. I nawet wówczas potrafiły się zwyczajnie wygiąć na byle skórzanej zbroi. Twardy i ostry (PRAWIE jak śedniej twardości stal) BRĄZ BERYLOWY wynaleziono dopiero ze sto lat temu.
Materiałoznawstwo, i to solidne, właśnie dlatego (obok toksykologii ;) podstawą pisania o wojnach starożytności jest!
Pośród soczystych traw zobaczył znajomą postać. Obraz zafalował, stał się żywy, a chłopiec z pierwszego planu znikał i pojawiał się, pulsując barwami. Kilka większych kwiatów pochyliło się w stronę Promyka, a ten uśmiechnął się szeroko i wskoczył na mocne łodygi.
więcej »
— Spójrz prawdzie w oczy: marny z ciebie pisarzyna, takich „talentów” jest na pęczki w każdym zakątku tego kraju. Nawet wśród twoich uczniów było wielu lepszych od ciebie; pewnie to zauważyłeś, czytając ich wypracowania, ale twoje chore przekonanie o tym, że jesteś wyjątkowy, pozbawiło cię trzeźwego osądu. Tylko ja mogę ci pomóc, jedyne, co musisz zrobić, to o to poprosić.
więcej »
...ze szkicownika, cz. 9
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 8
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 7
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 6
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 5
— Jacek Rosiak
Za kulisami autoportretu, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 4
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 3
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 2
— Jacek Rosiak
...ze szkicownika, cz. 1
— Jacek Rosiak
Czyta się nieźle. Ale wrażenie psują braki w researchu.
Z powodu niewielkiej zawartości fantastyki (brzytwa Lema się kłania!) zwróciłem uwagę na błędy że tak je nazwę - technologiczne.
Mezopotamia, Sumer - to mniej więcej opisany stopień rozwoju cywilizacyjnego (świadczą o tym także nazwy bóstw).
Otóż wtedy w uzbrojeniu królował brąz. Dość prymitywny jeszcze brąz, czyli brąz stosunkowo MIĘKKI.
Podstawowym uzbrojeniem wojowników na rydwanach była więc broń kłująca - czyli dzidy/ oszczepy oraz sieczna - ale nie miecze, tylko topory. A do tego łuki. Miecze z brązu były głównie uzbrojeniem pieszych falang - i służyły do dźgania przeciwnika, czyli robienia w nim głębokich dziur, a nie masywnych cięć opisanych przez Autorkę. Tego typu cięcia "rozpruwające ciało od pachwinny po udo" były takimi mieczami czy sztyletami (także używanymi do DŻGANIA a nie cięć - po prostu absolutnie niemożliwe - to stało się dopiero możliwe po upowszechnieniu się wysokogatunkowej stali, czyli dopiero za czasów BARDZO późnego cesarstwa rzymskiego.
I druga sprawa - te "strzałki ze środkieem obezwładniającym". NIE BYŁO TAKIEJ OPCJI w owej epoce histpryczno-technologicznej. Ówczesne strzałki nie mogły wyglądać jak strzykawki - bo ich wówczas nie znano. Zatem jeśli nawet były czymś zatrute, to nie opioidami, czy syntetykami, a najwyżej toksynami zwierzęcymi czy roślinnymi, działającymi albo dopiero po kilku-kilkudziesięciu minutach, czyli NIE OD RAZU - nie znali takich technlogii! - ale wyłącznie ŚMIERTELNIE, albo przewlekle, ale dopiero po dłuższym czasie (godziny, dni, tygodnie).
Powtórzę - czyta się nieźle, ale przez te technologiczne solidne anachronizmy, z miejsca włącza się kryterium niewiary. Szkoda.